Στον δυτικό κόσμο, που δεν έχει πρόβλημα υπερπληθυσμού και έλλειψη χώρων στάθμευσης (αυτό ελέγχεται) οι άνθρωποι σήμερα παντρεύονται για λόγους υπαρξιακούς. Σπανίζουν πια τα συνοικέσια. Αλλά και οι γάμοι από έρωτα πολλές φορές πέφτουν σε τέλμα όταν χάνεται η φλόγα. Τελικά, για λόγους πάλι υπαρξιακούς, πολλοί, σχεδόν οι μισοί γάμοι που γίνονται τα τελευταία χρόνια, διαλύονται κιόλας. Το έχουμε δει να γίνεται, πολλοί το έχουμε βιώσει μάλιστα.

Στην Κίνα, όμως τα πράγματα αρχίζουν πλέον γίνονται διαφορετικά. Ο γάμος στη νέα υπερδύναμη, τελείται ή διαλύεται για λόγους χρησιμότητας.

Για παράδειγμα, άνθρωποι στο Πεκίνο παντρεύονται για να εξασφαλίσουν άδεια κυκλοφορίας. Δείτε πώς…

Οι Κινέζοι δεν είναι πια αυτό που ξέραμε. Σήμερα έχουν λεφτά και μπορούν να αγοράσουν σπίτια και αυτοκίνητα. Απλώς είναι πάρα πολλοί. Στο Πεκίνο μόνο κατοικούν 21,5 εκατομμύρια. Εδώ λοιπόν αρχίζει το πρόβλημά τους. Σήμερα στο Πεκίνο κυκλοφορούν σχεδόν 6 εκατομμύρια τροχοφόρα – η τελευταία μέτρηση είχε γίνει το 2014 και το ακριβές νούμερο τότε ήταν 5,59 εκατομμύρια. Διπλάσιος αριθμός σε σχέση με το 2006. Ωστόσο, ήδη αυτή τη στιγμή σε κάθε 10.000 νοικοκυριά της πρωτεύουσας αντιστοιχούν κατά μέσο όρο από τρεις έως πέντε θέσεις.

Και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα; Με έλεγχο της κυκλοφορίας. Στο Πεκίνο οι άδειες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων παραχωρούνται με κλήρωση. Η κλήρωση αυτή πραγματοποιείται έξι φορές τον χρόνο αλλά οι νικητές είναι ελάχιστοι – δηλαδή στην τελευταία κλήρωση που έγινε τον Φεβρουάριο του 2017 κέρδισε το 0,1269% των συμμετεχόντων. Συμμετέχοντες είναι βασικά οι άνδρες. Και σύμφωνα με τον κανονισμό οι άνδρες, εφόσον είναι παντρεμένοι, μπορούν να παραχωρήσουν την άδεια που κέρδισαν στη σύζυγό τους. Μόνο στη σύζυγό τους. Απαγορεύεται δηλαδή να τη δώσουν σε άλλο φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο και φυσικά απαγορεύεται να την πουλήσουν. Αρα, για να πάρεις άδεια οδήγησης στο Πεκίνο είτε πρέπει να έχεις τύχη βουνό είτε πρέπει να παντρευτείς κάποιον που να την έχει.

Προσέξτε τώρα: ο έχων την άδεια, ξέρει ότι κατέχει ένα αντικείμενο πόθου. Και ξέρει ότι μπορεί να κερδίσει λεφτά από αυτό. Οπότε επιχειρεί να το πουλήσει. Ο μόνος τρόπος όμως να γίνει αυτό είναι μέσω γάμου. Αρα αυτή τη στιγμή οι διαδικτυακές, ως επί το πλείστον, αγγελίες γάμων είναι γεμάτες υποψήφιους γαμπρούς με άδεια κυκλοφορίας.

Αυτοί οι γαμπροί δεν ζητούν γάμο για να φτιάξουν οικογένεια. Ζητούν γάμο με σκοπό να μεταβιβάσουν την άδεια αντί αντιτίμου και μετά να ακολουθήσει διαζύγιο και να πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Το δε αντίτιμο εντός γάμου, σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal κυμαίνεται μεταξύ 80.000 γουάν (10.700 ευρώ) και 90.000 γουάν (12.120 ευρώ) – όσο ήταν ο μέσος ετήσιος μισθός ενός κινέζου υπαλλήλου το 2015.

