Για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια, ο νικητής των αμερικανικών εκλογών δεν έγινε γνωστός το βράδυ της πρώτης Τρίτης του Νοεμβρίου. Χρειάστηκε να περάσουν μέρες για να προκύψει ο νικητής και εβδομάδες μέχρι να μετρηθούν όλες οι ψήφοι και έπειτα, ακολουθούν δεκάδες δικαστικές μάχες μεταξύ των νομικών ομάδων των δύο υποψηφίων. Με τα τωρινά δεδομένα, όμως, ο Τζο Μπάιντεν είναι ο νέος πρόεδρος.

Με την μάχη να ολοκληρώνεται,  το Politico κοίταξε τα αποτελέσματα της από τη μεριά των ευρωπαίων ηγετών.

Είναι ευρέως γνωστό πως οι Ευρωπαίοι θα προτιμούσαν ο κάτοικος του Οβάλ Γραφείου να μην είναι ένας υπέρμαχος του απομονωτισμού, όπως ο Τραμπ, του οποίου η εξωτερική πολιτική είναι να βάζει «την Αμερική πρώτα απ’ όλα». Μα αυτό δεν σημαίνει πως οι ώρες που ακολούθησαν αφότου έκλεισαν οι κάλπες γέμισαν τους ευρωπαίους με αισιοδοξία για ένα μέλλον διατλαντικής συνεργασίας με πρόεδρο τον Τζο Μπάιντεν.

Φυσικά, όταν ο Τζο Μπάιντεν γίνει ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ, οι διατλαντικές σχέσεις μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής θα βελτιωθούν. Ωστόσο, η οριακή και όχι μεγάλη, όπως προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις, νίκη του πρώην αντιπροέδρου από το Ντέλαγουερ δείχνει πως η αμερικανική κοινωνία παραμένει διαιρεμένη.

Και ως αποτέλεσμα, διαιρεμένο φαίνεται πως θα παραμείνει και το Κογκρέσο, με τους Δημοκρατικούς να διατηρούν την πλειοψηφία τους στην Βουλή των Αντιπροσώπων και την Γερουσία να παραμένει πιθανότατα στα χέρια των Ρεπουμπλικάνων.

Ετσι, ακόμη και αν ο Τζο Μπάιντεν έχει κάθε πρόθεση να συνεργαστεί με τους ευρωπαίους ομόλογους του για να προωθήσουν μία παγκόσμια ατζέντα σε θέματα όπως το περιβάλλον και το εμπόριο, ίσως να μην μπορέσει να καταφέρει και πολλά.

Οπως συνέβη στα δύο τελευταία χρόνια της προεδρίας Τραμπ και για το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του Μπαράκ Ομπάμα, ένα διαιρεμένο Κογκρέσο σπανίως δίνει την δυνατότητα στον πρόεδρο να φέρει σημαντικές αλλαγές.

Ο Ομπάμα χρησιμοποίησε τα εκτελεστικά διατάγματα για να βάλει τις ΗΠΑ στην Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και να κλείσει την συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, χωρίς να έχει πάρει το «πράσινο φως» από το Κογκρέσο. Αλλά αν δεν έχουν την έγκριση του Κογκρέσου, τέτοιες συμφωνίες μπορούν να αναιρεθούν πολύ εύκολα από τον επόμενο πρόεδρο, όπως και έγινε υπό την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.

Για αυτόν τον λόγο οι ευρωπαίοι ηγέτες ήλπιζαν για μία σαρωτική νίκη του Δημοκρατικού υποψηφίου, όπως αυτή του Ρόναλντ Ρίγκαν το 1980, που σήμανε μία σημαντική αλλαγή στην νοοτροπία της αμερικανικής κοινωνίας. Ενας «δυνατός» Μπάιντεν θα επέτρεπε στην Ουάσινγκτον και την Ευρώπη να επαναπροσδιορίσουν την συμμαχία τους, όσο η Κίνα γίνεται όλο και πιο δυνατή.

Αντίθετα, τα αποτελέσματα φαίνεται να προμηνύουν μελλοντική αστάθεια, καθώς οι ΗΠΑ δείχνουν πιο διαιρεμένες από ό,τι έχουν υπάρξει εδώ και δεκαετίες. Για αυτόν τον λόγο, το Politico αναρωτιέται αν η Ευρώπη αξίζει να προωθήσει μία φιλόδοξη ατζέντα, βασισμένη στην ισχυρή διατλαντική συνεργασία, όταν σε τέσσερα χρόνια ο πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να ακολουθήσει πάλι πολιτικές παρόμοιες με αυτές του Τραμπ.

Βέβαια, η αλήθεια είναι πως με την όλο και πιο επιθετική Ρωσία του Πούτιν, η Ευρώπη δεν έχει την ευχέρεια να παραμελήσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Από την άλλη όμως, οι Αμερικανοί έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στην Κίνα και είναι πιθανόν η κυβέρνηση Μπάιντεν να ακολουθήσει την γραμμή Τραμπ και να πει στην Ευρώπη να φροντίσει για την δική της ασφάλεια, απλά με πιο ευγενικό τόνο.

Ετσι, παρότι οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες και πολίτες αδημονούσαν να δουν τον Τραμπ να φεύγει μια και καλή από τον Λευκό Οίκο, μάλλον δεν πρέπει να περιμένουν μία καινούρια, μεταμορφωμένη Αμερική στην διεθνή πολιτική σκηνή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News