Τέτοιες πολιτικές κόντρες το Χόλιγουντ είχε να δει από παλιά, πολύ παλιά. Η δική τους πάντως ξεκίνησε πριν από έναν χρόνο όταν η μία, η Σούζαν Σαράντον, είχε ευχηθεί να νικήσει ο Ντόναλντ Τραμπ στη λογική του μαοϊκού τσιτάτου «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» και η άλλη, η Ντέμπρα Μέσινγκ, είχε εξοργιστεί με την (τουλάχιστον αφελή) προσέγγιση.

Ολα, θυμίζει το Daily Beast, ξεκίνησαν στις 29 Μαρτίου του 2016 όταν η Σαράντον, ένθερμη υποστηρίκτρια του Μπέρνι Σάντερς στις προκριματικές εκλογές των Δημοκρατικών, είχε δηλώσει σε εκπομπή του MSNBC ότι δεν θα ψήφιζε ποτέ την Χίλαρι Κλίντον φτάνοντας στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο Τραμπ μπορεί να ήταν και το μικρότερο από τα δυο κακά καθώς η εκλογή του ήταν πιθανό να προκαλέσει μια έκρηξη που με τη σειρά της θα οδηγούσε στην επανάσταση.

Η Μέσινγκ είχε σχολιάσει τη θέση της Σαράντον στο Twitter με ένα απλό ερώτημα: «Θα έλεγε το ίδιο εάν ήταν φτωχή, ομοφυλόφιλη, μουσουλμάνα ή μετανάστρια;». Κι όταν μετά την γενικότερη κατακραυγή η Σαράντον προσπάθησε να επανορθώσει δηλώνοντας ότι δεν θα ψήφιζε ποτέ τον Τραμπ, εκείνη επανήλθε: «Τότε γιατί δεν το είπες; Σε παρακαλώ  ξεκαθάρισέ το, για χάρη των γυναικών εάν όχι για τίποτε άλλο». Ακολούθησε ένας διάλογος μερικών μηνυμάτων με την Σαράντον να απαντά μάλλον αμήχανα και αφ’ υψηλού και την Μέσινγκ να επιμένει.

Και να που προχθές η Σαράντον επανήλθε από την εκπομπή Watch What Happens Live. Ο παρουσιαστής την ρώτησε για εκείνη τη διαμάχη κι εκείνη απάντησε: «Λοιπόν πιστεύω ότι είναι… ότι δεν είναι πολύ καλά πληροφορημένη. Κάποιες φορές μπαίνει σε χωράφια που δεν γνωρίζει. Κατά κάποιον τρόπο είναι σαν τον Τραμπ».

Τώρα, πώς το λένε αυτό; Μάλλον θράσος.

Φωτό: Αριστερά η Σαράντον, δεξιά η Μέσινγκ και στη μέση η κόντρα /CreativeProtagon

«Ευγενής και ειρωνικός, ο Βαλεντίνο Παρλάτο κάπνιζε 80 τσιγάρα μάρκας Pueblo την ημέρα κι έπινε λευκό κρασί ακόμη και νωρίς το πρωί. Σπουδαία προσωπικότητα του αιρετικού κομμουνισμού, άφησε την τελευταία του πνοή στα 86 του χρόνια».

Εχει σημασία πώς αποχαιρετά κανείς τους αγίους της αριστερής του νιότης. Η Repubblica δεν το κάνει ιδεολογικά και αγωνιστικά, αλλά τρυφερά και ανθρώπινα για τον δημοσιογράφο και συγγραφέα που, μαζί με τη Ροσάνα Ροσάντα, τον Λούτσο Μάγκρι, την Λουτσάνα Καστελίνα και τον Λουίτζι Πιντόρ, ταυτίστηκε με την ίδρυση και την ιστορία του επίσης αιρετικού Manifesto. Ηταν ο ιδρυτής και τέσσερις φορές διευθυντής μιας εφημερίδας που επέζησε χάρις και στις ακαταπόνητες προσπάθειές του να βρει χρηματοδότηση –έφτασε να πάρει δάνειο 60 εκατομμύρια λιρέτες από το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Μπετίνο Κράξι, το οποίο πάντως είχε αποπληρώσει.

Ο Βαλεντίνο Παρλάτο ήταν 38 χρονών όταν με την Λουτσάνα Καστελίνα και την Ροσάνα Ροσάντα εγκατέλειψαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας για να εκδώσουν το Manifesto ως περιοδικό. Το πρώτο τεύχος κοστίζει 50 λιρέτες και πουλάει 30.000 αντίτυπα. Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ έρχεται σε επαφή με την Ροσάντα σε μια προσπάθεια να αποφευχθεί η οριστική ρήξη, αλλά στις 4 Σεπτεμβρίου, μετά τη σοβιετική επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, το Manifesto κυκλοφορεί με κύριο άρθρο «Η Πράγα είναι μόνη»: ήταν μια σκληρή επίθεση στην επιλογή του PCI να μην καταδικάσει την επέμβαση και σήμανε και το οριστικό διαζύγιο.

Αγιοι δεν υπάρχουν, υπάρχουν οι άνθρωποι με τις αντιφάσεις τους: το σαλόνι του Παρλάτο κοσμούσαν οι φωτογραφίες του με τον καρδινάλιο Σιλβεστρίνι και τον συνταγματάρχη Καντάφι. Είχε υποστηρίξει την κυβέρνηση τεχνοκρατών του Λαμπέρτο Ντίνι και την πρώτη κυβέρνηση του κεντροαριστερού Ρομάνο Πρόντι, αλλά στις δημοτικές εκλογές της Ρώμης είχε ψηφίσει την υποψήφια του Κινήματος των 5 Αστέρων Βιρτζίνια Ράτζι. Οπως όλοι, προς το τέλος δήλωνε απογοητευμένος από την πορεία των πραγμάτων και από την αδυναμία της Αριστεράς να συγχρονιστεί με τις κοινωνικές αλλαγές.

