Μετά από το «Βιετνάμ» του αναρχικού αθηναϊκού άστεως, η Νέα Υόρκη μοιάζει με πάρκο παιδικής κυκλοφοριακής αγωγής. Το όριο των 50 μιλίων σκεπάζει σαν συνειδησιακός μανδύας την πόλη. Δεν τολμάς να πας παραπάνω. «Don’t even think about it». Mήπως θες να δοκιμάσεις αν σου πάνε τα «βραχιόλια»; Πάντως, την τελευταία φορά που πήγα, κόντεψα να πάθω ασφυξία από την αυτοσυγκράτηση. Οχι πως ο μέσος Αμερικανός θα πήγαινε με 120 μίλια, ακόμα κι αν τον μαστίγωναν. Πενήντα μίλια. Την ώρα. Μπορεί και το εικοσιτετράωρο.

Ειδικά τέτοιες ημέρες, η πόλη που καταλαμβάνει μία επιφάνεια άνω των 1.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων ξέρει να δελεάζει τον επισκέπτη. Στο καταναλωτικό του οφθαλμόλουτρο παρατάσσονται περίπου 500 γκαλερί, περισσότερα από 200 μουσεία, περίπου 150 θέατρα και ούτε λίγο ούτε πολύ 18.000 εστιατόρια. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, όμως είναι πολύ πιθανόν, ότι καμία άλλη πόλη, οπουδήποτε στον κόσμο, δεν μπορεί να συγκριθεί με την εορταστική ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης σε γιορτινό ντεκόρ. Εκατομμύρια φώτα συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό ήδη από τις αρχές Δεκεμβρίου. Τα αμέτρητα λαμπιόνια παντού αποτελούν παράδοση, όπως και οι γεμάτοι δρόμοι από street cruisers, κίτρινα ταξί, τεράστιες λιμουζίνες και pick-up.

Και μέσα σε όλο αυτό το περιβάλλον, χαζεύεις τις φωτογραφίες από το ηλεκτρικό MINI στις νεοϋορκέζικες λεωφόρους. Σχεδόν αθόρυβο και με μηδενικές εκπομπές ρύπων, το MINI Electric δίνει μία γεύση από την αστική κινητικότητα του μέλλοντος «ολομόναχο» στην πόλη. Και εκεί που τα πράγματα είναι πιο ήσυχα, οι πεζοί και οι δικυκλιστές ειδοποιούνται ότι το αυτοκίνητο πλησιάζει με έναν χαρακτηριστικό ήχο, ειδικά σχεδιασμένο για το MINI Electric που μεταδίδεται μέσω εξωτερικών ηχείων στις χαμηλές ταχύτητες.

Η Αμερική είναι μια χώρα, για την ακρίβεια μια ήπειρος, που η απλοϊκότητα δεν την αποκωδικοποιεί. Ανάμεσα στους rednecks του Νότου με τα χοντροκομμένα αστεία του Τέξας και στα φωτεινά πνεύματα του Σαν Φρανσίσκο (μακράν η πιο «ευρωπαϊκή» πόλη στις ΗΠΑ), μεταξύ της κακόγουστης υπερβολής τού Βέγκας και της περιθωριακής ενδοσκόπησης του Κέρουακ, από τα σενάρια συνωμοσίας μέχρι την τρέλα στο Burning Man και από τα σέξι βίντεο κλιπ των ράπερ (όπως το «Hot in Herre» του Νelly) μέχρι τις φρακαρισμένες σέχτες, χωρούν εκατομμύρια μίλια. Και όποιος υποπίπτει σε εύκολες γενικεύσεις για «χαζοαμερικανάκια» βαδίζει μαθηματικά προς την αφέλεια.

Φυσικά στην πλειοψηφία τους, ως οδηγοί, είναι μάλλον ράθυμοι. Μπορεί και ελαφρώς φοβικοί. Προτιμώ, ωστόσο, κάποιον ράθυμο και φοβικό που πηγαίνει αργά δεξιά από έναν ξερόλα «ελληνάρα» που πάει με χίλια και είναι εν δυνάμει κατά συρροή δολοφόνος. Κι οι δυο είναι επικίνδυνοι. Ο δεύτερος όμως θα πάρει περισσότερους παραμάζωμα λόγω φόρας. Το μη χείρον βέλτιστον.

