Θυμάμαι εκείνο το Kosmos Festival στο Κέντρο Ιππασίας στο Γουδή το 2009. Εκεί τους είδα πρώτη φορά. Το φεστιβάλ είχε πολύ δυνατά ονόματα, που τα περιμέναμε πως και πως: Και Orishas και Bajofondo και Tinariwen. Εμένα, όμως, που δεν τους ήξερα τότε, με ενθουσίασαν οι Dub Inc (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες μπάντες ήταν κακές). Θυμάμαι, στην εμφάνισή τους δεν είχε νυχτώσει ακόμα, αλλά αυτό διόλου δεν εμπόδισε το κοινό να επιδοθεί σε ένα ατελείωτο γλέντι χορού και λικνίσματος. Έκτοτε, οι Dub Inc ξαναήρθαν στην Ελλάδα. Η εβδομάδα που διανύουμε τους βρίσκει και πάλι εδώ για συναυλίες σε Αθήνα (21/2 – Gagarin), Θεσσαλονίκη (22/2 – Block 33) και Ηράκλειο Κρήτης (23/2 – Cine Studio). Με αφορμή τις εμφανίσεις αυτές ο, ελληνικής καταγωγής, Gregory “Zigo” Mavridorakis, μέλος των Dub Inc, μου παραχώρησε, μέσω skype, τη συνέντευξη που ακολουθεί. 

Υπάρχει ένα παλαιό σύνθημα εδώ, που λέει: Ελλάς – Γαλλία – συμμαχία. Εντοπίζεις ομοιότητες μεταξύ Ελλήνων και Γάλλων και μήπως αυτός είναι ένας από τους λόγους που σας κάνει να επιστρέφετε για live στην Ελλάδα αρκετά συχνά;
Δεν βλέπω μεγάλες διαφορές μεταξύ ελληνικού και γαλλικού κοινού. Όπου και να παίξουμε, νομίζω ότι οι άνθρωποι περισσότερο μοιάζουν παρά διαφέρουν. Αυτό που εντοπίζω, όμως, σα μεγαλύτερη ομοιότητα μεταξύ Ελλήνων και Γάλλων – ειδικά των νέων ανθρώπων – είναι το «ανοιχτό μυαλό» που έχουν. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο το ελληνικό κοινό αγαπά τη μουσική μας. Ενσωματώνουμε στη μουσική μας πολλά και διαφορετικά στυλ. Νομίζω ότι τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουν οι Έλληνες, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας τους είναι πάρα πολλά. Βρίσκεστε στη μέση δύο διαφορετικών κόσμων και επηρεάζεστε από διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες. Μάλλον αυτός είναι και ο λόγος που σας κάνει να νιώθετε τόσο άνετα και οικεία με τη μουσική μας.

Εξακολουθείτε να είστε ανεξάρτητοι και να λειτουργείτε εκτός των καθιερωμένων πρακτικών της μουσικής βιομηχανίας. Για ποιο λόγο επιμένετε να είστε ανεξάρτητοι;
Πρέπει να πω ότι δεν μας δόθηκε άλλη επιλογή στο ξεκίνημά μας. Όταν ξεκινούσαμε δεν είχαμε προτάσεις από δισκογραφικές εταιρείες, γραφεία managers ή γνωστά και μεγάλα labels. Κανείς δεν έδειχνε ενδιαφέρον να μας βοηθήσει. Σε μια μικρή πόλη της κεντρικής Γαλλίας, άλλωστε, δεν υπήρχαν μεγάλες ευκαιρίες, ούτε για να παίξουμε ζωντανά, ούτε για να δισκογραφήσουμε. Έπρεπε, λοιπόν, να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι τις ευκαιρίες αυτές. Αμέσως μετά το πρώτο μας live καταλάβαμε ότι κάτι όμορφο συνέβαινε. Έπρεπε, λοιπόν, να οργανωθούμε και να μάθουμε, μέρα με τη μέρα, όλες τις πτυχές της δουλειάς που θέλαμε να ακολουθήσουμε. Έτσι, αναπτύξαμε το δικό μας τρόπο για όλο αυτό.

