Η Λίβερπουλ δημιούργησε 23 τελικές προσπάθειες. Η Ρεάλ ευτύχησε να προηγηθεί στο σκορ στην πρώτη της, κιόλας, αξιόλογη ευκαιρία (στο 59’ με τον Βινίσιους, που έγινε ο νεαρότερος σκόρερ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ μετά τον Μέσι, το 2009) και με, μόλις, τρεις τελικές σε ολόκληρο το ματς πήρε τη νίκη – και το τρόπαιο. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο.

Για να φτάσει στο Παρίσι, η «Βασίλισσα» απέκλεισε τρία «μεγαθήρια», σε ισάριθμες διπλές αναμετρήσεις, αν και οι αντίπαλοί της έπαιξαν πολύ καλύτερα σε πέντε από τα έξι παιχνίδια. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο. Αλλά δεν τα είχαμε ξαναδεί, ποτέ, από την ίδια ομάδα, μέσα στην ίδια σεζόν. Ο τρόπος με τον οποίο οι «μερένχες» κατάφεραν να κατακτήσουν, εφέτος, τη «μεγάλη Κούπα», μαρτυρά το τεράστιο μέγεθος αυτού του συλλόγου. Το «βάρος» της φανέλας του. Περιγράφει το «φαινόμενο» Ρεάλ.

Αυτό που συμβαίνει με τους Καστιγιάνους είναι εξωπραγματικό. Κερδίζουν τους τελικούς, ακόμη κι όταν δεν «γεμίζουν το μάτι». Κόντρα σε κάθε προγνωστικό. Τις πρώτες ώρες της Κυριακής, στο «Σταντ ντε Φρανς», συμπλήρωσαν ένα αδιανόητο σερί «οκτώ στους οκτώ». Ούτε η Ρεάλ που κατέκτησε τα έξι πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών, δεν είχε τέτοια επίδοση. Στον έβδομο τελικό της, το 1962, είχε ηττηθεί (5-3) από την Μπενφίκα του Εουσέμπιο. Η σύγχρονη Ρεάλ παραμένει αήττητη στο «ματς της χρονιάς» εδώ και 25 χρόνια. Από το 1998 κι έπειτα, κανένας φιναλίστ δεν κατάφερε να της αντισταθεί. Είναι η «ομάδα των τελικών», γενικώς. Στους 20 τελευταίους, σε όλες τις διοργανώσεις, έχει κερδίσει τους 17. «Αυτό θα πει Ρεάλ», τόνισε μετά τη χθεσινή της στέψη ο προπονητής της, Κάρλο Αντσελότι, που την είχε οδηγήσει και στην «Decima», τη Νο.10 Κούπα της «με τα μεγάλα αυτιά».

Πλέον, έφτασε τις 14. Ο δεύτερος και ο τρίτος πιο επιτυχημένος σύλλογος στην Ευρώπη, δηλαδή η Μίλαν και η Λίβερπουλ, μετρούν, αθροιστικά 13. Πέντε Κούπες έχει «σηκώσει» μόνο τα εννέα τελευταία χρόνια. Αλλά αυτή, στο Παρίσι, ήταν η πιο απρόσμενη, η πιο υπερβατική. Εκεί που κανένας δεν την υπολόγιζε μέχρι πριν από λίγους μήνες, έκανε τη μεγάλη ανατροπή, κατατροπώνοντας στη διαδρομή της, την περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης (Τσέλσι), την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2019 (Λίβερπουλ), και τις φιναλίστ του 2021 (Μάντσεστερ Σίτι) και 2020 (Παρί Σεν-Ζερμέν).

Σε κάθε θρίαμβο υπάρχει (τουλάχιστον) ένας «ήρωας». Τη φορά αυτή ήταν ο Τιμπό Κουρτουά. Ο δίμετρος γκολκίπερ της Ρεάλ, ο οποίος στις 11 του μήνα έκλεισε τα 30, έκανε το «παιχνίδι της ζωής του», κρατώντας τους επιθετικούς της Λίβερπουλ μακριά από το γκολ. Η τελευταία του απόκρουση, σε εξ’ επαφής σουτ του Μοχάμεντ Σαλάχ, πανηγυρίστηκε από τους παίκτες και τους οπαδούς του μαδριλένικου συλλόγου περισσότερο και από το «χρυσό» γκολ του Βινίσιους. Ο Βέλγος πραγματοποίησε εννέα σωτήριες επεμβάσεις, που είναι ρεκόρ όλων των εποχών σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. «Τη χρειαζόμουν αυτή τη νίκη. Μέχρι τώρα δεν είχα τον σεβασμό που μου αξίζει, ειδικά στην Αγγλία», δήλωσε στο τέλος ο Κουρτουά, ο οποίος είχε, μόλις, επιβεβαιώσει ένα αξίωμα του ποδοσφαίρου: αν και οι επιθετικοί αμείβονται καλύτερα, τα μεγάλα τρόπαια τα κερδίζουν οι τερματοφύλακες. Για δεύτερη φορά σε μια τετραετία, ο Κλοπ έχασε την Κούπα από έναν γκολκίπερ. Το 2018 λεγόταν Κάριους, και ήταν της δικής του ομάδας.

