Το σχέδιο μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα της Κεντροαριστεράς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μάλλον άρχισε εσπευσμένα και υπό το βάρος της χρεοκοπίας μιας συγκεκριμένης στρατηγικής του Τσίπρα, αλλά μοιάζει να προχωρεί ικανοποιητικά.

Ακόμη όμως και αν επικρατήσει πλήρως ο Τσίπρας, ακόμη και αν ξαναπάει τη χώρα σε εκλογές, τις κερδίσει και αποκτήσει μία συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα που θα στηρίζει την επιλογή της μετεξέλιξης και τις ανάγκες του κυβερνητικού πραγματισμού, κάθε άλλο παρά επίζηλη θα είναι η θέση του, καθώς θα έχει καταστεί μεν ισχυρός πρωθυπουργός, αλλά θα καλείται να διαχειρισθεί μία εκρηκτική κατάσταση (στη δημιουργία της οποίας ο ίδιος θα έχει συμβάλει τα μέγιστα).

Να τι θα έχει να αντιμετωπίσει ο πρωθυπουργός:

• Ένα τρίτο Μνημόνιο που προβλέπει νέα δημοσιονομική προσαρμογή μέσω ακόμη βαρύτερης λιτότητας, σε μία κοινωνία ήδη εξουθενωμένη -οικονομικά και ψυχολογικά- από μία πενταετία τέτοιων πολιτικών, η οποία θα διαπιστώνει ότι ο αντιμνημονιακός Μεσσίας που νόμιζε πως βρήκε δεν είναι παρά απλώς μία γοητευτικότερη έκδοση των προκατόχων του.
• Μία δέσμη μεταρρυθμίσεων που ανέλαβε να υλοποιήσει, ενώ ο ίδιος και το κόμμα του τις καταγγέλλουν και στέκονται ιδεολογικά απέναντι. Η ελλιπής λεγόμενη ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων υπέσκαψε το κυβερνητικό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων – στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η εσωτερική αντίσταση είναι τέτοια που μάλλον θα το υπονομεύσει καίρια.
• Μία αντιπολίτευση που σύρθηκε στην κοινοβουλευτική υποστήριξη του Μνημονίου, αλλά θα δυσκολεύεται όλο και πιο πολύ να αναλαμβάνει το επώδυνο κόστος του διαπραγματευτικού φιάσκου κάποιου άλλου. Ήδη, στις ΚΟ της αντιπολίτευσης επικρατεί αναβρασμός, καθώς σε πλείστες όσες περιπτώσεις, οι βουλευτές των κομμάτων αυτών υποφέρουν από την οργή των ψηφοφόρων τους, την ώρα που αντάρτες του ΣΥΡΙΖΑ στις ίδιες περιφέρειες καταψηφίζουν, κηρύσσουν αντίσταση κατά των μέτρων και παράλληλα ρουσφετολογούν κατά τα ειωθότα.
• Ένα νέο αντιμνημονιακό μπλοκ που θα απαρτίζεται από πρώην συντρόφους του και θα ψαρεύει στα νερά των απογοητευμένων κοψοχέρηδων του λαϊκισμού, το κύμα του οποίου έφερε τον ίδιον τον Τσίπρα στην εξουσία.
• Δύσπιστους δανειστές και τους δραχμικούς της ΕΕ να συρρέουν γύρω από τον Σόιμπλε και να καραδοκούν, ώστε στην πρώτη ευκαιρία να μας σπρώξουν στην έξοδο και το χάος που -δικαιολογημένα- τόσο πολύ φόβισαν τον Τσίπρα στις Βρυξέλλες.

