Μέχρι το 2009 το γνωρίζαμε ως Κύπελλο UEFA. Επειτα βαπτίστηκε Europa League. Τώρα, ίσως ήρθε η ώρα να του αλλάξουμε -πάλι- όνομα. Να το πούμε Sevilla Cup ή κάτι τέτοιο. Διότι το χθεσινοβραδινό (Τετάρτη) κατόρθωμα της Σεβίλλης δεν έχει προηγούμενο – μπορεί ούτε και επόμενο: έγινε η πρώτη ομάδα που κερδίζει το τουρνουά για τρίτη διαδοχική σεζόν και πέμπτη συνολικά, έχοντας νικήσει σε όλους τους τελικούς στους οποίους ήταν παρούσα (2006, 2007, 2014, 2015, 2016).

Με το πέμπτο της τρόπαιο η Σεβίλλη άφησε πολύ πίσω τη Λίβερπουλ -χθεσινή της αντίπαλο-, την Ιντερ και τη Γιουβέντους (που έχουν από τρία). Κατέρριψε το ρεκόρ των δυο κατακτήσεων στη σειρά, το οποίο κατείχε η Ρεάλ Μαδρίτης (1985, 1986). Εκανε την Ισπανία, την πιο επιτυχημένη χώρα στη διοργάνωση (με 10 Κύπελλα συνολικά). Και -το κυριότερο- εξασφάλισε μια θέση στους Ομίλους του προσεχούς Champions League, αφήνοντας τη Λίβερπουλ εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Αήττητη σε τελικό του Europa League/UEFA Cup ήταν και η Λίβερπουλ. Μέχρι λίγο πριν από τα μεσάνυχτα. Μάλιστα, η πιο «ευρωπαϊκή» ομάδα της Αγγλίας -με οκτώ τρόπαια σε 12 τελικούς- μπήκε φουριόζα στο γήπεδο της Βασιλείας και ήταν καλύτερη από τους Ισπανούς στο πρώτο ημίχρονο. Εδειχνε τη δίψα της να επιστρέψει στον ευρωπαϊκό θρόνο – έστω της δεύτερης πιο σημαντικής διοργάνωσης – 11 χρόνια μετά το έπος της Κωνσταντινούπολης. Ορμησε στον αγώνα και προηγήθηκε, στο 34′, με μια «γκολάρα» του Ντάνιελ Στάριτζ. Αξίζει να τη χαζέψετε στο You Tube. Ολα ήταν με το μέρος της (εκτός από τον σουηδό διαιτητή που της αρνήθηκε δυο πέναλτι). Δεν είχε χάσει ποτέ ευρωπαϊκό τελικό, στον οποίο προηγήθηκε στο σκορ.

Κάτι συνέβη στα αποδυτήρια, και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Προτού συμπληρωθούν 20 δευτερόλεπτα στην επανάληψη, στην πρώτη επίθεση της Σεβίλλης, ο Γκαμεϊρό ισοφάρισε (1-1). Ηταν το πιο γρήγορο γκολ, σε δεύτερο ημίχρονο, στα χρονικά όλων των ευρωπαϊκών τελικών. Ο Γκαμεϊρό, το… βαρύ πυροβολικό της ομάδας, πραγματοποίησε φέτος μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του. Μετράει 29 γκολ και 8 ασίστ σε συνολικά 51 αναμετρήσεις, ενώ αναδείχτηκε τρίτος σκόρερ του Europa με 8 γκολ. Ο γάλλος φορ έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων, όμως ο Λοράν Μπλαν αποφάσισε να μην τον πάρει μαζί του στο Euro…

Τέλος πάντων, ύστερα από αυτό το γκολ η Λίβερπουλ κατέρρευσε. Ο Κόκε, στο 64′ και στο 70′, διαμόρφωσε το τελικό 3-1 σε βάρος της. Καθώς τερμάτισε όγδοη στην Αγγλία, δεν θα τη δούμε στην Ευρώπη την επόμενη σεζόν, ενώ η Ισπανία θα έχει πέντε ομάδες στο Champions League, για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Οι «ρεντς», που είχαν εννέα χρόνια να εμφανιστούν σε ευρωπαϊκό τελικό, ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν. Υποτάχθηκαν στην ομάδα που έχει κάνει… τέχνη την κατάκτηση του συγκεκριμένου τροπαίου.

