«Πάμπλο Πικάσο» – 1952

Ο Ντουανό έγινε γνωστός επίσης για την γλυκιά του ειρωνεία που διακρίνεται σε πολλά από τα έργα του, είτε πρόκειται για το περίφημο project «Un Regard Oblique» (σημείο αναφοράς, όχι μόνο στη φωτογραφία, αλλά και στην κοινωνιολογία, την ψυχολογία, την ψυχανάλυση και τις αποκαλούμενες σπουδές φύλου) είτε για το διάσημο πορτρέτο του Πάμπλο Πικάσο.

«Οι μαθητές της οδού Damesme» – 1956

To 1939 o Ντουανό ξεκινά να εργάζεται για το πρακτορείο Rapho, έως την ημέρα που θα μεταβεί στα μέτωπα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου όπου υπηρέτησε ως στρατιώτης-φωτογράφος. Αναλαμβάνοντας, στη συνέχεια, ενεργό ρόλο στην αντίσταση θα εργαστεί για τη δημιουργία πλαστών δελτίων ταυτότητας και διαβατηρίων έως το τέλος του πολέμου.

«Η κόλαση στο Παρίσι» – 1952

Μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ο Ντουανό επιστρέφει στο πρακτορείο Rapho, ξεκινώντας μια συνεργασία που θα διαρκέσει περί τα 50 χρόνια σχεδόν, παρά την επιμονή ενός άλλου σημαντικού ή μάλλον του σημαντικότερου φωτογράφου του περασμένου αιώνα, του Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν, να τον εντάξει στο δυναμικό του πρακτορείου Magnum Photos.

«Δεσποινίς Ανίτα» – 1951

Χαρακτηρίστηκε από πολλούς ο «ανθρωπιστής» φωτογράφος του 20ου αιώνα, χάρη στην ικανότητά του να αφηγείται μέσα από τις φωτογραφίες του την υπερβατική καθημερινότητα της ζωής, στο σύνολό της, και των ανθρώπων, ειδικότερα. Και για τον λόγο αυτόν ο Ντουανό δεν σταμάτησε ποτέ να φωτογραφίζει περιφερόμενος στους δρόμους.

«Σκύλος με ρόδες» – 1977

Το 1947 ο Ντουανό θα λάβει το πρώτο, από τα πολλά της πολυετούς καριέρας του, βραβείο Kodak ενώ το 1949 θα προβεί στην έκδοση του πρώτου λευκώματός του «La Banlieu de Paris».

«Ποδιές στην οδό Rivoli» – 1978

Εξηγώντας πώς του έρχεται η επιθυμία να τραβήξει ή μάλλον να συνθέσει μια φωτογραφία, ο Ντουανό είχε επισημάνει ότι «συχνά πρόκειται για τη συνέχιση ενός ονείρου. Ξυπνάω ένα πρωί με μια εξαιρετική επιθυμία να δω και να ζήσω. Οπότε πρέπει να κινηθώ. Αλλά όχι πολύ μακριά, γιατί αν αφεθείς και περάσει η ώρα, ο ενθουσιασμός, η ανάγκη, η επιθυμία να δημιουργήσεις εξαφανίζονται. Δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς να παρατηρεί με ένταση για περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα».

O κατεξοχήν φωτογράφος του Παρισιού

«Πείτε μου ποιο άλλο επάγγελμα θα με οδηγούσε στον ζωολογικό κήπο της Βενσέν και αμέσως μετά στο ατελιέ του Πικάσο», ρωτούσε φίλους και γνωστούς ο Ντουανό, μόνο και μόνο για να εκφράσει το αστείρευτο πάθος του να απαθανατίζει τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News