Ο Σεσίλ, το λιοντάρι που σκοτώθηκε από τον Αμερικάνο οδοντίατρο, κάθεται στην αριστερή πλευρά του μακρόστενου τραπεζιού. Η στάση του υποδηλώνει ότι είναι έτοιμος να σερβιριστεί. Άρα, πρόκειται για δείπνο. Απέναντί του, ένας κύριος με καφέ κοστούμι και κοντό-χοντρό μουστάκι, παραπέμπει στον Αδόλφο Χίτλερ. Πιο κει, μια κυρία μέσης ηλικίας, έντρομη, αποκαλύπτει την πρόθεσή της να αυτοκτονήσει, την ίδια στιγμή που στο κάδρο μια κοπέλα προστατεύει με τρυφερότητα μια άλλη νεαρή. Τέλος, μια μητέρα, κρατώντας το βρέφος της, κρύβει υποκριτικά το πρόσωπό της με μια φωτογραφική μηχανή. Δεν έχουμε πρόσβαση στην έκφρασή της, αλλά εκείνη βλέπει τι συμβαίνει γύρω της. Λεπτομέρεια: ο Σεσίλ είναι ο μόνος που κοιτάει τους συνδαιτυμόνες, σαν να ζει στον δικό του κόσμο, που με εξαίρεση αυτή την «πρόσκληση σε δείπνο», δεν έχει κανένα άλλο σημείο επαφής μαζί τους.

Κραυγαλέες αντιφάσεις με κοινό παρανομάστη -δολοφόνος ο Χίτλερ, δολοφόνος κι ο Σεσίλ, ωστόσο ο τελευταίος δεν φέρει ηθικές ευθύνες-, έντονες αντιθέσεις, η κυρία, απομονωμένη από την κοινωνία και απελπιστικά μόνη θέλει να αυτοκτονήσει, ενώ δίπλα της συντελείται μια συντροφική πράξη, και σαφείς αναφορές στη σημερινή εποχή, η μητέρα βαστάει το παιδί της (φυσική σύνδεση με την αλήθεια) αλλά δεν παραλείπει να παρακολουθεί την πραγματικότητα αλλοιωμένη μέσω μιας κάμερας (κατά συνθήκην ψέματα), συνθέτουν το καλλιτεχνικό σύμπαν της Ντέμης Κάια. Κι όλα αυτά, αποτυπωμένα με ζωηρά χρώματα κι εξαιρετικούς χρωματικούς συνδυασμούς, σαν η οδυνηρή καταγραφή του σήμερα να απαιτεί μια γλυκύτητα στην έκφραση για να γίνει -τουλάχιστον- αποδεκτή.

Βόλτα στο «μαύρο μουσείο»

Η δεύτερη ατομική έκθεση της Ντέμης Κάια, με τίτλο «Η καρδιά θέλει αυτό που θέλει» («The Heart Wants What it Wants») παρουσιάζεται στην γκαλερί Αντωνοπούλου μέχρι τις 14 Νοεμβρίου. Η ζωγράφος, στο «μαύρο μουσείο», όπως η ίδια την αποκαλεί, συγκεντρώνει τις αποσπασματικές ειδήσεις του διαδικτύου, που θέλοντας και μη στήνουν αποικίες στην καθημερινότητά μας, τις επεξεργάζεται με κριτικό τρόπο και τις αναπαράγει με μια δομημένη πλέον μορφή στο προσωπικό της ημερολόγιο. «Όλη μου η δουλειά βασίζεται στο διαδίκτυο. Ξεκινάω το πρωί, ανοίγω το κινητό, βομβαρδίζομαι από εκατοντάδες ειδήσεις, στην πλειοψηφία τους τρομακτικά δυσάρεστες, κι ύστερα τις φιλτράρω και τις μεταφράζω σε εικόνες», μου εξηγεί ενώ στέκεται μπροστά από τον Σεσίλ.

