Μπορεί η εικόνα από την Ιερπαέτρα να δείχνει άλλα από αυτά που ισχυρίζεται ο Παύλος Πολάκης στην ανάρτησή του στο Facebook σχετικά με τα γεγονότα στην Ιεράπετρα αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστη σημασία έχει.

Διότι, από ό,τι φαίνεται το μοτίβο έχει αρχίσει να παγιώνεται: ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει δημόσια εμφάνιση για να «μιλήσει με τον λαό», κάποιοι μαζεύονται για να τον αποδοκιμάσουν, η δημόσια εμφάνιση γίνεται ή ματαιώνεται (σ.σ.: ανάλογα με την περίπτωση), οπτικοακουστικό υλικό με φωνές και μπινελίκια κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παίζεται από τα δελτία και στο τέλος βγαίνει μια ανακοίνωση από το ίδιο το στέλεχος ή το κόμμα που μιλάει για «εγκάθετους» ή γι «ακροδεξιούς» ή για «ολιγομελείς ομάδες» (σ.σ.: «το show από δέκα ακροδεξιούς και πέντε Λαετζήδες» κατά Πολάκη), κάποιοι θυμούνται το «εδώ που είσαι ήμουνα…» όταν παρόμοια περιστατικά συνέβαιναν επί αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και το θέμα ολοκληρώνεται. Μέχρι την επόμενη «επεισοδιακή εμφάνιση όπου θα συμβεί ακριβώς το ίδιο.

Είναι δηλαδή προφανές ότι τα «επεισόδια» αποτελούν μια νέα μορφή «λαϊκής αντιπολίτευσης» που παγιώθηκε τα τελευταία χρόνια με μεγάλη επιτυχία, αφού ταιριάζει απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία όλων (σ.σ.: και αυτών που δέχονται την διαμαρτυρία και αυτών που την κάνουν). Διότι αυτοί που μαζεύονται για να αποδοκιμάσουν ένα στέλεχος βλέπουν άμεσα τα αποτελέσματα της διαμαρτυρίας τους καθώς μετατρέπονται ακαριαία σε τηλεοπτικό και διαδικτυακό happening. Οσο για τα στελέχη που γίνονται στόχος των διαμαρτυριών, έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν εκείνα τα «αντισώματα» που είναι απαραίτητα για την συνέχιση του έργου τους: την λεγόμενη «χοντροπετσιά».

Γι’ αυτό και όταν καλούνται να σχολιάσουν τα επεισόδια εναντίον τους (σ.σ.: ειδικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν βρεθεί και από την «άλλη» πλευρά και έχουν χρησιμοποιήσει τα επιχειρήματα περί «δίκαιης λαϊκής οργής») προσδίδουν στα γεγονότα μια ελαφρώς «μαρτυρική» νότα. Βλέπουν δηλαδή τον εαυτό τους σαν «ιεραπόστολο μιας ανώτερης αλήθειας» που δέχεται με κατανόηση τις αντιδράσεις του όχλου, επιστρατεύοντας ένα μεγαλόψυχο «αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (σ.σ.: ή επι το συριζαϊκότερον: «συνεχίζουμε κι άσε τα σκυλιά να ουρλιάζουν» όπως έγραψε χθες και ο Παύλος Πολάκης για τα επεισόδια στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας).

Με άλλα λόγια, ενεργοποιώντας τις απαραίτητες άμυνες του οργανισμού απέναντι στην πραγματικότητα (σ.σ.: η οποία ως γνωστόν είναι μόνιμος εχθρός κάθε πολιτικού) πείθουν τους εαυτούς τους ότι επιτελούν ένα «ιερό» έργο και ότι όσοι τους «πετροβολούν» (σ.σ.: τα σκυλιά δηλαδή που «ουρλιάζουν») είναι κάτι σαν αυτούς που λοιδορούσαν τον Χριστό στον Γολγοθά.

Και έτσι μπορεί να εξηγηθεί τόσο η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη στο Facebook όσο και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα γεγονότα. Που κάνει λόγο (σ.σ.: ξανά…) για «μειοψηφικές συμπεριφορές, ελάχιστων, δήθεν «αγανακτισμένων πολιτών», που «καμιά σχέση δεν έχουν με τις κοινωνικές διεκδικήσεις». Με άλλα λόγια: Στον ιδεατό κόσμο μας κανείς δεν μπορεί να είναι αγανακτισμένος πραγματικά αλλά μόνο «δήθεν». Και κυρίως τέτοιες συμπεριφορές είναι «μειοψηφικές», άρα δεν έχουν σημασία (σ.σ.: παράξενη θεώρηση για ένα κόμμα που κάθε τρεις και λίγο πιπιλάει την καραμέλα των «κινημάτων» και των «συλλογικοτήτων» λες και το «δίκαιο» είναι ζήτημα πλειοψηφίας).

Προφανώς διότι όταν εκπροσωπείς την Βασιλεία των Ουρανών (σ.σ.: δηλαδή την εξουσία της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, όπως την αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ), οι μειοψηφίες γίνονται ξαφνικά για σένα αμελητέες ποσότητες.

Η νεολαία του Ποταμιού (σ.σ.: ναι, υπάρχει νεολαία του Ποταμιού…) οργάνωσε αγώνα με την Εθνική Ομάδα Αστέγων και Εθελοντών. Μόνο που ενώ οι Εθνική ομάδα έπαιξε με γαλανόλευκη εμφάνιση (σ.σ.: όπως πρέπει!) το Ποτάμι κατέβηκε απέναντί τους με λευκές μπλούζες και μαύρα σορτσάκια!

