Μπολτ και Μάρεϊ ήταν αδιαμφισβήτητα τα δύο πρόσωπα της ένατης ημέρας του αγωνιστικού προγράμματος των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο πρώτος μετά από μια νωθρή εκκίνηση, κατάπιε τον έναν μετά τον άλλον τους αντιπάλους του και με νέο ολυμπιακό ρεκόρ 9,63’’ τερμάτισε πρώτος στην κούρσα της μιας ανάσας, επιβεβαιώνοντας την απόλυτη κυριαρχία του, η οποία πέρυσι αμφισβητήθηκε από αυτήν την περίφημη άκυρη εκκίνηση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Νταεγκού της Ν. Κορέας. Ο δεύτερος καθάρισε σαν… αυγό στον Ρότζερ Φέντερερ στον μεγάλο τελικό του τένις, κερδίζοντάς τον με 3-0 σετ σε λιγότερο από δυο ώρες, στέλνοντας στα ουράνια τους διοργανωτές βρετανούς και παίρνοντας έτσι την καλύτερη ρεβάνς για την προ μηνός ήττα του στον τελικό του τουρνουά γκραν σλαμ του Γουίμπλεντον. Είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε μέσα και στα δύο πιο σημαντικά γεγονότα της χθεσινής ημέρας, ευκαιρία λοιπόν να μάθετε τι συνέβη πίσω από όσα έδειξαν οι κάμερες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ώρα 12.10 το μεσημέρι περίπου, τοπική ώρα, φτάνουμε στο MPC. Με την διάθεση περισσότερο εκείνου που κυνηγάει ένα θαύμα, πάμε στο Media Ticketing της ΔΟΕ για να δούμε μπας και περίσσεψε κανένα εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό του τένις, που ξαφνικά είχε γίνει high demand για τα media και δεν μπορούσε να τον παρακολουθήσει κανείς δημοσιογράφος απλά και μόνο με την διαπίστευσή του. Όταν φτάσαμε στο αρμόδιο γραφείο, εκείνο ήταν έτοιμο να κλείσει. Εξηγούμε την κατάσταση. «Είμαστε από την Ελλάδα, μπλα μπλα μπλα, δεν είναι δυνατόν κανένα ΜΜΕ από την χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες να μην έχει δικαίωμα εισόδου στον τελικό, μπλα μπλα μπλα, ήταν ολυμπιακό άθλημα το τένις μέχρι και το 1896, μπλα μπλα μπλα». Η υπεύθυνη μας λέει με έκπληξη ότι είχε βγει τελικά ένα (όλο κι όλο) εισιτήριο για τα ελληνικά media αλλά ουδείς το αναζήτησε και δόθηκε λίγο πιο πριν σε έναν Nορβηγό δημοσιογράφο. Αρχίσαμε να τραβάμε τα μαλλιά μας αλλά πριν κάνουμε καμιά ζημιά, η καλή κυρία άρχισε να ψάχνει κάτι φακέλους, μας έδειξε ένα εισιτήριο και μας είπε: «This is the very last ticket. This must be your lucky day». Και πράγματι με μια τέτοια εξέλιξη, έδειχνε να είναι η τυχερή μας ημέρα.

