Eστω ότι είσαι άνεργος (πραγματικά δύσκολη κατάσταση για όσους το ζούνε, κουράγιο),  έχεις στείλει βιογραφικά σε διάφορες θέσεις εργασίας ή δεν έχεις στείλει κανένα γιατί λες ότι δεν έχεις τίποτα να γράψεις στο βιογραφικό σου. Eχεις ρωτήσει,  γνωστούς, φίλους, συγγενείς για να μπορέσεις να κάνεις κάτι. Μπορεί να βρήκες κάτι, αλλά επειδή τα λεφτά ήταν λίγα, προτίμησες να συνεχίσεις να ζεις με το χαρτζιλίκι των γονιών σου.  Oπως και να ‘χει, φταίει το κράτος, για την κατάσταση που ζούμε. Το οτι δεν υπάρχουν δουλειές, πάλι φταίει το κράτος. Το ότι δεν υπάρχουν δουλειές γιατί δεν υπάρχουν επιχειρήσεις να κάνουν προσλήψεις δεν το έχω ακούσει. Το ότι φταίει η φορολογία γιατί δεν υπάρχουν επιχείρησεις επίσης δεν το εχω ακούσει. Oπως και να έχει φταίει το κράτος, που δεν υπάρχουν δουλειές. Ας ελπίσουμε στο μέλλον να ωριμάσει η σκέψη μας και να αναρωτηθούμε γιατί δεν υπάρχουν δουλειές.

Είσαι συνταξιούχος και σου μειώνουν για πολλοστή φορά τη σύνταξη. Φυσικά πάλι φταίει το κράτος. Ψήφισες στις προήγούμενες εκλογές αυτόν που σου υποσχέθηκε τα περισσότερα. Αλλά το κακό κράτος πάλι σου μείωσε τη σύνταξη. Το κράτος έχει πολίτες και κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν συνηθίζουμε να το συζητάμε. Ίσως γιατί μας φέρνει κοντά στην πραγματικότητα και εκεί είμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Iσως να μην είμαστε ακόμα έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και για αυτό μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις, π.χ. κράτος

Είσαι δημόσιος υπάλληλος, ξεκίνησες να δουλεύεις με την προοπτική να πάρεις σύνταξη κοντά στα 50 σου, γνωρίζεις ότι υπάρχουν συνάδελφοι σου, που πήραν σύνταξη πριν τα 45, μερικοί τα κατάφεραν ακόμα και πριν τα 40. Εσένα, ξαφνικά σου λένε οτι θα πάρεις στα 57 σου! Είναι φυσιολογικό να εξοργίζεσαι. Τόσα λεφτά τους έδινες τόσα χρόνια, που πήγαν; Βέβαια τα λεφτά που έδινες εσύ όπως και όλοι μας, ήταν για να γίνουν δρόμοι, σχολεία, αστυνομία, το σύστημα υγείας και οτιδήποτε χρειάζεται ένα κρατικος μηχανισμός για να λειτουργεί. Στα λεφτά λοιπόν που έδινες, ένα μικρό ποσοστό ήταν για τη σύνταξη σου, πραγματικό μικρό ποσοστό. Άρα πως έχεις την απαίτηση να πάρεις κανονική σύνταξη όπως περίμενες, όταν ποτέ δεν αναρωτήθηκες πόσα έχεις πληρώσει αθροιστικά;

Τελικά, υπάρχει τίποτα για το οποίο να μην φταίει το κράτος; Εμείς είμαστε το κράτος, οι πολίτες, εμείς εκλέγουμε την κυβέρνηση. Το κάθε κόμμα πριν γίνει κυβέρνηση, θα πει αυτά που θέλουμε εμείς να ακούσουμε για να κερδίσει την ψήφο μας, άρα επί της ουσίας εμείς καθορίζούμε ακόμα και τη μορφή και τη συμπεριφορά που θα έχει η κυβέρνηση.

Μπορούμε λοιπόν, να πούμε ότι εμείς δεν ξέρουμε τι ψηφίζουμε ή τι θέλουμε; Σε μιαν τέτοια περίπτωση θα θεωρούμασταν ένα νήπιο.  Αν δεν θεωρούμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας θα έπρεπε να μας ορίσουν ένα κηδεμόνα (βλ. Καστοριάδης). Αλήθεια, χρειαζόμαστε κηδεμόνα;

Eχουμε εφτά χρόνια κρίση και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει γιατί βουλιάζουμε. Μερικοί μπορεί να ξαφνιάστηκαν όταν άκουσαν ότι τα χειρότερα έρχονται (βλ. Αλεξιάδης). Βεβαια, εφόσον δεν έχουμε αλλάξει, γιατί περιμένουμε να σταματήσουμε να βουλιάζουμε; Λοιπόν νομίζω, το αν θα αλλάξουμε από εμάς εξαρτάται. Ατομικά πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή που χρειάζεται, για να μπορέσουμε να πάρουμε σωστά συλλογικές  αποφάσεις. Η αλλαγή θα ξεκινήσει από το σημείο που θα αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τα δικά μας ατομικά λάθη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News