Της Αρτεμις Καπούλα

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Δεν είμαι δικηγόρος, ούτε δικαστικός ούτε καν δημοσιογράφος που ερευνά το θέμα και έχει άποψη. Δεν κρίνω τα πράγματα ορθολογικά, ούτε από την νομική τους πλευρά, δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι όχι κατά το γράμμα του νόμου.

Τα βλέπω με τα μάτια της ψυχής, με τα μάτια του πατέρα που άκουσε να μετατρέπεται η ποινή του κατηγορούμενου που δολοφόνησε το παιδί του από ανθρωποκτονία από πρόθεση σε θανατηφόρες σωματικές βλάβες με την αιτιολογία ότι στην πραγματικότητα ήταν εκείνος που αποσύνδεσε το γιο του από τα μηχανήματα και άρα τον οδήγησε στον θάνατο. Ποιος άνθρωπος, ποιος γονιός μπορεί να αντέξει να ακούσει κάτι τέτοιο και να σκεφτεί λογικά; Να μην οδηγηθεί στην παράνοια;

Βλέπω τον Γολγοθά της μάνας εκείνης που ακούει να βεβηλώνεται η μνήμη του παιδιού της που είναι νεκρό. Που ακούει τον κατήγορο να αγορεύει για την “παραβατική” συμπεριφορά ενός 16χρονου. Kαι πρέπει να απολογηθεί που ανάθρεψε ένα παιδί ζωντανό, με άποψη, με ιδέες. Και αναζητεί το κουράγιο να παλέψει όχι μόνο με την απώλεια, με τον χαμό αλλά και με τη σπίλωση, τη συκοφαντία.

Δεν αμφισβητώ την λογική, το αξίωμα αν θέλετε ότι κάθε ένοχος δικαιούται την καλύτερη δυνατή υπεράσπιση. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να σκεφτούμε πάλι το «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Αναρωτιέμαι όμως μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η υπεράσπιση, ποια είναι τα όρια της, επάνω σε ποια πτώματα μπορεί να πατήσει για να επικρατήσει. Να δικαιωθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News