Πώς γράφεται η ιστορία σε ένα κοινοβούλιο;
Υπάρχουν οι μεγάλες στιγμές, που είναι λίγες αλλά «μετρούν» για πάντα. Τα μεγάλα «ναι» και τα μεγάλα «όχι». Αυτά που ενώνουν λαούς, ή που διχάζουν τις κοινωνίες. Αυτά που σπρώχνουν τη δημοκρατία ένα βήμα μπροστά, ή εκείνα που γυρίζουν τις χώρες πίσω, σε σκοτεινές περιόδους, τις οποίες θα ήθελαν να βάλουν πίσω τους.
Υπάρχουν και οι μικρές στιγμές, που είναι πολλές. Αλλά είναι πολλές, σχεδόν καθημερινές και αθροίζονται. Πάνω σε αυτές χτίζεται η ταυτότητα ενός πολιτικού συστήματος. Μέσα από αυτές αναδεικνύονται και φωτίζονται οι προσωπικότητες των ανθρώπων, που συναπαρτίζουν το πολιτικό σύστημα.

O Μεϊμαράκης είπε να γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό κοινοβούλιο, «βγαίνοντας μπροστά» στο θέμα της οπλοφορίας βουλευτών. Πήρε πάνω του την απόφαση για την απαγόρευση και την επιβολή ελέγχου στην είσοδο της Βουλής. Υπήρξαν ορισμένα ευτράπελα, με κυρίες που δυσανασχετούσαν όταν χτυπούσε το «καμπανάκι» και τους ζητούσαν να αδειάσουν τις τσάντες τους, αλλά η ουσία ήταν ότι έγινε μία κίνηση για να σταλεί μήνυμα στους Χρυσαυγίτες. Υπήρχε και ολίγη ουσία, ωστόσο, γιατί η οπλοφορία εντός του κοινοβουλίου είναι φαινόμενο που συναντά κανείς σε τριτοκοσμικές χώρες, σε χώρες που σπαράσσονται από εμφυλίους στην Αφρική και παλιότερα στην Τουρκία – αλλά πάντως δεν είναι αποδεκτή στον πολιτισμένο κόσμο. Όσοι μπαινοβγαίνουν καθημερινά στη Βουλή, λένε ότι ο έλεγχος ξεχάστηκε μερικές εβδομάδες αργότερα – αλλά αυτό δεν αποτελεί και έκπληξη για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ…

Στα μέσα της περασμένης εβδομάδας ο Μεϊμαράκης ξαναχτύπησε. Μετά τα όπλα, κόβεται και η Nova στο εντευκτήριο των βουλευτών! Κάπου εδώ, όμως, ο «Βαγγέλας» ξεπέρασε τα όρια.
Καλά τα όπλα, αλλά και τη μπάλα, ρε Πρόεδρε; Και τι θα έρθουν να κάνουν οι πατέρες του έθνους στη Βουλή, αν δεν έχει την Εθνική στην τηλεόραση; Πώς θα περάσουν τόσα νυχτέρια, μέσα στην πλήξη των νομοσχεδίων και των ερωτήσεων, που είναι υποχρεωμένοι να καταθέτουν και να αναπτύσσουν μπροστά σε κενά έδρανα οι «βουλευτάδες» μας, ώστε να «πουλήσουν» μετά στους ψηφοφόρους, ότι «έθεσαν» το θέμα τους; Δηλαδή, έτσι όπως πάει το πράγμα, ρε Πρόεδρε, σε λίγο θα μας πεις ότι πρέπει να κρατάμε και παρουσίες στη Βουλή! Και πώς θα ξαναζήσουμε στιγμές, σαν αυτές που περιέγραφε η Κατερίνα Γκίκα πριν από 4 χρόνια τέτοιες μέρες, αν «ξενερώσουν» οι εθνοπατέρες μας, αφού δεν θα ξέρουν ούτε το σκορ;

Κλείνοντας, θέλω να απευθύνω έκκληση στον Πρόεδρο του ελληνικού Κοινοβουλίου, να λάβει σοβαρά υπόψιν του τα θεμελιώδη ζητήματα που θέτουν δύο βουλευτές. Ο γίγας φιλόσοφος-βουλευτής Μιχάλης Ταμήλος της ΝΔ, που έθεσε σε νέα βάση το ζήτημα της άρτιας αθλητικής ενημέρωσης του κοινοβουλίου, μιλώντας χθες σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή. Με ένα απλό ρητορικό ερώτημα: Εσείς, δηλαδή, τι θα παρακολουθούσατε; Tην ομιλία του Μαριά ή τον Μέσι;

Και εάν, παρά ταύτα, δεν αντιλαμβάνεται ο Μεϊμαράκης το μέγεθος του προβλήματος και την έκταση των αντιδράσεων, επιμένοντας στο «κόψιμο» της Nova από το εντευκτήριο, τον καλώ να ικανοποιήσει τουλάχιστον το δίκαιο αίτημα του ευσεβούς βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Κωνσταντίνου Γιοβανόπουλου. Για όσους ενδεχομένως δεν το αντιλήφθηκαν, έστειλε επιστολή στον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου, με την οποία ζητάει να δημιουργηθεί εικονοστάσιο για να προσεύχονται οι βουλευτές. Βοήθειά τους! Ίσως έτσι βρουν ένα λόγο μερικοί – μερικοί, να ξαναπατήσουν το πόδι τους στη Βουλή…

Υ.Γ.: Πέρα από την πλάκα, όμως, συνέβη να παρακολουθήσω την περασμένη εβδομάδα τη συζήτηση στο βρετανικό κοινοβούλιο, που κατέληξε με το «όχι» στην ψηφοφορία για την επέμβαση στη Συρία. Δεν λέω, έκαναν κι εκείνοι τις υπερβολές τους, έπαιξαν ορισμένοι θέατρο για τις κάμερες… Αλλά συνολικά, ήταν μία συζήτηση για την ουσία ενός δύσκολου, διεθνούς προβλήματος. Με ατέλειωτες προεκτάσεις, που άπτονται ασφαλώς και βρετανικών συμφερόντων. Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις που ακούστηκαν, τα επιχειρήματα που με σοβαρότητα και ειδικές γνώσεις διατυπώθηκαν, ήταν αντάξια μίας κοινοβουλευτικής μάχης υψηλού επιπέδου. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα ακούγαμε, αν γινόταν μία ανάλογη συζήτηση στη δική μας Βουλή για τη Συρία, ή για κάποιο άλλο μείζον ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς ενδιαφέροντος.

Υ.Γ.2: Επειδή η θρησκεία είναι σοβαρή υπόθεση για πολλούς ανθρώπους, εάν τελικά αποφασίσουν να δημιουργήσουν στη Βουλή μία γωνιά για να προσεύχονται οι Χριστιανοί βουλευτές, να έχουν υπόψιν τους ότι θα κληθούν ενδεχομένως να πράξουν το αντίστοιχο για άλλα δόγματα. Σε κοινοβούλια άλλων χωρών (για παράδειγμα στη Γερμανία, όπου το έχω δει με τα μάτια μου, αλλά φαντάζομαι και αλλού) όταν έφτιαξαν χώρους προσευχής, κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν εξαιρέσεις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News