Και είναι αλήθεια πως, πολλές φορές, αυτοί οι υποψήφιοι γαμπροί δεν είναι καν ελεύθεροι. Είναι παντρεμένοι, που προτίθενται να χωρίσουν για να παντρευτούν την αγοράστρια και μετά να ξαναχωρίσουν για να ξαναπαντρευτούν την κανονική γυναίκα τους. «Για μια γυναίκα και ένα αυτοκίνητο», δηλαδή – αυτό είναι ένα παλιό σίριαλ του Μανούσου Μανουσάκη.

Και σκόντο δεν γίνεται στην αγοραπωλησία, να εξηγούμαστε. Διότι σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση των τοπικών αρχών στο Πεκίνο, τα αυτοκίνητα το 2017 δεν θα ξεπερνούν τα 6 εκατομμύρια και ως το 2020 θα έχουν φτάσει μόνο τα 6,3 εκατομμύρια. Αρα όποιος αδειούχος γαμπρός δεν βρίσκει αγοράστρια νύφη σήμερα, είναι μάλλον βέβαιο ότι αύριο και υπερπροσφορά θα έχει και ακριβότερα θα πουλήσει.

«Ο γάμος σήμερα στην Κίνα τείνει να γίνεται για λόγους πρακτικούς και χρησιμότητας». Αυτό αποφαίνεται ο κινέζος ερευνητής Μα Τσουνχούα του Ινστιτούτου Κοινωνιολογίας στην Κινεζική Ακαδημία των Κοινωνικών Επιστημών.

Πάμε τώρα και στο διαζύγιο. Στην κομμουνιστική Κίνα η ιδιοκτησία επιτρέπεται. Τα σπίτια τα αγοράζεις από το κράτος. Ουσιαστικά όμως αγοράζεις τη χρήση του σπιτιού και όχι την εμπορική εκμετάλλευσή του. Δηλαδή παίρνεις το ακίνητο και το έχεις μέχρι να πεθάνεις. Δεν το κληροδοτείς και δεν το πουλάς, αλλά το επιστρέφεις στο κράτος. Για να αγοράσει ένα ζευγάρι το πρώτο του σπίτι, πρέπει να καταβάλει προκαταβολή το 30% της αξίας του σπιτιού. Για να αγοράσει δεύτερο σπίτι, αν θέλει, πρέπει να καταβάλει προκαταβολικά το 70% της αξίας του ακινήτου. Να λοιπόν μια καλή αφορμή να χωρίσεις. Το δεύτερο σπίτι.

Τα τελευταία χρόνια, οι Κινέζοι αγοράζουν δεύτερα σπίτια σωρηδόν. Όμως τα λεφτά δεν φτάνουν ακριβώς, οπότε για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν 30% προκαταβολή χωρίζουν. Χωρίζουν, αγοράζουν και μετά ξαναμένουν μαζί. Μάλιστα συμβαίνει πολλά ηλικιωμένα ζευγάρια , που στα νιάτα τους είχαν αγοράσει σπίτια σε πολυκατοικίες χωρίς ασανσέρ, σήμερα προκειμένου να εξασφαλίσουν κατοικία με ασανσέρ για την ευκολία τους, να χωρίζουν και να αγοράζουν. Ακούγεται τρελό κι όμως συμβαίνει. Πολλές φορές δε τους βοηθούν και τα παιδιά τους να χωρίσουν, όταν η ηλικία είναι πολύ προχωρημένη.

Το φαινόμενο των διαζυγίων για την αγορά ακινήτων είναι τελικά τόσο έντονο, ώστε οι Αρχές στη Σαγκάη τον περασμένο Αύγουστο, σύμφωνα με τη Wall Street Journal άφησαν να κυκλοφορήσουν φήμες ότι αν ένα παντρεμένο ζευγάρι χωρίσει και ένας εκ των δύο πρώην συζύγων τον ίδιο χρόνο αγοράσει σπίτι, τότε θα υποχρεωθεί να πληρώσει προκαταβολή 70% και όχι 30%. Λίγο αργότερα όμως οι ίδιες Αρχές διέψευσαν τις φήμες, έχοντας δώσει φυσικά το στίγμα, ότι ξέρουν…

Συμπέρασμα: κανείς δεν αρνείται τελικά τις χαρές του καπιταλισμού. Οσο δε για τον λεγόμενο γάμο «από συμφέρον» ‒ σε ένα κομμουνιστικό κράτος μάλλον αποκτά ένα πραγματικά ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News