Ωστόσο, η στροφή του Τσίπρα [να μία καλή εναλλακτική αντί της απαγορευμένης λέξης…] μπορεί να πείσει κάποιο τμήμα της κινούμενης από ανορθολογισμό αντιμνημονιακής μερίδας του εκλογικού σώματος ότι τελικά δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Αφού ούτε ο Τσίπρας τις βρήκε…

Και τότε, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ της δημοκρατικής Κεντροαριστεράς [το είπε ξεκάθαρα ο Φίλης, «ένα πολιτικό κόμμα συνθέτει, εξισορροπεί, δεν είναι αντανάκλαση κινηματικών διεκδικήσεων»] θα μπορέσει να προσχωρήσει σε κάποιες αλήθειες:

• Η χώρα έχει ανάγκη από τολμηρές και δημιουργικές δημοσιονομικές εναλλακτικές λύσεις αντί της ολέθριας υπερφορολόγησης που γεννά ύφεση και κοινωνική αποσύνθεση. Μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής με έμφαση στο σκέλος των δημοσίων δαπανών, αντί σε εκείνο των δημοσίων εσόδων, θα ανακουφίσουν ιδιώτες και επιχειρήσεις από τον φορολογικό στραγγαλισμό της τελευταίας πενταετίας και τη σχεδιαζόμενη έντασή του και θα επιτρέψουν δημοσιονομικές παρεμβάσεις με αναπτυξιακή στόχευση.
• Χρειάζονται επίσης γενναίες και ρωμαλέες μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στις αγορές, προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσης, με στόχο να τονωθεί ο ανταγωνισμός και να προσελκυσθούν επενδύσεις, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα.
• Εδώ που φτάσαμε, το βάρος της υλοποίησης ενός τέτοιου προγράμματος δεν μπορεί να σηκώσει μόνο του ένα από τα υπάρχοντα κόμματα. Μόνο ένα ευρύτερο σχήμα, που θα περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις, παλαιές και νέες, που προσυπογράφουν αυτό το σχέδιο, μπορεί να συνεγείρει κοινωνικές ομάδες, να διασφαλίσει υποστήριξη και να καθησυχάσει θιγόμενα στρώματα, ώστε να διαθέτει την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση για να φέρει εις πέρας ένα τέτοιο τιτάνιο έργο.

Το σχέδιο είναι όμως φιλελεύθερο (ή νεοφιλελεύθερο, όπως θα έλεγε στην πολιτική του αγραμματοσύνη ο πρωθυπουργός), δεν θα μπορεί να το υπηρετήσει ούτε καν ο μετεξελιγμένος ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δοκιμάσουν, λοιπόν, τα κόμματα την κατάρτιση ενός μίνιμουμ κυβερνητικού προγράμματος, ας εστιάσουν στα θεμελιώδη και σε εκείνα στα οποία δεν δυσκολεύονται να συμφωνήσουν, ας μην είναι το σχέδιο έτσι ακριβώς όπως θα το ήθελε το κάθε ένα από αυτά.

Η συγκυρία παρέχει την ευκαιρία για τον Τσίπρα, αφού:

• Eδώ και τέσσερα χρόνια μάς κυβερνούν συνασπισμοί, έχουμε πλέον αναπτύξει σε κάποιο βαθμό κουλτούρα κυβερνητικής συνεργασίας.
• Έχουμε μπροστά μας μία καθαρή κοινοβουλευτική τετραετία, χωρίς ευρωεκλογές και δημοτικές, άρα συντρέχει μία συνθήκη πολιτικής σταθερότητας.
• Η αντιπολίτευση είναι εξουθενωμένη και μοιάζει έτοιμη να συνεργασθεί (ψηφίζει ήδη, με κόστος), καθώς το αδιέξοδο για τη χώρα αλλά και τα κόμματα ρίχνει βαριά τη σκιά του.

Εξάλλου, η επιλογή της μονοκομματικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανώς καταδικασμένη σε τραγική αποτυχία.

Εκτός αν δεν τρομάζει τον Τσίπρα η προοπτική να μείνει στην Ιστορία ως ο μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα αλλά και για την ευρωπαϊκή Αριστερά, αυτός που θα την καταδικάσει για δεκαετίες στην αφάνεια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News