Είναι νέοι, αλαζόνες και ηλίθιοι – χωρίς να είναι καν χρήσιμοι, σύμφωνα με εκείνον τον περίφημο αφορισμό του Λένιν. Γιατί κοντεύουν να καταστρέψουν ακόμη και τις πιο ακμαίες start up επιχειρήσεις.

Ο λόγος, γράφουν οι New York Times, είναι η «bro culture» που κυριαρχεί στη Σίλικον Βάλεϊ, η αντίληψη δηλαδή ότι η διεύθυνση μιας επιχείρησης είναι υπόθεση μερικών κολλητών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η  Uber, μια επιχείρηση της οποίας η χρηματιστηριακή αξία φτάνει τα 69 δισεκατομμύρια δολάρια. «Εως και πριν από λίγο καιρό η Uber φαινόταν ανίκητη. Αλλά σήμερα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση». Κι αυτό εξαιτίας της «τοξικής bro culture που έχει υιοθετήσει ο διευθύνων σύμβουλος Τρέιβις Κάλανικ». Ο επικεφαλής της Uber γέμισε τις θέσεις κορυφής της εταιρίας με «ηλίθιους νεαρούς» που δεν έχουν ούτε εμπειρία αλλά ούτε και ενδοιασμούς. Οι γυναίκες πήραν πόδι, όπως και οι πιο ώριμοι μάνατζερ. Κι όταν τον περασμένο Φεβρουάριο η πρώην υπάλληλος της εταιρίας Σούζαν Φλάουερ κατήγγειλε ότι έπεσε θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης και διακρίσεων, άρχισε η παρακμή.

Ο 40χρoνος Κάλανικ ζήτησε από την Αριάνα Χάφινγκτον και τον πρώην υπουργό Δικαιοσύνης Ερικ Χόλντερ, που είναι και οι δυο της μέλη του διοικητικού συμβουλίου της επιχείρησης, να ερευνήσουν τις καταγγελίες της Φλάουερ. «Η Χάφινγκτον δήλωσε ότι το Δ.Σ. έχει πλήρη εμπιστοσύνη στον Κάλανικ. Αλλά γιατί θα έπρεπε να έχει; Ο μάνατζερ δεν έχει τελειώσει καν το κολέγιο, έχει τη φήμη καβγατζή, ενώ τα τελευταία δυο χρόνια συσσώρευσε απώλειες ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων», σημειώνουν οι ΝΥΤ αναφέροντας και άλλες περιπτώσεις start up που καταστράφηκαν από τους «ηλίθιους αλαζόνες», όπως η Zenefits και η Quirky.

Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι πως υπάρχουν και χειρότερα: μερικές χώρες έχουν το ίδιο αλλά σε κυβερνήσεις.

Φωτό: Ετσι πώς να μην πέσει έξω έτσι το μαγαζί; Πηγή: The New York Times/Tim Enthoven

Είναι εντυπωσιακό στην ωμότητά του το βίντεο που γύρισε το συνεργείο του BBC από ελικόπτερο του ιρακινού στρατού που πετούσε πάνω από τη Μοσούλη: σε αυτό φαίνονται καθαρά τα παιδιά που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές ως ανθρώπινες ασπίδες απέναντι στις συμμαχικές δυνάμεις που πολιορκούν την πόλη. «Εϊ, υπάρχει μια γυναίκα μαζί τους και υπάρχει και… Μα αυτό μοιάζει με παιδί» ακούγεται να λέει ο εικονολήπτης. Στη συνέχεια ακολουθούν άλλα στιγμιότυπα όπου τα παιδιά φαίνεται να είναι δυο ή και τρία. Οχι ότι μπορεί να συγκινήσει η πληροφορία τους φανατικούς του ISIS: η χρησιμοποίηση παιδιών για τέτοιους σκοπούς, πάντως, θεωρείται έγκλημα πολέμου. Η λίστα των εγκλημάτων μεγαλώνει.

Φωτό: Στιγμιότυπο από το βίντεο. Στους κόκκινους κύκλους διακρίνονται δυο από τα παιδιά. Πηγή: BBC

«Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αλλά απέκτησε την κακή συνήθεια να αντιμετωπίζει τις πολιτικές διαφωνίες με ασκήσεις άμεσης δημοκρατίας». Το σχόλιο ανήκει στους Financial Times και διατυπώνεται  με αφορμή τα δημοψηφίσματα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, το νέο εκλογικό σύστημα και το Brexit. Αυτή η πυκνότητα είναι αρκετή για να θυμηθεί η εφημερίδα την αποστροφή της Μάργκαρετ Θάτσερ ότι «τα δημοψηφίσματα είναι εργαλεία των δικτατόρων και των δημαγωγών». Και δεν μπορεί να την αδικήσει κανείς: Δημοψήφισμα κάνει ο Ταγίπ Ερντογάν στην Τουρκία για να ικανοποιήσει την ακόρεστη δίψα του για περισσότερη εξουσία, δημοψηφίσματα υπόσχεται και η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία για διάφορα θέματα, το ίδιο και ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, δημοψήφισμα έκανε και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εδώ που δικτατορική μπορεί να μην είναι, αλλά στη δημαγωγία έχει διαπρέψει. Τα σημαντικά θέματα, ωστόσο, δεν μπορούν να λύνονται με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Ούτε και το όποιο δημοκρατικό έλλειμμα να θεραπεύεται με την κατάχρηση της λαϊκής ψήφου, παρατηρούν οι FT. Γιατί οι καταχρήσεις φέρνουν άλλες ασθένειες – τη δημοψηφισματίτιδα, ας πούμε.

