Οι άνθρωποι στις φωτογραφίες του Prix Pictet 2023

Το Prix Pictet ανακοίνωσε τους 12 φωτογράφους που προκρίθηκαν από την ανεξάρτητη κριτική επιτροπή για τον 10ο κύκλο του βραβείου. Το φετινό θέμα, με τίτλο «Ανθρωπος», προσέφερε την ευκαιρία να εξερευνηθεί το τεράστιο φάσμα των ανθρώπινων εμπειριών, συναισθημάτων, σχέσεων και προκλήσεων που καθορίζουν τη συλλογική μας ύπαρξη. Ο νικητής θα ανακοινωθεί στα εγκαίνια της έκθεσης των βραβείων στο μουσείο Victoria & Albert του Λονδίνου, τον Σεπτέμβριο του 2023. Το βραβείο ιδρύθηκε το 2008 από τον όμιλο Pictet με στόχο να αξιοποιήσει τη δύναμη της φωτογραφίας ώστε να επιστήσει την παγκόσμια προσοχή σε θέματα αειφορίας, ειδικά σε όσα αφορούν το περιβάλλον

13 Ιουλίου 2023, 09:39

65

SHARES

Σιάν Ντέιβι, « Λίλα, από τον “Κήπο”». Φωτογράφος με υπόβαθρο στις καλές τέχνες και την κοινωνική πολιτική, ο οποίος εργάστηκε για 15 χρόνια ως ουμανιστής βουδιστής ψυχοθεραπευτής, ο Ντέιβι λέει: «Δουλέψαμε εντατικά για να καθαρίσουμε τον παραμελημένο κήπο μας. Καθώς το [project] “The Garden” εξελίχθηκε, προσκάλεσε στην κοινότητα, έγινε έκφραση χαράς, διασύνδεσης, λαχτάρας, σεξουαλικότητας και περιφρόνησης. Εγινε μεταφορά για την ανθρώπινη καρδιά»

Siân Davey

Γιαέλ Μαρτίνεθ, «Αβουέλο Εστρέγια». Ενας ηλικιωμένος από τη Λα Γκάρσα, στο Μεξικό. Ο Μαρτίνεθ φώτισε τις εκτυπώσεις του μέσα από τρυπίτσες που είχε κάνει με καρφίτσα και στη συνέχεια τις φωτογράφισε εκ νέου. Οι τρύπες στις εικόνες είναι μια αναλογία του τραύματος και του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι μπορούν να μεταμορφώσουν την αρνητική ενέργεια σε κάτι θετικό, μετατρέποντας έτσι το σκοτάδι σε φως

Yael Martínez

Ρίτσαρντ Ρενάλντι, από τη σειρά «Διαταραγμένες Αρμονίες». Οι φωτογραφίες του «αντιπροσωπεύουν τις διαταραγμένες αρμονίες που περιγράφονται στο βιβλίο του Τζορτζ Πέρκινς Μαρς “Ανδρας και Φύση” (1864). Εκφράζουν την επιθυμία ενός καλλιτέχνη να επαναφέρει τους άνδρες παράλληλα με τον φυσικό κόσμο, από τον οποίο έχουν ξεφύγει παραμορφωμένοι» λέει ο Ρενάλντι

Richard Renaldi

Φεδερίκο Ρίος Εσκομπάρ, από τη σειρά «Μονοπάτια Απελπισμένης Ελπίδας». Δύο κρίσεις συγκλίνουν στην επικίνδυνη χερσαία γέφυρα, γνωστή ως «Το Χάσμα του Νταριέν»: η οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Νότια Αμερική και η σκληρή μάχη για την πολιτική μετανάστευσης των ΗΠΑ. Από τον Ιανουάριο του 2022, τουλάχιστον 215.000 άνθρωποι έχουν ταξιδέψει μέσω του Νταριέν, αριθμός σχεδόν διπλάσιος από τον περυσινό, και σχεδόν 20πλάσιος σε σχέση με τον ετήσιο μέσο όρο μεταξύ 2010-2020

Federico Ríos Escobar

Ράγκναρ Αξελσον, «Παγετώνας Κοτλουγιουκούλ, Ισλανδία». Για περισσότερα από 40 χρόνια ο Αξελσον, γνωστός και ως Ραξ, φωτογραφίζει τους ανθρώπους, τα ζώα και το τοπίο των πιο απομακρυσμένων περιοχών της Αρκτικής, συμπεριλαμβανομένης της Ισλανδίας, της Σιβηρίας και της Γροιλανδίας. Και καταγράφει πώς οι σχέσεις των ανθρώπων με το ακραίο περιβάλλον τους αλλάζουν βαθιά από την κλιματική αλλαγή

