Λίγο πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1956 και καθώς είχαν διαπιστώσει ότι ο Καραμανλής ήταν σχεδόν αδύνατον να χάσει από οποιονδήποτε μεμονωμένο αντίπαλο, οι ηγέτες των περισσότερων κομμάτων της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να συνασπιστούν. Δημιούργησαν, λοιπόν, τη Δημοκρατική Ενωση, μια καταφανώς ετερόκλητη συμμαχία, στην οποία συμμετείχαν έξι κόμματα του χώρου του Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Γεώργιο Καρτάλη και άλλους, το Λαϊκό Κόμμα του Τσαλδάρη, ακόμα και η Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ), πολιτική προμετωπίδα του παράνομου τότε ΚΚΕ. Η Δημοκρατική Ενωση, παρότι πλειοψήφησε, έχασε τις εκλογές ελέω και του εκλογικού συστήματος.

Προφανώς, η Ελλάδα του 1956 δεν μοιάζει σε τίποτα με την Ελλάδα του 2024. Οπως, όμως, τότε ο Καραμανλής φάνταζε ανίκητος, κάτι παρόμοιο συμβαίνει σήμερα με τον Μητσοτάκη. Οχι μόνο επειδή διαχειρίζεται καλύτερα τη σύγχρονη συγκυρία, αλλά και επειδή δεν έχει απέναντί του αξιόλογο αντίπαλο. Αυτά έχουν γίνει εδώ και καιρό αντιληπτά από μερίδα της αντιπολίτευσης. Τουλάχιστον από όσους δεν είναι διατεθειμένοι να περιμένουν μέχρι να αποφασίσει ο Μητσοτάκης να φύγει από μόνος του.

«Απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη ποιος»; Δεν θα μπορούσε να βρεθεί πιο εύγλωττος τίτλος που να επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Δεν έχει τόση σημασία ποιος διοργανώνει την εν λόγω εκδήλωση, όσο ποιοι θα παραστούν και κυρίως ποιοι θα μιλήσουν: Διονύσης Τεμπονέρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, Μανώλης Χριστοδουλάκης από το ΠΑΣΟΚ και Εφη Αχτσιόγλου από τη Νέα Αριστερά. Τρεις νέοι πολιτικοί από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, που θα μπορούσαν δυνάμει να τεθούν επικεφαλής ενός συνεργατικού σχήματος ως αντίπαλο δέος στην απόλυτη κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας.

Γιατί η συμμετοχή των Τεμπονέρα και Χριστοδουλάκη εξοργίζει τις κομματικές ηγεσίες; Διότι πρόκειται για έμμεση πλην σαφέστατη παραδοχή του εμφανούς: Ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης διαθέτουν τη δυναμική να ανατρέψουν τον Μητσοτάκη. Και αν δεν προκύψει κάτι παντελώς αναπάντεχο, δεν πρόκειται να την αποκτήσουν. Εκτός, όμως, από αυτή την παραδοχή, προκύπτει εκ των πραγμάτων και μια αξιομνημόνευτη διάθεση εσωτερικής αμφισβήτησης των δύο προέδρων. Αν υπήρχε απάντηση, τότε το ερώτημα «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος» θα περίττευε.

Στην πολιτική οι εξελίξεις δεν είναι απαραιτήτως γραμμικές. Ούτε οι κυβερνήσεις πέφτουν απλώς σαν «ώριμα φρούτα». Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει ανάγκη από μια ισχυρή και δυναμική αντιπολίτευση – την οποία σήμερα, αντικειμενικά, δεν διαθέτει. Ειδικά σε ένα κλειστό πολιτικό και οικονομικό σύστημα όπως το ελληνικό, απαιτούνται δύο πόλοι εξουσίας. Κάτι που αυτή τη στιγμή, αλλά και για το εγγύς μέλλον, απουσιάζει.

Αν δεν υπήρχαν ενόψει οι ευρωεκλογές, θα μιλούσαμε υπό άλλους όρους. Το βράδυ της 9^ης Ιουνίου, όμως, ενδέχεται να προκύψουν νέα και κυρίως ανατρεπτικά δεδομένα. Συζητώντας τις προάλλες με διευθυντικό στέλεχος εταιρείας δημοσκοπήσεων, προέκυπτε ότι η τρέχουσα επιρροή της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι κοντά στο 38%. Και αυτό ανεξαρτήτως όλων όσα έχουν μεσολαβήσει από το καλοκαίρι έως σήμερα.

Ουδείς γνωρίζει αν το ποσοστό αυτό θα αποτυπωθεί στις ευρωκάλπες, αν όμως κάτι τέτοιο συμβεί, σε συνδυασμό με χαμηλές πτήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τότε εκ των πραγμάτων η συζήτηση θα πάρει άλλη τροπή. Η ανάγκη εναλλακτικής έναντι του Μητσοτάκη θα έχει καταστεί παραπάνω από απαραίτητη. Τότε θα είναι, άλλωστε, ευκολότερη και η όρθωση ενός κεντροαριστερού μετώπου, στη βάση μιας αντι-δεξιάς, αντι-ακροδεξιάς και κυρίως αντι-μητσοτακικής λογικής.

Το σπάσιμο των κομματικών στεγανών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν. Μια πιθανή σύμπραξη των κομμάτων της Κεντροαριστεράς έναντι της ΝΔ απαιτεί τη δημιουργία ενός ενιαίου σχήματος, και όχι ενός εκλογικού συνασπισμού. Ειδάλλως, με βάση τον εκλογικό νόμο, χάνεται το μπόνους των εδρών που κανονικά λαμβάνει το πρώτο κόμμα – άρα χάνεται και η οποιαδήποτε προοπτική κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Ενα τέτοιο σχήμα θα είναι εν τη γενέσει του ετερόκλητο, άρα και προβληματικό. Εκτός αυτού, υπάρχει κάποιος που μπορεί να εγγυηθεί ότι το κεντροαριστερό μέτωπο θα κερδίσει σε εθνικές εκλογές τον Μητσοτάκη; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Αν, όμως, στην αντιπολίτευση –μείζονα και ελάσσονα– συνεχίσουν να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, τότε απλώς θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα μιας ακόμα πιο μακράς νεοδημοκρατικής κυριαρχίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News