Και κανείς από τους θεματοφύλακες της πολιτικής ηθικής που κατοικοεδρεύουν στα social media και υπερασπίζονται τα συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ δεν επεσήμανε τη σχέση! Κανείς δεν κατήγγειλε ότι με τα ίδια ακριβώς χρώματα παίζει και η Εθνική Γερμανίας; Κανείς δεν ξεμπρόστιασε την «γερμανόδουλη» εμφάνιση του Σταύρου Θεοδωράκη να μάθει ο κόσμος ποιοι είναι εκείνοι που αντιπολιτεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ναι είναι ανησυχητικό ότι κανείς δεν το πρόσεξε. Ας ελπίσουμε ότι γι’ αυτή την κραυγαλέα έλλειψη δεν φταίει η κόπωση αλλά οι υπερωρίες λόγω της συγκέντρωσης των #paraititheite. Μια συγκέντρωση που μοιάζει να έχει απορροφήσει όλη την ενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία εβδομάδα.

Η συνέντευξη της προέδρου του ΠΑΣΟΚ στην εφημερίδα Παραπολιτικά αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη επιβεβαίωση του ρητού του Μάρσαλ Μακλούαν ότι «το μέσο είναι το μήνυμα». Και στην προκειμένη περίπτωση το μέσο είναι η Σάσα Σταμάτη. Η δημοσιογράφος που μπορεί να ειδικεύεται σε χωρισμούς της show business και σε ευρύτερα «κουτσομπολιά» του χώρου δεν «φωφογεννηματοποιήθηκε» για να σταθεί απέναντι στην Φώφη Γεννηματά. Μάλλον η Φώφη Γεννηματά «Σασασταματοποιήθηκε».

Δηλαδή οι ερωτήσεις της δημοσιογράφου δεν διέφεραν σε τίποτα από τις αντίστοιχες που έκανε σε επωνύμους της show business: Η κόντρα με τον Σταύρο Θεοδωράκη (σ.σ.: σα να πρόκειται για την κόντρα Βίσση – Βανδή), το δίλημμα «με ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ» (σ.σ.: τύπου «έντεχνο ή λαϊκό»;), οι σχέσεις με τον επίσης επώνυμο γονέα (σ.σ.: κλασσική ερώτηση στα παιδιά επωνύμων) αν θα έκανε αισθητική επέμβαση (σ.σ.: κι αυτή κλασσική ερώτηση), αν την ενοχλεί η δημοσιότητα (σ.σ.: επίσης κλασσικό).

Και η Φώφη Γεννηματά απάντησε με την συνέπεια και τα κλισέ που απαντούν όλοι οι επώνυμοι της εγχώριας show business. Αποδεικνύοντας ότι μπορεί η πολιτική να είναι το νέο lifestyle αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Ειδικά όταν δεν τολμάς να διαφέρεις σε τίποτα από το «παλιό».

Πρόκειται για τη δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες που στέλεχος της κυβέρνησης επικαλείται τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Για την ακρίβεια όχι τα λεγόμενά του αλλά την δολοφονία του. Προφανώς για να ξυπνήσουν τα «αριστερά» αντανακλαστικά του «ποιμνίου» τους.

Ετσι μετά τον Γιάννη Μπαλάφα που χρησιμοποίησε τον δολοφονημένο βουλευτή της ΕΔΑ ως «ισοδύναμο» για τους νεκρούς της Μαρφίν (σ.σ.: «δικοί σας οι νεκροί της Μαρφίν, αλλά δικός μας ο Λαμπράκης» ήταν το πνεύμα…) τη σκυτάλη παρέλαβε ο Γιώργος Κατρούγκαλος που ματαίωσε την ομιλία του στο Ηράκλειο εξαιτίας αποδοκιμασιών (σ.σ.: των ίδιων αποδοκιμασιών που είχε υποστηρίξει όντας φέρελπις εναλλακτικός Συνταγματολόγος του ΣΥΡΙΖΑ το 2013 στο πάνελ της Ανατροπής του Γιάννη Πρετεντέρη, γεγονός που τον αναβάθμισε τότε στα μάτια των «αγανακτισμένων» καθώς τους πρόσφερε μια εξαιρετική κάλυψη για τη συνέχεια των προπηλακισμών).

Βέβαια τώρα ο Γιώργος Κατρούγκαλος ξέχασε την «δίκαιη οργή» που επικαλούνταν τότε και μίλησε για αντισυγκεντρώσεις. Συγκεκριμένα: «οι αντισυγκεντρώσεις καμιά σχέση δεν έχουν με την Αριστερά. Αυτοί που σκότωσαν τον Λαμπράκη» είπε, «δεν ήταν Αριστεροί».

Με ένα σμπάρο, δυο επικοινωνιακά τρυγόνια: Οχι μόνο οσοι διαμαρτύρονται ταυτίζονται με το παρακράτος της Δεξιάς αλλά κυρίως εκείνος (σ.σ.: και οι συνάδελφοί του) αποτελούν μια εξίσου μαρτυρική «μετεμψύχωση» του Γρηγόρη Λαμπράκη! Ασε που δημιουργεί και σχετικό κλίμα απαξίωσης (σ.σ.: σε συνεργασία με τον Νίκο Φίλη που μίλησε για ακροδεξιά…) ενόψει της «καταραμένης» και «επονείδιστης» συγκέντρωσης των #Paraititheite.

