1337
|

20 χρόνια Rockwave: Η «μαμά» του θυμάται…

20 χρόνια Rockwave: Η «μαμά» του θυμάται…

Το Rockwave κλείνει 20 χρόνια παρουσίας. Μιλήσαμε με τη «μαμά» του, Νάνα Τράντου, η οποία θυμάται τις καλές στιγμές μα και όσα χρειάστηκε να γίνουν και να πάθουν για να καταφέρει το «παιδί» της να καταξιωθεί ως ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα ευρωπαϊκά μουσικά φεστιβάλ. Θυμάται τον Iggy Pop να ενθουσιάζεται με τον τότε άγνωστο Moby, που έπαιξε πριν από εκείνον, μια μοναδική στιγμή με την Kim Gordon των SonicYouth, να της αφιερώνει από τη σκηνή τραγούδι και να χειροκροτεί όλος ο κόσμος, και τον Moby, αρκετά χρόνια αργότερα να δηλώνει ότι ακόμα και αν γινόταν στην έρημο το φεστιβάλ, εκείνος θα ερχόταν να παίξει. Είκοσι χρόνια αναμνήσεων και πολλής μουσικής που θα γιορτάζονται φέτος σε «version longplay». Δείτε τι μας είπε η ίδια. 

20 χρόνια Rockwave: μουσική, συναυλίες, καλλιτέχνες επί σκηνής που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα δούμε στην Ελλάδα. Θα ήθελα να μου πείτε, πώς ξεκίνησαν όλα.

Νανά Τράντου : Δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Ήταν μέσα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας, το ότι έπρεπε να έχουμε ένα φεστιβάλ στην Ελλάδα όπως είναι όλα τα μουσικά φεστιβάλ σε όλον τον κόσμο. Διοργανώναμε ήδη ως εταιρεία, Didimusic, αρκετά χρόνια πριν συναυλίες και μετακαλούσαμε ξένους καλλιτέχνες. Όμως αυτό έπρεπε να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Το 1996 λοιπόν, συνεργαζόμασταν αρκετά στενά και διοργανώναμε τις συναυλίες μας στο Ρόδον. Είχαμε συνεργασία με τον Φώτη Μπόμπολα και με όλη την τότε ομάδα του Ρόδον. Καθίσαμε κάτω και τα βάλαμε και είπαμε μαζί σαν διοργανωτές ας προσπαθήσουμε να στήσουμε ένα φεστιβάλ. Δεν ξέραμε σχεδόν τίποτα. Εννοώ πως δεν υπήρχε παρόμοια εμπειρία σε κάποιον από εμάς. Έτσι το 1996 στην Φρεαττύδα, στα «Docks» κάναμε το πρώτο Rockwave. Και για την ακρίβεια τότε λεγόταν «Rock of Gods» (το ροκ των θεών). Όταν μείναμε μόνοι μας και αποχώρησε η ομάδα του Ρόδον και ο Φώτης Μπόμπολας, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τον θεσμό. Έτσι μετονομάστηκε σε Rockwave.

– Το Terra Vibe πότε μπήκε στο πλάνο;

– Πολύ αργότερα, το 2004. Και προέκυψε καθαρά σαν ανάγκη, το να έχει ένα σπίτι το φεστιβάλ, έναν μόνιμο χώρο. Μέχρι τότε ήμασταν κάθε καλοκαίρι σε διαφορετικό χώρο. Το 1996 στον Πειραιά, μετά στη Ριζούπολη αν θυμάμαι καλά το 1997, μετά στη Φρεατίδα, στον Άγιο Κοσμά, στο πάρκο του Τρίτση, στο ΟΑΚΑ. Νομάδες δηλαδή. Και με πολλά απίστευτα προβλήματα. Και εδώ θα ήθελα να καταθέσω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεκινήσεις ένα φεστιβάλ στην Ελλάδα. Πολύ καχυποψία, καμία βοήθεια όπως υπάρχει σε όλην την Ευρώπη και την Αμερική, όταν γίνεται ένα φεστιβάλ. Το φιλοξενούν οι τοπικοί παράγοντες. Όλοι το αγκαλιάζουν και το βοηθάνε να γίνει. Σε εμάς έγινε το ακριβώς αντίθετο. Παρόλα αυτά επιμέναμε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Προσωπικά, το Rockwave το θεωρώ παιδί μου, που έγινε 20 χρονών φέτος. Κυριολεκτικά.

