Σπάνια έλληνας ηθοποιός έχει καταφέρει να κάνει καριέρα στην Αμερική. Εξαιρέσεις, μόνο. Ακόμα και με υποστήριξη και με δυνατό promotion. Τους λείπει το background; Ο κοσμοπολίτικος αέρας; ή φταίει η γλώσσα; Πάνε στο Χόλυγουντ και γυρνάνε με κατεβασμένα τα φτερά, ασχέτως τι διαδίδουν ύστερα εδώ. Για δόξες, τάχατες, και μεγαλεία.

Κάτι ανάλογο συνέβη και με την περίπτωση του Έλληνα Πρωθυπουργού. Αστέρας άλλης Σκηνής αυτός –της Πολιτικής. Τον έβλεπα στη συμπαραγωγή του με τον Κλίντον κι είχα έναν κόμπο στο λαιμό. Ο ένας, βγαλμένος απ’ το Αctors Studio, ο άλλος σχολική παράσταση, να ντρέπεσαι. Δείτε άλλωστε το στήσιμό του δίπλα στη Μισέλ! Σαν τη στραμπουλιγμένη προφορά των αγγλικών του.
   
Όχι, όχι, δε φταίει η γλώσσα γιατί κι εδώ, με τη μητρική του, το ίδιο γίνεται. Μοιάζει να παίζει σε παράσταση της «αρπαχτής» παρά να κάνει άσκηση σοβαρής Πολιτικής. Σε θέατρο με ρεπερτόριο εναλλασσόμενο. Κάθε βράδυ έργο διαφορετικό. Αυτοσχεδιάζει μάλλον, με ατάκες της στιγμής και ενέργειες στον βρόντο– όχι πάντως σε ένα έργο δομημένο, με αρχή, μέση, τέλος, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και άποψη σκηνοθετική. 

Ποια είναι η τεχνική του; Υιοθετεί έναν ρόλο και παίζει με αθωότητα το ψέμα του. Την επομένη, φοράει με την ίδια άνεση τον ακριβώς αντίθετό του. Που τον υποστηρίζει, κι αυτόν, με τόσο θράσος που λες «δεν μπορεί, θα 'χει δίκιο». (Μεγάλες του επιτυχίες το Merkel, go home – και Ο Κολλητός της Μέρκελ• Διώκτης Μνημονίων– και Όψιμος Μνημονιακός• το grand σουξέ του Ο Θαυματοποιός: βγαίνει απ’ την κάλπη Όχι και μπροστά στα μάτια σου το κάνει Ναι).   
Τη μεγαλύτερη μπαλάφα να του δώσεις, είναι ικανός να τη μετατρέψει σε απρόσμενη επιτυχία. Λες κι έχει πάνω του κοκαλάκι νυχτερίδας. 

Η διαφορά του με τους προηγούμενους αστέρες της πολιτικής είναι ότι εκείνοι,  ψεύτικοι οι περισσότεροι ως το μεδούλι τους, σε κορόιδευαν και το ’ξερες. Ενώ αυτός, σε κοροϊδεύει αλλά δεν θέλεις να το ξέρεις. Ξεχνάς το ψέμα του και πιστεύεις ότι το επόμενο είναι η μόνη αλήθεια.

Πώς τα καταφέρνει; Με τη μέθοδο «σαρπράιζ»: Ποτέ δεν ξέρεις τι έχει στο μυαλό του. Άγραφο χαρτί. Βγαίνει στη Σκηνή και αγνοείς τι πρόκειται να δεις, προς τα πού πηγαίνει την παράσταση, τι διαολιά θα σου σκαρώσει. Βρίσκεσαι κάθε φορά μπροστά σε μία έκπληξη, μη σου πω και σ’ έργο διαφορετικό. Αυτή είναι κι η πρωτοτυπία του, η μόνη ανανέωση που φέρνει στην πολιτική Σκηνή ο Τσίπρας:  Ο ίδιος είναι «Ρόλος», κι ο στόχος του, να παραμείνει στη Σκηνή.

Όμως, δεν μπορείς να τον πεις ταλαντούχο ηθοποιό. Με αξιώσεις και φαντασία δημιουργική. Όπως δε λες τον Μητσικώστα ερμηνευτή. Μίμο, ναι. Μια απομίμηση, ένα συμπίλημα από Τσε, Λούλα και Αντρέα – προπαντός αυτόν. Και λίγο Μιτεράν (σαν πρόθεση, ίσως). Όλους αυτούς τους ρόλους τούς προσαρμόζει πάνω του. Δίχως δικό του άξονα αναφοράς, χωρίς ξεχωριστή προσωπικότητα για να δημιουργήσει ο ίδιος ρόλο, να βάλει το ατομικό του στίγμα, ν’ αφήσει τη σφραγίδα του, το βαθύ προσωπικό του αποτύπωμα. Η υποδομή του αποδεικνύεται ως τώρα πολύ κατώτερη απ’ τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του.

Παρ' όλα αυτά, πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι παίρνει όλη την παράσταση επάνω του και καταφέρνει να τραβήξει το κοινό στις αίθουσες. Αλλά δε φτάνει αυτό, αλίμονο. 
 
Μπορεί ο Τσίπρας άραγε να παίξει κάποτε στα σοβαρά τον ρόλο του ηγέτη; Μακάρι. Για να μη μείνει ένας ζεν πρεμιέ – απ’ αυτούς με το χαμόγελο που έτσι αποσπούν την ψήφο του κοινού. Δεν είναι καλό ούτε για όσους τον ψηφίζουν (κυρίως νέοι 18 ως 24 και γυναίκες 45 plus) ούτε για τη χώρα.

Όσοι ξέρουνε τα παραμέσα, λένε πως έχει δαιμόνιο αμπιγιέρ. Κι ότι αυτός τον συμβουλεύει και τον καθοδηγεί. Ισχυρίζονται ότι η επιρροή του Παππά (υιού) είναι τεράστια. Διόλου απίθανο. Κι έτσι όπως τον βλέπω πίσω απ’ τον Πρωθυπουργό, να κουβαλάει στα αεροδρόμια τα κοστούμια του μέσα στις νάιλον θήκες, πάει μοιραία το μυαλό μου στον «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ. Περιγράφει τη σχέση μεταξύ ενός πολύ φιλόδοξου ηθοποιού (που «ντύνεται» ήρωες Σαιξπηρικούς) και του αφοσιωμένου Αμπιγιέρ του. Με αυτόν μοιράζεται τις ανασφάλειες, το κλάμα και το γέλιο του. Κι όταν, λίγο πριν την πολλοστή παράσταση του «Βασιλιά Ληρ» ο πρωταγωνιστής καταρρέει ψυχολογικά, ο Αμπιγιέρ του προσπαθεί απεγνωσμένα να τον εμψυχώσει και να του τονώσει την αυτοπεποίθηση. Για να μη ματαιωθεί η παράσταση.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News