Όλοι οι παίκτες έχουν τον άγγελό τους και ειδικά ο τερματοφύλακας που, εκτός των άλλων συμφορών που τον απειλούν, είναι ο διαρκής πανικός του επειδή η εστία, το τέρμα για την ακρίβεια, είναι τεράστιο, χαώδες, έστω και αν ο γκολκίπερ είναι ο μόνος παίκτης που πιάνει τη σφαίρα με τα δυο του χέρια, φοράει γάντια και συχνά – μέσα στη μικρή περιοχή – έχει το δικαίωμα να ψιλοκλωτσάει τους αντίπαλους κυνηγούς. Την περασμένη Κυριακή ο Τζόρβας άνοιξε για τα καλά τον φάκελο του γκολκίπερ. Η κατοχή της μπάλας ηταν 70%-30% υπέρ του ΠΑΟΚ και ο Απόλλων Σμύρνης είχε μόνο τέσσερις τελικές προσπάθειες έναντι τριάκοντα του αντιπάλου του,  όπερ σημαίνει 21–1 κόρνερ, 1–0 στα δοκάρια και 2–14 αποκρούσεις. Είναι σημαδιακό ότι ο Απόλλων εκτός των άλλων έπαιζε με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Μίνγκα επί 50 λεπτά.

Ω του θαύματος όμως ο Απόλλων έφυγε αλώβητος, ο ΠΑΟΚ άκουσε τον προπονητή του Χουμπ Στέφενς να μονολογεί: τώρα με αυτή τη διαιτησία μαθαίνω και εγώ το ελληνικό πρωτάθλημα! και ο Τζόρβας, στα τριάντα ένα του, έκανε το μεγαλύτερο ματς της ζωής του. Επ' ευκαιρία θυμάμαι τον τερματοφύλακα του Χολαργού (ονόματι Πέτρου) που κάποτε έφερε σε απελπισία τον Φοίβο καθότι θα πρέπει να είχε αποκρούσει πάνω από δέκα σουτ εκ του σύνεγγυς.

Ένα εξαίσιο ματς ανάμεσα στον Εργοτέλη και στον Άρη κατέληξε με σκορ 3-3 ενθουσιάζοντας την κερκίδα παρά το γεγονός ότι η ισοπαλία αδίκησε κατά κάποιο τρόπο και τις δύο ομάδες. Η περίπτωση του Ανδρέα Τάτου, παίκτη του Άρη με ηλικία 24 ετών, που παρότι προερχόταν από τραυματισμό και του έλειπαν προπονήσεις, κατόρθωσε να επιτύχει δύο τέρματα και να τροφοδοτήσει για την επιτυχία ενός τρίτου. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο Τάτος ήταν τραυματίας, ἀρα απροπόνητος όλη την εβδομάδα και όμως, Θεού θέλοντος, προτίμησε ιδία βουλήσει να ταξιδέψει στην Κρήτη και να βοηθήσει όσο μπορούσε

Επίσης, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ματς ήταν το γεγονός ότι τα έξι τέρματα επετεύχθησαν στα τελευταία 32 λεπτά ενώ τα τέσσερα δοκάρια σημειώθηκαν σε όλο το μάκρος του ματς. Το εκπληκτικό στις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες του Τάτου ήταν η ταχύτητα στις κινήσεις του και η ευθυβολία στα σουτ που θύμιζαν παίχτη ευρωπαϊκής κλάσεως ο οποίος είχε ανεβάσει την πίστη στον εαυτό του και στην ομάδα του σε εκπληκτικά ύψη. Είναι πολύ σπάνιο ένας τραυματίας χαφ να επιτύχει δύο τέρματα και να δημιουργήσει ένα τρίτο. Το σημαδιακό είναι ότι τα σουτ και των δύο τερμάτων έγιναν εκτός περιοχής και με εξαιρετική δύναμη, ώστε ο αντίπαλος τερματοφύλακας να μην προλάβει να παρακολουθήσει την τροχιά της μπάλας.

Όσο για τον Ατρόμητο που έριξε νοκ άουτ τον ΟΦΗ με 3 -0 έχουμε σύνολο πλέον και όχι άτομα που συγκροτούν μιαν ομάδα με εξαιρετικά χαρακτηριστικά. Ο Γιώργος Παράσχος, με προπονητικό τάλαντο και με μαύρο χιούμορ όποτε χρειάζεται, δεν χάνει την ευκαιρία να υποστηρίζει ότι η ομάδα του παίζει παντού ανοιχτά, αδιάφορο αν ο αντίπαλος είναι ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Όπως και να έχουν τα πράγματα, οι εμπειρογνώμονες του ποδοσφαίρου γνωρίζουν ότι κάθε ματς έχει τη δική του φυσιογνωμία, τη δική του ατμόσφαιρα που κατά κανόνα πηγάζει από τον ζήλο κάποιου ή κάποιων παικτών. Θαύματα δεν γίνονται, απεναντίας η είσοδος ενός παίκτη μπορεί να ξυπνήσει την ομάδα ολάκερη, να ωθήσει την επίθεση όπως στο κλασικό των παιδικών μας χρόνων: Το σήμα του θάρρους, με έναν λόγο ένας Δομάζος ή Λουκανίδης, ένας Σιδέρης ή Τζώρτζεβις πάντα χρειάζονται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News