«Είμαστε σε μια μεταβατική φάση, οι δυνάμεις της παραγωγής έχουν μετασχηματιστεί αλλά δεν ξέρουμε πώς να τις αναλύσουμε. Η ανθρώπινη εργασία έχει χάσει την αξία της σε σχέση με άλλοτε, χρειάζεται μια αναθεώρηση της σκέψης, αλλά η Αριστερά σκέφτεται σαν το παρελθόν να είναι ακόμη παρόν» έλεγε ο Βαλεντίνο Παρλάτο σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Αλλά η δική του εφημερίδα δεν του θύμωσε. Και χθες τον αποχαιρέτησε με ένα μεγαλοπρεπές «Ciao Vale».

Φωτό: Ο Βαλεντίνο Παρλάτο στο Αφγανιστάν το 2004. Φυσικά με ένα τσιγάρο Pueblo στο χέρι. Πηγή: il manifesto/ Mario Dondero

Επί χρόνια ολόκληρα οι κινέζοι τηλεθεατές ήταν αναγκασμένοι να καταπίνουν αμάσητα πατριωτικά έπη με τον ηρωικό λαϊκό στρατό να κατατροπώνει τους ιάπωνες ιμπεριαλιστές. Αυτή όμως είναι η εποχή του Σι Τζιπίνγκ, του προέδρου που από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την εξουσία κήρυξε τον πόλεμο στη διαφθορά. Κι αυτό ήταν αρκετό για να ανθήσει ένα άλλο είδος στην κινεζική τηλεόραση: του αστυνομικού που κυνηγά τους διεφθαρμένους.

Ο τελευταίος ήρωας του είδους, γράφει η Corriere della Sera, είναι ο επιθεωρητής Χου Λιάνπινγκ που μαζί με τη σύζυγό του, πράκτορα που έχει εισχωρήσει στα κυκλώματα της διαφθοράς, προσπαθούν να ξεσκεπάσουν έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο του καθεστώτος. Ο τίτλος της σειράς των 55 επεισοδίων που μεταδίδεται από το κρατικό κανάλι CCTV είναι «Στο όνομα του λαού». Κι αυτός είναι μόνο ένας από τους «κράχτες» μιας τεράστιας επιτυχίας που προσελκύει εκατοντάδες εκατομμύρια θεατών όχι μόνο στην τηλεόραση αλλά και στο Διαδίκτυο.

Αλλά μη νομίσει κανείς ότι το στόρι ενοχλεί το καθεστώς. Κάθε άλλο: η σειρά έχει γίνει με κρατικό χρήμα στο πνεύμα της κήρυξης του πολέμου από τον Σι «στις τίγρεις και τα κουνούπια» που πλουτίζουν παράνομα αντί να υπηρετούν τον λαό. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η εκστρατεία αυτή είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθούν τα τελευταία τέσσερα χρόνια –με έκπτωση από το αξίωμα, φυλάκιση ή ακόμη και θάνατο– ένα εκατομμύριο κρατικοί αξιωματούχοι.

Τον τηλεοπτικό διώκτη της διαφθοράς ερμηνεύει ο διάσημος στην Κίνα και ωραίος γενικά Λου Γι. Ο στόχος του είναι «ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς» του καθεστώτος, ενώ η ιστορία –προφανώς για να μην υπάρχουν παρανοήσεις– εκτυλίσσεται στην φανταστική επαρχία Μπιάνσι. Το τέλος φυσικά είναι καλό: Ο επιθεωρητής εισβάλλει στη βίλα που διατηρεί κρυφά ο κακός πολιτικός, βρίσκει δεσμίδες χαρτονομισμάτων ακόμη και στο ψυγείο κι εκείνος πέφτει στα πόδια του ζητώντας έλεος.

Ο Νίκος Φώσκολος θα ήταν περήφανος.

Φωτό: Μόνο μην πέσει στα χέρια του ο κακός. Πηγή: n.sinaimg.cn

Εξήντα δισ. είναι λίγα, πολύ λίγα. Το κόστος του Brexit, γράφουν οι Financial Times, θα είναι πολύ πιο υψηλό – μπορεί να φτάσει ακόμη και τα 100 δισ. ευρώ. Ο λόγος, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα, είναι ότι πολλά κράτη μέλη έχουν αρχίσει και σκληραίνουν τη στάση τους εγκαταλείποντας τις αρχικές τους επιφυλάξεις. Ο «λογαριασμός» ήταν μάλιστα μια από τις αιτίες του κακού κλίματος στην προ ημερών συνάντηση ανάμεσα στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και τη βρετανίδα πρωθυπουργό Τερέζα Μέι.

Στο ρεπορτάζ γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στη Γαλλία, την Πολωνία και την Ελλάδα, οι οποίες, η κάθε μία για τους δικούς τους λόγους, δεν είναι διατεθειμένες να χαρίσουν ούτε ένα ευρώ στη Βρετανία – οι Γάλλοι τις αγροτικές επιδοτήσεις, οι Πολωνοί τα κονδύλια ενίσχυσης για τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ και οι Ελληνες εκείνα για τους σύρους πρόσφυγες. Ε, εδώ το έχουμε καταλάβει πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια: τα λάθη πληρώνονται πολύ ακριβά.

Φωτό: Κάπως έτσι πρέπει να έρθει ντυμένη η Βρετανία στις διαπραγματεύσεις για το Brexit. Πηγή:Reuters/Regis Duvignau