Φωτό: Να χτυπήσουμε κανένα δημοψηφισματάκι ακόμα; Πηγή: Financial Times/AFP

Λέγεται Ρεβέκκα Λόου, έχει γεννηθεί στο Λονδίνο, είναι 30 χρόνων. Και έκανε ένα ταξίδι από την πόλη της έως την Τεχεράνη διανύοντας 11.000 χιλιόμετρα με ποδήλατο. Ο λόγος; Για να αποδείξει ότι η Αφρική και η Μέση Ανατολή «δεν είναι μόνο τρομοκρατία και θρησκευτικός φανατισμός».

Αυτό το δύσκολο ταξίδι με τα υψηλά ιδανικά μπορεί τον επόμενο χρόνο να βγει σε βιβλίο και – γιατί όχι; – να μεταφερθεί και στον κινηματογράφο. Και να ποια θα ήταν μία από τις πρώτες σκηνές: η Ρεβέκκα ανακοινώνει στη μητέρα της την απόφασή της, εκείνη την ρωτάει εάν έχει τρελαθεί. «Φταις κι εσύ γι’ αυτό» της απαντά. «Η καταγωγή σου είναι από την Ουγγαρία, άρα κυλάει και λίγο τσιγγάνικο αίμα στις φλέβες μου. Είμαι μια νομάδα που θέλει να γυρίσει τον κόσμο».

Κι εκείνη τον γύρισε με το ποδήλατο διασχίζοντας τρεις ηπείρους και είκοσι χώρες. Φυσικά με μια δόση τρέλας – τουλάχιστον επαγγελματικής: «Δούλευα ως δημοσιογράφος σε ένα περιοδικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είχα μια σταθερή ζωή στο Λονδίνο και κανέναν λόγο να παρατήσω τα πάντα» λέει στη Repubblica. «Αλλά η δουλειά μου με έκανε να αναρωτηθώ για τον τρόπο με βλέπουμε εμείς εδώ στη Δύση εκείνες τις χώρες και εκείνους τους λαούς. Κι έτσι μου κόλλησε η ιδέα του ταξιδιού με το ποδήλατο».

Η οδύσσεια με το πετάλι ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2015 και ολοκληρώθηκε τέσσερις μήνες αργότερα. Στην πρώτη φάση διέσχισε τη Γαλλία την Ιταλία και τα Βαλκάνια για να περάσει από εκεί στην Κωνσταντινούπολη. Η δεύτερη φάση ήταν και η πιο απαιτητική: Τουρκία, Λίβανος, Ιορδανία, Αίγυπτος, Σουδάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ιράν. Μια γυναίκα μόνη. Δεν φοβόταν; «Η αλήθεια είναι ότι σε κίνδυνο μπορεί να βρεθείς έξω και μια παμπ στο Λονδίνο Σάββατο βράδυ» απαντά.

Κινδύνους συνάντησε κι εκεί: άνδρες που την φλέρταραν επίμονα, κάποιοι που την άγγιξαν, ένας που προσπάθησε να κάνει περισσότερα. Και τι έκανε σε αυτήν την περίπτωση; «Εβγαλα ένα κουζινομάχαιρο και το κράτησα κοντά στα γεννητικά του όργανα». Από την άλλη πλευρά, όμως, οι ευχάριστες συναντήσεις ήταν πολύ μα πολύ περισσότερες. Παντού βρήκε ανθρώπους διατεθειμένους να την φιλοξενήσουν και να της προσφέρουν φαγητό. Δεν θα ξεχάσει ποτέ, φυσικά, εκείνη την οικογένεια νομάδων που της έσωσε τη ζωή στη Σαχάρα όπου έμεινε χωρίς νερό και κατέρρευσε παραληρώντας.

Οταν επέστρεψε στο Λονδίνο, δημοσίευσε την ιστορία της στο σάιτ «Ημερολόγια ποδηλάτου» – εμπνεόμενη πιθανότατα από τα «Ημερολόγια μοτοσικλέτας», την ταινία που αναφέρεται στο ταξίδι του Τσε Γκεβάρα στη Λατινική Αμερική. Αν θυμίζει κάποιον, πάντως, αυτός είναι μάλλον ο Λόρενς της Αραβίας.

Φωτό: Η Ρεβέκκα Λόου χαμογελά στον φακό. Οι γυναίκες στο φόντο θα μάλλον θα χαμογελούν  λίγο πιο δύσκολα. Πηγή: thebicyclediaries.co.uk