Τουλάχιστον η Αριάν Μνουσκίν είναι ειλικρινής. Το παραδέχεται σε κείμενό της στο “Telerama”. Mέχρι να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του δολοφόνου της Τουλούζ (τρία μικρά εβραιόπουλα και ένας 30χρονος ραβίνος) και του Μοντομπάν (τρείς γάλλοι στρατιώτες αφρικανικής καταγωγής) η αριστερή σκηνοθέτης τό' χε ρίξει στην προσευχή. «Μακάρι να είναι ένας δικός μας βρωμιάρης, με γαλλικό όνομα, για να το βουλώσουν όλοι και να κλάψουν χωρίς να μπορούν να προσβάλλουν κανέναν, να ρίξουν το φαρμάκι τους, να ξεκινήσουν πόλεμο». Εναντίον των μεταναστών, εννοεί.                             

Σιγά μην έκλαιγαν όλοι με μαύρο δάκρυ αν ο εκτελεστής είχε αμόλυντο γαλλικό DNA. Η Λε Πέν και ο Σαρκοζί στις δικές τους γονυκλισίες παρακαλούσαν τον μεγαλοδύναμο για ακριβώς το αντίθετο. Να είναι ο δολοφόνος μουσουλμάνος, βορειοαφρικανός, αφγανός, πακιστανός και όχι κάποιος από τους ψυχοπαθείς ψηφοφόρους τους, ένας άλλος Αντερς Μπρέϊβικ.                                         

Και, καλά. Την Μαρίν και τον Νικολά τους καταλαβαίνω. Ο Μοχάμεντ Μεράχ τους ήρθε κουτί, αναπάντεχο προεκλογικό δώρο. Δεν υποσχέθηκε η πρώτη ότι θα «γονατίσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ»; Δεν ανέβασε, αμέσως, ο δεύτερος τα ποσοστά του στον πρώτο γύρο επιτιθέμενος στον Φρανσουά Ολάντ στο προνομιακό γι' αυτόν πεδίο της ασφάλειας; Δεν διαφημίζει τους νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους, που προωθεί, κατηγορώντας τον σοσιαλιστή αντίπαλό του ότι μέχρι τώρα δεν έχει ψηφίσει ούτε έναν στη Βουλή;

Αυτήν, όμως, που αδυνατώ να καταλάβω (και να συμπονέσω) είναι την αριστερά. Δεν της συγχωρώ την αμηχανία της μπροστά στα εpτά πτώματα, που άφησε πίσω του ο Μεράχ. Την αδυναμία της να τα θρηνήσει από την πρώτη στιγμή, δυνατά, ελεύθερα, χωρίς φόβο και πίσω σκέψεις. Τα φρούδα όνειρά της για έναν εκτελεστή ξανθό, ψηλό, γαλανομάτη, με λακόστ μπλουζάκι. Το ότι θα εκμεταλλευόταν κι αυτή προεκλογικά τα εβραιόπουλα και τα φανταράκια για να στριμώξει τον ρατσισμό και αντισημιτισμό του απέναντι στρατοπέδου, να καταγγείλει την άνοδο της άκρας δεξιάς.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο, χριστέ μου, στους αριστερούς να παραδεχτούν ότι στην Ευρώπη δεν κυκλοφορούν μόνο Ναζιστικά καθάρματα αλλά και πάμπολλα ισλαμιστικά τέρατα, που έχουν, κυριολεκτικά, μπλέξει τα μπούτια τους; Τους ίδιους στόχους έχουν. Εβραίους, για κύριο μενού. Αλλά και στους μουσουλμάνους δεν λένε όχι. Απλώς οι φασίστες κρατάνε για την πάρτη τους μετανάστες, που τους παίρνουν τις δουλειές. Ο Μοχάμεντ Μεράχ και η παρέα του διαλέγουν τους αποστάτες, τους προδότες, αυτούς που φόραγαν στο Μοντομπάν στολή Γάλλου φαντάρου κι ας τους έλεγαν Αμπέλ, Μοχάμεντ και Ιμάντ.                                            

Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο. Πρόχειρα θυμίζω τους πιο επώνυμους μουσουλμάνους, που οι λογής λογής φονταμενταλιστές, τζιχαντιστές και αλ-καϊντιστές έβαλαν στο κυνήγι, τον Σαλμάν Ρούσντι και την Αγιάν Χίρσι Άλι. Γιατί είναι πολύ περισσότεροι οι ανώνυμοι ευρωπαίοι συμπολίτες μας, κυρίως γυναίκες, που δολοφονούνται στη ζούλα επειδή ξενοκοίταξαν, παντρολογιούνται διά της βίας και  χτίζονται μέσα σε μπούρκες και μαντήλες ενώ εμείς τραγουδάμε αμέριμνοι τον ύμνο της πολυπολιτισμικότητας και της ανεκτικότητας.

Ομολογώ ότι θα ήθελα οι γαλλικές αρχές να είχαν κάνει δύσκολη τη ζωή του Μοχάμεντ Μεράχ, όταν επέστρεφε χωρίς νύφη από τα ταξιδάκια του στο Αφγανιστάν. Να παρακολουθούσαν τουλάχιστον το τηλέφωνο και τις σακούλες με τα ψώνια του (όπλα και πάλι όπλα). Κι αν το πείτε καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς αποχρώντα λόγο, θα σας θυμίσω τρία αγγελούδια 4, 5 και 7 χρονών που σήμερα θα έπαιζαν ξένοιαστα.
                 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News