Ο Αντσελότι, πάντα σοβαρός μέσα στο σκούρο του κοστούμι, βίωσε τον δικό του, προσωπικό θρίαμβο. Δεν θεωρείται τόσο εφευρετικός όσο ο Γκουαρντιόλα, τόσο καινοτόμος όσο ο Κλοπ, ή τόσο «Special» όσο ο Μουρίνιο. Δεν έχει φέρει κάποια πρωτοπορία στο ποδόσφαιρο, ούτε αναφέρεται συχνά στις συζητήσεις για τον καλύτερο προπονητή όλων των εποχών. Κι όμως, χθες βράδυ έγινε ο πρώτος που έχει κατακτήσει τέσσερα τρόπαια Τσάμπιονς Λιγκ, προσπερνώντας τους δυο συναδέλφους του που έχουν από τρία: τον Μπομπ Πέισλι (1977, 1978 και 1981 με τη Λίβερπουλ) και τον Ζινεντίν Ζιντάν (2016, 2017 και 2018 με τη Ρεάλ). Πριν από λίγο καιρό είχε γίνει ο πρώτος που κέρδισε τίτλους και στα πέντε σπουδαιότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Ο 62χρονος «Καρλέτο» έχει «σηκώσει» το Πρωταθλητριών και ως ποδοσφαιριστής, το 1989 και το 1990 με τη Μίλαν. Προπονητής έγινε το 1995. Με τη Μίλαν (2001-2009) κατέκτησε τα πάντα: δυο Τσάμπιονς Λιγκ, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ιταλίας, ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων. Το καλοκαίρι του 2009 ανέλαβε την Τσέλσι. Την οδήγησε στο «νταμπλ» με ρεκόρ σκοραρίσματος. Το 2011 πήγε στην Παρί, και το 2013 της χάρισε τον πρώτο της τίτλο στη Ligue 1 μετά το 1994 – ήταν η απαρχή της κυριαρχίας της στο γαλλικό πρωτάθλημα. Στη Ρεάλ διαδέχτηκε τον Μουρίνιο, το 2013. Πήρε Τσάμπιονς Λιγκ. Στην Μπάγερν κέρδισε το πρωτάθλημα του 2017. Επέστρεψε στη Μαδρίτη πέρυσι, στη θέση του Ζιντάν. Κι εφέτος, εκτός από το Τσάμπιονς Λιγκ, πανηγύρισε και τον τίτλο στην Ισπανία.

Κάποιοι τον αποκαλούν «Γκαστόνε», θεωρώντας ότι η τύχη τον ακολουθεί παντού. Η Λίβερπουλ, που χθες έχασε ένα σωρό ευκαιρίες, αλλά έμεινε με το «αχ», σίγουρα θα το πιστεύει. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι η υπέροχη ομάδα του Κλοπ δεν σκόραρε (στην κανονική διάρκεια) ούτε στους δυο προηγούμενους τελικούς της. Τόσο το Κύπελλο Αγγλίας, όσο και το Λιγκ Καπ, το κατέκτησε στα πέναλτι. Είναι, σχεδόν, απίστευτο: σε τρεις τελικούς αυτή η «μηχανή» παραγωγής γκολ δημιούργησε 63 τελικές προσπάθειες, επιχείρησε 17 σουτ προς τις αντίπαλες εστίες, αλλά δεν σκόραρε ούτε μια φορά.

Δεν θα το βάλει κάτω. Στη μικτή ζώνη του «Σταντ ντε Φρανς» ο γερμανός προπονητής της ρώτησε (δήθεν) πού γίνεται ο επόμενος τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ. Και προέτρεψε τους οπαδούς των «Reds» να κλείσουν από τώρα ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News