Ηταν μια χαλαρή μέρα σήμερα στις Βρυξέλλες (σ.σ.: «κάζουαλ φράιντεϊ» την έλεγαν εκεί) και ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου είχε τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο να ασχοληθεί με το χόμπι του… Γιατί μπορεί να είναι ένας διαπρεπής πολιτικός που οι παρεμβάσεις του μέσω twitter να προκαλούν μικρούς σεισμούς (σ.σ. γέλιου…) αλλά κατά βάθος το όνειρό του ήταν άλλο… Ναι, ο Δημήτρης Παπαδημούλης ήθελε πάντα να γίνει ένας ντετέκτιβ. Ενας αστυνόμος Μπέκας που θα λύνει τα μυστήρια πριν από όλους. Και όχι μόνο θα τα λύνει, αλλά και που θα ανακοινώνει τη λύση τους στους υπόλοιπους με χαριτωμένα αλλά και πανέξυπνα λογοπαίγνια.

Δεν είχε ανάγκη ούτε τα πορίσματα των ειδικών, ούτε τις πραγματογνωμοσύνες ο Dim.Papadimoulis όπως ήταν γνωστός στο twitter. Του αρκούσε το ένστικτό του. Γιατί η πραγματικότητα και τα στοιχεία δεν έχουν σημασία για τον Δημήτρη Παπαδημούλη, όταν μπροστά του εμφανίζεται σαν όραμα η αλήθεια…

Γι’ αυτό και μόλις διάβασε για τη φωτιά στο αυτοκίνητο του εκδότη Τάκη Μαυρίκου στην Αττική Οδό, δεν χρειάζονταν να περιμένει. Ηθελε να είναι ο πρώτος που θα το ανακοίνωνε. Ειδικά όταν του ήρθε και η έμπνευση να συσχετίσει την «δικαστική οδό» με την «Αττική Οδό»… Μέσα σε κύματα συγκίνησης για την έμπνευσή του άρπαξε το κινητό και πληκτρολόγησε γρήγορα (σ.σ.: για να μην προλάβει κάποιος άλλος να του πάρει την ιδέα…): «Η όζουσα υπόθεση Μαυρίκου, δεν επιλύθηκε όπως πρέπει, μέσω της δικαστικής οδού, αλλά μέσω της Αττικής οδού. Τον έκαψαν για να μην τους κάψει». Και στη συνέχεια πάτησε το κουμπί «δημοσίευση»… Η Ιστορία τον περίμενε και δεν ήθελε να την στήσει…

Στη συνέχεια άφησε το κινητό στην άκρη και έγειρε πίσω στην πολυθρόνα του αντιπροέδρου αποκαμωμένος. Η ένταση της σκέψης του, που τον οδήγησε σε τέτοια έμπνευση, τον είχε εξαντλήσει. Εκλεισε τα μάτια και άρχισε να σκέφτεται τα χαμόγελα, τα likes και τα retweet όσων τον ακολουθούσαν στο twitter. Για άλλη μια φορά θα ήταν το είδωλό τους. Θα ένιωθαν υπερήφανοι που έχουν έναν πνευματικό τιτάνα σαν αυτόν στο timeline τους.

Μάλιστα η χαρά του ήταν τόση που δεν σκέφτηκε καν ότι έπρεπε να αποδείξει αυτά που έγραφε. Γιατί στο κάτω-κάτω, σημασία δεν έχουν τα στοιχεία. Αυτά ας τα ψάξουν οι αρμόδιοι. Σημασία έχει να βρίσκεσαι σε αρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Και σε αυτό είχαν ιδιαίτερο ταλέντο τόσο ο ίδιος όσο και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ.

Σηκώθηκε και πήγε μέχρι το παράθυρο. Κοίταξε τις Βρυξέλλες με τους «κουτόφραγκους» όπως του άρεσε να τους αποκαλεί. Σκέφτηκε ότι αν παρίστανε κι αυτός όπως οι περισσότεροι τον υπεύθυνο πολιτικό που κάνει αποκαλύψεις μόνο όταν έχει στοιχεία, θα ήταν ακόμα στη γραμματεία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Ευτυχώς όμως προόδευσε. Και έφτασε μέχρι εδώ τολμώντας να κάνει tweets σαν αυτό… Αλλά που να το καταλάβουν αυτό οι συνάδελφοί του στο Ευρωκοινοβούλιο. Δεν πειράζει… Είχε πάντα τους followers του. Και αυτό του αρκούσε.

Νίκος Ζαχαριάδης

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απλό κουμπάκι. Το πατάς, εμφανίζεται ένα πράσινο φωτάκι και μιλάς. Το ξαναπατάς, το πράσινο φωτάκι εξαφανίζεται και μπορείς να συνεχίσεις να μιλάς αλλά κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει. Είναι μια διαδικασία που ο καθένας μπορεί να μάθει σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ομως ο Πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης δεν είναι ο «καθένας». Για εκείνον το απλό αυτό μηχάνημα είναι μια «εφεύρεση του σατανά». Ενας «προδότης» που (σ.σ.: επειδή συχνά παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό για αυτά που λέει ο ίδιος ξεχνάει να πατήσει το «off») αποκαλύπτει στους υπόλοιπους τους εσωτερικούς του μονολόγους (σ.σ.: τους οποίος ειδικά ο Νίκος Βούτσης για κάποιο λόγο τους μουρμουρίζει).