Δεν του πάνε οι τελικοί, του Κλοπ… Εχασε και το Capital One Cup, από τη Σίτι στα πέναλτι, ενώ στο παρελθόν είχε ηττηθεί με την Ντόρτμουντ στο Κύπελλο Γερμανίας του 2014 και του 2015, αλλά και στον τελικό του Champions League το 2013 από την Μπάγερν. Ο γερμανός τεχνικός απέτυχε να μπει «με το καλημέρα» στη Χρυσή Βίβλο της Λίβερπουλ, όμως μπορεί να υπερηφανεύεται οτι μέσα σε έξι μήνες οδήγησε την ομάδα τού Μέρσεϊσάιντ στον πρώτο της ευρωπαϊκό τελικό μετά το 2007, και μια ανάσα από ένα σπουδαίο τρόπαιο.

Κρίμα για τους φίλους της Λίβερπουλ, οι οποίοι είχαν βάψει το γήπεδο της Βασιλείας -αλλά και την πόλη- στα κόκκινα. Tα 18.000 εισιτήρια που είχε παραλάβει ο αγγλικός σύλλογος για τον τελικό του Europa League, εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγες ώρες. Με αποτέλεσμα, οι εύποροι φαν της Λίβερπουλ να τα αναζητούν στη μαύρη αγορά, σε τιμές έως και… 30.000 λίρες, όπως ανέφεραν πριν από τον αγώνα τα βρετανικά Μέσα.

Για να επιστρέψουμε στους θριαμβευτές, ο αρχιτέκτονας αυτού του σερί των τριών κατακτήσεων από τη Σεβίλλη, είναι ο κατά πολλούς «προπονητής του μέλλοντος», Ουνάι Εμερι. Ο οποίος, με μικρές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ κάθε σεζόν, καταφέρνει να κρατά την ομάδα του σε υψηλότατο επίπεδο, παρά το γεγονός οτι -ακόμα και σήμερα- η φανέλα της δεν θεωρείται από τις πιο «βαριές» στην Ευρώπη.

Ακούγοντας AC/DC στη διαπασών, ο Οσπανός κλείνεται στο γραφείο του ατέλειωτες ώρες και μπορεί να ξεχαστεί μέχρι το ξημέρωμα παρακολουθώντας σε βίντεο τους αντιπάλους. Φτιάχνει μόνος του, ακόμη και τα dvd που δίνει στους παίκτες του για μελέτη. Οπως έχει πει ο Χοακίν, που τον είχε προπονητή στη Βαλένθια, «μια φορά μας είχε δώσει τόσα πολλά, που… μου τελείωσαν τα ποπ κορν». Ο 44χρονος τεχνικός είναι ο… μίστερ Γιουρόπα Λιγκ, με 59 παιχνίδια στη διοργάνωση – τα περισσότερα και πιο επιτυχημένα από κάθε άλλο προπονητή. Ενα από τα παράσημά του είναι οτι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς τον ψήφισε ως τον καλύτερο τεχνικό της περσινής σεζόν.

Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, η φετινή είναι η τρίτη αγωνιστική περίοδος -στη σειρά- που η Ισπανία κατακτά, και το Champions League, και το Europa League. Επομένως, και τα ευρωπαϊκά Super Cup.

• Το 2014, το Champions League κατέληξε στη Ρεάλ, το Europa στη Σεβίλλη και το Super Cup στη «Βασίλισσα».
•  Το 2015, το Champions League κατέληξε στην Μπαρτσελόνα, το Europa στη Σεβίλλη και το Super Cup στους καταλανούς.
•  Φέτος, το Europa κατέληξε στη Σεβίλλη, το Champions League θα το πάρει η Ρεάλ ή η Ατλέτικο (στις 28 Μαΐου) και, βεβαίως, μια από τις δυο νικήτριες θα κατακτήσει και το Super Cup.