Πού και πού βλέπεις και κάτι αγριεμένα νιάτα να ξανοίγονται σε κανένα φανάρι. Και αμέσως μετά; Βουρ στα φρένα μην τυχόν και υπερβούν το όριο. Και είναι τέτοια η συγκίνηση που το ανεβάζουν και σε βιντεάκια στο Tube. Αστεία πράγματα.

Ταυτόχρονα, στο Αμέρικα υπάρχει ένας ιδιαίτερα ψαγμένος, σοβαρός οδηγοκεντρικός πυρήνας. Στις δε πίστες συναντάς τα πάντα. Από Corvette, Mercedes AMG και «φτιαγμένες» BMW, μέχρι άρχοντες της κομψότητας με σπάνια ιταλικά αυτοκίνητα. Όλοι συνυπάρχουν σε ένα πνεύμα τύπου «πάμε να περάσουμε καλά, διάολε». Ηang out.

Οι Αμερικανοί αγαπούν το αυτοκίνητο. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τα αναρίθμητα events που γίνονται από το ένα άκρο ως το άλλο της αμερικανικής ηπείρου. Όπως και το ότι ήταν κυρίως τα αμερικάνικα clubs των πωρωμένων φίλων της Porsche που επέμειναν να διατηρηθεί η 911 σε μια εποχή που το Τσουφενχάουζεν, η έδρα της εταιρείας στη Γερμανία, είχε αποφασίσει να την κόψει, ενόψει της πιο ορθόδοξης μηχανολογικής αρχιτεκτονικής των 928 και 944. Αλλά και το ότι οι Αμερικανοί ήταν οι μόνοι που κάποτε επέμειναν και κατάφεραν να πείσουν το M-Division, το σπορ τμήμα της BMW, να τοποθετήσει χειροκίνητο κιβώτιο στη Μ5 σαν δεύτερη επιλογή σε σχέση με το ημιαυτόματο SMG, αποκλειστικά για την αμερικάνικη αγορά. Αν υπάρχει ένα κοινό που ακόμα επιμένει στο χειροκίνητο κιβώτιο είναι το αμερικανικό. Και όχι το ευρωπαϊκό. Και να φανταστεί κανείς πως είναι οι τελευταίοι που ξέμαθαν από την ατροφία του αριστερού ποδιού.

Μιλώντας για παιχνίδια ενηλίκων, μπορείς να κάνεις και επίσκεψη σε αυτά των ανηλίκων. Ο παράδεισός τους βρίσκεται στον αριθμό 1260 της 6ης Λεωφόρου, κοντά στο Ράδιο Σίτι. Εδώ φιλοξενείται η παγκοσμίου φήμης εκδήλωση «Radio City Christmas Spectacular», ένα από τα πιο εμβληματικά χριστουγεννιάτικα σόου στην πόλη. Περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό αυτής της μεγάλης γιορτής: από τον Άγιο Βασίλη και τον Καρυοθραύστη, μέχρι τη Γέννηση του Ιησού. Και δίπλα ακριβώς, στο Ροκφέλερ Σέντερ, βρίσκεται πιθανόν το πιο διάσημο χριστουγεννιάτικο δέντρο σε όλο τον κόσμο. Φέτος είναι ένα έλατο ύψους 25 μέτρων από την πολιτεία του Μέριλαντ. Στην κορυφή του δεσπόζει ένα μεγάλο αστέρι, φιλοτεχνημένο από τον σχεδιαστή αστεριών Ντάνιελ Λίμπεσκιντ. Περισσότερα από 50.000 χρωματιστά φωτάκια στολίζουν το δέντρο.

Ναι, συνεχίζει να είναι υπέροχα εδώ. Στο δόξα πατρί μιας αντιφατικής Αμερικής. Άδικης και υπερ-προστατευτικής, συνωμοτικής και ανεκτικής, σέξι και πουριτανής, φιλοχρήματης και φιλανθρωπικής, υπέρβαρης αλλά χωρίς γλουτένη, και τόσο βασανιστικά cool. Να mini κάποιος εδώ για πάντα ή να μη mini;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News