Τρεις καλοβαλμένοι νέοι κάθονται ή ακουμπάνε στις μοτοσικλέτες τους και κουβεντιάζουν, δύο από αυτούς πίνουν ταυτόχρονα καφέ από χάρτινα ποτηράκια. Είναι λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι καθημερινής σε κεντρικό πεζόδρομο του Αμαρουσίου και το γεγονός ότι οι τρεις αυτοί νέοι είναι άνδρες της ΕΛ.ΑΣ και φορούν τις στολές τους δεν αφαιρεί κάτι από το αδιάφορο της εικόνας. 

Το ίδιο αδιάφορο είναι και το ότι έχουν επιλέξει να ασκήσουν το (αυτονόητο) δικαίωμά τους στο διάλειμμα στον ίσκιο μιας εκκλησίας που βρίσκεται πάνω στον πεζόδρομο. Όπως εκείνοι. Όπως και πολλά παρκαρισμένα οχήματα, που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, αλλά είναι. Όπως και άλλα, κινούμενα οχήματα, των οποίων οι οδηγοί αναζητούν χώρο για πάρκινγκ. Όπως και ο πιτσιρικάς ντελιβεράς που περνάει με το «παπάκι» του, με ταχύτητα και θόρυβο, δίπλα από διερχόμενους πεζούς και καθήμενους θαμώνες -πάντα στον πεζόδρομο είμαστε- χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς. Ούτε οι αστυνομικοί τον ενοχλούν. Δίπλα στους οποίους, παρεμπιπτόντως, έχει κάνει στάση γιγαντιαίων διαστάσεων SUV, του οποίου ο ιδιοκτήτης ξεφορτώνει κουτιά από παπούτσια για το κατάστημα που διατηρεί εκεί μπροστά. Όπως σωστά μαντέψατε, σε ώρα που δεν επιτρέπεται ο ανεφοδιασμός των καταστημάτων. 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εδώ και πολλά χρόνια αξιοπερίεργο. Ούτε ο πεζόδρομος που έχει περισσότερη κίνηση οχημάτων από έναν «κανονικό» δρόμο και έχει μετατραπεί σε δωρεάν πάρκινγκ, ούτε οι ντελιβεράδες που κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε πεζούς ενώπιον αστυνομικών που πίνουν καφέ, ούτε το SUV των €100.000 που ξεφορτώνει κούτες από γόβες και παντόφλες σε ώρα αιχμής.

Τίποτα δεν προξενεί εντύπωση, είναι μια συνηθισμένη ημέρα σε μια συνηθισμένη γειτονιά, με συνηθισμένες αυθαιρεσίες, κάποιες από τις πολλές που συμβαίνουν στους δρόμους και τις γειτονιές όλης της χώρας και πλέον αντιμετωπίζονται, από όλους σχεδόν, ως «φυσιολογικές», σίγουρα αναπόφευκτες. 

Και αν διανοηθεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί ή απλώς να κουνήσει το κεφάλι του, θα δεχθεί την ειρωνία, τη χλεύη, πιθανά και το «μπινελίκι», αν όχι και τις απειλές από εκείνον που αυθαιρετεί.

«Κοιτά τη δουλειά σου, εσύ», θα του πουν στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση. Και έχουν δίκιο. Η «δουλειά» να γίνει, η δική σου, η δική του, δεν έχει σημασία πώς, αν για να γίνει «πρέπει» να καταπατήσεις, να ενοχλήσεις, να παραβιάσεις νόμους και κανόνες, να την κάνεις σε βάρος των άλλων. Το πολύ πολύ να χρειαστεί να ζητήσεις «συγνώμη» αν το παραξηλώσεις και δεν είσαι εντελώς «αναίσθητος», και να πας παρακάτω. Συνήθως τρέχοντας.

Κάπως έτσι όλοι κάνουμε τις «δουλειές» μας. Ακόμη και οι αστυνομικοί που πίνουν τον καφέ τους ενόσω γύρω τους συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν είναι δα τροχονόμοι. Δεν είναι του δήμου, από αυτούς που ασχολούνται με τραπεζοκαθίσματα και παράνομο παρκάρισμα (σσ: στο Μαρούσι ειδικά ούτε με αυτά). Είναι εκεί, εδώ, για να καταπολεμούν το έγκλημα, τους φόνους, το λαθρεμπόριο, τη βία, βάζοντας και τις ζωές τους σε κίνδυνο. 

Το ότι μπροστά τους «βιάζεται» η λογική και «δολοφονείται» η έννοια της κοινότητας, δεν τους αφορά. Ακόμη και αν τα καθημερινά αυτά περιστατικά τους ενοχλούν, προφανώς δεν είναι από είναι που περιλαμβάνονται στο εγχειρίδιο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News