Ακόμη και το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (FIFA), το 2014 και το 2015, το πήραν ισπανικές ομάδες. Το πρώτο η Ρεάλ και το δεύτερο η Μπαρτσελόνα. Για να θυμηθούμε το πιο πρόσφατο ευρω-τρόπαιο που ξέφυγε από τα χέρια των ισπανών, πρέπει να γυρίσουμε τρία χρόνια πίσω: ήταν το Champions League της Μπάγερν Μονάχου, το 2013.

Ετσι κι αλλιώς, οι Ισπανοί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σε κατακτήσεις του Champions League/Κυπέλλου Πρωταθλητριών

Η ισπανική δυναστεία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο -τα τελευταία χρόνια- αποδεικνύεται από κάθε λογής στατιστικό στοιχείο που μπορεί να συγκρίνει τις επιτυχίες της χώρας με εκείνες των ομάδων που προέρχονται από τα υπόλοιπα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα των «Big-5». Για παράδειγμα, στις τελευταίες 29 φορές που ισπανικοί σύλλογοι αντάμωσαν με αγγλικούς σε νοκ-άουτ αναμετρήσεις -πριν από τον χθεσινό τελικό- προκρίθηκαν στις 27. Δεν τα κατάφεραν μόνο δυο φορές με αντίπαλο τη Λίβερπουλ. Με τους γερμανικούς συλλόγους τα πάνε ακόμη καλύτερα. Αλλά, το πιο εντυπωσιακό είναι το συνολικό ποσοστό των ισπανικών προκρίσεων (σε νοκ-άουτ ματς) και στις δύο διοργανώσεις: 94%! Ευτυχώς, δηλαδή, που κληρώνονται -πού και πού- να παίξουν Ισπανοί με Ισπανούς. Διαφορετικά, σχεδόν όλοι οι τελικοί θα ήταν μονοπώλιό τους…

Ετσι κι αλλιώς, οι Ισπανοί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σε κατακτήσεις του Champions League/Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Εκείνοι μετρούν 15, οι ιταλοί και οι άγγλοι από 12, οι γερμανοί επτά, οι ολλανδοί έξι, και οι πορτογάλοι τέσσερις. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στη Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα. Η ομάδα με τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τελικούς στον 21ο αιώνα, είναι η Σεβίλλη. Η οποία, δεν είναι -καν- η τρίτη πιο ισχυρή ομάδα της χώρας.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Κατ’ αρχάς, ας βγάλουμε από την εξίσωση τις ιταλικές και τις γαλλικές ομάδες. Οι ιταλοί -σε επίπεδο συλλόγων- βιώνουν μια μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία -εν πολλοίς- είναι απόρροια του πλήγματος που δέχτηκε η αξιοπιστία του πρωταθλήματός τους από το σκάνδαλο των προσυμφωνημένων αγώνων, την περασμένη δεκαετία. Δεν έχουν μεγάλα έσοδα, δεν δαπανούν σε παίκτες και εγκαταστάσεις, δεν προχωρούν στην Ευρώπη, ώστε να αυξήσουν τα κέρδη τους, και πάλι από την αρχή. Μόνον η Γιουβέντους καταφέρνει, εν μέρει, να ξεφύγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Αλλά οι επιτυχίες της δεν αρκούν για να αλλάξει η εικόνα.

