Εντάξει, υπήρχαν και η Μίντιλαντ, η Σιόν, η Άουγκσμπουργκ. Αλλά, ας μην είμαστε πλεονέκτες. Αν τη σημερινή κλήρωση για τους «32» του Europa League την έκανε ο ίδιος ο Μαρινάκης, τα… παγωμένα μπαλάκια (εφεύρεση της δεκαετίας του ’70 για… όμορφες κληρώσεις στο Κύπελλο Ελλάδας) θα ήταν τέσσερα πέντε, μεταξύ των οποίων αυτό της Άντερλεχτ.

Στη Νιόν, ο Ολυμπιακός κέρδισε το Τζόκερ. Διότι στο ξέχειλο (λόγω των πολλών ομάδων) μπολ παραμόνευαν θηρία, όπως η Σεβίλλη, η Βαλένθια, η Ντόρτμουντ, η Βιγιαρεάλ, η Σαχτάρ, η Φιορεντίνα… Ενώ η βελγική ομάδα είναι… πρώην μεγάλη. Μόνο το ένδοξο όνομα τής έχει απομείνει. Και η φιλοδοξία να επιστρέψει στην κορυφή.

Κάπου εκεί, στις μεγάλες δόξες της, είχε ξανασυναντήσει τον Ολυμπιακό. Τη σεζόν 1974-75, για το τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών. Είχε νικήσει 5-1 στο πρώτο παιχνίδι, στις Βρυξέλλες, και ήρθε για τουρισμό στη ρεβάνς, η οποία -λόγω τιμωρίας της ελληνικής ομάδας- έγινε στην Πάτρα.

Αυτό το ματς, λοιπόν, έμελλε να συνδεθεί με μια από τις μεγαλύτερες διαιτητικές σφαγές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ο Ολυμπιακός νίκησε 3-0, με τρία γκολ του Μάικ Γαλάκου, όμως ο ούγγρος ρέφερι, Κάρολι Παλοτάι, ακύρωσε άλλα δυο τέρματά του, δεν έδωσε πέναλτι σε διπλό χέρι βέλγου αμυντικού και δεν μέτρησε ένα ελληνικό γκολ (του Σταυρόπουλου), ως οφσάιντ, αν και ο διεθνής άσος είχε δεχθεί την μπάλα από (λάθος) πάσα αντιπάλου…

Α, και για να μην αναγκαστεί να αποβάλει έναν παίκτη της Άντερλεχτ, δεν σφύριξε ούτε το φάουλ!

Οι νεώτεροι, οι οποίοι κάτι θα έχουν ακουστά για τα όργια του Παλοτάι από τα… καντήλια των μεγαλύτερων σε ηλικία οπαδών του Ολυμπιακού, θα θυμούνται σίγουρα τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι στιγμής) αναμέτρηση των δυο ομάδων, το 2013 σε όμιλο του Champions League. Τότε, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν νικήσει μέσα – έξω: με 3-0 στις Βρυξέλλες, με τρία γκολ του Κώστα Μήτρογλου και τον Ρομπέρτο σε μεγάλη βραδιά, και 3-1 στο Φάληρο, χάρη σε δυο γκολ του Σαβιόλα και ένα του Ντομίνγκες (με πέναλτι).

Η Άντερλεχτ εμπνέει σεβασμό -έχει 33 πρωταθλήματα, εννέα Κύπελλα, ένα Λιγκ Καπ, 12 Σούπερ Καπ, δυο Κύπελλα Κυπελλούχων (1976, 1978), ένα Κύπελλο UEFA (1983) και δυο Σούπερ Καπ Ευρώπης (1976, 1978)- όμως, πλέον, δεν είναι η καλύτερη ομάδα του Βελγίου. Ούτε καν η δεύτερη καλύτερη. Σήμερα βρίσκεται στην 4η θέση της βαθμολογίας (με 34 βαθμούς σε 19 αγωνιστικές), ενώ πέρυσι τερμάτισε 3η. Στο φετινό Europa πέταξε έξω τη Μονακό (του Λεονάρντο Ζαρντίμ), έχει ένα σύνολο που συνδυάζει ταλέντο και εμπειρία, έναν φιλόδοξο αλβανό προπονητή (τον Μπεσνίκ Χάσι), αλλά όχι το «ειδικό βάρος» για να κάνει ζημιά στον Ολυμπιακό.

Αρκεί ο «δικός μας» να είναι σοβαρός. Διότι, την τελευταία δεκαετία, σε αυτή ακριβώς τη φάση, έχει υποστεί αναπάντεχους αποκλεισμούς: από τη Σεντ Ετιέν (16η, τότε, στη βαθμολογία του Σαμπιονά), τη Λεβάντε, τη Μέταλιστ, την Ντνίπρο… Ομάδες του χεριού του, λίγο ώς πολύ, που τις υποτίμησε. Πίστεψε οτι θα περάσει, εύκολα ή δύσκολα, και αποκλείστηκε (εύκολα ή δύσκολα).

Επίσης, θα πρέπει μέχρι τότε να έχει βρει τον εαυτό του. Γιατί, προς το παρόν, βιώνει την… ετήσια πτώση του. Όπως κάθε χρόνο, όταν ολοκληρώνεται η παρουσία του στους Ομίλους του Champions League.

Σημαντικό για τον Ολυμπιακό είναι οτι το πρώτο παιχνίδι γίνεται στις Βρυξέλλες (στο μικρούλι Constant Van den Stock, μόλις 22.000 θέσεων), στις 18 Φεβρουαρίου. Έτσι, θα μπορεί να κυνηγήσει το σκορ πρόκρισης που θα χρειάζεται, μια εβδομάδα αργότερα, στο καυτό «Γ. Καραϊσκάκης».

Στα αξιοσημείωτα της κλήρωσης, η κόντρα δυο πρώην προπονητών του Ολυμπιακού -παίζει η Μαρσέιγ του Μίτσελ με την Αθλέτικ Μπιλμπάο του Βαλβέρδε- αλλά και η μονομαχία της Φενέρμπαχτσε με τη Λοκομοτίβ Μόσχας. Η UEFA φρόντισε να μη συναντηθούν ρωσικές ομάδες με ουκρανικές, για ευνόητους λόγους, όμως δεν έλαβε υπ’ όψιν την ένταση στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις.

Στην κλήρωση για τους «16» του Champions League, που έγινε μια ώρα νωρίτερα, η Άρσεναλ συνοδευόταν από την… κατάρα των ολυμπιακών. Από τη στιγμή που δεν μπορούσε να πέσει με την Μπάγερν Μονάχου (επειδή προέρχονταν από τον ίδιο όμιλο), της έτυχε ό,τι χειρότερο: η Μπαρτσελόνα. Η οποία, εκτός των άλλων, είχε αφήσει τους λονδρέζους με άδεια χέρια στον Τελικό του 2006, στο Σεν-Ντενί, στη μοναδική στιγμή που «άγγιξαν» την Κούπα, στα 19 χρόνια του Βενγκέρ…

Ακόμη έξι θηρία κλείστηκαν σε τρία κλουβιά και θα πρέπει, το ένα να κατασπαράξει το άλλο: Παρί – Τσέλσι, Ρόμα – Ρεάλ Μαδρίτης και Γιουβέντους – Μπάγερν. Αυτό το τελευταίο «ζευγάρι» δείχνει πόσο σημαντική είναι η ρημάδα η πρώτη θέση στους Ομίλους. Η Γιουβέντους -η φιναλίστ του 2015- απέτυχε να την κατακτήσει και έμπλεξε άσχημα με την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ευρώπης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News