«Είτε το παραδέχονται είτε όχι, πολλά ζευγάρια  βαριούνται στο κρεβάτι». Και μόνο από τη φράση, το άρθρο της Μάια Μαζορέτ – συντάκτριας της στήλης για το σεξ  στη Monde – υπόσχεται να διερευνήσει μία από τις μεγαλύτερες σκιές στη ζωή ενός ζευγαριού. Η δημοσιογράφος παραθέτει μια αγγλική μελέτη που έχει αξία γιατί καθησυχάζει τους πάντες: όχι μόνο συμβαίνει να περνούν όλοι από φάση «κούρασης», αλλά συμβαίνει συχνότερα από ό,τι νομίζει κανείς. Αυτό παρατηρείται, για παράδειγμα, σε εκείνους που έχουν κακή σχέση με το σεξ (ασθενείς, καταθλιπτικοί, άνθρωποι με σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις ή θύματα κακοποίησης) καθώς και σε εκείνους που έχουν μια δύσκολη ζωή (οι μέλλουσες ή και οι νέες μητέρες, αλλά και οι άνεργοι).

Τα καλά νέα είναι ότι, σύμφωνα πάντα με τα στατιστικά δεδομένα, η έξοδος από το αδιέξοδο δεν είναι δύσκολη: όσο περισσότερο αυξάνεται η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών τόσο λιγότερο θα βαρεθεί κανείς στο κρεβάτι. Τα κακά νέα, ότι ακόμη και στο σεξ, όσο περισσότερο νιώθει κανείς πιεσμένος τόσο λιγότερο αφήνεται. Η λύση που προτείνει η Μαζορέτ είναι απλή: αντί να διαμαρτύρεται κανείς, είναι καλύτερο να έχει μια θετική προσέγγιση, να πείσει τον εαυτό του αλλά και τον παρτενέρ του ότι όλα πάνε καλά. «Ίσως το μυστικό να μην βαρεθείτε είναι να δεσμευθείτε πως δεν θα το κάνετε» καταλήγει. Την υπόθεση να βαριούνται τα ζευγάρια επειδή στο βάθος είμαστε όλοι πολυγαμικοί δεν ούτε που να την σκεφτεί ε;

Φωτό: Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Πηγή: Shutterstock

Από το 1955 και κάθε χρόνο το Fortune δημοσιεύει τη λίστα με τις 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις των ΗΠΑ με βάση τον τζίρο των τελευταίων δώδεκα μηνών. Ποτέ όμως σε αυτά τα 62 χρόνια δεν είχε αφιερώσει το περιοδικό τόσο χώρο στη συμβολή των μεταναστών στην αμερικανική οικονομία. Πόσο χώρο; «Το 43% των επιχειρήσεων στη λίστα του 2017 έχουν ιδρυθεί από μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς» σύμφωνα με το αμερικανικό Ινστιτούτο Επιχειρηματικότητας.

Ανάμεσα στις 216 επιχειρήσεις της λίστας υπάρχουν κολοσσοί όπως η Colgate, η DuPont και η Pepsi – επιχειρήσεις που ιδρύθηκαν από Ευρωπαίους οι οποίοι αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη στην Αμερική τον 20ο αιώνα. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως καταγράφεται στον τομέα των νέων τεχνολογιών όπου «το 45% των επιχειρήσεων δημιουργήθηκαν από ξένους ή γιους ξένων». Ο Στιβ Τζομπς, ας πούμε, ιδρυτής της Apple, ήταν γιος σύρου μετανάστη. Ο Μαρκ Ράντολφ, συνιδρυτής του Netflix, ήταν γιος ενός Αυστριακού που είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Για να μην θυμηθεί κανείς τον Ουόλτ Ντίσνεϊ που ήταν γιος Καναδού ή τον Ρέι Κροκ, τον ιδρυτή της McDonald’s, η σκούφια του οποίου κράταγε από την Τσεχοσλοβακία.

Οι επιχειρήσεις που περιλαμβάνονται στη λίστα προσφέρουν εργασία σε περίπου 13 εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο τζίρος τους το 2016 έφτασε τα 5,3 τρισ. δολάρια. «Τα στοιχεία αυτά – είναι το συμπέρασμα – θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τους όσοι εμπλέκονται στη διαμάχη για τους Dreamers». Και ποιοι είναι αυτοί; Οι παράτυποι μετανάστες που ζουν στις ΗΠΑ από παιδιά. Και πολλοί σήμερα στην Αμερική κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι θα μπορούσαν με λίγη βοήθεια να προσφέρουν σε αυτή τη χώρα.

