Ηταν αρχές Νοεμβρίου, πριν από δύο μήνες, όταν ο Γιώργος Βόβορας μιλούσε μπροστά στις κάμερες της Cosmote TV. Στη διάρκεια της συνέντευξης ο Βασίλης Σκουντής τον ρώτησε πώς βίωσε την προαγωγή του σε head coach για πρώτη φορά στην καριέρα του και, μάλιστα, σε έναν τόσο απαιτητικό σύλλογο. Η απάντηση του 43χρονου προπονητή δεν ήταν από αυτές που περιμένεις να ακούσεις: «Μόλις συναντήθηκα με τη διοίκηση και συμφωνήσαμε να αναλάβω την ευθύνη της ομάδας, επέστρεψα στο σπίτι μου. Η γυναίκα μου με είδε στενοχωρημένο, και με ρώτησε τον λόγο. “Σήμερα υπέγραψα ότι κάποια στιγμή θα φύγω από τον Παναθηναϊκό”, της είπα. Είναι η μοίρα της δουλειάς μας».

Οκτώ χρόνια στον «Εξάστερο», είτε ως βοηθός είτε ως υπηρεσιακός τεχνικός, ο Βόβορας είχε δει να αποχωρούν προπονητές με πολύ περισσότερες περγαμηνές από τις δικές του: ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο Τσάβι Πασκουάλ, ο Ρικ Πιτίνο. Δεν έτρεφε αυταπάτες, λοιπόν. Δεν ήλπιζε ότι εκείνος θα αποτελούσε εξαίρεση του κανόνα. Θα ερχόταν, κάποτε, η σειρά του. Αλλά δεν φανταζόταν ότι αυτό θα συνέβαινε τόσο σύντομα: προτού, καν, συμπληρωθεί το πρώτο τρίμηνο της σεζόν.

Ναι, πριν και μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (1999-2012) -που στην αρχή της θητείας του στην Ελλάδα λίγο έλειψε να απολυθεί κι αυτός!- ο Παναθηναϊκός είχε τη φήμη του «προπονητοφάγου». Τότε, όμως, οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έδιωχνε τον Παβλίσεβιτς για να φέρει στη θέση του τον Κώστα Πολίτη, τον Πολίτη για τον Κιουμουρτζόγλου, τον Κιουμουρτζόγλου για τον Μάλκοβιτς και τον Μάλκοβιτς για τον Σούμποτιτς, πριν βρει στο πρόσωπο του «Ζοτς» αυτό που αναζητούσε. Κι όταν ανέλαβε την ΚΑΕ ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αντικαθιστούσε έναν προπονητή με κάποιον (θεωρητικά) καλύτερο: τον Τζόρτζεβιτς με τον Πεδουλάκη, τον Πεδουλάκη με τον Πασκουάλ, τον Πασκουάλ με τον Πιτίνο. Τώρα φεύγει ο Βόβορας για να έρθει, ποιος;

Ο Παύλος είχε και μια καλή δικαιολογία για τις συχνές αλλαγές προπονητών. Τους «προίκιζε» με πανάκριβους παίκτες. Στελέχωνε την ομάδα με τους καλύτερους, χωρίς να λογαριάζει το κόστος – φτάνει να δέχονταν να παίξουν στην Ελλάδα. Δεν ήταν παράλογο, που απαιτούσε την επιτυχία. Εκανε τα «χατήρια» του εκάστοτε κόουτς, πληρώνοντας όσο – όσο. Ενώ η «προίκα» του Βόβορα, ποια ήταν; Ενας Παναθηναϊκός που ο ηγέτης και χρηματοδότης του τον είχε, μόλις, εγκαταλείψει στην τύχη του, που το καλοκαίρι έχασε τον πιο επιδραστικό του παίκτη (Νικ Καλάθης), αλλά και τον ΝτεΣόν Τόμας, και που έπρεπε να πορευτεί με μπάτζετ πετσοκομμένο σχεδόν στο μισό σε σχέση με τα προηγούμενα (επίσης μνημονιακά) χρόνια, με τον τελευταίο λόγο στη διαμόρφωση του ρόστερ να ανήκει… στο λογιστήριο.