Ετσι, κατά καιρούς τον έχουμε ακούσει άθελά του να αυτοαποθεώνεται για τον τρόπο που «χτυπάει» την αντιπολίτευση (σ.σ.: «ξέρω να τους χτυπάω εγώ ρε μ…» ήταν οι ακριβείς λέξεις), να αποκαλύπτει ιδιωτικές συνομιλίες με τον πρόεδρο της Ευρωβουλής (σ.σ.: χωρίς «κακές λέξεις αυτή τη φορά) ναι να κρίνει τους υπόλοιπους προέδρους της Βουλής (σ.σ.: «πού έχω μπλέξει ρε μ… με τους κω…γερους» για την ακρίβεια).

Επειδή όμως μπορεί να του λείπει η στοιχειώδης γνώση χειρισμού των μικροφώνων αλλά δεν του λείπει η αυτογνωσία κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου που έδωσε με θέμα τον απολογισμό της μέχρι τώρα θητείας του, φρόντισε να πάρει τα μέτρα του. «Εγώ θα έχω κλειστό το μικρόφωνο όταν με ρωτάνε γιατί δεν τα πάω καλά με τα μικρόφωνα», ενημέρωσε την υπάλληλο της Βουλής. Χάνοντας έτσι την ευκαιρία για χάρη της σεμνοτυφίας να μας αποδείξει ότι η γνώσεις του στις βωμολοχίες είναι πολύ βαθύτερες από όσο έχει αφήσει μέχρι τώρα να φανεί…

Πώς είναι μερικές φορές που έχεις κάτι στο μυαλό σου που σε εκνευρίζει αλλά δεν έχεις βρει ευκαιρία να ξεσπάσεις; Κι όταν κάποιος σου πει κάτι που σου το θυμίζει (σ.σ.: έστω και χαλαρά) ξεσπάς σαν έτοιμος από καιρό;

Ε, αυτή είναι ακριβώς η περίπτωση του ξεσπάσματος της Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου στην επιτροπή της Βουλής. Ενώ λοιπόν βρίσκεται στο βήμα η κυρία Ασημακοπούλου κρατάει ένα έγγραφο και αναρωτιέται πού πρέπει να το καταθέσει. Κάποια στιγμή προσφέρεται μια υπάλληλος από το προεδρείο να το παραλάβει. «Δεσποινίς θέλετε να το πάρετε αυτό;» ρωτάει η βουλευτής Ιωαννίνων. Αλλά προφανώς η λέξη από «δ» που χρησιμοποίησε προσφωνώντας την υπάλληλο δεν πέρασε απαρατήρητη…

Αμέσως μόλις το «δεσποινίς» της Αννας Μισέλ Ασημακοπούλου διαπέρασε την αίθουσα, και ενώ η βουλευτής της ΝΔ (σ.σ.: με ελαφρώς εκνευρισμένο τόνο επανέλαβε δις «κάποιος να το πάρει αυτό» εννοώντας το έγγραφο) ήρθε η παρατήρηση: «το δεσποινίς έχει καταργηθεί από το 1920» ακούστηκε από την πλευρά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ «και δεν σας επιτρέπω να αποκαλείτε έτσι τις γυναίκες.

Υπεύθυνη για την παρατήρηση ήταν η βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ Αφροδίτη Σταμπουλή (σ.σ.: η οποία σύμφωνα με πληροφορίες αρέσκεται να αποκαλεί τον εαυτό της «βουλεύτρια» – και κάπου εκεί ολοκληρώνονται οι γνώσεις μας για εκείνη).

Αυτό ήταν. Η Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου ανέβασε αργά το κεφάλι και πρόθυμη να συμμετέχει στον επικείμενο τσαμπουκά ρώτησε την «βουλεύτρια»: «Κάτι σας ενόχλησε…;» (σ.σ.: ενώ δύσκολα μπορούσε να κρύψει την ελπίδα να της απαντήσει «ναι»).

Η απάντηση έπεσε σαν σπίθα σε ξεραμένα χόρτα. Και η Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου, σαν έτοιμη από καιρό, απασφάλισε και άφησε να ξεχυθεί από μέσα της η φράση που φαίνεται ότι περίμενε καιρό να την πει: «Α μάλιστα. Και η σεξουαλική παρενόχληση που κάλυψε ο Πρωθυπουργός, των κυριών που εργάζονταν στον Πρέσβη της Βενεζουέλας  είναι αδίκημα αλλά δεν είδα καμία ευαισθησία από εσάς γι’ αυτό κυρία μου».

Μάλιστα προς επίρρωσιν των λεγομένων της επανέλαβε τη φράση «άντε μπράβο!» τρεις ολόκληρες φορές ώστε να βάλει οριστικό τέλος σε αυτή την μικρή φεμινιστική αψιμαχία. Παραδίδοντάς την (σ.σ.: και αυτήν) στην κρίση του ιστορικού του μέλλοντος.

