Αν και οι προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το τρέχον έτος «εγγυώνται» περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ κατά 10% –συρρίκνωση μικρότερη, πάντως, από τις αβυσσαλέες καταβαραθρώσεις άλλων ετών–, η ζωή στη Βενεζουέλα δείχνει να αλλάζει προς το καλύτερο. Η αστική ζωή, διότι στην ύπαιθρο η εξαθλίωση ζει και βασιλεύει.

Με τα «πεντοχίλιαρα» του καθεστώτος απολύτως απαξιωμένα, να μην κάνουν καν για «πετσετάκια» και χαρτοπόλεμο, ο Νικολάς Μαδούρο αποφάσισε να αφήσει το δολάριο να εισρεύσει και να αναζωογονήσει την αγορά της πατρίδας του. Ηταν μία έξυπνη κίνηση.

Εφθασε μάλιστα η κυκλοφορία του αμερικανικού νομίσματος να αποτελεί το 53% της συνολικής, να έχει δηλαδή ξεπεράσει αυτήν του εθνικού νομίσματος της Βενεζουέλας, του μπολίβαρ.

Θα ζήλεψε τον κινεζικό καπιταλισμό, σαρκάζει η Repubblica, θέλει τη Βενεζουέλα «τροπική Κίνα». Να παρακάμψει όμως τις συνέπειες του εμπάργκο των ΗΠΑ τα κατάφερε ο Μαδούρο.

Ετσι κόσμος επανεμφανίστηκε σε μπαρ, εστιατόρια και ντισκοτέκ που άνοιξαν και πάλι τις πύλες τους. Πολυτελή αυτοκίνητα και δίτροχα μαρσάρουν ξανά στους δρόμους.

«Φυσικά, η κρίση δεν έχει τελειώσει. Το 60% του ΑΕΠ έχει αφανιστεί μέσα μία δεκαετία, αλλά ο Μαδούρο τώρα το παίζει έξυπνα. Ισως οι στενότεροι συνεργάτες του, οι συμβουλάτορές του, να είναι ξύπνιοι». Ισως οι λαϊκές διαμαρτυρίες να τον αφύπνισαν. Γεγονός είναι ότι το κάποτε «πουλέν του Τσάβες» έχει ελευθερώσει τώρα το «μισητό δολάριο», ανοίγοντας την αγορά σε ιδιώτες. Πλέον ακούς κόσμο στον δρόμο να λέει ότι ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον.

Το Καράκας, ως πρωτεύουσα, δείχνει καλύτερα ότι συντελούνται σημαντικές αλλαγές. «Τα μεγάλα εμπορικά κέντρα είναι γεμάτα από εισαγόμενα αγαθά. Μπορείτε να βρείτε τα πάντα, από τα ισπανικά ζαμπόν μέχρι γαλλική σαμπάνια και εκλεκτά κρασιά. Υποδήματα και ρουχισμό τελευταίας μόδας. Προϊόντα τεχνολογίας. Το μπολίβαρ άφαντο».

Το 40% του πληθυσμού ζει με τα εμβάσματα από το εξωτερικό. Οποιος έχει εγκαταλείψει τη χώρα στέλνει χρήματα στους συγγενείς του: και αυτά είναι δολάρια. Το συνάλλαγμα των μεταναστών/φυγάδων που εισρέει είναι 3,5 δισ. δολάρια ετησίως.

«Δεν υπάρχουν πλέον όρια στις εισαγωγές, ο έλεγχος των τιμών καταναλωτή έχει παύσει, η αυστηρότητα της φορολογίας, που είχε αναχαιτίσει οποιαδήποτε πρωτοβουλία, έχει εξαφανιστεί».

Τα λεφτά που συγκεντρώθηκαν στο εξωτερικό και τώρα επιστρέφουν στη Βενεζουέλα δεν είναι και λίγα: στη σούμα είναι 136 δισ. δολάρια τα οποία, αν μοιράζονταν σε κάθε πολίτη, θα εξασφάλιζαν μία μικρή περιουσία για τον καθένα, ύψους 4.500 δολαρίων. Ωστόσο δεν κατανέμονται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Από την κυκλοφορία του δολαρίου κερδίζουν μόνο οι αστοί (και με τη χωροταξική και την ταξική έννοια). «Οι υπόλοιποι, οι φτωχοί και πολύ φτωχοί, οι μισοί Βενεζουελάνοι, η λαϊκή βάση του τσαβισμού, άνθρωποι που έζησαν με κρατικές επιδοτήσεις, παραμένουν στο περιθώριο».

Στις επαρχίες, ακόμη χειρότερα τα πράγματα: η βοήθεια έρχεται αραιά και πού και είναι ανεπαρκής, ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ηλεκτροδότησης και υδροδότησης. «Ο ενάρετος κύκλος της κινεζικής πορείας της Βενεζουέλας περιβάλλει μόνο τις προνομιούχες τάξεις» σαρκάζει εκ νέου η ιταλική εφημερίδα. Και εξηγεί για ποιον λόγο: «Είναι το τέλος της επανάστασης του Ούγκο Τσάβες. Ηδη πολλοί παλιοί ηγέτες και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος αρχίζουν να μιλούν για προδοσία. Εκείνοι που χαμογελούν είναι οι βιομήχανοι» οι οποίοι ανοίγουν πάλι τα εργοστάσιά τους.

Σε ό,τι αφορά την ενέργεια (τα πετρέλαια) και τα ορυχεία χρυσού, ο Μαδούρο τα έχει υπό έλεγχο «χάρη στη ρωσική εταιρεία Rosneft που εξάγει το αργό πετρέλαιο που έχουν μπλοκάρει οι ΗΠΑ». Η ρητορική του Μαδούρο παραμένει μεν «αντιιμπεριαλιστική» και «αντιαμερικανική», όμως παραδέχεται ότι το δολάριο τον έσωσε: «Αυτή η ιστορία του δολαρίου λειτουργεί. Ευχαριστώ τον Θεό που υπάρχει» είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του, ανακατεύοντας στα γήινα και τα θεϊκά.

Ετσι ο μόνος αστός που χάνει από τον παφλασμό του πράσινου κύματος του δολαρίου στη βενεζουελάνικη οικονομία είναι ο Γκουαϊντό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News