Το Μαρόκο είχε προειδοποιήσει από τις πρώτες κιόλας ημέρες του στο Κατάρ. Αν και βρέθηκε στον ίδιο όμιλο με δυο σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες (Κροατία και Βέλγιο), τερμάτισε στην πρώτη θέση. Ούτε αυτές ούτε ο Καναδάς κατάφεραν να του βάλουν γκολ – το μοναδικό τέρμα που δέχτηκε ήταν αυτογκόλ (του Αγέρντ).

Στους «16» διασταυρώθηκε με την Ισπανία, η οποία (λέγεται ότι) το επέλεξε για αντίπαλο. Δεν της επέτρεψε να σκοράρει ούτε καν στη διαδικασία των πέναλτι. Την απέκλεισε, σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του εφετινού τουρνουά.

Το βράδυ του Σαββάτου, στους «8», όλοι το είχαν ξεγραμμένο. Ε, πόσα θαύματα πια; Κι όμως, απέκλεισε και την Πορτογαλία και έκανε τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κλάψει στο μουντιαλικό του φινάλε. Εγινε η πρώτη εθνική ομάδα από την Αφρική που θα εμφανιστεί (το βράδυ της Τετάρτης) σε ημιτελική φάση Παγκόσμιου Κυπέλλου.

Μέχρι πριν από μιάμιση δεκαετία το Μαρόκο ήταν άφαντο στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Η εθνική του ομάδα αδυνατούσε να προκριθεί στην τελική φάση ενός Μουντιάλ ή να φτάσει μακριά στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής. Οι μεγάλοι σύλλογοι της χώρας αποτύγχαναν διαρκώς στο αφρικανικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ηταν ανεξήγητο, γιατί οι Μαροκινοί λατρεύουν το ποδόσφαιρο. Οπου υπήρχε ελεύθερος χώρος, ακόμη και στους δρόμους των πόλεων, τα παιδιά έπαιζαν μπάλα ασταμάτητα. Το ταλέντο τους ήταν ολοφάνερο. Οπως και το γεγονός ότι κανείς δεν είχε βρεθεί να το καλλιεργήσει. Να το αξιοποιήσει.

Ολα άρχισαν να αλλάζουν όταν ο βασιλιάς Μοχάμεντ ο 6ος ζήτησε να του εξηγήσουν αυτό το παράδοξο. Ποιοι ήταν αυτοί και τι ακριβώς του είπαν δεν μαθεύτηκε ποτέ. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τον συμβούλεψαν σωστά. Η μαροκινή ακαδημία ποδοσφαίρου, που φέρει το όνομά του, ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα το 2009 στα πρότυπα της αντίστοιχης γαλλικής: της περίφημης «Κλερφοντέν», την οποία είχε εγκαινιάσει το 1988 ο (τότε) πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν. Δυο γάλλοι ειδικοί, ο Νασέρ Λαργκέ και ο Πασκάλ Τεό, ανέλαβαν τη δημιουργία της, σε προάστιο του Ραμπάτ.

Αρκετοί από τους παίκτες που σήμερα εντυπωσιάζουν στα γήπεδα του Κατάρ είναι απόφοιτοι της σχολής «Μοχάμεντ ο 6ος». Ανάμεσά τους και ο Γιουσέφ Εν-Νεσίρι, ο οποίος πέτυχε το «χρυσό» γκολ της νίκης-πρόκρισης επί της Πορτογαλίας. Ηταν πραγματικά εντυπωσιακό. Ο 25χρονος φορ της Σεβίλλης συνάντησε την μπάλα με το κεφάλι του σε ύψος 2,78 μέτρων. Ενα παρόμοιο τέρμα είχε πετύχει όταν έπαιζε στη Γιουβέντους και ο Ρονάλντο, με άλμα στα 2,63 μέτρα. Συμμαθητής του Εν-Νεσίρι ήταν και ο Ναγέφ Αγέρντ, ο οποίος το καλοκαίρι αποκτήθηκε από τη Γουέστ Χαμ έναντι 33 εκατ. ευρώ.

