– Διακομματική ισχυρή και σταθερή κυβέρνηση συνεργασίας ανοιχτής σε όλα, ανεξαιρέτως, τα κόμματα (χωρίς εκλογικές διαδικασίες) και απομάκρυνση των πολιτικών προσώπων που ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα και διαφθορά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Για να μην εκραγεί το πείραμα είναι απαραίτητη η αλλαγή της κομματικής και συνδικαλιστικής νοοτροπίας, η αξιοποίηση ειδημόνων και η τοποθέτηση σε καίριες θέσεις των κατάλληλων προσώπων (σήμερα, όπως πάντα, η επιλογή των κυβερνητικών στελεχών φαίνεται αποτέλεσμα πελατειακών συσχετισμών). Είναι απαραίτητη η άσκηση της πολιτικής εξουσίας με άξονα το «σωστό», το «ωφέλιμο», και όχι με κριτήριο το λεγόμενο πολιτικό κόστος δηλαδή την εξασφάλιση ψήφων και επανεκλογής σε αξιώματα. 

– Τροποποίηση του μνημονίου το οποίο συντελεί στον μαρασμό της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση συνεργασίας να διαπραγματευτεί γρήγορα και συνοπτικά μια καινούργια σχέση με την ΕΕ στη βάση της ισότητας και της αλληλεγγύης, όχι της τοκογλυφίας και της εκμετάλλευσης. Να γίνει δημόσιος λογιστικός έλεγχος για τις δημόσιες οφειλές ώστε να προσδιοριστεί η προέλευσή τους και να μάθουμε την ταυτότητα των κύριων τιτλούχων του χρέους καθώς και τα επιμέρους ποσά. Να γίνει αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Για παράδειγμα, θέτοντας ένα πλαφόν του συνόλου δανείου-τόκων σε ένα συγκεκριμένο ποσοστό του ΑΕΠ και κάνοντας σαφή διάκριση μεταξύ των πιστωτών σε συνάρτηση με τους τίτλους που κατέχουν: οι πολύ μεγάλοι εισοδηματίες (άτομα ή οργανισμοί) πρέπει να συναινέσουν σε μια λογική επιμήκυνση του χρέους, ή ακόμα και σε μερικές ακυρώσεις. Επίσης, πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση των εξωφρενικών επιτοκίων που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα παρότι έχει, δικαίως, τη φήμη του αναξιόπιστου οφειλέτη. Να συνταχθεί σύστημα φορολογίας (περιβαλλοντικά πρόστιμα, φόροι επί των απολαβών…) και να διευκολυνθεί η σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας με τις ευρωπαϊκές.

– Να σταματήσουν οι απολύσεις και οι μειώσεις αποδοχών των μικρομεσαίων μισθωτών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα και να διοχετευτούν εργαζόμενοι σε τομείς που μπορούν να αναπτυχθούν περισσότερο: παιδεία, υγεία, εναλλακτικές μορφές ενέργειας (π.χ. αιολικά πάρκα, καθώς και προϊόντα όπως π.χ. ηλιακοί θερμοσίφωνες), τουρισμός, γεωργία, ανακύκλωση. Στη γεωργία,  την κτηνοτροφία και την ανακύκλωση θα μπορούσαν να συμβάλουν οι άεργοι μετανάστες οι οποίοι πρέπει να απογραφούν και να ενταχθούν σε σύστημα παραγωγικών εργασιών. (Όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ενταχθούν πρέπει να βρεθεί τρόπος να φύγουν).

– Να αυξηθεί ο προϋπολογισμός για την παιδεία, την υγεία (η Ελλάδα μπορεί να «πουλήσει» υγεία στα Βαλκάνια: υψηλή ποιότητα, χαμηλές τιμές), την επιστημονική έρευνα, τις επενδύσεις στον περιβαλλοντικό/οικολογικό τομέα, με στόχο να υπάρξουν οι συνθήκες μιας βιώσιμης ανάπτυξης που θα συντελέσει στη μείωση της ανεργίας.

– Να γίνει φορολογική μεταρρύθμιση με στόχο την ανακατανομή του πλούτου (όχι από τα μεσαία στρώματα που στηρίζουν την οικονομία, αλλά από την κερδοσκοπική τάξη των αεριτζήδων). Χρειάζεται κατάργηση των φορολογικών «παραθύρων», δημιουργία νέων φορολογικών κλιμάκων και αύξηση του ποσοστού φόρου στα εισοδήματα από κερδοφορία (όχι από «εργασία»).

– Να χωριστεί η εκκλησία από το κράτος και να δημευτεί σταδιακά η εκκλησιαστική περιουσία. Μέχρι την ολοκληρωτική της αξιοποίηση για κοινωνικούς σκοπούς, η περιουσία αυτή πρέπει να φορολογηθεί αυστηρά. Ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος πρέπει να συνοδευτεί από την αποθάρρυνση κάθε θρησκείας και από την «ιδιωτικοποίηση» της θρησκευτικής λατρείας.

– Να ελεγχθούν και να γίνουν διαφανείς η χρηματαγορά και το τραπεζικό σύστημα.

– Να καταργηθεί σταδιακά ο στρατός και η στρατιωτική θητεία -άρα να μηδενιστούν οι στρατιωτικές δαπάνες- με παράλληλη ανάπτυξη ανεξάρτητης και ειρηνικής διπλωματίας.

– Να γίνει ευρεία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση τόσο στο περιεχόμενο των σπουδών όσο και στον τρόπο διδασκαλίας και στη σπουδαστική ζωή. Να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο στη μορφή που έχει σήμερα και να ανατραπεί το αναρχοφασιστοειδές καθεστώς που έχει επιβληθεί στα ΑΕΙ με τη συνενοχή πολλών μελών του διδακτικού προσωπικού.

– Να λειτουργήσει ο κοινωνικός έλεγχος ο οποίος προϋποθέτει συνεργασία των κρατικών μηχανισμών και εξουσιών (π.χ. δήμων-κεντρικής κυβέρνησης), μεταρρύθμιση στο δικαστικό σύστημα, στο σύστημα προστασίας του πολίτη (αστυνομία), καθώς και στο σωφρονιστικό σύστημα.

Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά -και μια σειρά ακόμα (μια μακρά σειρά…)- χρειάζεται νηφαλιότητα (που λείπει), λογική (που λείπει) και συλλογική δράση, η «ειρηνική εξέγερση» για την οποία κάνει λόγο ο Στεφάν Εσέλ. Στην Ελλάδα η προτροπή αυτή ερμηνεύεται ως νομιμοποίηση της οχλοκρατίας: το κακό με το δημοκρατικό σύστημα είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να εκλέξεις κάποιον που να μη σου αξίζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News