Επιχειρήσεις που έχουν ιδρύσει μετανάστες υπάρχουν σε όλους τους κλάδους

Μπλε Επιχειρήσεις γηγενών 284

Κόκκινο Επιχειρήσεις μεταναστών 216

Νέες Τεχνολογίες

Λιανικό Εμπόριο

Χρηματοπιστωτικά

Ενέργεια

Βιομηχανία

Καταναλωτικά αγαθά

Μεταφορές

Υπηρεσίες

Υγεία

Μέσα ενημέρωσης/Ψυχαγωγία

Φωτό: Κι αν αυτός είναι ο επόμενος Στιβ Τζομπς; Πηγή: Reuters/Mike Blake

«Ο πατέρας μου ξυλοκοπήθηκε σχεδόν μέχρι θανάτου, όταν φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Βίλνιους, από μια ομάδα αντισημιτών Λιθουανών. Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1930, πολύ πριν την άφιξη των ναζιστικών στρατευμάτων. Για τον ίδιο ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να φύγει από την Ευρώπη. Έγινε σιωνιστής και πήγε στην  Ιερουσαλήμ. Αργότερα μου είπε ότι στην πραγματικότητα εκείνη η επίθεση του έσωσε τη ζωή. Αν έμενε, θα είχε πεθάνει μαζί με εκατομμύρια άλλους Εβραίους στη μηχανή του Ολοκαυτώματος. Το προσωπικό του μάθημα είναι επίσης συλλογικό για το κράτος του Ισραήλ: οι Εβραίοι δεν πρέπει πλέον να αποτελούν μειονότητα στο ίδιο τους το σπίτι».

O Αμος Οζ αντλεί τα επιχειρήματά του από την οικογενειακή του ιστορία, ιστορία που είναι και εκατομμυρίων άλλων Εβραίων, για να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα που αφορά στο παρόν: «Στο Ισραήλ θα πρέπει να παραμείνουμε η πλειονότητα του πληθυσμού. Για αυτόν τον πολύ βασικό λόγο δεν πιστεύω στη λύση του δι-εθνικού κράτους. Εάν προσαρτούσαμε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, σύντομα θα γινόμασταν μειοψηφία στη χώρα μας» λέει στην Corriere della Sera.

Και οι Παλαιστίνιοι; Αυτοί, πάλι, έχασαν μια ιστορική ευκαιρία: «Έχασαν το τρένο της ειρηνευτικής διαδικασίας την εποχή του Μπιλ Κλίντον. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία για εκείνους να έχουν το κράτος τους. Θα μπορούσαν να δεχθούν τους όρους και να εργαστούν για να τους βελτιώσουν, όπως έκανε ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν το 1948 για εμάς. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι οποίοι ήταν τότε η γενιά που μεγάλωσε με τους πανεπιστημιακούς μύθους του Τρίτου Κόσμου του 1968, ήταν μαζί τους. Αλλά όχι πια. Υπάρχουν άλλα, πιο πιεστικά προβλήματα στη Μέση Ανατολή».

Ο Οζ, συγγραφέας του υπέροχου «Ιστορία αγάπης και σκότους», εξηγεί γιατί είναι επιφυλακτικός απέναντι στα πολυεθνικά κράτη. «Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τι συνέβη στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Αρκεί να δούμε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής τα τελευταία χρόνια. Στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο, το Αφγανιστάν, οι μειονότητες έχουν υποστεί διακρίσεις, ή σφαγιάστηκαν. Σήμερα είναι δύσκολο να είσαι μειονότητα υπό μουσουλμανική πλειονότητα».

Και τότε ποια μπορεί να είναι η λύση; «Μπορούμε ακόμα να χωρίσουμε τη χώρα περίπου στα σύνορα του Πολέμου των Εξι Ημερών. Μπορούμε, επίσης,  να χωρίσουμε την Ιερουσαλήμ, καθιστώντας την πρωτεύουσα δύο διαφορετικών κρατών. Αργότερα μπορούμε να σκεφτούμε μια συνομοσπονδία. Αλλά πρώτα πρέπει να χωρίσουμε. Όπως σε μια πολυκατοικία όπου ο καθένας έχει το δικό του διαμέρισμα. Δεν μου αρέσουν οι κοιτώνες».

