Ένα μήνα τώρα υπέβαλα τον εαυτό μου σε μία δοκιμασία που δεν είχε προηγούμενο. Μια δοκιμασία σκέτη ταλαιπώρια. Μια ιδέα φαεινή και με όνομα. Και τι όνομα! Dexter Morgan. Είκοσι εννέα κεφάλαια, είκοσι εννέα μέρες! Κεφάλαιο και μέρα, μέρα και κεφάλαιο! Αγανάκτησα! Ναι! Καλύτερα να είχε ξεπηδήσει ένας αλιγάτορας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μη ξεχνάμε άλλωστε πως βρισκόμαστε στη Florida και να με κατάπινε. Να σκεφτεί κανείς, πως στην αρχή, είχα αποφασίσει να διαβάσω και τα δύο βιβλία από τα πέντε που έχουν μεταφραστεί. Ναι, πως…last year..
 
Βλέποντας τη σειρά στη τηλεόραση σκέφτηκα πως θα ήταν σοφό να προσεγγίσω τον ήρωα του Jeff Lindsay και από μία άλλη πλευρά. Αυτή του βιβλίου. Λάθος! Μέγα λάθος! Βλέπετε η εικόνα μπορεί να μεταφέρει στον θεατή όλο αυτό τον μυστικισμό που περιβάλει τον Σκοτεινό Επιβάτη. Οι διεστραμμένες του σκέψεις γίνονται τροφή εύπεπτη, αφήνοντας μια γλυκιά επίγευση που ανοίγουν την όρεξη για το τι θα επακολουθήσει στη συνέχεια. Στο γραπτό κείμενο όμως κουράζουν, κοπόνουν, σε βαθμό που η μόνη λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι, έλεος…τέλειωνε! Ειλικρινά δε νομίζω πως έχει να κάνει σε τίποτα με τη μετάφραση. Απλά, η εικόνα τρέχει παράλληλα με την γοητευτική αφήγηση, σε αντίθεση με το γραπτό λόγο που στην κυριολεξία σέρνεται. Είναι τέτοια η βουτιά που κάνει το κείμενο εκείνη τη στιγμή, που όταν επανέρχεται στη δράση ο Μέγας Ντεξτερίνι, αδυνατεί να σε κάνει και πάλι κομμάτι του, να σε βάλει στη ρότα της δράσης του, να μετατρέψει τα βιώματά του σε προβληματισμούς του αναγνώστη. Πάλι καλά που υπάρχει και η αλλοπαρμένη Ντέμπορα και σώζει κάπως την  κατάσταση. Απ’ όλη αυτή τη βλαμμένη παρέα του εν λόγω αστυνομικού τμήματος, που είναι όλοι τους για δέσιμο, η Ντέμπορα, είναι μία κατηγορία μόνη της. Η ψυχιατρική ακόμα βασανίζεται με την περίπτωση της. Κεφάλαια ολόκληρα. Εννοείται πως αν δεν έχεις παρακολουθήσει τη σειρά, επαφή με τα πεπραγμένα, καμία.

Τώρα όσο για την υπόθεση του συγκεκριμένου βιβλίου με τίτλο «Η σκοτεινή αφοσίωση του Ντέξτερ», πραγματεύεται  το κυνήγι ενός ψυχοπαθούς γιατρού – δολοφόνου  που εκδικείται τους πρώην συντρόφους του στο στρατό, μέσα σ’αυτούς και ο αρχιφύλακας Ντόουκς, καθώς πριν από χρόνια και μετά από μία μυστική υπόθεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ στο Ελ Σαλβαδόρ, τον πούλησαν στην αντίπαλη πλευρά για έναν πολιτικό  συμβιβασμό..whatever..με την αδερφή του Ντέξτερ  να ερωτεύεται παράφορα ένα από τα υποψήφια θύματα και να κάνει τα πάντα για να το σώσει. Κάτι σαν το περίφημο, «τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει..?!». Ε! εδώ η βλαμμένη αδερφή, ανάμεσα σε κομμένα – καυτηριασμένα άκρα, χέρια, πόδια και κεφάλια πάνε κι έρχονται, αναφωνεί..«τον Κάιλ, απ’ τη φωτιά ποιος θα τον βγάλει, η Ντέμπορα που ‘χει δύναμη μεγάλη». Καλύτερη στιγμή, εκείνη, όπου η Ντέμπορα με τον Κάιλ, αυτός κουτσός αυτή κουλή μπουκάρουν στο κρησφύγετο του Δόκτωρα Ντάνκο. Ούτε σε ταινία του Μέλ Μπρούκς να ήμασταν.

Το “Booklist”, στην κριτική του, σχολιάζει, πως για πολύ καιρό αφότου οι αναγνώστες τελειώσουν αυτό το μυθιστόρημα θα σκέφτονται – ή θα ονειρεύονται – τον Ντέξτερ. Τι να πω..τα σχόλια δικά σας…ή μάλλον,το μόνο που μου έρχεται  στο νου, είναι η φράση του Έντουαρντ  Μάροου..Good night and good luck!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News