988
Διαδηλώσεις και επεισόδια στη Βηρυτό τη νύχτα της Πέμπτης | REUTERS/Mohamed Azakir

Οργή κατά των πολιτικών στον Λίβανο – «Σήμερα θρηνούμε, αύριο καθαρίζουμε, μεθαύριο τους κρεμάμε»

Protagon Team Protagon Team 7 Αυγούστου 2020, 14:30
Διαδηλώσεις και επεισόδια στη Βηρυτό τη νύχτα της Πέμπτης
|REUTERS/Mohamed Azakir

Οργή κατά των πολιτικών στον Λίβανο – «Σήμερα θρηνούμε, αύριο καθαρίζουμε, μεθαύριο τους κρεμάμε»

Protagon Team Protagon Team 7 Αυγούστου 2020, 14:30

Το σοκ της έκρηξης που ισοπέδωσε το λιμάνι της Βηρυτού και άφησε τουλάχιστον 154 νεκρούς σταδιακά υποχωρεί στους Λιβανέζους που αργά συνειδητοποιούν ότι η ανοικοδόμηση θα είναι μακρά, δύσκολη και δαπανηρή.

Μόνο οργή μπορούν να εκδηλώσουν οι κάτοικοι μέσα κατά της κυβέρνησης και των ελίτ, μια οργή που φανέρωσαν κατά την επίσκεψη του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν.

Η Βηρυτός έχει επιβιώσει –αν και βαριά τραυματισμένη- από πολέμους, βομβαρδισμούς και πολυετή παρακμή. Κατανοούν όμως οι κάτοικοι ότι αυτή η καταστροφή είναι διαφορετική, αλλά και ότι ήταν εύκολο να αποτραπεί  με μερικούς απλούς κανόνες ασφαλείας.

«Κανείς από μας στο Λίβανο δεν είχαμε βιώσει ξανά κάτι τέτοιο, κανείς μας δεν είχε ξαναδεί αυτό το είδος της απόλυτης καταστροφής, ούτε μπορούμε ακόμη να συνειδητοποιήσουμε το πραγματικό μέγεθος αυτού που συνέβη σε μας και στην αγαπημένη μας πόλη, παρ’ όλο που έχουμε περάσει περισσότερα από ό,τι μπορεί να αντέξει μια ανθρώπινη ζωή. Ακόμα μετράμε τους νεκρούς, καταγράφουμε τους επιζώντες και σκάβουμε για εκείνους που θάφτηκαν ζωντανοί», έγραψε στον Guardian, o Κιμ Γκατάς, κάτοικος της Βηρυτού και μέλος του Ιδρύματος Carnegie για τη Διεθνή Ειρήνη.

Περιγράφει τον ανατριχιαστικό ήχο που ακούγεται παντού από τα σπασμένα τζάμια και τονίζει ότι, δύο και πλέον ημέρες μετά, «κανένας υπουργός, κανένας αξιωματούχος της κυβέρνησης δεν έχει απολογηθεί στο λαό του Λιβάνου. Κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να επισκεφθεί τα νοσοκομεία, να συναντήσει τους τραυματίες ή να επιβλέψει τις ζημιές στις γειτονιές μας».

Τα ερωτήματα για το πώς αφέθηκε σχεδόν αφύλακτη μια τόσο μεγάλη ποσότητα νιτρικού αμμωνίου στο λιμάνι της Βηρυτού είναι πολλά. Παρά τους εκατοντάδες θανάτους, τους εκατοντάδες αγνοούμενους (ίσως και 500), τους χιλιάδες τραυματίες και τους 300.000 άστεγους «κανείς δεν έχει παραιτηθεί και το παιχνίδι της ανταλλαγής κατηγοριών έχει αρχίσει. Από ό,τι φαίνεται, κανείς δεν ευθύνεται για το γεγονός, που ουσιαστικά αποτελεί κήρυξη πολέμου κατά του λαού του Λιβάνου».

Η τυφλή οργή ξεχειλίζει, γράφει ο Γκάτας και παραθέτει το σύνθημα: «Σήμερα θρηνούμε, αύριο καθαρίζουμε, μεθαύριο τους κρεμάμε». Εικόνες από γκιλοτίνες και κρεμάλες κάνουν το γύρο των κοινωνικών δικτύων.

Η χώρα, όπως λέει, είναι σε ομηρία ενός διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου και μιας σέχτας πολέμαρχων επί τέσσερις δεκαετίες.

«Αν είσαι 40άρης και ζεις στο Λίβανο, έχεις βιώσει 15 χρόνια πολέμου, δύο ισραηλινές εισβολές, 30 χρόνια συριακής κατοχής, αρκετές οικονομικές καταστροφές και υποτιμήσεις νομισμάτων, δύο βομβαρδισμούς από το Ισραήλ, μια επανάσταση, ένα κύμα πολιτικών δολοφονιών που ξεκλήρισαν τους προοδευτικούς και, από το τέλος του 2019, άλλο ένα κύμα διαδηλώσεων που απαιτεί την αποπομπή της πολιτικής ελίτ – τους ίδιους πολέμαρχους που έκαναν τους πολέμους και στη συνέχεια συνήψαν ειρήνη, ώστε οι ίδιοι και οι φίλοι τους να συνεχίσουν να γεμίζουν τις τσέπες τους», επισημαίνει σε άλλο σημείο ο Γκάτας.