Οι ανακοινώσεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη συνήθως περνούν απαρατήρητες από τον περισσότερο κόσμο καθώς δεν περιλαμβάνουν τίποτα καινούργιο. Ούτε κάποια είδηση. Εξάλλου εδώ και καιρό o πρόεδρος της ΛΑΕ επαναλαμβάνει το ίδιο πάνω κάτω mantra, αναδιατάσσοντας τις ίδιες λέξεις. Και είναι φανερή η αγωνία του να βρεί, νέες, εντυπωσιακότερες για να περιγράψει τα συναισθήματά του προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ομως η τελευταία του ήταν διαφορετική. Λες και ο «καλλιτέχνης» έκανε στροφή και αποφάσισε να ακολουθήσει άλλους, ακόμα πιο δύσκολους δρόμους. Πρόκειται για μια ανακοίνωση φτιαγμένη για «γνώστες». Για πραγματικούς connaisseurs του «Λαφαζανισμού». Διότι κατόρθωσε μέσα σε 77 λέξεις να αναφέρει τέσσερις φορές τη λέξη «μνημόνιο» (σ.σ.: ή παράγωγά της), δύο φορές τη λέσχη Bilderberg (σ.σ.: νέα είσοδος!) και δύο φορές τη λέξη «ξεφορτώνομαι» (ή παράγωγά της επίσης). Ιδού πως:

«Ούτε ο κυβερνητικός εθελόδουλος μνημονιακός (σ.σ.: πρώτη φορά!) αυταρχισμός ούτε ψευτο-κινήματα μνημονιακής (σ.σ.: δεύτερη φορά!) στήριξης και συνέχειας τύπου “Παραιτηθείτε”, που για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να έρθει ο Κυρ. Μητσοτάκης της Λέσχης Bilderberg (σ.σ.: καλώς την…) στην πρωθυπουργία, έχουν την παραμικρή αξία για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
Οι Αμερικάνοι ας μην χαίρονται για το “ξεφόρτωμα” της κυβέρνησης από τους δήθεν “ακραίους” υπουργούς της.
Γρήγορα ο ελληνικός λαός θα ξεφορτωθεί και τα δικά τους μνημονιακά  (σ.σ.: τρίτη φορά!) φερέφωνα στην Αθήνα και τους μνημονιακούς (σ.σ.: τέταρτη φορά!) συνδαιτυμόνες της λέσχης Bilderberg (σ.σ.: άλλη μια φορά για εμπέδωση)».

Και ναι, μπορεί η δήλωση να απευθύνεται στους μύστες του «λαφαζάνειου λόγου» αλλά είναι σίγουρο ότι για αυτούς θέτει νέα δεδομένα και δημιουργεί πολύ μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον. Στο κάτω-κάτω, το όνειρο να χρησιμοποιηθεί η λέξη «μνημόνιο» πάνω από 10 φορές σε μια πρόταση, παραμένει ακόμα άπιαστο όνειρο…

Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει πριν λίγα χρόνια ότι η επαγγελματική ειδικότητα «χειριστής πολιτικού λογαριασμού στο twitter» θα ήταν μια από τις πλέον αγχωτικές δουλειές. Τους φαντάζεται κανείς πάνω από την οθόνη να παρακολουθούν με προσήλωση εργαζόμενου σε πύργο ελέγχου αεροδρομίου τους λογαριασμούς προκειμένου να εντοπίσουν πού ακριβώς πρέπει να περέμβουν ακαριαία.

Γιατί εφόσον τα πάντα είναι ζήτημα (σ.σ.: στιγμιαίων) εντυπώσεων, η αμεσότητα της απάντησης είναι εκείνη που έχει σημασία. Δηλαδή όταν το tweet του «αντιπάλου» δεν μένει μόνο του αλλά παίρνει απάντηση, τότε είναι πολύ πιθανό ο «διάλογος» να αναπαραχθεί διαδικτυακά ή και τηλεοπτικά. Και αυτό είναι επωφελές.

Μια τέτοια σκηνή ξαφνικού συναγερμού πρέπει να έζησαν και στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας τα tweet της (σ.σ.: πρωταγωνίστριας της χθεσινής ημέρας λόγω των υπαινιγμών της για συνταγματικό δημοψήφισμα) Ολγας Γεροβασίλη. Η οποία εφαρμόζοντας την τακτική «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», μετά το «άδειασμα» από τον Νίκο Βούτση και την ανασκευή των δηλώσεών της (σ.σ.: πρόκειται για τη γνωστή πλέον λαϊκή επιτυχία «παρερμηνεύθηκαν τα λεγόμενά μου») αποφάσισε να επιτεθεί στο ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: γιατί μπορεί!).

«Αυτοί που έφεραν το ΔΝΤ κι επέβαλαν (με τη ΝΔ) τις πιο ακραίες αντεργατικές πολιτικές καλό θα είναι ν’ απολογηθούν αντί να επιτίθενται» έγραψε στον λογαριασμό της στο twitter. Και συνεχίζοντας, συμπλήρωσε με την αρχαία εκδοχή του «δεν δικαιούστε να ομιλείτε» (σ.σ.: όπως δηλαδή το ερμηνεύει εκείνη): «Κρείττον του λαλείν, το σιγάν» (σ.σ.: «Καλύτερα να σιωπάς παρά να μιλάς»).

