Ήταν μια ωραία τελετή. Με κέφι και ρυθμό, στην λογική του πάρτι που περιμέναμε. Οι βρετανοί έδωσαν τον λόγο σε κάτι που ξέρουν καλά, την μουσική τους. Θυμήθηκαν τους «Who» για το φινάλε, αλλά πιο πριν είδαμε και άλλα ωραία πράγματα. Τα περισσότερα χειροκροτήματα απέσπασε ο «δικός μας» Τζορτζ Μάικλ, που λατρεύεται από το νεαρόκοσμο και προκάλεσε πανικό όταν τραγούδησε το «Freedom», καθώς και οι Spice Girls που επανενώθηκαν για μια και μόνο εμφάνιση, έστω και αν η σύζυγος Μπέκαμ και τα λοιπά μέλη της παρέας της εμφανίστηκαν ως ντίβες με την καθεμιά να έχει το δικό της… ταξί για να την μεταφέρει στο κέντρο του Ολυμπιακού Σταδίου του Στράτφορντ.

Μας άρεσε που ακούσαμε Oasis, ακόμα και οι Take That που κοντεύαμε να τους ξεχάσουμε δεν μας χάλασαν. Μας εκστασίασε όμως η ψηφιακή εμφάνιση του Τζον Λένον για μια ξεχωριστή ερμηνεία του παναθρώπινου τραγουδιού «Imagine», η μορφή του οποίου σχηματίστηκε και στο κέντρο του γηπέδου. Εξαιρετικό ήταν και το εύρημα με τον Φρέντι Μέρκιουρι, που δεν έλειψε ούτε αυτός από αυτό το ξεχωριστό πάρτι μαζί με τα εναπομείναντα μέλη των Queen. Όπως και κανένας βρετανός. Όλοι βρίσκονταν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σε αυτό το ξεχωριστό πάρτι για το τέλος των Αγώνων.

Στην τελετή λήξης ακούσαμε για πρώτη (και μοναδική δυστυχώς φορά στην διοργάνωση) τον ελληνικό εθνικό ύμνο, προς τιμήν της χώρας που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ φρόντισε να κάνει ιδιαίτερη αναφορά σε αυτό, διορθώνοντας εκείνη της τελετής έναρξης για «επιστροφή των σπορ στο σπίτι τους» και επισημαίνοντας ότι οι αθλητές αποτέλεσαν μέρος μιας λαμπερής ιστορίας που ξεκίνησε πριν από 3.000 χρόνια στην Αρχαία Ολυμπία. Αίσθηση επίσης προκάλεσε το γεγονός ότι ο Ρογκ απέφυγε διπλωματικά να κάνει λόγο για τους καλύτερους Αγώνες ever ή έστω για unforgettable Games – γιατί απλά δεν ήταν.

Ήδη πάντως η διοργάνωση είναι παρελθόν και αποτελεί μέρος της ιστορίας.  Με τα καλά της και τα στραβά της. Θα υπάρχουν στιγμές και πρόσωπα που θα θυμόμαστε, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι εκείνα που μεγαλούργησαν και στο Πεκίνο. Θα μελαγχολούμε με τον απολογισμό της ελληνικής αποστολής, που επιστρέφει σήμερα με την ειδική πτήση τσάρτερ (με όσους απέμειναν δηλαδή, όπως ο Σπύρος Γιαννιώτης που ήταν ο σημαιοφόρος μας στην τελετή λήξης, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης και όσα λίγα παιδιά αγωνίζονταν τις τελευταίες ημέρες των αγώνων). Τις επόμενες ημέρες θα έχουμε όμως χρόνο για απολογισμούς. Ας μείνουμε για λίγο στις εντυπώσεις μας από την τελετή λήξης, έτσι όπως την ζήσαμε από μέσα.