Θα συστήνατε την τακτική αυτή σε μια νέα μπάντα;
Δεν θα προέτρεπα ένα νέο καλλιτέχνη να προσπαθήσει μόνος του να κάνει το ίδιο, αν είχε ένα συμβόλαιο με μια καλή εταιρεία που θα σεβόταν τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Είναι και αυτό μια καλή λύση. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές λύσεις και πολλοί δρόμοι. Για εμάς, πάντως, ο στόχος ήταν να παραμείνουμε φίλοι, να περνάμε καλό «στο δρόμο» και να παίζουμε μουσική. Προσωπικά, προτιμώ να βλέπω τους ανθρώπους να παλεύουν μόνοι τους για εκείνα που αγαπάνε. Σίγουρα, έτσι, ο δρόμος είναι πιο μακρύς και πιο δύσκολος, αλλά η ικανοποίηση είναι μεγαλύτερη. Κοίτα εμάς: καμία δισκογραφική εταιρεία και κανένα πρακτορείο δεν μπορεί να προτείνει σε εμάς κάτι καλύτερο από αυτό που προτείνουμε ήδη από μόνοι μας. Ήδη, στη Γαλλία, αλλά και στο εξωτερικό, μπορούμε να οργανώσουμε μεγάλες συναυλίες και να ηχογραφήσουμε ό,τι θέλουμε όποτε θέλουμε. Τι περισσότερο θα μπορούσε να μας προσφέρει μια εταιρεία ή ένα πρακτορείο;

Γνωρίζεις καμία ελληνική μπάντα ή κανέναν Έλληνα καλλιτέχνη; Έχεις κανένα ελληνικό αγαπημένο άκουσμα;
Ομολογώ πως όχι. Θα ήταν ψέματα αν σου έλεγα ότι έχω σαφή εικόνα για όσα συμβαίνουν στην ελληνική μουσική σκηνή.

Ούτε τους Locomondo, που είναι η πιο γνωστή ελληνική reggae μπάντα;
Έχω ακούσει αυτό το όνομα, αλλά δεν τους ξέρω. Κοίταξε, η αλήθεια είναι πως, εδώ στη Γαλλία, δεν ακούγονται ελληνικές μουσικές. Ωστόσο, είμαστε πάντοτε «ανοιχτοί» σε νέα ακούσματα.

