Στον οπαδικό κώδικα αξιών -πιστέψτε με υπάρχει τέτοιος- δεν υφίσταται μεγαλύτερη τιμή από το να κάνεις «κατάληψη» στο γήπεδο του αντιπάλου. Να του πάρεις το πέταλο, να κερδίσεις τη μάχη της κερκίδας, να κάνεις όλους να σε κοιτούν με ζήλια και να θέλουν να σε χειροκροτήσουν. Δεν μετρούν ούτε τα κλεμμένα πανό, ούτε τα πεσίματα με μαχαίρια, ούτε οι πέτρες που εκσφενδονίζονται στους παίκτες. Στον οπαδικό κώδικα αξιών, αυτό που κάνουν οι Αργεντινοί φίλαθλοι στο Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι η υπέρτατη πρόκληση και το μεγαλύτερο κατόρθωμα.

Οι Αργεντινοί βρίσκονται εδώ κι ένα μήνα στα γήπεδα του Σάο Πάολο, της Φορταλέζας, του Μπέλο Οριζόντε κι άλλων πόλεων της «μισητής» χώρας και τραγουδούν. Τραγουδούν στις κερκίδες, στις παραλίες, στους δρόμους, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Τραγουδούν ακόμη και στις τηλεοπτικές εκπομπές στην πατρίδα τους. Τραγουδούν κι οι παίκτες στα αποδυτήρια. Τι τραγουδούν; Στίχους κόντρα στη Βραζιλία. Στίχους που πικάρουν τον Πελέ, στίχους που κοντράρουν το θυμικό των οικοδεσποτών, στίχους που μιλούν για κατάκτηση του τροπαίου μέσα στο σπίτι τους. Και το κάνουν με τον δικό τους μαγικό τρόπο, χωρίς βρίσιμο, με κόσμιο πικάρισμα. Το κάνουν με την παλάμη του χεριού τους ανοιχτή, όχι γροθιά όπως οι περισσότεροι οπαδοί στην Ευρώπη (υπάρχει ολόκληρη φιλοσοφία για τους οπαδούς που λένε «forza» ή «vamos»). Με τις σημαίες τους να ανεμίζουν, λίγο πριν γονατίσουν και προσευχηθούν για νίκες και γκολ.

Δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για τις σχέσεις των λαών των δύο χωρών. Μπορεί από το 1925 η Αργεντινή να είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που να είναι σημαντική οικονομική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο (είχε πέντε φορές μεγαλύτερη οικονομία από τη Βραζιλία), μπορεί η Βραζιλία τώρα να απολαμβάνει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κι οι γείτονες να παλεύουν με τα φαντάσματα της χρεοκοπίας για δεύτερη φορά, αλλά το «πρόβλημα» είναι κυρίως ποδοσφαιρικό. Το -πραγματικά μάταιο- δίλημμα «Μαραντόνα ή Πελέ» δεν έχει μεγαλώσει μόνο ολόκληρες γενιές, είναι και προαπαιτούμενο να το έχεις απαντήσει πριν την εφηβεία για να συνεχίσεις την περιπλάνησή σου στο άθλημα. Οι Βραζιλιάνοι έφτασαν στο σημείο να φορέσουν φανέλες της Ολλανδίας προχθές. Γνωστοί δημοσιογράφοι γράφουν στο twitter πως υποστηρίζουν ανοιχτά τη Γερμανία. Σκεφτείτε να διοργανώναμε εμείς Μουντιάλ, να ήμασταν το φαβορί, να αποκλειόμασταν τρώγοντας εφτά γκολ και κάποιοι «μισητοί» γείτονες να έπαιζαν στον τελικό και να μας πίκαραν με συνθήματα. Τρομάζεις στις εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό.

Την Κυριακή, Βραζιλιάνοι και Γερμανοί θα ελπίζουν το χρυσό τρόπαιο να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Το ίδιο και οι -αρκετοί είναι η αλήθεια- φίλοι της «νασιοναλμανσάφτ» σε όλο τον κόσμο. Αλλά, διάολε, θα υπάρχει τουλάχιστον διπλάσιος κόσμος που παρακαλά από τώρα να δει τον Μέσι να φτάνει στην κορυφή του κόσμου. Να δει τον Μαραντόνα δακρυσμένο για τα κατορθώματα των πρώην παικτών του μέσα στη Βραζιλία. Να δει ένα ολόκληρο έθνος που είναι στα πρόθυρα καταστροφής να βγει στους δρόμους και όχι απλά να γιορτάσει, να πλησιάσει στην απόλυτη έκσταση. Να τραγουδήσει «Brasil, decime qué se siente / tener en casa tu papá / Te juro que aunque pasen los años/ nunca nos vamos a olvidar / Que el Diego te gambeteó / que Cani te vacunó / estás llorando desde Italia hasta hoy / A Messi lo vas a ver / la Copa nos va a traer / Maradona es más grande que Pelé».

ΥΓ. Το πρωτότυπο τραγούδι ονομάζεται Bad Moon Rising από τους Creedence Clearwater Revival και το πρωτοτραγούδησαν στα γήπεδα οι οπαδοί της Σαν Λορέντσο, της ομάδας που υποστηρίζει κι ο Πάπας. Εδώ στιγμιότυπα από το γήπεδό της. Ίσως οι πιο ωραίοι οπαδοί σε όλο τον πλανήτη.

Tweets about "#BrasilDecimeQueSe7‬"

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News