Η τελευταία συμβουλή από το Media Ticketing Office της ΔΟΕ  ήταν «Just hurry, Wimbledon is far from here». Και πράγματι, ωραίο να έχεις εισιτήριο, αλλά τι κάνεις όταν ο αγώνας ξεκινά σε μιάμισι ώρα και εσύ είναι ακόμα στο MPC και θέλεις τουλάχιστον τόσο για να πας εκεί; Πρώτον, τρέχεις στο Media Transportation για να σου εξηγήσουν τον συντομότερο τρόπο. «Μην πάρεις καλύτερα το shuttle bus, έχει μεγάλες καθυστερήσεις λόγω του μαραθωνίου των γυναικών. Σου προτείνουμε να πας με μετρό. Θα είσαι στον σταθμό το πολύ σε μια ώρα», μας εξήγησαν. Αυτό όμως που δεν είπαν ότι τόσο θα κάναμε εντός των τρένων.
Ωστόσο από τον σταθμό που σε αφήνει ο υπόγειος, οφείλεις να περπατήσεις περίπου 20 λεπτά για να φτάσεις στην εγκατάσταση του All England Club. Χώρια που και για να πας στον σταθμό του Stradfort χρειάζονταν ένα δεκάλεπτο με το εσωτερικό λεωφορειάκι και άλλα ένα τέταρτο περπάτημα. Οπότε; «Ας πάμε με το λεωφορείο που έχουν βάλει για τους δημοσιογράφους, όσο και αν κάνει, να ξέρω τουλάχιστον ότι θα με αφήσει μέσα στην εγκατάσταση και δεν θα την ψάχνω μέσα στην βροχή», πήραμε την απόφαση. Βέβαια, το επόμενο τέτοιο λεωφορείο αναχωρούσε πλέον στη 1.20μμ και με βάση τις αισιόδοξες εκτιμήσεις, δεν θα ήμασταν στην εγκατάσταση πριν τις 2.30μμ αλλά «δεν πειράζει». Άλλωστε μέσα μας πιστεύαμε: «Τόσο θα κρατήσει ο αγώνας, σχεδόν πέντε ώρες έπαιζε ο Ελβετός στα ημιτελικά, δεν χάθηκε και ο κόσμος αν χάσουμε την πρώτη του ώρα». Αμ δε! Η πρώτη ώρα έμελε να είναι η μισή από την διάρκεια του μεγάλου τελικού.

Φτάνοντας στην εγκατάσταση, στέκεται ευεργετική η προηγούμενη παρουσία μας ώστε να ξεπεράσουμε γρήγορα το ευχάριστο σοκ από την παρουσία μας στον ναό του τένις. Πλέον τα σύννεφα έχουν εξαφανιστεί και την λιακάδα εκμεταλλεύονται χιλιάδες λονδρέζοι που έχουν ξαπλώσει πάνω σε έναν λόγγο που σχηματίζεται δίπλα από το Court1 θαρρείς και κάνουν πικ νικ. Από εκεί παρακολουθούν τον τελικό που γίνεται παραδίπλα σε… γιγαντοοθόνη. Οι συγκεκριμένοι δεν βρήκαν εισιτήριο για το Center Court, πλήρωσαν όμως απλά για να μπουν στην εγκατάσταση του All England Club και να απολαύσουν ώστε και με αυτόν τον τρόπο τον αγώνα. Φανταστείτε τον εαυτό σας να πληρώνετε εισιτήριο για να πάτε μέχρι το γήπεδο αλλά να δείτε την αγαπημένη σας ομάδα από… τηλεοράσεως, έξω από αυτό, νιώθοντας όμως τον παλμό και ακούγοντας το πλήθος από μέσα; Ε, αυτό που σε εμάς φαίνεται αδιανόητο, στους εδώ ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Κρατώντας τις μπύρες τους, όταν φτάσαμε πανηγύριζαν σαν τρελοί την κατάκτηση του πρώτου σετ με 6-2. Οπότε χωρίς άλλη χρονοκαθυστέρηση, σπεύσαμε στο γήπεδο για να μπούμε μέσα και να δούμε τουλάχιστον την συνέχεια. Αυτό θέλαμε τουλάχιστον, γιατί πέρασε κανά εικοσάλεπτο μέχρι να συμβεί. Ο λόγος; Μάρεϊ και Φέντερερ έπαιζαν το πιο χρονοβόρο γκέιμ του μεταξύ τους ματς και όσο βρίσκεται σε εξέλιξη αγώνας, οι κανόνες είναι σαφείς: ουδείς θεατής, δημοσιογράφος ή λοιπός παρατρεχάμενος μπαίνει, ουδείς βγαίνει. Και η βασίλισσα Ελισάβετ να εμφανιστεί εκείνη την ώρα, θα περιμένει πότε θα γίνει διάλειμμα. Από τις αντιδράσεις του πλήθους καταλαβαίναμε. «Αβαντάζ Μάρεϊ, ισοπαλία, αβαντάζ Φεντερέρ, ισοπαλία, αβαντάζ…». Καταλαβαίναμε ότι διεξάγονταν το πιο κρίσιμο ίσως γκέιμ του ματς.