Τι προβλήματα συναντήσατε καθ' όλη την πορεία του φεστιβάλ και πώς τα ξεπεράσατε;

Ν.Τ.: Καταρχήν υποδομής. Και αυτό γιατί ο κάθε χώρος που νοικιάζαμε, έπρεπε να τον διαμορφώσουμε έτσι ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει πολύ κόσμο και πολλά συγκροτήματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σιγά-σιγά και εμείς μαθαίναμε. Εξοπλισμός, η σκηνή να γίνει πιο μεγάλη, να έχουμε τις απόλυτα ασφαλείς και επαγγελματικές «μπαριέρες». Αναγκαστήκαμε και τις αγοράσαμε από το εξωτερικό και ήμασταν οι πρώτοι που τις έφεραν στην Ελλάδα. Να δημιουργήσουμε κατάλληλο χώρο για κάμπινγκ. Το επόμενο πρόβλημα ήταν οι ώρες κοινής ησυχίας. Μεσημέρι και βράδυ. Υπάρχει ένας νόμος που επιβάλει μια σιέστα το μεσημέρι. Άρα το φεστιβάλ έπρεπε να σταματάει το μεσημέρι 3 με 5, και το βράδυ μετά τις 11 άρχιζαν οι μηνύσεις. Σε αντίθεση με τα φεστιβάλ όλου του υπόλοιπου κόσμου που κρατάνε μέχρι τις 3 το πρωί. Καμιά φορά ρώταγε ο κόσμος που ερχόταν: «μα γιατί ενώ στην Ευρώπη..;». Γιατί είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα εδώ, καλώς ή κακώς. Οφείλω όμως να πω πως μέσα από όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, μάθαμε και εμείς. Τα πρώτα φεστιβάλ δεν ήταν καλά από άποψη διοργάνωσης. Ήταν αυτό που λέμε «χύμα». Μετά από 20 χρόνια έχουμε απόλυτη επίγνωση του πώς πρέπει να είναι ένα φεστιβάλ. Έτσι προέκυψε η ανάγκη το Rockwave να έχει ένα σπίτι. Έναν δικό του χώρο εκτός πόλης. Τα φεστιβάλ δεν γίνονται μέσα στην πόλη. Φεστιβάλ σημαίνει χαλαρώνω μακρυά από τον θόρυβο και την κίνηση μιας πόλης. Βρέθηκε ο χώρος στην Μαλακάσα και η διαμόρφωση του Terra Vibe ξεκίνησε το 2004. Τότε ήταν πολύ μικρός ο χώρος, μικρότερος από αυτόν που έχει τώρα η δεύτερη σκηνή. Σιγά-σιγά, καταφέραμε να επεκταθούμε, να το μεγαλώσουμε, να βάλουμε γκαζόν, να βάλουμε εγκαταστάσεις και να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα και αυτό πάλι δεν ήταν τέλειο από την αρχή. Και αυτό προβλήματα είχε. Γιατί όλα είναι η συνισταμένη πολλών παραγόντων. Δουλεύαμε όλο τον χρόνο για να μπορούμε σιγά-σιγά να το φτιάχνουμε. Πραγματικά δεν μας δόθηκε τίποτα, έτσι. Όλα τα κάναμε μόνοι μας. Πλέον ο χώρος έχει φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο και τουλάχιστον αυτό ακούω από τον κόσμο και τους καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες είναι ενθουσιασμένοι. Το αγαπάνε. Θέλουν να παίζουν στο Terra Vibe. Ο Robbie Williams φέτος αρνήθηκε να παίξει σε στάδιο και ήθελε να παίξει στο Terra Vibe. Και αυτό το λέω και το καταθέτω, γιατί είναι ένας χώρος καθαρά φεστιβαλικός, όμορφος και καθαρός, είναι μέσα στα δέντρα και το πράσινο. Δεν έχει λάσπη.

Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια; Τι νέο να περιμένουμε φέτος; Ποιο είναι το κερασάκι από όλον τον χειμώνα που πέρασε;

Ν.Τ.: Φέτος το κάνουμε λίγο διαφορετικό. Θα είναι σπονδυλωτό. Θα είναι δηλαδή βράδυα. Όχι διήμερο ή τριήμερο όπως ήταν τις προηγούμενες φορές αλλά θα είναι διαφορετικές ημέρες. Επειδή θέλαμε φέτος τα 20 χρόνια του Rockwave να τα γιορτάσουμε με τον κόσμο, με καλά συγκροτήματα, με καλό κλίμα. Είμαστε μακριά από την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε μακριά από τον πυρήνα των φεστιβάλ όπου τα συγκροτήματα εύκολα, μέσα σε μία μέρα, ταξιδεύουν από το ένα φεστιβάλ στο άλλο. Για εμάς θέλουν δύο ημέρες. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερο κόστος για εκείνους αλλά και για εμάς. Επομένως το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να τους ρωτήσουμε πότε μπορούσαν να έρθουν. Άρα εκείνη την ημέρα έχουμε τους Black Keys γιατί τότε τους θέλουμε να τους δούμε. Στα 20 χρόνια του Rockwave θέλουμε να έχουμε κάτι πολύ φρέσκο. Θα έχουμε τους Black Keys «headliners».

– Οπότε, σχεδόν ένα καλοκαίρι γιορτάζουμε;

– Ακριβώς. Και φυσικά όχι μόνο με καινούρια συγκροτήματα που έρχονται για πρώτη φορά αλλά και με συγκροτήματα που έχουν ξανάρθει και που αγαπάνε την Ελλάδα και τους αγαπάμε και οι Έλληνες. Όπως οι Prodigy, οι Judass Priest, και ο Manu Chao.

Και αρκετά ελληνικά συγκροτήματα που έχουν ξανανεβεί στις σκηνές του Terra Vibe.

– Βεβαίως. Γιατί πρέπει να στηρίξουμε και τη δική μας μουσική σκηνή.

Από τις προηγούμενες χρονιές ξεχωρίζετε κάποια ως την καλύτερη;

– Ως συναυλία ή Rockwave μέρα; Γιατί ως συναυλίες θα πω πολλά, θα μπλέξουμε.

Ως Rockwave μέρα.

Ν.Τ.: Υπάρχουν «Rockwave βαθμοί» για εμένα. Εκτός του 1ου, που ήταν η έναρξη αυτού του ταξιδιού να πούμε. Θα έλεγα το 1998 στην Φρεατίδα, το 1999 στον Άγιο Κοσμά. Ήταν πολύ αγαπημένα φεστιβάλ εκείνα, γιατί είχαν βγει από κει συγκροτήματα τα οποία στην μετέπειτα πορεία τους έγιναν πολύ μεγάλα. Υπήρξαν συγκροτήματα που έπαιξαν, τότε ακόμα μικρά, όπως Moby, Placebo, Muse, και μετά τινάχθηκαν και έγιναν πολύ μεγάλα τα επόμενα χρόνια. Επίσης στο Terra Vibe το 2005 ήταν ένα πενθήμερο Rockwave για πρώτη φορά. Και αυτό το ξεχωρίζω. Και το θυμάμαι γιατί ήταν τα γενέθλιά μου την τελευταία μέρα και μου έκαναν έκπληξη με την τούρτα στη σκηνή. Παρόλα αυτά, κάθε Rockwave αφήνει το στίγμα του. Είναι ένα φεστιβάλ πλούσιο και σε μουσικούς τουρίστες. Πλέον το ξέρουν το φεστιβάλ. Λες απλά Rockwave και δεν χρειάζεται να εξηγήσεις. Ο κόσμος που ασχολείται με τη μουσική και οι καλλιτέχνες. Το βλέπω και στα ταξίδια μου έξω. Και αυτό είναι πολύ μεγάλη περηφάνια για εμάς. 

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ αλλά και πώς θα φτάσετε εδώ.

* Ο Αίαντας Αρτεμάκης γεννήθηκε το 1982 και είναι δημοσιογράφος και «κομπιουτεράς». Πουλάει κομπιουτεράκια στην Ομόνοια, με προτίμηση στα γιαπωνέζικα. Του αρέσει να διαβάζει και να ονειρεύεται μια γερή δημοκρατία. Παντρεύτηκε το 1989 τον καλό του φίλο, Amstramd 1512. Δυστυχώς από τότε, έχει αλλάξει πολλούς αγαπημένους. Τώρα συζεί με έναν Z800 HP. 

Προηγούμενα άρθρα του Αίαντα Αρτεμάκη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News