Όσοι  τον γνωρίζουν δεν θα αιφνιδιαστούν.
Όταν διάβαζες Ρεμπώ και Σελλεϋ ξαπλωμένος στο αγγλικό γρασίδι ήθελες κι εσύ μερίδιο από την απαστράπτουσα δυστυχία τους.

Θα τον αναγνωρίσουν σε κάθε στίχο της νέας συλλογής του.
Πλήττεις, όλο και πιο πολύ. Όλο και συχνότερα…Όσο για τον άπληστο αλπινιστή, αυτός νομίζει ότι ο Πάουντ είναι νόμισμα…

Υπερόπτης, άπελπις, ποιητόβρυτος, ένας βουλιμικός του εγώ, ιδιοφυής με ασίγαστο πάθος για τη Μούσα του. Α-χώρος Δυστοπικός.
…the egotistical sublime.-Τι; Ποιός; -Κήτς.Κήτς, dear.

Μόνο που αυτή τη φορά, το γυαλί είναι ραγισμένο από παλιά και νέα χτυπήματα.
Καλύτερα να σε τρυπάει το αγκάθι του πραγματικού παρά να πλατσουρίζεις στο ροδόνερο του ιδεώδους.

Πολλά αγκάθια μάτωσαν τη δική του  καθημερινότητα.
Αυτό περίμεναν. Να γλιστρήσεις….Το είπαμε: «σημαδεμένος για πάντα».
…η χρεοκοπημένη principessa…Ήταν θέμα πατρικής παντοδυναμίας…
…κι εσύ να πενθείς αισθήματα που έσβησαν….

Ο Χάρης Βλαβιανός εξομολογητικός και «ταπεινός» περισσότερο από ποτέ, στα εξαίσια «Σονέτα της συμφοράς». Σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, διαλέγεται πάλι μόνο με τους δικούς του, σκοτεινούς Μεγάλους αγαπημένους  της Ποίησης, παρατηρεί στιφά τον κόσμο σαν το κόστος του ζήν να είναι δυσανάλογο του αποτελέσματος. Στίχοι κόντρα στο φώς…
Μ'ενα «αχ» στο σωστό σημείο αλλάζει όλο το ποίημα. (Και στο λάθος, επίσης).

Ο καλύτερος Βλαβιανός, κατ' εμε, ο ίδιος ένας Άλλος.
-Πώς το ΄πε ο Αυγουστίνος; «Θεέ μου, δωσ΄μου εγκράτεια μα όχι ακόμη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News