Όταν τελείωσε, οι βρετανοί πανηγύριζαν. Όταν μπήκαμε, το ταμπλό έγραφε 3-0 υπέρ του Μάρεϊ στο δεύτερο σετ. Σύντομα αυτό θα γίνονταν 5-0. Ο βρετανός συμπλήρωνε ένα απίστευτο σερί εννέα κερδισμένων γκέιμς χωρίς ο νούμερο ένα τενίστας του κόσμου, όπως είναι ο Φέντερερ, να μπορεί να κερδίσει ούτε ένα. Από το 2-2 στο 6-2 του πρώτου σετ και στο 5-0 του δεύτερου, που σύντομα ολοκληρώθηκε σε 6-1. Κάπως πήγε να αντιδράσει ο Ελβετός στο τρίτο, αλλά ήταν πλέον αργά. Το ποτάμι δεν γύριζε πίσω. Ο Ρότζερ Φέντερερ δεν είχε ούτε τα σωματικά ούτε τα ψυχικά αποθέματα να γυρίσει ένα τέτοιο παιχνίδι. Ο Αντι Μάρεϊ ξανάκανε μπρέικ και με 6-4 έφτασε στην πιο εύκολη νίκη που θα μπορούσε να περιμένει σε έναν τελικό απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. Ο κόσμος ζητωκράυγαζε, σημαίες βρετανικές παντού και ο Μάρει αμέσως μετά τη νίκη να τρέχει στους συγγενείς του, να ανταλλάσει φιλιά με την οικογένεια και αμέσως μετά να επιστρέφει πίσω στο κορτ για να πανηγυρίσει με… καθυστέρηση, σαν τον Ραντανπλάν ένα πράγμα, αλλά σαν μικρό παιδί. Μπορεί να συμπληρώνεται σχεδόν αιώνας από την τελευταία φορά που βρετανός κέρδισε το τουρνουά του Γουίμπλεντον, στο ολυμπιακό όμως τουρνουά που έγινε στις ιστορικές εγκαταστάσεις τα κατάφερε. Και έχει μεγάλη σημασία αυτό, γιατί πότε άλλοτε θα ξαναδούμε στο Γουίμπλεντον τους παίκτες και τις παίκτριες να φοράνε πολύχρωμα σορτσάκια, φούστες και μπλουζάκια ανάλογα με την χώρα που εκπροσωπεί ο καθένας και όχι τα ολόλευκα που επιβάλει το αυστηρό dress code του βρετανικού γκραν σλαμ;

Μείναμε άλλη μια ώρα στους χώρους, να χαζεύουμε τις εγκαταστάσεις, τα μαγαζιά, τον κόσμο. Και ακριβώς στις 7.30 πήραμε το λεωφορείο της επιστροφής αρχικά για το MPC, όπου έκανε κοντά μιάμιση ώρα να φτάσει και από εκεί κατευθείαν για το Ολυμπιακό Στάδιο του Stratford, περίπου άλλα δέκα λεπτά. Ευτυχώς ήμασταν χωρίς… βάρη αυτή τη φορά, αφού στο Γουίμπλεντον πήγαμε… τουρίστες. Με κινητό και φωτογραφική μηχανή και μια ομπρέλα αλλά χωρίς τσάντα με λαπτοπ και λοιπά σύνεργα. Θέλαμε να απολαύσουμε επιτέλους έναν αγώνα σαν απλοί φίλαθλοι, ολόκληρο (έστω και αν προλάβαμε τον μισό), απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε άγχος δουλειάς. Θα τα γράψουμε και μετά άλλωστε. Και κάπως έτσι πήγαμε και στο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου μπήκαμε στην κατάμεστη κερκίδα την στιγμή που ξεκίναγαν οι τρεις ημιτελικές σειρές των 100 μέτρων. Είδαμε έναν Μπολτ να κολλά στην εκκίνηση, να καταπίνει μετά τους αντιπάλους του και να φρενάρει στα τελευταίο είκοσι μέτρα και καταλάβαμε: αυτός δεν χάνει με τίποτα. Μένει να δούμε που θα σταματήσουν τα χρονόμετρα.

