Πόσες φορές έχει πάει κάποιος στον φούρνο να πάρει φρέσκο ψωμί και του έχουν πει «δεν έχουμε, πάρε αυτό που ψήσαμε 1 εβδομάδα πριν»… πιστεύω κανείς.

Αντιθέτως όταν μιλάμε για την Ελλάδα, το παραπάνω είναι ο κανόνας. Τα τελευταία 7 χρόνια το μοναδικό το οποίο απασχολεί όλους είναι η οικονομική κρίση. Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, να μην κινείται η Γη και το μοναδικό πρόβλημα όλων είναι η διαπραγμάτευση (εδώ γελάμε), το «σκληρό πόκερ» (εδώ ξαναγελάμε) και οι «κόκκινες γραμμές» (προφανώς ο σεναριογράφος άλλες ατάκες δεν ξέρει, γι’ αυτό και τις ακούμε συνέχεια).

Το θέμα όμως είναι αν πράγματι η κατάσταση είναι έτσι. Είναι η κρίση το μοναδικό πρόβλημα της χώρας; Όλα τα άλλα, δηλαδή, είναι λυμένα σε τέτοιο βαθμό που να μην αξίζουν της προσοχής κανενός; Δεν είναι δυνατόν όλη μέρα να ακούμε για το τι γίνεται στις Βρυξέλλες, στο Μαξίμου, στο Βερολίνο στην αρένα της οικονομικής κρίσης και για τους λεονταρισμούς μέσα στη Βουλή. Τι γίνεται με τα άλλα θέματα αλήθεια; Τι γίνεται με την παιδεία; Την υγεία; Την εξωτερική πολιτική; Τα ελληνοτουρκικά; Το να γίνεται μια αναφορά σε εκείνα, σαν να βλέπουμε διαφημίσεις των 2 λεπτών σε μία ταινία 3 ωρών, δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρή ενασχόληση με αυτά.

Και εστιάζοντας κυρίως στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ακούμε την ίδια κακογραμμένη κασέτα. Το μενού έχει σαν ορεκτικό το «είμαστε ψύχραιμοι και προετοιμασμένοι για όλα», συνεχίζει με κυρίως πιάτο από «είμαστε σταθερή δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και καλοί γείτονες» κτλ. και για επιδόρπιο έχει το αξεπέραστο «ό,τι κάνουν οι απέναντι το κάνουν για εσωτερική κατανάλωση».

Βέβαια θεωρώ ότι αυτοί που τα λένε είναι ειδήμονες επί του συγκεκριμένου θέματος και όλοι οι άλλοι είναι τρελοί, δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι όλοι οι αναλυτές (παρεμπιπτόντως μέχρι στιγμής δεν έχω βρει έναν να λέει το αντίθετο) επί καθημερινής βάσης φωνάζουν ότι έχει αλλάξει το παιχνίδι, έχει μεταλλαχτεί σε κάτι πιο σοβαρό και ότι έχουμε ξεφύγει από τη συνταγή των εσωτερικής κατανάλωσης σεναρίων.

Τι γίνεται λοιπόν με τα υπόλοιπα προβλήματα; Ασχολείται κανείς σοβαρά; Πόσο ακόμα πιστεύουν όλοι ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;

Το πρόβλημα όλων είναι η παρελθοντολαγνεία. Θεωρούν ότι ένα χόμπι των ‘80s,   η πολιτική, είναι ακόμα χόμπι, και έννοια όλων μας είναι οι κόντρες στη βουλή και πώς κάνανε standing ovation στον Ανδρέα και διέκοψε τον Μητσοτάκη που μιλούσε στο βήμα…

Spoiler Alert! Δεν είναι! Γι’ αυτό πρέπει το συντομότερο να καταλάβουν όλοι ότι ο κόσμος προχωράει και εξελίσεται. Και εάν δεν κάνουν το ίδιο τότε ο φούρνος τους θα κλείσει…

Υ.Γ.1. Τελικά με τις βολές εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων θα μας εξηγήσει κανείς τι έγινε ή θα ασχοληθούμε πάλι ΜΟΝΟ με το τι είπε ο Σόιμπλε για το πλεόνασμα;

Υ.Γ. 2.  Για να μην κακομαθαίνουμε, μιας και μόνο η κρίση είναι το πρόβλημα μας, και για να μαθαίνουμε διαπραγματευτικά skills, ας δούμε τη συνέντευξη του κυρίου Τσακαλώτου σε δελτίο όπου είπε ότι ο λόγος που βγαίνανε τις προηγούμενες μέρες και λέγανε «ΟΥΤΕ ΕΝΑ EΥΡΩ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕΤΡΑ» ήταν διαπραγματευτική στρατηγική. Βέβαια ότι την επομένη της συνέντευξης ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έβγαινε και έλεγε πάλι τα ίδια περί μη αποδοχής νέων μέτρων είναι φυσιολογικό. Προφανώς σε κάποιον άλλο κόσμο το να αποκαλύπτεις τον τρόπο με τον οποίο θα διαπραγματευτείς είναι καλό έτσι ώστε να ξέρει και το συμβαλλόμενο μέρος τι να περιμένει και πώς να αντιδράσει…

*O Αντώνης Γκαμήλης εργάζεται στον ναυτιλιακό κλάδο στο Λονδίνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News