– «Τα ‘μαθες; Χάλκινο ο Πετρούνιας».
– «Χάλκινο; Και το χρυσό ποιος το πήρε;».
– «Ενας Κινέζος…».
– «Πλάκα μου κάνεις, έτσι;».
– «Μπες σε ένα σάιτ να δεις και μόνος σου».
– «Και το ασημένιο;».
– «Αλλος Κινέζος».
– «Καλά, δεν γίνονται αυτά»…

Ο τηλεφωνικός διάλογος είναι φανταστικός, όμως θα στοιχημάτιζα πως κάπως έτσι διαδόθηκε η… δυσάρεστη είδηση. Επίσης, οτι όσοι παρακολούθησαν τον τελικό των κρίκων live στην ΕΡΤ, ψιλο-απογοητεύτηκαν από το χρώμα του μεταλλίου. Σε αντίθεση με τον ίδιο τον Λευτέρη, που έδειχνε πολύ χαρούμενος μπροστά στην κάμερα, στη «μικτή ζώνη». Οχι πως δεν θα προτιμούσε το «χρυσό». Αλλά εκείνος γνωρίζει πολύ καλά το μέγεθος του άθλου του: τι τράβηξε για να γίνει Ολυμπιονίκης -έστω, τρίτος- για δεύτερη φορά.

Το μετάλλιο που κατέκτησε στο Τόκιο ο έλληνας σούπερ-σταρ της γυμναστικής έχει δύο όψεις. Από τη μια, αυτή που όλοι μπορούμε να δούμε, είναι χάλκινο. Από την άλλη, όμως, είναι… πιο χρυσό κι από εκείνο που είχε φέρει από το Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016. Επειδή μόνον ένας τεράστιος αθλητής, όπως αυτός, ήταν δυνατόν να κερδίσει το στοίχημα που έβαλε με τον εαυτό του, και να είναι παρών στους εφετινούς Αγώνες, αντί να τους βλέπει από την τηλεόραση.

Στα τέλη του 2019 ο Πετρούνιας βρισκόταν, ουσιαστικά, εκτός Ολυμπιακών. Λόγω της χειρουργικής επέμβασης στον τραυματισμένο του ώμο είχε απουσιάσει από τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα. Οταν επέστρεψε στη δράση, εντελώς απροπόνητος για πολλούς μήνες, τερμάτισε τέταρτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Στουτγκάρδης, το οποίο έδινε «εισιτήριο» για τους Αγώνες του Τόκιο στους τρεις πρώτους. Στην επόμενη διοργάνωση, το Παγκόσμιο Κύπελλο του Κότμπους, είχε έρθει δεύτερος. Πλέον, για να φτάσει στην Ιαπωνία, έπρεπε να ανέβει έναν Γολγοθά: να επικρατήσει και στα τρία τουρνουά που είχαν απομείνει (Μελβούρνη, Μπακού, Ντόχα), με μέσο όρο βαθμολογίας μεγαλύτερο από εκείνον του κινέζου αντιπάλου του, Λιου Γιάνγκ, ο οποίος, στο μεταξύ, είχε αποκτήσει σημαντικό προβάδισμα στην προ-Ολυμπιακή κατάταξη.

Νίκησε στη Μελβούρνη. Νίκησε και στο Μπακού. Στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στην Ντόχα, στον «αγώνα της ζωής του», όπως ο ίδιος τον έχει χαρακτηρίσει, χρειαζόταν πάνω από 15.333 πόντους. Πήρε 15.500, εκτελώντας ένα τρομερό πρόγραμμα μεγάλου συντελεστή δυσκολίας. Το «ναι, ρε φίλε!» που φώναξε αμέσως μετά την τρομερή «έξοδο» που πραγματοποίησε, ήταν η επιβεβαίωση πως όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν.