Ωρα 9.40μμ τοπική βρισκόμαστε στην μεικτή ζώνη, που ωστόσο έχει αρχίσει να αδειάζει. Όλοι θέλουν να μπουν στο στάδιο, να δουν την «κούρσα του αιώνα» από κοντά. Και εμείς φυσικά, αλλά εκείνη την ώρα μόλις είχε ολοκληρωθεί ο προκριματικός του ύψους. Αποκλείστηκε ο έλληνας Μπανιώτης, προκρίθηκε ο κύπριος Ιωάννου, δυο- τρεις δηλώσεις στα πεταχτά γιατί και αυτοί θέλουν να παν στην εξέδρα για την κούρσα. Από τα μεγάφωνα αρχίζει η παρουσίαση των οκτώ αθλητών. Οι σκηνές απίστευτες. Φεύγουμε από την μεικτή ζώνη και τρέχοντας και εμείς σαν τον… Μπολτ, ανεβαίνουμε σκάλες και σπεύδουμε στις θέσεις μας. Δεν είμαστε οι μόνοι. Έξω από το στάδιο σε αυτό το ένα λεπτό (σε τόσο πρέπει να κάναμε μια διαδρομή για την οποία συνήθως θέλουμε κανά πεντάλεπτο) βλέπεις ανθρώπους αλαφιασμένους, να τρέχουν δεξιά και αριστερά. Για κάποιον λόγο και αυτοί δεν είχαν επιστρέψει ακόμα στις θέσεις τους. Οι σεκιούριτι μας λένε: «Sorry, we are full, try another gate». Αρχίζουμε να φοβόμαστε ότι δεν θα δούμε την κούρσα ποτέ. Τελικά λίγο με τσαμπουκά και λίγο με ελληνική πονηριά («μα εκεί καθόμουν, να, έχω και τον υπολογιστή») κερδίζουμε την είσοδο και σπεύδουμε πρώτη – πρώτη σειρά του κάτω διαζώματος, στο ίδιος ύψος ουσιαστικά με τους αθλητές. Ακούγεται το μπαμ του αφέτη. Ο Μπολτ κερδίζει. Ο Μπλέικ μένει δεύτερος. Ο Πάουελ σταματά με θλάση στα μισά. Πλην αυτού, οι άλλοι επτά του τελικού κάνουν κάτω από 10 δευτερόλεπτα ο καθένας, στην γρηγορότερη κούρσα όλων των εποχών.

Και κάπως έτσι, γράφτηκε η ιστορία. Ο τυφώνας Μπολτ έγινε πλέον και επισήμως ένας θρύλος της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Πέτυχε την δεύτερη κορυφαία επίδοση που έχει καταγραφεί ποτέ στα χρονικά, μετά το ασύλληπτο 9,58’’ που έκανε το 2009 στο Βερολίνο. Και ξέσπασε στα γνωστά πανηγύρια. Και πανηγύριζε. Και πανηγύριζε. Και μιάμιση ώρα μετά τη νίκη του, εξακολουθούσε να προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού. Στον κόσμο που παρέμενε κοντά μεσάνυχτα στην εξέδρα που βρίσκεται πάνω από τη μεικτή ζώνη των τηλεοπτικών συνεργείων. Σε εμάς τους δημοσιογράφους που τον αναμέναμε σχεδόν ένα δίωρο μετά στη μεικτή ζώνη. Και στη συνέχεια στην αίθουσα της συνέντευξης Τύπου που γέμισε τόσο ασφυκτικά, που οι σεκιούριτι αναγκάστηκαν να απαγορεύσουν την είσοδο και να δώσουν τις απαντήσεις του Μπολτ από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης.

Τρεις τη νύχτα, στο Javelin Train για το King’s Cross, κάποιοι ελάχιστοι επιστρέφουμε πλέον μετά από άλλη μια έντονη μέρα στα ξενοδοχεία μας. Περπατάμε ανάμεσα σε μεθυσμένους βρετανούς που ξενυχτούσαν και μας επιδεικνύουν με χαρά τα εισιτήρια της χθεσινής ημέρας. «Τον είδατε τον Μπολτ; Εμείς τον είδαμε». Άλλωστε, όσα συνέβησαν αυτήν την Κυριακή είναι από τα γεγονότα που θα χαίρεσαι πραγματικά να περιγράφεις στις παρέες, όχι μόνο μεθυσμένος αλλά και απόλυτα νηφάλιος, όχι μόνο τώρα που είναι πρόσφατο και ζεστό γεγονός αλλά για τα πολλά επόμενα χρόνια. Είναι από τα γεγονότα που θέλεις να λες: «Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί…».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News