Αθλητές που ήταν πρωταρχικοί μεταγραφικοί στόχοι (Λορέντσο Μπράουν και Νίκολας Λαπροβίτολα) αρνήθηκαν να φορέσουν την πράσινη φανέλα. Ακολούθησαν οι αστοχίες στις επιλογές του Φόστερ και του Ογκαστ, και σε όλα αυτά προστέθηκε η ανάγκη να «βαπτιστεί» πόιντ γκαρντ ο Σαντ Ρος, σώνει και καλά. Επιπλέον, το γήπεδο από το οποίο ο Παναθηναϊκός αντλεί ενέργεια όσο καμία άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, το ΟΑΚΑ, ήταν άδειο λόγω κορονοϊού. Η αποστολή του «πρωτάρη» κόουτς ήταν, εξ αρχής, πολύ δύσκολη.

Αλλά, ποια ήταν αυτή η αποστολή; Υποτίθεται, να βάλει τα θεμέλια μιας νέας ομάδας που θα μεγάλωνε σταδιακά, καθώς θα αυξάνονταν οι οικονομικές της δυνατότητες (με τα έσοδα που θα έφερνε η επιστροφή των φιλάθλων στις εξέδρες). Αυτή η σεζόν θα ήταν πειραματική, και μια -αναγκαστική- ευκαιρία να προοδεύσουν και να αποκτήσουν εμπειρίες οι μικρότεροι σε ηλικία παίκτες. Οπως, πράγματι, συνέβη με τον Παπαγιάννη, πρωτίστως, αλλά και τους Παπαπέτρου, Μποχωρίδη και Μήτογλου. Λογικό το σχέδιο, όμως για την Ελλάδα μιλάμε. Μετά τα τελευταία άτυχα αποτελέσματα στην Ευρωλίγκα και, κυρίως, μετά την ήττα από το Λαύριο στην Basket League, η περηφάνεια του συλλόγου μπήκε πάνω από τη λογική, και το πλάνο ναυάγησε.

Το παράδοξο είναι ότι, αυτή τη φορά, τη βιαστική αποπομπή του προπονητή δεν την αποφάσισαν, ούτε οι συνήθως ανυπόμονοι παράγοντες, ούτε οι οπαδοί, που δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από τα αποτελέσματα. Τον Βόβορα τον «ξήλωσαν» δύο θρύλοι της ομάδας, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που μαζί με τον Παναγιώτη Τριαντόπουλο διοικούν την ΚΑΕ. Εκείνοι, δηλαδή, που θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από τον καθέναν ότι μια νέα ομάδα χρειάζεται χρόνο για να βρει τα πατήματά της, ότι οι μεταπτώσεις στην απόδοσή της είναι αναπόφευκτες στην αρχή, και οτι κανένας προπονητής δεν μπορεί να κριθεί δίκαια έπειτα από λίγους μήνες δουλειάς.

Το μόνο «έγκλημα» του Βόβορα είναι ότι υπήρξε υπερβολικά… ευγενής με τους παίκτες του. Αλλά αυτό είναι σύνηθες φαινόμενο, όταν ένα μέλος του τεχνικού τιμ προάγεται σε πρώτο προπονητή. Ολα αυτά τα χρόνια, από το 2012 μέχρι τη βίαιη διακοπή της περασμένης σεζόν, ο ρόλος του ως βοηθός ήταν να συζητά με τους παίκτες, να ακούει τα παράπονα που δεν τολμούσαν να κάνουν στον head coach, και να τους συμβουλεύει. Του ήταν δύσκολο να γυρίσει τον διακόπτη, και από φιλικός συνεργάτης τους να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε αυταρχικό στρατηγό. Δεν είναι και του χαρακτήρα του.

Αυτή τη δουλειά θα μπορούσαν να την κάνουν ο Αλβέρτης με τον Διαμαντίδη. Προτίμησαν, όμως, την «εύκολη λύση». Να στερήσουν από την ομάδα τους έναν ικανότατο τεχνικό, που είχε εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του όλους τους προϊσταμένους του, ιδίως τον Πασκουάλ και τον Πιτίνο, και θα μπορούσε να εξελιχθεί θεαματικά. Χωρίς, μάλιστα, να μπορούν να τον αντικαταστήσουν με έναν προπονητή κλάσης, σαν αυτούς που προσλάμβαναν ο Παύλος και ο Δημήτρης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News