Το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το γάντι και οι απαντήσεις ήρθαν καταιγιστικές από τον λογαριασμό του, δίνοντας έτσι μια διάσταση μικρού διαδικτυακού επεισοδίου στο γεγονός. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν ξεκίνησε (σ.σ.: για προθέρμανση) με ένα απλό «χωρίς ίχνος ντροπής συνεχίζεις την προπαγάνδα. Το ΔΝΤ το επέβαλε η κολλητή του Αλέξη Τσίπρα (σ.σ.: με mention) Αγκελα Μέρκελ (σ.σ.: αυτό χωρίς mention)» συνοδευόμενο από μια φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα με την γερμανίδα καγκελάριο σε στιγμές ευφορίας. Συνέχισε με το «από εδώ και πέρα θα απολογούνται αυτοί που εξαπάτησαν τον ελληνικό λαό και το έκαναν μόνο για την καρέκλα» και ολοκλήρωσαν την απάντηση με ένα video του 2011, από την περίφημη ομιλία – συζήτηση στην πλατεία Συντάγματος με πρωταγωνιστές τον Γιώργο Κατρούγκαλο και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Κάπου εκεί οι εχθροπραξίες σταμάτησαν. Και είναι άγνωστο αν κάποιος από όσους ακολουθούν το ΠΑΣΟΚ ή την Ολγα Γεροβασίλη πείστηκαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ταλαίπωρος ιστορικός του μέλλοντος θα χάσει ακόμα μερικά δευτερόλεπτα από τον χρόνο του με μια ακόμα ματαιότητα.

Τουλάχιστον όμως όλα γίνονται σε 140 χαρακτήρες. Οπότε συνοψίζονται γρηγορότερα. Πράγμα που μας διδάσκει πόσο μάταιες είναι πια οι αναλύσεις και οι «δεκάρικοι» όταν όλα έχουν ειπωθεί ή μπορούν να υπωθούν τόσο συμπυκνωμένα.

Ο διάλογος του Αλέξη Τσίπρα με τον Νίκο Γκάλη μπορεί να έχει την συνηθισμένη αμηχανία των διαλόγων τέτοιου τύπου που γίνονται αυτοσχέδια μπροστά στις κάμερες όταν ξεκινούν οι επίσημες συναντήσεις, αλλά δεν έμεινε στις γνωστές κοινοτοπίες.

Ενθουσιασμένος ο Αλέξης Τσίπρας που ενώ η υπόλοιπη κυβέρνηση τρέχει να κλείσει εκκρεμότητες (σ.σ.: με το Ελληνικό…), ανακοινώνει δημοψηφίσματα (σ.σ.: Γεροβασίλη για την συνταγματική αναθεώρηση), ξεκινάει μητρώα καταγραφής (σ.σ.: Νίκος Παππάς για τα on line μέσα) ή διαψεύδει την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, εκείνος έχει αναλάβει απλώς να κάνει κουβέντα με τον Νίκο Γκάλη (σ.σ.: και να του ανακοινώσει επισήμως τη μετονομασία του κλειστού του ΟΑΚΑ σε «Νίκος Γκάλης), ξεφεύγει λίγο παραπάνω.

Και δεν είναι μόνο τα ζογκλερικά με την μπάλα και το μεσαίο δάχτυλο που αποτέλεσαν αφ’ ενός ένα εξαιρετικό δώρο για τρολάρισμα στο διαδίκτυο (σ.σ.: μα μεσαίο δάχτυλο;) και αφ’ ετέρου αφορμή για παραλήρημα αγάπης από τις «τσιπρίτσες» σαν εκείνη την κυρία που γνωρίσαμε στο κοινό της εκπομπής Στον Ενικό. Είναι και αυτά που ειπώθηκαν.

Ετσι μάθαμε από τον πρωθυπουργό ότι «σημασία δεν έχει μόνο να στέκεσαι στον αέρα αλλά να βάζεις και το καλάθι» (σ.σ.: που σε ελεύθερη μετάφραση μπορεί να διαβαστεί ως «σημασία δεν έχει μόνο να πουλάς παραμύθι στους ψηφοφόρους αλλά να παίρνεις και τα λεφτά από τους δανειστές»), ότι «παρακολουθούσε μικρός τον Νίκο Γκάλη να μας κάνει υπερήφανους» (σ.σ.: και μετά συνέχισε τις καταλήψεις ζητώντας ελευθερία στις κοπάνες και λιγότερη εντατικοποίηση – σα να μην έλαβε κανένα μήνυμα) και κυρίως ότι «υπάρχει μια έμφυτη τάση του ανθρώπου να αθλείται και να έχει επιδόσεις» (σ.σ.: σοκ!!!).

Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός πάνω στον ενθουσιασμό του, μόλις κατέρριψε τ αγαπημένα μοτίβα του ΣΥΡΙΖΑ περι «ήσσονος προσπάθειας». Δηλαδή τα «η καριέρα είναι χολέρα» και τα «η ρετσινιά της αριστείας». Σα να διέγραψε με μια φράση όλη την προσπάθεια του Νίκου Φίλη τελευταία για ένα σχολείο με προφορικές αξιολογήσεις χωρίς βαθμούς και με λιγότερα μαθήματα. Δηλαδή ό,τι δεν ήταν στη ζωή του ο Νίκος Γκάλης.

Οσο για την αποτυχία του πρωθυπουργού να κάνει το «ζογκλερικό με την μπάλα», μικρό το κακό. Εξάλλου, όπως θα έλεγε και η κυρία από το κοινό του «Στον Ενικό», δεν πειράζει. Σημασία έχει που προσπάθησε το παιδί…

Η βασική απορία μόλις έγινε η ανακοίνωση από την Ολγα Γεροβασίλη για το ξεκίνημα των διαδικασιών για την αναθεώρηση του Συντάγματος ήταν η εξής: ποιο θα είναι το άρθρο εκείνο που θα μας κάνει να χωριστούμε αυτή τη φορά (σ.σ.: γιατί δεν γίνεται… θα ΠΡΕΠΕΙ να χωριστούμε σε σημείο αλληλοσπαραγμού).