Ragnar Axelsson / Courtesy the artist and Qerndu, Reykjavik

Βασάνθα Γιογκάνανθαν, από τη σειρά «Οδός Μυστηρίου». Με γαλλίδα μητέρα και πατέρα από τη Σρι Λάνκα, ο Γιογκάνανθαν είναι ένας αυτοδίδακτος φωτογράφος που άρχισε να τραβάει αναλογικές εικόνες σε ηλικία 16 ετών. «Οι φωτογραφίες μου προσφέρουν μια ματιά στην καθημερινότητα της παιδικής ηλικίας: τη ρουτίνα της, την επανάληψή της, τα μικροσυμβάντα της. Η “Οδός Μυστηρίου” είναι ταυτόχρονα μια συνομιλία με το πραγματικό και μια απόδραση σε πολλαπλές αφηγηματικές δυνατότητες που απηχούν τις ελευθερίες του παιδικού παιχνιδιού» λέει ο φωτογράφος

Vasantha Yogananthan

Βανέσα Γουίνσιπ, «Γλυκά Τίποτα, Μαθήτριες της Ανατολικής Ανατολίας». Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Τουρκία, λέει η φωτογράφος, «είχα εξοικειωθεί με πολλές πτυχές της ζωής που ήταν ξένες στη ζωή μου στην Αγγλία: τον πάντα παρόντα στρατό σε κάθε πόλη, σε κάθε λόφο· τα απέραντα τμήματα των σκονισμένων δρόμων. Μια μόνιμη εικόνα που πάντα με εντυπωσίαζε ήταν οι μαθήτριες με τα μπλε φορέματα, τα ίδια σε κάθε πόλη ή χωριό. Αυτά τα φορέματα, με τους δαντελωτούς γιακάδες και τα γλυκά μηνύματα κεντημένα στο μπούστο, ήταν το σύμβολο του τουρκικού κράτους, αλλά τα κορίτσια που τα φορούσαν ήταν απλώς κοριτσάκια»

Vanessa Winship

Γκόρι Γκιλ, «Σημειώσεις από την Ερημο». Το έργο της ινδής φωτογράφου τονίζει την πίστη της στη συνεργασία με την κοινότητα και μέσω αυτής, μέσω αυτού που αποκαλεί «ενεργητική ακρόαση». Για περισσότερες από δύο δεκαετίες η Γκόρι Γκιλ ασχολείται με περιθωριοποιημένες κοινότητες στην έρημο του δυτικού Ρατζαστάν και την τελευταία δεκαετία με αυτόχθονες καλλιτέχνες στη Μαχαράστρα

Gauri Gill/ Courtesy the artist and James Cohan, New York

Μίχαλ Λούτσακ, «Ανθρακωρύχος». Φωτογράφος, εικαστικός και επιμελητής που εργάζεται πάνω στην περίπλοκη και εκμεταλλευτική σχέση των ανθρώπων με το άμεσο περιβάλλον τους και το ευρύτερο φυσικό περιβάλλον, ο Λούτσακ επικεντρώθηκε, πρόσφατα, σε τοπικά ζητήματα με παγκόσμια σημασία, ιδιαίτερα στις συνέπειες της εξόρυξης άνθρακα, καθώς και στην οικονομική εκμετάλλευση των δασών στην Ανω Σιλεσία της Πολωνίας

Michał Łuczak

Χόντα Αφσάρ, «Ατιτλοφόρητο #1». Στα νησιά του στενού του Ορμούζ, στα ανοιχτά της νότιας ακτής του Ιράν, έχει αναδυθεί ένας ξεχωριστός τοπικός πολιτισμός, ως αποτέλεσμα πολλών αιώνων πολιτιστικών και οικονομικών ανταλλαγών, τα ίχνη των οποίων φαίνονται ακόμα και στα έθιμα και τις πεποιθήσεις των κατοίκων. Κεντρική θέση σε αυτά έχει η πίστη στην ύπαρξη ανέμων –που γενικά θεωρούνται επιβλαβείς– οι οποίοι μπορεί να κυριεύσουν ένα άτομο

Hoda Afshar / Courtesy the artist and Milani Gallery, Brisbane

Αλεσάντρο Τσίνκουε, «Περού, ένα Τοξικό Εθνος». Ο Τσίνκουε τεκμηριώνει «την επισφαλή συνύπαρξη των ιθαγενών Κέτσουα των Ανδεων με τις πολυεθνικές εταιρείες εξόρυξης που εκμεταλλεύονται την πατρίδα τους. Πληρώνουν το τίμημα της εξόρυξης πολύτιμων μετάλλων με κατεστραμμένη υγεία, κατεστραμμένες γεωργικές εκτάσεις και τη διαταραχή της σχέσης τους με το τοπίο τους και την αρχαία τους ταυτότητα»

Alessandro Cinque

Γκέρα Αρτέμοβα, αριστερά: «Θραύσμα τοιχογραφίας από τον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας, Κίεβο», δεξιά: «Το χέρι του γιου μου Μάικαϊλ, στο χωριό Βάιχραϊβ, περιφέρεια Τσέρκαζι». Αρχικά, η κύρια ενασχόληση της Αρτέμοβα ήταν η παραγωγή ντοκιμαντέρ. Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία στράφηκε σε έργα εννοιολογικής τέχνης, καθώς έψαχνε για μια νέα γλώσσα ώστε να κατανοήσει τα γεγονότα και να εκφράσει τα συναισθήματά της

Gera Artemova