Αίσθηση λοιπόν μας προκάλεσε για ακόμα μια φορά η τρέλα των βρετανών για την βασιλική οικογένεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελισάβετ, που στην έναρξη έγινε μέχρι και ηθοποιός και την είδαμε να πέφτει με αλεξίπτωτο από ελικόπτερο παρέα με τον Τζέιμς Μποντ, στην τελετή λήξης απουσίαζε. Την εκπροσώπησε ο εγγονός της πρίγκιπας Χάρι, για τον οποίο έχουν μεγάλη αγάπη οι ντόπιοι. Ετσι η βασίλισσα γλίτωσε και δεν υποχρεώθηκε να ακούσει τον εθνικό ύμνο της Ουγκάντα, μιας χώρας που ανεξαρτητοποιήθηκε στα χρόνια της ηγεμονίας της, προς τιμήν του χρυσού ολυμπιονίκη στον μαραθώνιο που παραδοσιακά  αποτελεί την τελευταία απονομή των Αγώνων.

Συγκινητική στιγμή, όπως πάντα, εκείνη που σβήνει η φλόγα, αν και δεν μας άρεσε ο τρόπος που έγινε αυτό (ξαναδιαλύθηκε σε 204 κομμάτια και σιγά – σιγά έσβησε το καθένα από αυτά, αν και η αλήθεια είναι ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που έσβηνε η φλόγα). Τέλος, εντυπωσιακό σε κάθε περίπτωση το σόου των πυροτεχνημάτων, αλλά έτσι όπως είναι διαμορφωμένο και σκεπασμένο το Ολυμπιακό Στάδιο του Στράτφορντ, ουσιαστικά και εμείς από τις οθόνες το βλέπαμε και οι θεατές από τα βίντεογουόλ. Ήταν ένα ωραίο πάρτι, για να γιορταστεί το τέλος μιας σπουδαίας διοργάνωσης και να παραδοθεί η ολυμπιακή σημαία στο Ρίο που (με τα καρναβάλια του, τα μοντέλα του και τον… Πελέ) είχε το δικό του τέταρτο στην τελετή λήξης.

Όλα αυτά αναλογιζόμασταν μόλις τα φώτα έσβησαν και πλέον είχαν ανάψει τα πληκτρολόγια για τα τελευταία ρεπορτάζ από το Ολυμπιακό Στάδιο. Όμως οι βρετανοί φρόντισαν ακόμα και αυτήν την στιγμή να μην μας αφήσουν να μελαγχολήσουμε. Κάποια στιγμή, περίπου δύο και τέταρτο τη νύχτα τοπική ώρα, από τα μεγάφωνα του κέντρου τύπου σήμανε συναγερμός. Μας ζητήθηκε να εκκενώσουμε άμεσα το κτήριο και να μπούμε στα λεωφορεία που υπήρχαν για να συνεχίσουμε την δουλειά μας στο MPC. «Δεν είναι άσκηση», μας επισήμαναν λες και δεν το καταλάβαμε, τελευταία μέρα περίμεναν να κάνουν άσκηση ασφάλειας; Δεν μάθαμε όμως και ποτέ ποια η αιτία αυτού του  συναγερμού. Σημασία έχει ότι δημιουργήθηκε ένας μικροπανικός και έτσι όπως άρον – άρον εγκαταλείψαμε όλοι το Ολυμπιακό Στάδιο, δεν έμεινε και πολύς χρόνος για τις συνήθεις μελαγχολικές – ανασκοπησιακές συζητήσεις.

Εμείς όμως θα έχουμε όλον τον χρόνο για κάτι τέτοιο, αφού δύο ημέρες επιπλέον παρουσίας στο Λονδίνο θα μας οδηγήσουν μοιραία ξανά στις άδειες πλέον Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις. Πάντα μας αρέσει να το κάνουμε αυτό, την επομένη της ολοκλήρωσης μεγάλων διοργανώσεων. Σήμερα αδειάζει και το Χωριό, από το Χίθροου αναμένεται να πετάξουν 200.000 επιβάτες. Ευκαιρία λοιπόν για μερικές τελευταίες βόλτες. Εκεί όπου θα μας δοθεί και η ευκαιρία να ταξινομήσουμε τις αναμνήσεις των τριών τελευταίων εβδομάδων και να τις περιγράψουμε στα επόμενά μας σημειώματα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News