Για όσους έχουν καλύψει Ολυμπιακούς Αγώνες, η Παρασκευή που συμπληρώνεται μια εβδομάδα από την τελετή έναρξης είναι η πιο δύσκολη από δημοσιογραφικής άποψης. Είναι η μέρα που ξεκινά ο στίβος, που συνεχίζεται ωστόσο το κολύμπι, που υπάρχει πλήρης αγωνιστική δραστηριότητα και που πρέπει να γίνεις χίλια κομμάτια για να τα προλάβεις όλα. Μοιραία, πρέπει να επιλέξεις τι δεν θα καλύψεις. Και πρώτη στην σχετική λίστα ήρθε η… δεξίωση την οποία αποφάσισε να παραθέσει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή χθες το βράδυ, κάπου στο κέντρο του Λονδίνου (και αρκετά μακριά από το Ολυμπιακό Πάρκο). Την ώρα που ακόμα αγωνίζονταν έλληνες αθλητές, όπως ο Λούης Τσάτουμας στον στίβο και η Νόρα Δράκου στην κολύμβηση. Ήταν δυνατόν να τους αφήσουμε να αγωνίζονται μόνοι τους και να τρέχουμε στα… πουρνάρια. Όχι φυσικά. Για αυτό και πολύ αμφιβάλω αν και ποιοι έλληνες δημοσιογράφοι κατάφεραν να πάνε, με την εξαίρεση των απεσταλμένων της ΕΡΤ φυσικά που είναι κάμποσοι για να μπορούν να πηγαίνουν και σε τέτοιες "υποχρεώσεις" (αλλά και να χάνουν την live μετάδοση του μοναδικού μέχρι τώρα ελληνικού ολυμπιακού μεταλλίου ή να κάνουν από το… στούντιο του IBC στο Λονδίνο και όχι από τα γήπεδα τις πιο πολλές περιγραφές τους).

Σε κάθε περίπτωση, εμείς δεν καταφέραμε να πάμε σε αυτήν την εκδήλωση. Και είναι κρίμα, γιατί θα ήταν μια καλή ευκαιρία να πάρουμε την επίσημη θέση της ΕΟΕ στο φερόμενο «διάβημα» του («κουμπάρου» και «καρντάση» μας κατά τα άλλα) Ερντογάν προς τον Ζακ Ρογκ για τον… "επαναπατρισμό" της ολυμπιακής φλόγας στην Τουρκία. Όπως θα θέλαμε σήμερα το μεσημέρι να βρεθούμε στην καθημερινή ενημέρωση του εκπροσώπου Τύπου της ΔΟΕ και να ζητήσουμε και από αυτήν  επίσημη τοποθέτηση για αυτό το ζήτημα. Ωστόσο την ίδια ώρα θα είμαστε στο κωπηλατοδρόμιο, κάπου μιάμισι ώρα μακριά, ελπίζοντας να πανηγυρίζουμε τα επόμενα ελληνικά μετάλλια σε αυτό που τείνει να γίνει το εθνικό μας άθλημα: στο να τραβάμε κουπί. Δεν πειράζει. Ας πάει κάποιος από την πολυπληθή ομάδα της ΕΡΤ και ας κάνει την ερώτηση και για εμάς τους υπόλοιπους.

Η μέρα ξεκίνησε με τρεις ευχάριστες εκπλήξεις. Η πρώτη είχε να κάνει με την κατάσταση της υγείας μας, που ήταν εμφανώς καλύτερη μετά τον κατοίκον περιορισμό της Πέμπτης (αν και όχι ακόμα στο φόρτε της). Την δεύτερη την δοκιμάσαμε στο ξενοδοχείο ακόμα, όταν η ρεσεψιονίστ μας αποκάλυψε με χαρά ότι στο διπλανό δωμάτιο από το δικό μας «μένουν οι γονείς της κοπέλας που κέρδισε χθες το χρυσό μετάλλιο για την Ολλανδία στην κολύμβηση». «Ποιας; Της Κρομοβιντζόγιο, που έκανε την μεγάλη έκπληξη στα 100μ ελεύθερο και όλοι την αποκαλούν θηλυκό Βαν ντε Χούγκεμπαντ;», απαντήσαμε. Η ρεσεψιονίστ γούρλωσε τα μάτια. Κοίταξε τα χαρτιά της. «Ναι, έτσι τους λένε. Ήρθαν χθες αργά το βράδυ πανηγυρίζοντας, μας άφησαν και ένα αυτόγραφο της κόρης τους. Θα μείνουν ως την Δευτέρα, θέλεις να τους αφήσω μήνυμα να τους γνωρίσεις;». Δεν χρειάστηκε να δοθεί απάντηση. Η έκφραση του προσώπου μου τα έλεγε όλα. Αλλά πέρα από αυτό που λέμε «τύχη βουνό», υπήρχε και αυτή της απορίας. «Τι δουλειά έχουν οι γονείς μιας χρυσής ολυμπιονίκη σε ένα τέτοιο ξενοδοχείο;».

