Το καλοκαίρι του ’94, ο αμερικανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζο Μακ Γκίνις, ενθουσιασμένος σε βαθμό παράκρουσης από το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου που διοργανώθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, παθαίνει ένα μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο και κατέστρεψε μια βασική λειτουργία του εγκεφάλου του. Μια βασική λειτουργία που υπάρχει στον εγκέφαλο κάθε αμερικάνου. Την απέχθεια προς το ποδόσφαιρο!

Αυτό που άλλαξε μέσα του τον κόσμο για πάντα, ήταν το πάθος, τόσο στις εξέδρες όσο και στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν το χρώμα, η τρέλλα, η ένταση, η ομορφιά, η ευτυχία, η ελευθερία, η δημιουργικότητα, η έμπνευση, το μπρίο, η φαντασία. Όλα τα θεμελιώδη συναισθήματα της σαγηνευτικής δύναμης του ποδοσφαίρου, τα οποία και παραμένουν αναλλοίωτα στην αναζήτηση για την τελειότητα, στη λαχτάρα για το μεγαλείο που αυτό τροφοδοτεί και που κάνει το ποδόσφαιρο το πιο ενθουσιώδες, το πιο συγκινησιακό απ’ όλα τα ομαδικά σπόρ. Λίγους μήνες αργότερα, παρέα με τη γυναίκα του Νάνσι, θα βρεθεί στις κερκίδες του Σαν Σίρο για το παιχνίδι Μίλαν – Λάτσιο και εκεί θα ασπαστεί για το υπόλοιπο της ζωής του τον Ουρουγουανό συγγραφέα Εδουάρδο Γαλεάνο … «Χρόνια πολλά πέρασαν και έμαθα, επιτέλους, να αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι..ένας ζητιάνος του ποδοσφαίρου. Γυρίζω τον κόσμο με το χέρι απλωμένο και μπαίνοντας στα γήπεδα ικετεύω.. δώστε μου ένα ωραίο γκόλ στο όνομα του Θεού. Και όποτε βλέπω ωραία μπάλα, Τον ευχαριστώ για το θαύμα και δε δίνω δεκάρα για το όνομα της ομάδας ή της χώρας που μου το χαρίζει».

Κάπως έτσι ο Τζό Μακ Γκίνις θα αποφασίσει να ταξιδέψει το Σεπτέμβριο του ’96 στο Καστέλ ντι Σάνγκρο , ένα χωριό πέντε χιλιάδων κατοίκων, χτισμένο στα βάθη της ανεμοδαρμένης και εντελώς απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο επαρχίας του Αμπρούτσο. Σκοπός του, να ζήσει από κοντά την προσπάθεια της ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού να παραμείνει  στη Serie B του Calcio. Να κρατήσει ζωντανό το θαύμα για άλλη μία χρονιά. Θα σταθεί δίπλα στην ομάδα όσο κανείς, θα γίνει κομμάτι της, αποδεικνύοντας στους αφιλόξενους ντόπιους πως δεν ήταν εκεί έχοντας να χωρίσει κάτι μαζί τους, αντιθέτως, είχε τα πάντα να μοιραστεί. Θα καταθέσει ψυχή βαθιά και θα μοιραστεί τις αγωνίες, τις έννοιες, τις εντάσεις, τις χαρές, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις, τις απώλειες, την ελπίδα, τα χαμόγελα. Κομμάτι της κοινωνίας του ντι Σάνγκρο, θα μπολιαστεί με το χειμαρρώδες  ταμπεραμέντο των Ιταλών και θα συγκρουστεί με την αδυσώπητη πραγματικότητα του ιταλικού αθλητικού γίγνεσθαι, για να καταλήξει από προσφιλές πρόσωπο σε ανεπιθύμητη φιγούρα.

Happy end δεν υπάρχει σε αυτή την ιστορία και πράγματι όλοι θα θέλαμε να είχε τελειώσει διαφορετικά αυτό το υπέροχο παραμύθι. Κανένα όμως εγκεφαλικό επεισόδιο δεν είναι ικανό, όσο δυνατό και αν είναι, να αλλάξει την αθλητική παιδεία και κουλτούρα ενός αμερικάνου. Χάρες τύπου αθλητικές δεν υπάρχουν, ούτε ανεξόφλητα γραμμάτια τέτοιου είδους, ακόμα και αν απέναντι σου έχεις τον περίφημο…. Ματαρέζε! Για τον “Big Joe” όμως, το θαύμα του Καστέλ ντι Σάνγκρο, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου, δεν ήταν η ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά το ίδιο το Καστέλ ντι Σάνγκρο.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News