Πράγματι, περπατώντας σε αυτό το ιδιότυπο «μουσείο», συνάντησα πίνακες που θυμίζουν σελίδες κρυφού σημειωματαρίου. Σαν κι αυτά που είχαμε παιδιά, όταν γράφαμε με πάθος τις ερωτικές σκανταλιές για τις οποίες δεν γνωρίζαμε αν πρέπει να ντρεπόμαστε ή όχι. Και σε τούτο ακριβώς το σημείο βρίσκεται η τραγικότητα του τωρινού σύμπαντος που ξεμπροστιάζει στο κοινό η Ντέμη Κάια. Αν ως παιδιά νιώθαμε ένοχοι στο πρώτο μας φιλί λόγω άγνοιας, σήμερα συμμετέχουμε και υποστηρίζουμε ενεργά -άρα καμία δικαιολογία- ανήθικες κι απάνθρωπες καταστάσεις ή πράξεις. Μάλιστα, όχι μόνο γινόμαστε κοινωνοί τους, αλλά είμαστε και τόσο υποκριτές που επιμένουμε να φτιασιδώνουμε την εικόνα μας για να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.

Το φυσικό ως «παρέκκλιση»

Η ζωγράφος λοιπόν, με την παιδική ματιά, έρχεται να τραβήξει το σεντόνι της υποκρισίας και να μας «εκθέσει» στον ρεαλισμό: η σκοτεινή ευτυχία που φαίνεται να αισθάνονται οι πρωταγωνιστές του έργου της, είτε πρόκειται για άνθρωπους είτε για ζώα, είναι αποκλειστικά συνώνυμη με τη σκοτεινή πλευρά της αναγνώρισης. Ποιας αναγνώρισης; Της ατομικής φυσικά! Η αγωνία για τα like στο facebook, οι εφαρμογές που αγοράζεις followers, οι ψεύτικες σέλφι που παριστάνεις τον ευτυχισμένο ή τον sexy, όλη αυτή η υπερέκθεση σε ένα άγνωστο κοινό, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχική και συναισθηματική παρέκκλιση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Και βέβαια, αν ποτίζουμε με ψέματα τον εαυτό μας και τους άλλους, δεν είναι δύσκολο να υιοθετήσουμε το ψέμα ως μόνιμη επιλογή ζωής. Δάκρυα για τον Σεσίλ, δάκρυα για τον Σεσίλ. Το ψέμα είναι μεταδοτικό.

Γενικότερα, η αίσθηση που αποκομίζεις από την έκθεση είναι ότι ξεναγείσαι, δίχως να το καταλαβαίνεις, μέσα από πίνακες-παραμύθια σε όλα τα μονοπάτια της παρέκκλισης -από ερωτικά μέχρι κοινωνικά- και στο τέλος αναγκαστικά προβάλλεις δεκάδες ερωτήματα στον εαυτό σου. Τι μένει; Η συνειδητοποίηση, για ακόμη μια φορά, ότι στον κόσμο που ζούμε, με την άμετρη ανάλωση στα κοινωνικά δίκτυα, το φυσικό είναι ταυτόσημο με την έννοια της παρέκκλισης. Ποια ήταν η τελευταία φορά που περπατήσατε σε ένα όμορφο πάρκο χωρίς να ανεβάσετε φωτογραφία; Ντέμη Κάια, μας χρωστάς μια σέλφι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μας βγάλεις από τη δύσκολη θέση να «ταγκάρουμε» τον εαυτό μας στην έκθεσή σου.

Info: «The Heart Wants What it Wants», Ντέμη Κάια
Γκαλερί Αντωνοπούλου, www.aaart.gr
Αριστοφάνους 20, Ψυρρή, 4ος όροφος, τηλ: 210-3214994
Ημέρες κι ώρες λειτουργίας:
8/10/2015-14/11/2015
Τετάρτη-Παρασκευή: 14.00-20.00
Σάββατο: 12.00-16.00

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News