Γιατί δεν φεύγουμε

Ο Γκάτας απαντά και γιατί πολλοί δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τη χώρα παρά  τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν.

«Εξακολουθούμε να αντέχουμε, σαν από θαύμα, όχι χάρη στους ηγέτες μας αλλά παρά την παρουσία τους, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, τα καταπληκτικά άτομα που “τρέχουν” ανθρωπιστικούς οργανισμούς, τα νοσοκομεία, τις κλινικές, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τον ιστό που κάνει τη χώρα μας αυτό που είναι: Ένας τόπος με απίστευτη κοινότητα που εξηγεί γιατί, παρά όλον αυτό τον πόνο, τόσο πολλοί από εμάς αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε τον Λίβανο», γράφει.

Προσθέτει: «Πόσα ακόμη μπορεί να αντέξει μια χώρα και ένας λαός; Είναι αυτό το σημείο καμπής; Και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; Ολοκληρωτική εξέγερση και πραγματική αλλαγή για μια καινούργια αρχή ή απόλυτη ανημποριά και ήττα;»

Οργή και κατά της Χεζμπολάχ

Υπενθυμίζει ακόμη τη δολοφονία, τον Φεβρουάριο του 2005, του τότε πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι. Η δολοφονία αποδόθηκε από τον Λίβανο στους τότε πολέμαρχους της Δαμασκού, και η οργή και οι μαζικές διαδηλώσεις που κράτησαν πάνω από δύο μήνες σήμαναν το τέλος της τριακονταετούς συριακής στρατιωτικής κατοχής. Όμως άφησαν πίσω τους ένα παγιωμένο σύστημα που διευκόλυνε τους νέους ηγέτες του Λιβάνου να συνεχίσουν το πλιάτσικο στη χώρα για χάρη των εαυτών τους ή των φίλων τους στη Δαμασκό, όπως γράφει.

«Αυτό συμπεριλαμβάνει και τη Χεζμπολάχ, η οποία έκτοτε εξακολουθεί να δυναμώνει ως λιβανέζικο πολιτικό κόμμα και στρατιωτική οργάνωση. Μεγάλο μέρος του σημερινού θυμού στρέφεται εναντίον τους – αρκετοί θεωρούν ότι το νιτρικό αμμώνιο ήταν δικό τους, για να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή βομβών ή ότι η φωτιά ξεκίνησε όταν Ισραηλινοί χτύπησαν από αέρος τις αποθήκες όπλων της Χεζμπολάχ στο λιμάνι. Όπως και να έχει, η Χεζμπολάχ είναι επίσης μέρος του συστήματος διαφθοράς που βυθίζει τη χώρα. Εκείνοι που θέλουν να σώσουν το κεφάλι τους μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή οργή, ίσως προσπαθήσουν να κατευθύνουν όλο αυτό το θυμό αποκλειστικά στη Χεζμπολάχ, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οργάνωση δεν μπορεί να λειτουργήσει στο Λίβανο χωρίς την άμεση ή έμμεση συνέργια του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού κατεστημένου, που δείχνει ευχαριστημένο από τις συμφωνίες μαζί της και από την προστασία που παρέχουν ο ένας στον άλλο», επισημαίνει.

Το σημείο καμπής

Σήμερα, μετά την έκρηξη, στον Λίβανο «μοιάζουμε να βρισκόμαστε σε σημείο καμπής διαφορετικού βεληνεκούς, σε ένα σημείο καμπής που θα μπορούσε να ανατρέψει την ηγεσία ή τουλάχιστον να δέσει τα χέρια της σέχτας των διεφθαρμένων ηγετών, να φέρει στην εξουσία μια νέα κυβέρνηση ή να γεννήσει ένα νέο σύστημα, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

» Πολλά παραμένουν αναπάντητα για τις λεπτομέρειες των γεγονότων της Τρίτης. Όμως αυτό που είναι ξεκάθαρο, είναι πως εκείνοι που επέτρεψαν να συμβεί η συμφορά, δεν μπορούν να είναι οι ίδιο που θα τη διερευνήσουν. Θα πρέπει να διενεργηθεί διεθνής έρευνα, ώστε να εξασφαλιστεί ότι όλες οι λεπτομέρειες θα έρθουν στην επιφάνεια. Όχι μόνο σχετικά με το πώς άρχισε η φωτιά και πώς οδηγηθήκαμε στην έκρηξη, αλλά κυρίως σχετικά με το πώς και γιατί τα επικίνδυνα υλικά ήταν αποθηκευμένα στο λιμάνι, αλλά και με την πλήρη αλυσίδα της ευθύνης.

» Αυτή είναι η στιγμή που η ασυλία πρέπει επιτέλους να τελειώσει στον Λίβανο. Αυτή είναι η στιγμή για δικαιοσύνη, όχι μόνο για εκείνους που πέθαναν στην καταστροφή, αλλά και για εκείνους που έχουν σκοτωθεί εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Δυο μέρες αργότερα και οι Λιβανέζοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: Καθαρίζουν και ξαναχτίζουν. Δεν περιμένουν από την απούσα πολιτεία να τους βοηθήσει, αλλά περιμένουν δικαιοσύνη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...