Οσο στο εσωτερικό απασχολεί –όσους απασχολεί– το μπάχαλο στο ΑΠΘ, ο ορισμός της Σβίγκου ως γραμματέως του ΣΥΡΙΖΑ και το πότε, πώς και γιατί θα γίνουν οι εκλογές, συμβαίνουν πολλά και σοβαρά.

Το ταξίδι του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ είναι φανερό ότι έχει «ουρές» και σημασία πολύ ευρύτερη από ό,τι κάποιοι αρχικά θεώρησαν.

Είναι προφανές ότι σήμανε πολλά για τη νέα σχέση της χώρας με τις ΗΠΑ, για το τι σημαίνει αυτό στο ευρωπαϊκό πεδίο και για το πώς μπορεί να επηρεάσει τον συσχετισμό δυνάμεων στην ΝΑ Μεσόγειο – κάτι όχι και τόσο απλό.

Πολύ συνοπτικά, από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε με τον πρόεδρο Μπάιντεν, του έδειξε τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» και μίλησε στο Κογκρέσο για την Τουρκία και το Κυπριακό, στην Αγκυρα επικράτησε εξαλλότητα. Τους ίδιους χάρτες έδειξε την Τρίτη και στον καγκελάριο Σολτς, τον οποίο συνάντησε στις Βρυξέλλες, μετά τη νέα εκδήλωση της γερμανικής απροθυμίας για καταδίκη της τουρκικής επιθετικότητας. Μπορεί κανείς να υποθέσει βασίμως ότι ο αμερικανός πρόεδρος και ο γερμανός καγκελάριος δεν είδαν πρώτη φορά τους χάρτες. Εχει, όμως, σημασία ότι τους παρουσίασε ο έλληνας Πρωθυπουργός και, επίσης, το ότι μάθαμε ότι τους παρουσίασε.

Σε ό,τι αφορά την ίδια την Τουρκία, έπειτα από την ιστορική ομιλία του Κογκρέσου, ο Ερντογάν μας ενημέρωσε ότι «Μητσοτάκης γιοκ», οι υπουργοί του ανέβασαν σε άλλο επίπεδο την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των ελληνικών νησιών και παράλληλα φαίνεται ότι άρχισαν να θέτουν σε μια διαφορετική βάση τη συζήτηση για το Κυπριακό.

Ισως αυτό το τελευταίο να έχει μεγαλύτερη σημασία, αν το συνδυάσει κανείς με τα άλλα διμερή, αλλά και με τα κρίσιμα διεθνή.

Κατά τη βρετανική εφημερίδα Express, στον απόηχο της επισήμανσης Μητσοτάκη στο Κογκρέσο, ότι δεν είναι αποδεκτή μία λύση των δύο κρατών στην Κύπρο, ο Ερντογάν ετοιμάζεται για την επόμενη «ντρίμπλα» του. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που επικαλείται η Express, ο τούρκος πρόεδρος σχεδιάζει να ζητήσει την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο, ως αντάλλαγμα για την κάμψη της αντίδρασής του στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.

Η βεντάλια, δηλαδή, των τουρκικών διεκδικήσεων διευρύνεται, προσλαμβάνει νέα χαρακτηριστικά και αποκτά πολλές νέες παραμέτρους, σε μία περίοδο πρωτοφανούς παγκόσμιας ρευστότητας και αβεβαιότητας.

Μπορεί σε κάποιους κύκλους ο Ερντογάν να θεωρείται γραφικός και να κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι δεν θα τραβήξει το σχοινί. Πέραν του ότι οι βεβαιότητες στην εποχή μας είναι συνώνυμο της ελαφρομυαλιάς, το θέμα δεν τίθεται ακριβώς σε αυτή τη βάση.

Η ουσία είναι ότι η Τουρκία παίζει τα ρέστα της, θέτει διεκδικήσεις με νέα ένταση, νέο τρόπο και αναβαθμισμένο περιεχόμενο. Κάνει «μούτρα» στις ΗΠΑ, δεν αποκηρύσσει τον Πούτιν και τα ξαναβρίσκει με το Ισραήλ.

Και την ίδια στιγμή, η Ελλάδα, με εμφανώς αναβαθμισμένη διεθνή παρουσία, διανύει μία περίοδο πρωτοφανούς και στενής σχέσης με τις ΗΠΑ, αλλά διαπιστώνει και μία αξιοσημείωτη απροθυμία της Ενωσης να σταθεί στο πλευρό της (βλέπε τις αρχικές, χλιαρές αντιδράσεις της Επιτροπής στο «Μητσοτάκης γιοκ» και τη νέα εκδήλωση της γερμανικής «ουδετερότητας» στα Ελληνοτουρκικά).

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αν διακινδυνεύσει κάποιος μία εκτίμηση, μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε μία διαδικασία η οποία δεν θα λήξει εν μιά νυκτί.

Και πάντως, με αυξημένη βεβαιότητα, παρακολουθούμε την εξέλιξη μείζονος «εθνικού θέματος» και μάλιστα σε πολλά επίπεδα.

Και ο νοών νοείτω.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News