Τέτοιες μέρες του Αυγούστου στο πανεπιστήμιο που δούλευα στην Ιαπωνία έρχονται οι νέοι φοιτητές για επίσκεψη με τους γονείς τους. Καθώς περνάς τα κτίρια και τα πάρκα για να πας στο γραφείο σου, βλέπεις εθελοντές τού πανεπιστημίου να τους ξεναγούν σε μικρές ομάδες. Οι γονείς κάνουν τέτοιες επισκέψεις για να δουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ίσως ζήσουν τα παιδιά τους για τα επόμενα χρόνια. Επισκέπτονται τα πανεπιστήμια για να δουν, να αξιολογήσουν, να συγκρίνουν και στο τέλος να αποφασίσουν αν κάποιο συγκεκριμένο τους κάνει. Βλέπεις, δεν είναι μικρό θέμα το πού θα πάει να σπουδάσει το παιδί σου και άλλωστε οι κόποι μιας ζωής ακουμπάνε σε αυτή την επιλογή. Εννοείται πως τέτοιες ανοιχτές μέρες επισκέψεων νέων παιδιών με τους γονείς τους δεν γίνονται μόνο στην Ιαπωνία. Κάθε σοβαρή χώρα με σοβαρά πανεπιστήμια έχει ανάλογες ξεναγήσεις όπως τα πανεπιστήμια όπου σπούδασα και εργάστηκα στη Βρετανία και στη Γαλλία. Την τελευταία φορά που πέτυχα Ιάπωνες γονείς να περπατούν στο πανεπιστήμιο και να ακούν με εμφανές ενδιαφέρον τον ξεναγό, έκανα μια δυσάρεστη σύγκριση καθώς στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες παρακμής των χώρων των ελληνικών πανεπιστημίων. Ήμουνα νιος και γέρασα, που λέει και η έκφραση… μια ζωή η ίδια παρακμή και μπάχαλο… οι ίδιες φλυαρίες και άδεια λόγια. Ξαφνικά, η δυσάρεστη σύγκριση μετατράπηκε σε περίεργη σκέψη.

Φαντάσου να βλέπαμε σε λίγες βδομάδες (εντάξει, όχι μέσα στον ιερό Αύγουστο) εκατό χιλιάδες Έλληνες γονείς να εμφανίζονταν έστω στα τρία μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας μας για να δουν τα χάλια. Φαντάσου να πήγαιναν και να έλεγαν πως δεν το κουνάνε από εκεί αν δεν γίνει το περιβάλλον αξιοπρεπές διότι κόπιασαν ώστε να στείλουν τα παιδιά τους εκεί. Να απαιτούσαν να φύγουν οι απολυμένοι και οι τραμπούκοι που κλείνουν το πανεπιστήμιο όποτε τους καπνίσει. Να απαιτήσουν να εξαφανιστούν οι κομματικές νεολαίες. Να απαιτήσουν να καθαριστούν οι χώροι άμεσα. Φαντάσου να έλεγαν οι γονείς, με μια φωνή, πως απαιτούν να γίνουν όλα αυτά αλλιώς δεν πάνε πουθενά. Σκέφτομαι πόσο εύκολα θα μπορούσαν οι γονείς μέσα σε λίγες μέρες να αλλάξουν όλα όσα δεν μπορέσαμε ως χώρα επί δεκαετίες. Με μια απλή κίνηση συγκέντρωσης γονιών το ελληνικό πανεπιστήμιο θα έκανε άλματα αξιοπρέπειας και επιπέδου.

Και τώρα θα μου πεις να προσγειωθώ και να το πάρω απόφαση πως δεν θα δω χιλιάδες γονείς να συγκεντρώνονται στα πανεπιστήμια. Μα, μήπως δεν έχω δει χιλιάδες Έλληνες πολίτες να μαζεύονται αυθόρμητα για να διαμαρτυρηθούν τόσες φορές τα τελευταία χρόνια; Αναρωτιέμαι, το κόψιμο του κατοστάρικου από τον μισθό ή τη σύνταξη είναι σημαντικότερο για να μαζέψει χιλιάδες κόσμου στο κέντρο από τους κόπους μιας ζωής για να σπουδάσει το παιδί σου σε ένα μπάχαλο όπου υποτίθεται θα έπαιρνε τις σημαντικότερες εμπειρίες και εφόδια; Γονιέ, μόνο εσύ μπορείς να σώσεις την κατάσταση, φτάνει να αλλάξεις προτεραιότητες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News