Η γνώμη του για τον Τραμπ είναι λιγότερο σκληρή από ό, τι μπορεί κανείς να φανταστεί. «Φοβάμαι πάνω απ ‘όλα τους φανατικούς, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων. Υπάρχουν ορισμένοι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα των ευρωπαϊκών ΜΚΟ που είναι πιο φανατικοί από τους ίδιους τους άραβες εξτρεμιστές. Οι φανατικοί είναι επιβλαβείς για όλους,  είτε μιλάνε στο όνομα του Θεού είτε για χορτοφαγικές δίαιτες. Δεν μπορεί κανείς να συζητήσει μαζί τους. Ο Τραμπ είναι μάλλον ένα κακομαθημένο παιδί,  που ανά πάσα στιγμή θέλει να τον αγαπούν και προσβάλλεται από κάθε κριτική. Ένας ορμητικός πρόεδρος, που προορίζεται να δημιουργήσει εντάσεις, αλλά όχι ένας φανατικός θρησκευόμενος. Και αυτό είναι ένα ευτυχές γεγονός. Θα μπορούσε να αποδειχθεί ένας πραγματιστής που θα αλλάξει μυαλό».

Φωτό: Αρκεί η διαμαρτυρία; Πηγή: Reuters/Fabrizio Bensch

Ο ένας είναι ο Νείλος, ο άλλος ο Νίγηρας. Κι ακόμη οκτώ ποταμοί ευθύνονται για το 90% από τα πλαστικά που καταλήγουν στη θάλασσα. Και είναι όλοι τους στην Ασία: ο Γιαγκτσέ, ο Κίτρινος, ο Χαϊχέ, ο Περλ, ο Μεκόγκ. ο Αμούρ, ο Γάγγης και ο Ινδός.

Γιατί ενοχοποιούνται οι συγκεκριμένοι ποταμοί για τα υψηλά ποσοστά μόλυνσης από πλαστικό; Γιατί τους έτυχε να είναι ανάμεσα στους μακρύτερους ποταμούς του πλανήτη, γιατί στις όχθες τους ζουν τεράστιοι πληθυσμοί ανθρώπων και γιατί, πολύ περισσότερο, τους έτυχε να κυλούν στο έδαφος χωρών που δεν φημίζονται για τους αυστηρούς ελέγχους τους και τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος. Στην Κίνα, για παράδειγμα, ο Γιαγκτσέ αποτελεί την μεγαλύτερη πηγή μόλυνσης, αφού κάθε χρόνο εκβάλλει στον ωκεανό 1,5 εκ. τόνους πλαστικού.

Η ομάδα Ocean Cleanup που αποτελείται από Ολλανδούς–οι οποίοι φημίζονται για την τεχνογνωσία και την περιβαλλοντική ευαισθησία τους- σκοπεύει να ρίξει στον ωκεανό φράγματα που θα επιπλέουν και θα καθαρίζουν τα νερά από γιγάντια κομμάτια πλαστικών αποβλήτων. Παρόμοια τεχνολογία, λένε, είναι εφικτό να αξιοποιηθεί και στις εκβολές των ποταμών. Αλλά υπάρχουν κι άλλες λύσεις, γράφουν οι Times: Θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πλωτοί σκουπιδοντενεκέδες που ρουφάνε τα σκουπίδια από την θάλασσα. Ένας από αυτούς, γνωστός ως «Θαλασσοσκουπιδοντενεκές» μπορεί να μαζέψει έως και 1,5 κιλό σκουπιδιών την ημέρα. Αυτόν τον καιρό τον τεστάρουν στο λιμάνι του Πόρτσμουθ στην Αγγλία.

Πάντως οι επιστήμονες επιμένουν ότι η καλύτερη λύση είναι να εμποδίσουμε τα πλαστικά απόβλητα να περάσουν στα ποτάμια. Εντάξει, αυτό δεν χρειάζεται να είναι είσαι επιστήμονας για να το σκεφτείς.

Φωτό: Χαμός ε; Πηγή: Shutterstock