Η παραδοσιακή θεώρηση της πολιτικής αντιμετώπιζε την αναγνώριση ενός πολιτικού λάθους ως ύψιστο ατόπημα, σημαντικότερο ίσως και του ίδιου του αρχικού λάθους. Κάτι  που απαξίωνε τον πολιτικό στα μάτια του ψηφοφόρου – πολίτη και θόλωνε τη θεϊκή του λάμψη. Γι αυτό πάντα ο αρχηγός «δεν ήξερε» και αντιδρούσε μέσω κύκλων του που οργίζονταν ή έστω εξέφραζαν την έντονη δυσαρέσκειά του για τα λάθη των άλλων από κάτω. Με τρόπο ώστε πάντα η κορυφή να παραμένει στο απυρόβλητο. «Ο Πρόεδρος πιστώνεται όλα τα θετικά και τα υπόλοιπα χρεώνονται στους άλλους», έλεγαν οι γκουρού της πολιτικής επικοινωνίας.

Όμως αυτή η αντιμετώπιση αφορούσε μιαν άλλη -προ κρίσης- εποχή, η οποία έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η συνειδητοποίηση ότι οι «θεϊκές» αποφάσεις μπορούν να οδηγήσουν σε όλεθρο και ότι τα λουλούδια στα λεβέντικα ζεϊμπέκικα ήταν πληρωμένα από υπεράκτιες εταιρείες και μίζες δημιούργησαν νέα δεδομένα.

Η πιο πρόσφατη αποκάλυψη μάλιστα ότι ο από μηχανής, νέος θεός, δεν παρενέβη τελικώς για να φέρει τη λύση στην τραγωδία, αλλά επέτεινε το αδιέξοδό της, δημιούργησε μια νέα αντιμετώπιση της ηγεσίας.

Όσα μεσολάβησαν την τελευταία δεκαετία τσαλάκωσαν την πολιτική, αλλά και τους πολιτικούς. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτή η «αποκαθήλωση» μεταξύ άλλων συμπυκνώνεται στην προσδοκία ότι η πτήση προς το επόμενο Eυρωπαϊκό Συμβούλιο δεν θα γίνει με Learjet αλλά στην οικονομική θέση, ή ότι η από καθέδρας ρητορική της απόλυτης αλήθειας αντικαθίσταται από διάλογο και προσπάθεια κατανόησης και ενσυναίσθησης. Η μ.κ. εποχή θέλει τον ηγέτη μπροστά, όχι ψηλά.

Βεβαίως, τα συστημικά περιβάλλοντα μπορεί πάντα να αισθάνονται την εσωτερική ανάγκη να υπεραμυνθούν της άποψης ότι ο αρχηγός δεν κάνει λάθη, αλλά κι αν το λάθος συνέβη, δεν έγινε και τίποτα βρε αδελφέ. Εξάλλου κανένας δεν έχασε θέλοντας να είναι ευχάριστος στην ηγεσία.

Όμως νομίζω ότι οι πολίτες είναι αλλού. Σε άλλο μήκος ιστορικού κύματος. Είναι έτοιμοι να αποδεχθούν ότι οι ηγέτες τους δεν έχουν το αλάθητο. Ότι δεν βγαίνουν από τις σελίδες του Νίτσε ως άλλοι υπεράνθρωποι, αλλά μάλλον από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη.

Με μια προϋπόθεση: την έμπρακτη αναγνώριση του λάθους και την αποκατάσταση του σωστού.

Είναι απολύτως ανθρώπινο στις 100 αποφάσεις κάποιες (λίγες) να είναι άστοχες. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ελλιπή δεδομένα, στρεβλή ανάγνωσή τους, επιπόλαιη αντιμετώπιση λόγω πίεσης χρόνου, κεκτημένη πολιτική ταχύτητα, υπόγεια ή και υπέργεια συμφέροντα. Ολα αυτά μπορούν να συμβούν. Μόνα τους, ίσως και σχεδόν ταυτόχρονα. Είναι μέσα στο πρόγραμμα. Σημασία έχει πώς διαχειρίζεσαι το -εγνωσμένα πλέον- λάθος.  Υποκρίνεσαι ότι δεν συμβαίνει; Περιμένεις πότε θα περάσει ο χρόνος που θα επιπλέει στην ψηφιακή επικαιρότητα και στην κορυφή του timeline; Ρίχνεις το φταίξιμο σε κάποιον άλλο; Ή το διορθώνεις με θάρρος και αποφασιστικότητα;

Η μ.κ. εποχή είναι εποχή ανάληψης ευθύνης. Διότι η αναγνώριση του λάθους δεν αποδυναμώνει, αντίθετα μπορεί να προσθέσει πολιτική ισχύ, ειδικά όταν πρόκειται για λάθη συμβολικά, ήσσονος σημασίας που δεν επηρεάζουν την μεγάλη πορεία. Μάλιστα η έγκαιρη αναγνώριση αποδεικνύει τα σωστά πολιτικά αντανακλαστικά που επιβεβαιώνουν την ηγεσία και καταλήγουν να απομειώνουν τη δύναμη της όποιας κριτικής. Η επαναφορά του σωστού είναι εκείνη που κρίνει το πολιτικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα μάλιστα στην αρχή μιας θητείας που υπάρχει χρόνος εμπέδωσης της ορθής επιλογής.

Είτε πρόκειται για ένα ανακριβές βιογραφικό ή έναν ατυχή διορισμό, ή για μια σειρά ανέμπνευστα λαμπιόνια, η ουσία παραμένει η ίδια. Η ηγεσία μπορεί και πρέπει να κοιτάζει τα λάθη της στα μάτια και να αποδεικνύει ότι μαθαίνει από αυτά. Ετσι τελικά καταφέρνει να εμπνέει περισσότερο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News