Το παιδικό της δωμάτιο ήταν γεμάτο με αφίσες του Ροναλντίνιο, του Ριβάλντο και του Ινιέστα. Τις μισές Κυριακές των μικρών της χρόνων τις πέρασε στις εξέδρες του «Καμπ Νου», φορώντας μια «μπλαουγκράνα» φανέλα που υπάρχει ακόμη στην ντουλάπα της, φυλαγμένη σαν ιερό κειμήλιο. Ηταν ερωτευμένη με την Μπαρτσελόνα, και με το σπορ που καμία φιλενάδα της δεν συμπαθούσε. Επαιζε μπάλα και η ίδια, από έξι ετών. Αλλά ούτε που το φανταζόταν, πως μια 20ετία αργότερα θα ανέβαινε στη σκηνή μιας εκθαμβωτικής εκδήλωσης ως παίκτρια της «Μπάρτσα», θα παραλάμβανε τη «Χρυσή Μπάλα» από τα χέρια του Κιλιάν Εμπαπέ, κι έπειτα θα πόζαρε δίπλα στο τοτέμ της φυλής του ποδοσφαίρου, τον Λιονέλ Μέσι.

Καθώς η 27χρονη Αλέξια Πουτέγιας κρατούσε το βραβείο της κορυφαίας παίκτριας του 2021 σφιχτά στην αγκαλιά της, λες και φοβόταν πως κάποιος θα της το άρπαζε, ο τηλεοπτικός φακός εστίασε στη μητέρα της, που καθισμένη ανάμεσα στο πλήθος των θεατών την καμάρωνε με μάτια υγρά από συγκίνηση. Η ίδια η ισπανίδα αθλήτρια μόλις και μετά βίας συγκρατήθηκε, για να μην κλάψει, όταν έφτασε η στιγμή να πει δυό λόγια πίσω από το μικρόφωνο: «… Πάνω απ’ όλα θέλω να το αφιερώσω…» (κόμπιασε για λίγο) «…σε κάποιον που είναι και θα είναι πάντοτε πολύ σημαντικός για εμένα. Κάνω τα πάντα για χάρη σου. Ελπίζω να είσαι περήφανος για την κόρη σου, όπου κι αν είσαι. Αυτό είναι για σένα, μπαμπά».

Ο πατέρας της δεν πρόλαβε να τη δει όπως ονειρευόταν. Πέθανε το 2012, μερικές εβδομάδες αφότου η Αλέξια είχε υπογράψει στην Μπαρτσελόνα. Αλλά ήταν εκείνος που τη μύησε στο ποδόσφαιρο και της ενέπνευσε την αγάπη για τον καταλανικό σύλλογο. Εκείνος που την έπαιρνε μαζί του στο γήπεδο, της έμαθε τα πρώτα μυστικά της μπάλας στο χωμάτινο γήπεδο της συνοικίας τους, σ’ ένα προάστιο της Βαρκελώνης, και την έγραψε στις ακαδημίες της «Μπάρτσα» το 2005, όταν ήταν 10-11 ετών.

Ενα χρόνο αργότερα η μικρή συνέχισε να σπουδάζει το ποδόσφαιρο στην Εσπανιόλ, όπου το 2010, στα 16 της, έκανε το ντεμπούτο της ως επαγγελματίας. Στην παρθενική της σεζόν κατέκτησε και το πρώτο της τρόπαιο, το Copa de la Reina (το αντίστοιχο του Copa del Rey, του Κυπέλλου Ισπανίας, για τις γυναίκες). Αφού πέρασε και από τη Λεβάντε, επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς της, ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της γενιάς της. Την ίδια χρονιά (2012) κλήθηκε για πρώτη φορά και στην εθνική ομάδα γυναικών της Ισπανίας, με την οποία αγωνίστηκε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα (2015, 2019) και στο Euro του 2017. Ηδη, κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων διεθνών συμμετοχών (92).

Με την Μπαρτσελόνα -ίσως, την καλύτερη ομάδα στο γυναικείο ποδόσφαιρο αυτή την εποχή- έχει κατακτήσει, μέχρι στιγμής, πέντε Πρωταθλήματα και έξι Κύπελλα Ισπανίας, αλλά και το εφετινό Τσάμπιονς Λιγκ Γυναικών, στο οποίο πρωταγωνίστησε, σκοράροντας και στον τελικό (4-0 την Τσέλσι). Γενικότερα, από το 2018 που καθιερώθηκε στη βασική 11άδα μέχρι σήμερα, οι επιδόσεις της θυμίζουν… Μέσι στα καλύτερά του. Ολοκλήρωσε τη σεζόν 2020-2021 με 38 γκολ και 24 ασίστ σε 52 συμμετοχές, σε όλες τις διοργανώσεις, και οδήγησε -ως αρχηγός της, πλέον- τη θηλυκή Μπαρτσελόνα στο πρώτο της «τρεμπλ» (Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Τσάμπιονς Λιγκ). Μάλιστα, στην ισπανική λίγκα νίκησε στους 30 από τους 31 αγώνες της.

Τα κατορθώματα της αριστεροπόδαρης Αλέξια την έχουν καταστήσει πρότυπο για χιλιάδες κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο και να της μοιάσουν. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά την καριέρα της, αλλά και τον τρόπο ζωής της. Σχεδόν ένα εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως νεαρές γυναίκες, την ακολουθούν στο Instagram, όπου ποστάρει φωτογραφίες από τις προπονήσεις, τους αγώνες, τις βόλτες με τη Νάλα (τη σκυλίτσα της), τις εξόδους με τις φίλες της, αλλά και τα ταξίδια, τα οποία λατρεύει.

Διαπιστώνοντας τη μεγάλη επιρροή που ασκεί στον κόσμο, η τρίτη κυρία στα χρονικά του ανδροκρατούμενου ποδοσφαίρου που βραβεύτηκε με το ύψιστο ατομικό του βραβείο (μετά την Αντα Χέγκερμπεργκ το 2018 και τη Μέγκαν Ραπίνο το 2019) αποφάσισε να αφηγηθεί τον άθλο της, σαν παραμύθι, στη σειρά παιδικών βιβλίων «Alexia Superfutbolista», που εκδόθηκε τον περασμένο Ιούνιο.

«Δεν το έκανα για τα χρήματα», τόνισε σε πρόσφατη συνέντευξή της στο BBC, «αλλά για να αλλάξω το ποδόσφαιρο. Για να δείξω ότι σε αυτό το υπέροχο σπορ υπάρχει χώρος για όλους: άνδρες, γυναίκες και για όλες τις φυλές». Ηταν ένα από τα πρώτα μαθήματα που πήρε από τον πατέρα της, εκείνες τις αξέχαστες Κυριακές στις εξέδρες του «Καμπ Νου».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News