Η μεγαλύτερη επιτυχία της ακαδημίας δεν ήταν ότι ανέδειξε παίκτες υψηλού επιπέδου, αλλά ότι έδωσε στα «Λιοντάρια του Ατλαντα» ποδοσφαιρική ταυτότητα. Ενα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού. Μεγάλη υπόθεση, ιδίως για μια εθνική ομάδα της οποίας 14 (από τους 26) διεθνείς έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό: στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και στον Καναδά. Το μόνο που έχουν κοινό όλα αυτά τα παιδιά, εκτός από την αγάπη τους για το Μαρόκο, είναι οι δυσκολίες που πέρασαν για να επιβιώσουν – αυτές που ατσάλωσαν τον χαρακτήρα τους. Η πιο συγκλονιστική ιστορία, ίσως, είναι αυτή του Ρομέν Σαΐς, που έγινε επαγγελματίας στα 22 του. Μέχρι τότε ήταν λαντζέρης σε εστιατόριο.

Κανείς δεν θα μπορούσε να κατανοήσει καλύτερα τόσους ανθρώπους με διαφορετικά βιώματα, να μιλήσει στις καρδιές τους και να τους κάνει «μια γροθιά», από τον σημερινό προπονητή τους. Ο Oυαλίντ Ρεγκραγκί, ο «Γκουαρντιόλα του Μαρόκου», όπως τον αποκαλούν (του μοιάζει αρκετά), ο οποίος έχει σπουδάσει μαθηματικά, οικονομικά και κοινωνιολογία, γεννήθηκε και έπαιξε μπάλα στη Γαλλία, κατέγραψε 45 συμμετοχές με την εθνική ομάδα του Μαρόκου (ήταν μέλος της το 2004, όταν έφτασε στον τελικό του Κόπα Αφρικα) και μετά το 2011 συνέχισε ως τεχνικός μακριά από την Ευρώπη. Από το 2014 έως το 2022 σάρωσε τρόπαια με συλλόγους του Μαρόκου (τρία πρωταθλήματα και ένα Τσάμπιονς Λιγκ Αφρικής) και του Κατάρ.

Ο 47χρονος αρχιτέκτονας των θριάμβων που παρακολουθούμε, ανέλαβε την εθνική ομάδα του Μαρόκου στις 31 του περασμένου Αυγούστου. Τη βρήκε σε αποσύνθεση –όποιοι τεχνικοί βολιδοσκοπήθηκαν πριν από αυτόν είχαν αρνηθεί τη δουλειά–, όμως σε λιγότερους από τρεις μήνες, με μόλις τρεις φιλικούς αγώνες στη διάθεσή του, την έβαλε σε τάξη. Επεισε τον Χακίμ Ζιγές και τον Μαζράουι, που είχαν τσακωθεί με τον προηγούμενο προπονητή, Βαχίντ Χαλίλοζιτς, να επιστρέψουν, και εμπιστεύθηκε παίκτες που στους συλλόγους τους ήταν παροπλισμένοι. Δεν είναι παράξενο που οι μαροκινοί διεθνείς αγωνίζονται με αυταπάρνηση (και) για χάρη του.

Το Μαρόκο του φιλοδοξεί να γίνει η Ελλάδα του 2004 στο Μουντιάλ. Αλλωστε, και η τακτική του μοιάζει με εκείνη της Εθνικής μας στο Euro της Πορτογαλίας. Η βορειοαφρικανική χώρα απειλεί τώρα το πρότυπο που αντέγραψε για να φτάσει ως εδώ: την αυθεντική «Κλερφοντέν», που ανέδειξε τον Κιλιάν Εμπαπέ, τον Ολιβιέ Ζιρού και δυο γενιές παγκόσμιων πρωταθλητών (του 1998 και του 2018).

Ο Γιασίν Μπουνού, ο υπέροχος γκολκίπερ του Μαρόκου, είναι πιθανό να βιώσει μια ασυνήθιστη συνθήκη. Να παίξει τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, αντίπαλος του μεγάλου του ποδοσφαιρικού έρωτα: της Αργεντινής. Το σκυλάκι του το φωνάζει «Αριέλ», προς τιμήν του Αριέλ Ορτέγκα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News