Από ό,τι φαίνεται, η απάντηση βρέθηκε, δημοσιεύεται σήμερα στη στήλη του Γιώργου Παπαχρήστου στα Νέα και πρόκειται για ένα από τα παλιά, αμεσοδημοκρατικά «υγρά όνειρα» της Πλατείας εκείνων των αλησμόνητων εποχών.

Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ στο νέο Σύνταγμα, αυτό δηλαδή που θα προκύψει από την αναθεώρηση γίνεται η σκέψη να περιληφθεί άρθρο το οποίο θα επιβάλλει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την αναπομπή νόμου που ψήφισε η Βουλή. Μετά τη συγκέντρωση 200.000 υπογραφών πολιτών (σ.σ.: εντάξει ο δημοσιογράφος δεν παίρνει όρκο για το νούμερο, αφήνει περιθώριο να είναι λίγο μεγαλύτερο)!

Αν και εκ πρώτης όψεως η ιδέα να βρίσκονται οι πολίτες στις κάλπες αντί στους δρόμους να διαμαρτύρονται ακούγεται ιδιαίτερα «ελβετική», σε μια δεύτερη σκέψη πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι. Στην πραγματικότητα δηλαδή μπορεί να θέσει θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή ελευθεριών ορισμένων μειοψηφιών ή ακόμα και δικαιοσύνης στην κρίση της πλειοψηφίας. Η οποία ενδεχομένως κανείς δεν εγγυάται ότι δεν θα λειτουργεί σε επίπεδο «τηλεψηφοφορίας για reality» (σ.σ.: στις οποίες έχει εκπαιδευτεί άλλωστε).

Με άλλα λόγια σε περίπτωση που ισχύσει κάτι τέτοιο, το αντικείμενο του διχασμού βρέθηκε: από τη μια οι γνωστοί «να μιλήσει ο λαός» (σ.σ.: για το αν ας πούμε πρέπει να ψηφιστεί το σύμφωνο συμβίωσης) και από την άλλη οι «μενουμευρώπηδες» (σ.σ.: αγαπημένη έκφραση της κυβέρνησης που σημαίνει και «προδότες» των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών) που με τις «φλωριές» τους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θέλουν να αλλοιώσουν τη φωνή του λαού. Σε απλά ελληνικά δηλαδή: welcome to hell…

Κάτι έχει αλλάξει στην ψυχοσύνθεση του υπουργού Εθνικής Αμυνας. Λες και δεν είναι πλέον ο ίδιος αλλά κάποιος που έχει πάρει τη θέση του. Και η εμφάνισή του στην άσκηση «Καταιγίς ’16» (σ.σ.: προσοχή! Οχι «Καταιγίδα». «Καταιγίς») το επιβεβαιώνει.

Διότι όλοι είδαν τον Πάνο Καμμένο επιβαίνοντα στην φρεγάτα «Σαλαμίς» ντυμένο με πολιτικά! Ποιός; Εκείνος που δεν έχανε ευκαιρία να φορέσει την αγαπημένη του στολή παραλλαγής και να ποζάρει με ένα υπερφούσκωμα υπερηφάνειας δίπλα στους αξιωματικούς, τώρα εμφανίστηκε σαν παραθεριστής! Με άσπρο παντελόνι και μπλε πουκάμισο. Απλώς! Χωρίς ούτε ένα γαλόνι ραμμένο στο μανίκι. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι προφανές: πώς άντεξε;

Υπάρχει μια πιθανότητα να φταίνε γι’ αυτή την ριζική εξωτερική (σ.σ.: αλλά προφανώς και εσωτερική) αποστασιοποίησή του από τον «καρναβαλισμό» οι αντιδράσεις (σ.σ.: δηλαδή το ανελέητο τρολάρισμα) που δημιούργησε η τελευταία του φωτογράφιση στο γραφείο του με τη στολή κομάντο; Αυτές τον οδήγησαν να αντιληφθεί το γελοίον του πράγματος; Αντέδρασαν οι απόστρατοι ψηφοφόροι που του έχουν απομείνει; Ή μήπως απλώς «χόρτασε» επιχειρησιακή μεταμφίεση και πλέον έκανε στροφή στην καριέρα του επιλέγοντας ένα πιο μίνιμαλ «ρεπερτόριο»;

Οπως και να ‘χει, όσοι προσέβλεπαν στην επόμενη μεταμφίεση του Πάνου Καμμένου που προσέφερε μια νότα ευθυμίας στην ζοφερή ατμόσφαιρα της κρίσης, τον περιμένουν με αγωνία να ξαναγίνει ο παλιός του εαυτός.

Οσο κι αν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει εκ βαθέων τα ελληνικά πράγματα και την ιστορία της ελληνικής κρίσης λόγω της θέσης του ως επικεφαλής του γραφείου των Financial Times στις Βρυξέλλες, στην πραγματικότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να απελευθερώσει τον εαυτό του και να αντιμετωπίσει με ανοιχτό μυαλό τα γεγονότα. Διότι αν δεν έχει καταλάβει ακόμα πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος ενός έλληνα πολιτικού, όσα Masters κι αν πάρει στην Ευρωπαϊκή Πολιτική θα χάνει πάντα ένα μεγάλο κομμάτι του παζλ.