Η περιοχή που μένω δεν είναι και από τις πιο καλόφημες, όπως συμβαίνει γενικά σε κάθε περιοχή πέριξ κεντρικών σιδηροδρομικών σταθμών ανά την Ευρώπη. Το King’s Cross είναι κόμβος βέβαια για να πας οπουδήποτε στο Λονδίνο, αφού είναι κάτι σαν Σταθμός Λαρίσης, Ομόνοια, Σύνταγμα και ΚΤΕΛ Κηφισού ταυτόχρονα από πλευράς συγκοινωνιακών διασυνδέσεων – αλλά δεν το λες και περιοχή χλιδάτη. Τουναντίον. Και το ξενοδοχείο καθαρό μεν, αλλά στην λογική όλων των πανδοχείων της περιοχής. Συγκριτικά φτηνό, αλλά αυτό συμβαίνει λόγω περιοχής αλλά και μιας σειράς άλλων πραγμάτων. Για παράδειγμα, στο δωμάτιό μας με το ζόρι χωράμε εμείς και η βαλίτσα μας. Οι τουαλέτες είναι κοινόχρηστες, ώστε να κατέβει το κόστος της διαμονής. Καθαρές μεν, κοινόχρηστες δε. «Πως καταδέχονται να μένουν εδώ οι γονείς μιας αθλήτριας που κέρδισε χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες;», αναρωτηθήκαμε. Και αυτομάτως γεννήθηκε η απορία. «Θα το έκαναν αυτό οι συγγενείς οποιουδήποτε έλληνα συμμετέχοντα;». Και το λέμε όχι ρητορικά, γιατί μαθαίνουμε ότι οι πιο πολλοί έχουν καταλύσει σε ξενοδοχεία γνωστών αλυσίδων κοντά στο Big Ben και την Tower Bridge.

Τέλος πάντων, το πιάσατε το υπονοούμενο. Οπότε πάμε στην τρίτη ευχάριστη έκπληξη. Ήταν όταν μπήκαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Στράτφορντ. Δέκα το πρωί και ήταν κατάμεστο με 80.000 κόσμου. Τόσοι πήγαν για να δουν αδιάφορους στην πλειοψηφία τους προκριματικούς (αν και οφείλω να παραδεχτώ την τρέλλα που έχουν οι βρετανοί με τον στίβο και ειδικά με την επταθλήτριά τους, την Ένις, που προηγείται στα μισά του δρόμου). Όλοι αυτοί  πήγαν να υποδεχτούν τον «βασιλιά» των Ολυμπιακών Αγώνων, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα. Μια ατμόσφαιρα πάρτι, αφού συνέχεια τα μεγάφωνα παίζουν χορευτική μουσική σε συνδυασμό με τις ξεσηκωτικές περιγραφές των εκφωνητών. Για πολλούς η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ξεκίνησε μόλις χθες. Εμείς, αν και στιβικοί, διαφωνούμε με αυτό, αλλά είναι άλλη κουβέντα αυτή.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα ευχάριστα. Γιατί από αγωνιστικής πλευράς, ας μην το συζητάμε καλύτερα. Σχεδόν 20 ελληνικές συμμετοχές είχαμε την Παρασκευή και η μία πήγε χειρότερα από την άλλη. Ούτε ο Ιακωβάκης ούτε η Μπελιμπασάκη ούτε Πέρρα και

Πανέτα στο τριπλούν πέτυχαν να προκριθούν. Μετά την αποτυχία των τελευταίων και την γνωστή απουσία της Παπαχρήστου, η Ελλάδα δεν θα εκπροσωπηθεί στον τελικό αυτού του αγωνίσματος για πρώτη φορά στην ιστορία. Ούτε το βράδυ πέτυχε να προκριθεί ο Λούης Τσάτουμας, παρόλο που είχαμε την παγκόσμια πρωτοτυπία να κληθεί να κάνει… τέσσερα άλματα στον προκριματικό, γιατί οι κριτές "ξέχασαν" να μετρήσουν το πρώτο από αυτά (που ανεπισήμως ήταν το καλύτερό του, αλλά πάλι δεν του έδινε την πρόκριση, οπότε καλοδεχούμενη η εξτρά ευκαιρία που του δόθηκε εξαιτίας αυτής της γκάφας, έτερον εκάτερον αν την σπατάλησε). Και οι ιστιοπλόοι μας δεν είχαν αέρα στα πανιά τους, μόνο ο κύπριος Κοντίδης συνεχίζει να χτυπά μετάλλιο, αν και έπεσε στην δεύτερη θέση. Αν υπάρχει κάτι ευχάριστο για να θυμόμαστε είναι η πρόκριση της Νόρας Δράκου στα ημιτελικά των 50μ ελεύθερο με τον 13ο χρόνο, έστω και αν το βράδυ σε αυτά δεν επανέλαβε την ίδια επίδοση. Δεν πειράζει όμως. Πιτσιρίκα είναι και  έχει όλο το μέλλον μπροστά της.