Οι άγγλοι -με εξαίρεση τη Λίβερπουλ- δεν νοιώθουν ευρωπαίοι, ούτε στο ποδόσφαιρο

Στη Γαλλία, μόνο η Παρί Σεν Ζερμέν μπορεί να κονταροχτυπηθεί με τα μεγάλα μεγέθη άλλων πρωταθλημάτων, χάρη στα κεφάλαια από το Κατάρ. Υπάρχουν, όμως, δυο (συναφή) προβλήματα. Το πρώτο είναι, οτι οι ακριβές μετεγγραφές της θα πιάσουν τόπο (αν πιάσουν…) σε δέκα ματς το χρόνο. Ετσι κι αλλιώς, τα γαλλικά πρωταθλήματα θα μπορούσε να τα κατακτήσει με τους αναπληρωματικούς της. Το δεύτερο, το χαμηλό επίπεδο ανταγωνισμού στις εγχώριες διοργανώσεις. Εχει τη σημασία του, οτι έπειτα από εβδομάδες «χαλαρών» αγώνων πρέπει -ξαφνικά- να δώσει ένα ματς μεγάλης έντασης στην Ευρώπη.

Οι γερμανικοί σύλλογοι, αντιθέτως, σφύζουν από (οικονομική) υγεία. Περισσότερο κι από τους ισπανικούς. Ο λόγος γι’ αυτό, όμως, είναι οτι ακολουθούν ευλαβικά το… δόγμα Σόιμπλε: ξοδεύουμε λιγότερα απ’ όσα μπορούμε να διαθέσουμε, για να έχουμε πάντοτε πλεόνασμα. Η Μπάγερν Μονάχου, για παράδειγμα, είναι ένα πάμπλουτο κλαμπ και -βεβαίως- κάθε χρόνο δαπανά πολλά χρήματα σε μετεγγραφές. Ποτέ, όμως, δεν έκανε τις… τρέλες των πλουσιότερων ισπανικων ή αγγλικών συλλόγων. Δεν είναι τυχαίο οτι από το 1980 κι έπειτα, σχεδόν όλες οι χρήσεις ήταν κερδοφόρες. Με ιδιόκτητο γήπεδο και πάνω από 350 εκατομμύρια στην τράπεζα, θα μπορούσε να αποκτήσει τους πάντες. Δεν το κάνει, ακόμη κι αν πρόκειται να μην ξανασηκώσει την Κούπα. Εμείς -λένε οι γερμανοί- δεν έχουμε ρώσους ή άραβες μεγιστάνες να πληρώνουν.

Οι άγγλοι -με εξαίρεση τη Λίβερπουλ- δεν νοιώθουν ευρωπαίοι, ούτε στο ποδόσφαιρο. Απόδειξη, οτι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που κυριάρχησε στο Νησί επί σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, σε αυτά τα 25 χρόνια σήκωσε μόλις δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών: το 1999 και το 2008. Οι αγγλικοί σύλλογοι προτίμησαν να εκτοξεύσουν -δια των επενδύσεων και του μάρκετινγκ- τον τζίρο του δικού τους πρωταθλήματος. Τα έσοδα μιας μικρομεσαίας ομάδας της Premier League, τα ζηλεύουν ακόμη και οι κορυφαίες ομάδες του Champions League.

Στην Ισπανία, αντιθέτως, τα γήπεδα έχουν ξεχαστεί σε περασμένες δεκαετίες, τα πάντα κινούνται γύρω από τα «classico» (Ρεάλ – Μπαρτσελόνα), ενώ τα κλαμπ που δεν ανήκουν στη λέσχη των τεσσάρων πέντε κορυφαίων της χώρας, ούτε θεαματικά μπάτζετ διαθέτουν, ούτε ευρύ κοινό να τα υποστηρίζει. Από την άλλη, όμως, οι Ισπανοί έχουν αναδείξει την καλύτερη «σχολή» προπονητών, αναδεικνύουν παίκτες από τις ακαδημίες τους, είναι… μανούλες στον εντοπισμό ταλέντων, και κάνουν ακριβές μετεγγραφές ακόμη και με χρήματα που δεν διαθέτουν.

Ετσι εξηγείται το παράδοξο, οι σύλλογοι του δευτερό-τριτου πρωταθλήματος της Ευρώπης να είναι οι πιο τακτικοί θαμώνες των τελικών στα ευρωπαϊκά Κύπελλα.