Τα Σαββατοκύριακα συνήθως δεν βλέπω τηλεόραση. Αν είμαι στο σπίτι, βλέπω ταινίες, ξένες σειρές HBO και άλλα ανάλογα. Όταν όμως πέσω στην ανάγκη της, θα δω τον Σπύρο Παπαδόπουλο.  Και κάθε φορά που τυχαίνει να τον δω, αναρωτιέμαι το ίδιο: πώς και δεν τον βλέπω συνέχεια; Είναι η μοναδική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης που μπορεί να σε κάνει να αρχίσεις να τραγουδάς  έτσι στο άσχετο, σ’ ένα ήσυχο, μισοσκότεινο σπίτι, με τα μικρά να κοιμούνται ανυποψίαστα. Να σε κάνει να χαμογελάς, να συγκινείσαι, να απολαμβάνεις τραγούδια που δεν μπορείς να ακούσεις πουθενά αλλού στην τηλεόραση – ή και στο ραδιόφωνο, εδώ που τα λέμε, με εξαίρεση την ΕΡΑ και ίσως τον ΜΕΛΩΔΙΑ.

Μη σας πιάσει τώρα η καχυποψία και σκεφτείτε ότι βγήκα ξαφνικά να κάνω «θετική επικοινωνία» για μια εκπομπή που κάθε τόσο πολλά γράφονται για το κόστος της, την αναγκαιότητά της κλπ. Με τον Σπύρο Παπαδόπουλο έχουμε να μιλήσουμε καμιά δεκαριά χρόνια κι έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολλά κοινά – με σπουδαιότερο να μας χωρίζει το γεγονός ότι είναι Ολυμπιακός και είμαι ΠΑΟΚ.

Ναι, ξέρω ότι η εκπομπή του θεωρείται ακριβή. Δεν θα το κρίνω εγώ αυτό, δεν έχω δει τι περιλαμβάνει το μπάτζετ για να πω αν είναι υπερκοστολογημένο. Ξέρω όμως ότι η ΕΡΤ εισπράττει περίπου 300 εκ. ευρώ το χρόνο από τους πολίτες. Το κόστος του «Στην υγειά μας» είναι ένα απειροελάχιστο ποσοστό,  έτσι κι αλλιώς, για μια εκπομπή που, αν κοπεί, θα λείψει από την τηλεόραση. Σε αντίθεση με πάρα πολλές άλλες της ΕΡΤ, που δεν θα μας λείψουν καθόλου.

Αυτό που ξέρω ξεκάθαρα είναι ότι τα 8 ευρώ που δίνω στο λογαριασμό της ΔΕΗ για την ΕΡΤ, με χαρά τα δίνω «Στην υγειά» του Σπύρου Παπαδόπουλου. Και στην υγειά του λόρδου Γκράνθαμ, γιατί το «Ντάουντον» δεν το χάνω με τίποτα. Και στην υγειά της πρωθυπουργού της Δανίας, γιατί αν δεν λείπω, βλέπω φανατικά το «Μπόργκεν». Και τρελαίνομαι κάθε φορά που η πρωθυπουργός ψάχνει ποιος θα της κρατήσει τα παιδιά το βράδυ για να μπορέσει να εμφανιστεί σε πολιτικό τοκ σόου, διότι δεν έχει εσωτερική να τη βοηθάει – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μπορούμε να την πούμε άλλη φορά.

Εν όψει Χριστουγέννων, λοιπόν, λέω να πούμε τα θετικά. Το «Στην υγειά μας» είναι μια ανάσα στην ασφυξία της ελληνόφωνης ψυχαγωγίας που (δεν) υπάρχει στην τηλεόραση. Ας έχουν και τα παιδιά μας, μαζί με τους γονείς μας, την ευκαιρία να απολαύσουν έργα μεγάλων δημιουργών. Δεν πειράζει που καμιά φορά συνοδεύονται κι από ένα άχαρο ζεϊμπέκικο ή από ένα αμφισβητήσιμο τσιφτετέλι. Γιορτές είναι, ας συγχωρήσουμε κάτι. Άλλωστε, για τους πιο αυστηρούς κριτές, υπάρχει και το Dancing With The Stars.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News