Σε διεθνές επίπεδο υπήρχαν πάντως πολλές ειδήσεις. Καταρχήν οι ΗΠΑ προσπέρασαν στον πίνακα των μεταλλίων την Κίνα. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στον Φελπς, που χθες κέρδισε το 17ο προσωπικό χρυσό του μετάλλιο και το 21ο συνολικά ανεξαρτήτου χρώματος, διευρύνοντας το απίθανο ρεκόρ του.  Οι διοργανωτές βρετανοί πανηγύριζαν σε μια μέρα όσα μετάλλια δεν είχαν κερδίσει σε μια εβδομάδα. Πιο πολύ συζητήθηκαν τα δύο στην ποδηλασία πίστας, ωστόσο προσωπικά μας συγκλόνισε ένα βίντεο που μόλις είδαμε στο BBC για την δίκωπο γυναικών. Η μία από τις κωπηλάτισσες σχεδόν έχει σαρανταρήσει και έλεγε με λυγμούς στην κάμερα πριν τους Αγώνες: «Θέλω να το προσπαθήσω για μια τελευταία φορά». Στις προηγούμενες τρεις διοργανώσεις, σε Σίδνεϊ, Αθήνα και Πεκίνο, είχε μείνει… δεύτερη. Τελικά ήρθε η ώρα που τα κατάφερε.

Οι βρετανοί είχαν και άλλους λόγους για να πανηγυρίζουν. Μέχρι και στο τζούντο πήραν μετάλλιο, για να μη μιλήσουμε για αυτό που εξασφάλισαν στο τένις με την πρόκριση του Άντι Μάρεϊ στον μεγάλο τελικό. Ωστόσο αυτό που συζητήθηκε περισσότερο ήταν ο αγώνας που προηγήθηκε ανάμεσα σε Φεντερερ και Ντελ Πορτο που κόντεψε να πιάσει τις πέντε ώρες (ολυμπιακό ρεκόρ διάρκειας για ένα τουρνουά που κρίνεται στα δύο νικηφόρα σετ και όχι στα τρία, όπως συμβαίνει στα γκραν σλαμ). Και είτε το πιστεύετε είτε όχι, παρά την τρέλα που έχουμε με το τένις, από αυτήν την ματσάρα δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να δούμε ούτε… εικόνα. Μόλις διαβάσαμε το σχετικό άρθρο του Γιάννη Κυφωνίδη και αρχίσαμε να ζηλεύουμε όλους εσάς που με άνεση και χωρίς υποχρεώσεις παρακολουθείτε τους Αγώνες από τις οθόνες σας. Εσάς που βλέπετε αυτό που γουστάρετε να δείτε και όχι αυτό στο οποίο «πρέπει» να πάτε. Εσάς που δεν έχετε την ανάγκη να ξυπνάτε από το άγριο χάραμα και να γυρνάτε πίσω ξημερώματα, κουβαλώντας μια βαριά τσάντα που έχει από λαπτοπ και λοιπά επαγγελματικά σύνεργα μέχρι ολόκληρη γκαρνταρόμπα, απαραίτητη με τις τόσες εναλλαγές του καιρού στην διάρκεια της ημέρας. Και που δεν χρειάζεται να περνάτε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας σε λεωφορεία και τρένα, τρέχοντας στα θεωρητικά σημαντικά ελληνικού ενδιαφέροντος γεγονότα αλλά χάνοντας την μαγεία της παρακολούθησης με την άνεση του φιλάθλου ενός ολόκληρου αγώνα.

Τι λέω όμως; Αυτά ισχύουν για χθες. Και για το πεντάωρο αυτού του παιχνιδιού  και μόνο, που θα θέλαμε να μπορούσαμε να… διακτινιστούμε για να πεταχτούμε μέχρι το Γουίμπλεντον να το δούμε και εμείς. Γιατί είμαι σίγουρος ότι σήμερα όλοι όσοι με διαβάζουν θα ήθελαν να συμβεί το αντίθετο. Να μπορούσαν να δουν από κοντά τις πρώτες κούρσες του Μπολτ. Να βρεθούν στην πισίνα που η Εθνική Πόλο θα αντιμετωπίσει την Ισπανία. Κυρίως όμως, να βρεθούν στην εγκατάσταση της κωπηλασίας, να «τραβήξουν νοερά κουπί» μαζί με τα ελληνικά πληρώματα και ενδεχομένως να σιγοτραγουδήσουν στο τέλος τον εθνικό μας ύμνο. Έστω και αν για να μπορέσει να συμβεί αυτό, έχουμε βάλει το ξυπνητήρι να χτυπήσει στις πέντε τα χαράματα (και το ρολόϊ δείχνει ήδη 2.49πμ). Ούτε καν στις έξι, που το έβαζε ο Χουζούρης από τα Στρουμφάκια. Καληνύχτα! Καλημέρα! Η ολυμπιακή δράση συνεχίζεται. Και κακά τα ψέματα, ξημερώνει μια μέρα που μπορεί σε εμάς τους Έλληνες να μας προσφέρει πολλές συγκινήσεις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News