Υπήρξε με τον τρόπο του ένας ιδιαίτερος σύνδεσμος του τώρα με μια άλλη εποχή, με αυτήν του τέλους της δικτατορίας και της γέννησης της Μεταπολίτευσης και λίγο πιο μετά με αυτήν των πρώτων χρόνων της Αλλαγής. Ο πτέραρχος Νίκος Κουρής, ο πρώτος αεροπόρος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ (καίτοι έγινε αεροπόρος από… τύχη), ο στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου, ο στρατιωτικός που έγινε πολιτικός, απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών.

Το βιογραφικό του φυσικά πλουσιότατο. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1930, πέρασε στη Σχολή Ικάρων το 1948, ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το 1950 και έζησε μεγάλα γεγονότα, τόσο ως ιπτάμενος μαχητικών (πχ. με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) όσο και ως επιτελάρχης καθώς βρέθηκε στο ΓΕΕΘΑ στις ημέρες της ελληνοτουρκικής κρίσης του 1987.

Σταδιοδρόμησε στην Πολεμική Αεροπορία ως ιπτάμενος αξιωματικός και έφτασε να μετρά πάνω από 6.000 ώρες πτήσεων σε 15 τύπους μαχητικών και εκπαιδευτικών αεροσκαφών.

Υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και του Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας. Τον Ιανουάριο του 1982 επελέγη ως Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας. Το Δεκέμβριο του 1984 προήχθη σε πτέραρχο και τοποθετήθηκε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας. Σε αυτή τη θέση παρέμεινε περισσότερο από κάθε άλλον, από το 1984 έως το 1989.

Ηταν από τους λίγους στρατιωτικούς που εμπιστευόταν ο Παπανδρέου, ο οποίος –ας μην το ξεχνάμε– εκτός από την Πρωθυπουργία το 1981 είχε χρειαστεί να αναλάβει και το υπουργείο Αμυνας καθώς από την πτώση της χούντας είχαν περάσει μόλις επτά χρόνια και η άνοδος των σοσιαλιστών στην εξουσία ήταν δυσάρεστη εξέλιξη για πολλούς στο στράτευμα.

Ο Κουρής παραιτήθηκε από τις ένοπλες δυνάμεις το καλοκαίρι του 1989, όταν το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές. Με την αποχώρησή του έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη στο 2ο Συνέδριο στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και υπηρέτησε ως αναπληρωτής γραμματέας του τομέα Διεθνών Σχέσεων.

Από το 1993 ως το 1996 διετέλεσε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός Εθνικής Αμυνας.

Ο ίδιος πάντως μιλούσε για 40 χρόνια προσφοράς στο έθνος και μετρούσε μόνο αυτά στην Πολεμική Αεροπορία. Και κάποτε είχε περιγράψει την αρχή και το τέλος, περιγράφοντας δύο χαρακτηριστικές στιγμές, δύο διαφορετικές Ελλάδες.

Η αρχή

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη συνοικία Ελληνορώσων στους Αμπελοκήπους. Μια φτωχή γειτονιά, με μικρές μονοκατοικίες και ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ανθρώπινο. 

Ολοι σχεδόν οι γείτονες γνωριζόμασταν, χαιρόμασταν να βλέπουμε τους διπλανούς μας ευτυχισμένους και τους βοηθούσαμε στις δυσκολίες τους.

Μικρός ήμουν ένα λεπτό χλωμό αγόρι, που όμως, όπως θα φανεί αργότερα, είχε μια φλόγα στην καρδιά. 

Εφηβος, με τη συγκατάθεση της μητέρας μου γιατί ο πατέρας είχε πεθάνει πριν από χρόνια, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Για να προετοιμαστώ παρακολουθούσα απογευματινά μαθήματα σε ένα φροντιστήριο στην οδό Σόλωνος. Εκεί γνώρισα και άλλα παιδιά, που είχαν κι αυτά τον ίδιο στόχο. Συνέβη όμως εκείνη τη χρονιά (19848) να μετατεθεί η ημερομηνία των εξετάσεων στη Σχολή Ικάρων, νωρίτερα κατά ένα μήνα. Η αλλαγή αυτή αποδείχθηκε καθοριστική για την παραπέρα πορεία μου. Η παρέα του φροντιστηρίου αποφάσισε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις. Να δώσουμε δηλαδή εξετάσεις και στη Σχολή Ικάρων. Η μητέρα μου εδωσε πάλι τη συγκατάθεσή της και υπέγραψε τα σχετικά χαρτιά. Αμφιβάλλω αν η φτωχή γυναίκα γνώριζε τι υπέγραφε για τον μοναχογιό της.

» Από την παρέα του φροντιστηρίου πέτυχαν δύο από τους δέκα που προσπάθησαν. Παρουσιαστήκαμε στις 11 Σεπτεμβρίου 1948, σαράντα επιτυχόντες. Εγώ ήμουν δέκατος»…

Το τέλος

«Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου του 1989 και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Την επομένη των εκλογών με κάλεσε στο γραφείο του ο υπουργός Αμυνας και αγωνιστής της Δημοκρατίας Γιάννης Χαραλαμπόπουλος για να συζητήσουμε τα της παράδοσης του υπουργείο στον νέο υπουργό Εθνικής Αμυνας. Με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο είχαμε άριστες σχέσεις. 

»Ηταν ο πολιτικός προϊστάμενός μου που καθόριζε τη γραμμή που ακολουθούσαμε. 

» Δεν παρίστανε τον στρατηγό και δεν υπήρχε περίπτωση σύγκρουσης αρμοδιοτήτων. Εγώ σαν στρατιώτης υλοποιούσα τις διαταγές του (…) Ο Χαραλαμπόπουλος υπήρξε ένας πετυχημένος πολιτικός και ένας από τους συντελεστές της επιτυχίας μας στην κρίση του Μαρτίου του 1987 με τη νηφάλια παρουσία του. Με ρώτησε λοιπόν ο υπουργός ποια ήταν η γνώμη μου για την πρόθεση ορισμένων συναδέλφων του υπουργών της απερχόμενης κυβέρνησης να μην παραστούν στην τελετή παράδοσης των υπουργείων τους. Του είπα: “η άρνηση παρουσίας στην τελετή παράδοσης και παραλαβής είναι πράξη ασύμβατη με τις παραδόσεις της δημοκρατικής παράταξης. Δεν συμφωνώ. Το στράτευμα δεν πρέπει να παραμείνει χωρίς πολιτικό προϊστάμενο ούτε ένα λεπτό! 

» Ο Γιάννης συμφώνησε μαζί μου. Κάλεσε τον διευθυντή του γραφείου του και του έδωσε οδηγίες για την οργάνωση της τελετής. Μετά την τελετή υπέβαλα την παραίτησή μου στον νέο υπουργό»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News