«Φτιάχνω ένα νέο, βιονικό χέρι. Κι αν χρειαστεί να γίνω ακόμη καλύτερος για να φτάσω στο Τόκιο, θα γίνω», μας είχε διαβεβαιώσει μέσω της ΕΡΑ ΣΠΟΡ τότε που ανησυχούσαμε, μήπως ο σοβαρός τραυματισμός του βάλει πρόωρο τέλος στην καριέρα του. Εύκολο να το λες. Αλλά δεν αρκεί να είσαι σπουδαίος αθλητής για να ξεπερνάς τέτοιες αντιξοότητες. Θέλει και «ψυχή», και ο Πετρούνιας την έχει. Οπως την είχαν, ο Πύρρος Δήμας και ο Σπύρος Γιαννιώτης – άλλοι δύο πρωταθλητές που αγαπήσαμε και ως χαρακτήρες.

Αν δεν χαρήκαμε το χάλκινο μετάλλιο του Λευτέρη όσο θα ‘πρεπε, είναι επειδή μας είχε συνηθίσει αλλιώς. Πριν τραυματιστεί, επί δυόμισι ολόκληρα χρόνια νικούσε σε όλους τους αγώνες, όλων των διοργανώσεων στις οποίες εμφανιζόταν. Οχι μόνο στους τελικούς, αλλά και στους προκριματικούς. Στον γεμάτο αβεβαιότητες κόσμο των σπορ, οι θρίαμβοί του έμοιαζαν βέβαιοι, όσο και η ανατολή του ήλιου. Τα 13 από τα 14 μετάλλια που είχε κατακτήσει στη μυθική του καριέρα, ήταν «χρυσά»: ένα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο (2016), τρία σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα (2015, 2017, 2018), πέντε σε Ευρωπαϊκά (2015, 2016, 2017, 2018, 2021), δύο σε Παγκόσμια Κύπελλα ενόργανης και δύο σε Μεσογειακούς Αγώνες. «Χάλκινο» είχε πάρει στο πρώτο του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το 2011 στο Βερολίνο. Αν κάτι τον χαρακτηρίζει, είναι αυτή η ασύγκριτη σταθερότητα, που σπάνια συναντάς σε αθλητή.

Από το 2015 κι έπειτα είχαμε πιστέψει ότι ο Πετρούνιας δεν χάνει, ποτέ, όταν αγωνίζεται… και με τα δυό του χέρια. Το ίδιο είχε πάθει και ο σημερινός «χρυσός» Ολυμπιονίκης στους κρίκους, Γιανγκ Λιου. Ενας σπουδαίος αθλητής των κρίκων, ο οποίος το 2014, στα 20 του χρόνια, είχε κερδίσει το πρώτο του χρυσό μετάλλιο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Νανίνγκ. Αλλά αμέσως μετά εμφανίστηκε ο Λευτέρης, κι άρχισε ο «εφιάλτης» του. Περίπου το ίδιο συνέβη με τον Αρτούρ Ζανέτι, τον βραζιλιάνο αργυρό Ολυμπιονίκη του Τόκιο, που σήμερα τερμάτισε τελευταίος στον στερνό του τελικό. Εβλεπε, πάντα, την… πλάτη του «δικού μας». Αλλά, κακά τα ψέματα: συμβόλαια με την επιτυχία δεν υπάρχουν στον υψηλό αθλητισμό.

Ο Πετρούνιας έγινε μόλις ο δεύτερος έλληνας αθλητής των κρίκων που κατέκτησε δύο μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά τον Δημοσθένη Ταμπάκο (χρυσό το 2004 στην Αθήνα, αργυρό το 2000 στο Σίδνεϊ). Εχασε την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος στο αγώνισμά του, μετά το 1972, με χρυσά μετάλλια σε δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς. Αλλά είναι ο πιο επιτυχημένος αθλητής των κρίκων όλων των εποχών, κι αυτό δεν αλλάζει. Είναι ο μόνος στον 21ο αιώνα που έχει κατακτήσει τρεις διαδοχικούς τίτλους σε παγκόσμια πρωταθλήματα ενόργανης Ανδρών.

Και συνεχίζει, αν και τον Νοέμβριο θα κλείσει τα 31. «Θα τα πούμε στο Παρίσι με την πρώτη θέση», μας καθησύχασε στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα. Με εκείνο το αισιόδοξο, το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο που παραδίδει μαθήματα ζωής εδώ και 16 χρόνια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News