Ποιοι είναι, λοιπόν, οι λόγοι που ωθούν έναν καλλιτέχνη να κάνει μουσική στην εποχή της κρίσης; Είναι λόγοι διασκέδασης ή υπάρχουν περισσότερες οπτικές και προεκτάσεις;
Εμείς πάντοτε το κάνουμε για τη διασκέδαση, αλλά παράλληλα προσπαθούμε να βγάζουμε και κάτι παραπάνω προς το κοινό μας. Για μένα, ένας μουσικός δεν πρέπει να ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα βγάλει χρήματα. Ίσως να το λέω αυτό, τώρα, επειδή πλέον βγάζουμε αρκετά χρήματα, αλλά και στο παρελθόν, όταν δεν βγάζαμε χρήματα, η κεντρική και αποκλειστική μας επιδίωξη ήταν να παίζουμε μουσική. Όταν παίζεις μουσική, εκφράζεις κάτι. Δεν είναι μόνο το να βρίσκεσαι σε μια μεγάλη σκηνή ή κάτι τέτοιο. Αν οι Dub Inc σταματήσουν να υπάρχουν αύριο, θα είμαι ευτυχισμένος που θα επιστρέψω στα μικρά μπαρ και τις μικρές μουσικές μόνο και μόνο για να παίξω μουσική με τους φίλους μου. Αυτό είναι που με κάνει ευτυχισμένο. Ξέρεις, με την έξαρση όλων αυτών των talent shows σε παγκόσμιο επίπεδο, πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν πιστέψει ότι το να είσαι καλλιτέχνης έχει να κάνει με τη διασημότητα, τις μεγάλες σκηνές και τις υψηλές αποδοχές. Αυτό δεν είναι αλήθεια, όμως. Πρέπει να δουλέψεις πολύ. Να δώσεις τον εαυτό σου. Να μελετήσεις ένα μουσικό όργανο. Να παίξεις μουσική και να το ευχαριστηθείς. Αν όλο αυτό συνδυαστεί με το βιοπορισμό, τότε όλα είναι μια χαρά. Ξέρω όμως και πολλούς σπουδαίους μουσικούς, σπουδαίους καλλιτέχνες, που είναι ταξιτζήδες ή εργάτες και παίζουν το βράδυ σε μικρά μπαρ με τους φίλους τους. Για μένα, λοιπόν, αυτό σημαίνει να είσαι μουσικός. Αυτό είναι και το μήνυμά μου προς τους νέους μουσικούς, που με βρίσκουν και με ρωτάνε: μην ξεχνάτε ότι αυτό που αγαπάτε είναι η μουσική και όχι η διασημότητα. Η διασημότητα δεν αλλάζει καθόλου αυτό που παίζετε.

Μα, νομίζω ότι, δεν πρέπει να επιλέγουμε το επάγγελμά μας με βάση τα έσοδα που – ενδεχομένως – θα αποφέρει, αλλά κυρίως με γνώμονα την αγάπη μας για αυτό.
Ακριβώς. Δεν παίζεις ποδόσφαιρο για να γίνεις ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Παίζεις γιατί σου αρέσει. Γιατί το αγαπάς.

Τελευταία ερώτηση: η reggae είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνία και όσα την απασχολούν. Αυτή τη στιγμή, στη Γαλλία, το 1/3 του πληθυσμού δηλώνει σύμφωνο με ακροδεξιές πολιτικές θέσεις. Ποια είναι η γνώμη σου για την άνοδο των ακροδεξιών σχηματισμών σε όλη την Ευρώπη και ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής σε όλη αυτή την κατάσταση;
Δεν ξέρω αν όλο αυτό αφορά στη μουσική και μόνο ή γενικότερα στην τέχνη. Στην τέχνη εκφράζεις όσα νιώθεις και, σε ετούτη τη συγκεκριμένη στιγμή, με την ακροδεξιά να αναπτύσσεται σε όλη την Ευρώπη, πρέπει να μιλήσουμε. Θέλουμε να εκφραστούμε για όλο αυτό. Οι καλλιτέχνες πάντοτε υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Κι εμείς θέλουμε να αφυπνίσουμε τον κόσμο. Θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή του, γιατί αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σοβαρό. Και το κάνουμε, ήδη, εδώ και δεκαπέντε χρόνια που ανεβαίνει η ακροδεξιά στη Γαλλία. Τώρα, με την κρίση, όπως σε κάθε κρίση του παρελθόντος, όλοι αναζητούν ενόχους. Εμείς, απλώς, λέμε προσοχή. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησε και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Τότε κατηγορούσαμε τους Εβραίους, τώρα κατηγορούμε τους μετανάστες. Όμως, παντού υπάρχουν και χρειάζονται οι μετανάστες. Ίσως, αν οι πολιτικοί δεν ήταν τόσο διεφθαρμένοι και ανίκανοι, να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Δεν φταίνε οι μετανάστες. Φταίνε οι πολιτικοί. Οι πιο παλιοί και οι σημερινοί. Και τώρα προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο για να μην καταλάβει ότι το λάθος είναι δικό τους. Το ίδιο συμβαίνει στη Γαλλία, το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, το ίδιο συμβαίνει παντού. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News