Τελευταίο παράδειγμα; Η αντίδρασή του στην ομιλία του πρωθυπουργού που ο δημοσιογράφος παρακολουθούσε μέσω twitter καθώς οι άνθρωποι του Αλέξη Τσίπρα ανέβαζαν κάθε τόσο τις φράσεις κλειδιά του λόγου του. Εκεί, κάποια στιγμή, όταν στα social media ανέβηκε η φράση του Αλέξη Τσίπρα «Οι Έλληνες πλοιοκτήτες χαρακτηρίζονται από εξωστρέφεια, διορατικότητα και καινοτομία στις επενδύσεις και στον τρόπο λήψης αποφάσεων» ο Πήτερ Σπίγκελ δαν άντεξε και σχολίασε: «Ποιος χειρίζεται αυτόν τον λογαριασμό στο Twitter και τι έκανες στον Αλέξη Τσίπρα;». Εννοώντας προφανώς ότι δεν αναγνωρίζει τον Αλέξη Τσίπρα που έλεγε παλιότερα για το κυνήγι του πλούτου στο εξωτερικό και για την φορολόγηση των εφοπλιστών.

Με άλλα λόγια, ακόμα δεν έχει καταλάβει ότι οι έλληνες πολιτικοί είναι πολλαπλές προσωπικότητες. Οτι δηλαδή άλλα αναγκάζονται να πουν στους «πελάτες» τους στο εσωτερικό για να τους παραμυθιάσουν (σ.σ.: αφού τους θεωρούν «ανήλικα» που μόνο μέσω παραμυθιών με δράκους και ήρωες πείθονται» και άλλα λένε στο εξωτερικό. Ελπίζοντας ότι οι μεν δεν θα συγκρίνουν αυτά που άκουσαν με τους δε. Ή καλύτερα ελπίζοντας ότι κανείς δεν δίνει σημασία.

Και εντάξει, πες ότι ο Πίτερ Σπίγκελ επιμένει να ακούει τους πολιτικούς λόγους και να τους παίρνει στα σοβαρά. Δεν βλέπει ότι κανένα ελληνικό μέσο δεν σχολίασε την αντίφαση; Δεν καταλαβαίνει ότι πλέον κανείς παίρνει τα λεγόμενα του Αλέξη Τσίπρα τοις μετρητοίς;

Στο κάτω-κάτω και μόνο το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός άργησε μια ώρα (σ.σ.: όπως το συνηθίζει) δεν ήταν αρκετό για να τον πείσει ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο;

Δεν ταιριάζει πολύ στο εναλλακτικό του προφίλ να ανεβάζει φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα και αντανακλάσεις του ήλιου πάνω στα νερά της θάλασσας, αλλά μάλλον πρέπει να δικαιολογηθεί λόγω της κούρασης των τελευταίων μηνών.

Ετσι κατά τη διάρκεια του διήμερου που πέρασε στην Αίγινα με την Δανάη Στράτου ο Yanis ενεργοποίησε ξανά τον λογαριασμό του στο instagram (σ.σ.: το twitter το φυλάει για τις μάχες) αναρτώντας ένα ηλιοβασίλεμα με το σχόλιο «Αίγινα τώρα. Χωρίς φίλτρο ή επεξεργασία. Καθαρή ομορφιά». Το ανησυχητικό είναι βέβαια ότι αυτό το προφίλ του Γιάνη Βαρουφάκη (σ.σ.: το ρομαντικό δηλαδή) δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, αφού μπόρεσε να μαζέψει μόλις 437 likes. Πολύ μακριά δηλαδή από τις προδιαγραφές του.

Ενας σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού πρέπει να γνωρίζει δύο πράγματα: πότε να μιλήσει και κυρίως ΠΟΥ να μιλήσει. Ως τέτοιος λοιπόν ο Νίκος Καρανίκας, ο άνθρωπος που δηλώνει ότι «η καριέρα είναι χολέρα» και θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως αντισυσημικό και αντισυμβατικό (σ.σ.: μέχρι το σύστημα να του προτείνει μια θέση 1.200 ευρώ, οπότε το υπηρετεί πιστά) επέλεξε να «σπάσει τη σιωπή του» (σ.σ.: που λένε και στις αγαπημένες του εκπομπές) για να θέσει τον εαυτό του στον ρόλο του «στοχοποιημένου». Και το έκανε την κατάλληλη στιγμή, όταν είχε δίκιο. Και στην κατάλληλη εκπομπή. Το «Αποκαλυπτικά» του Μένιου Φουρθιώτη στο «Epsilon». Ανάμεσα σε ένα ρεπορτάζ για την Σταματίνα Τσιμτσιλή και σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση του κληρικού που ονομάζεται «Ιλαρίων» και καταγγέλλεται από την Εκκλησία.

Ο παρουσιαστής της εκπομπής Μένιος Φουρθιώτης μετέφερε χωρίς ούτε ηχητικό ούτε εικόνα την συζήτηση που είχε με τον πρωθυπουργικό σύμβουλο. Ο οποίος αναφέρθηκε στην «είδηση» που κυκλοφορούσε τις τελευταίες ημέρες (σ.σ.: μαζί με ένα έγγραφο της «Διαύγειας») σύμφωνα με την οποία υποτίθεται ότι έχει λάβει 10.800 ευρώ υπερωρίες.

Ο Νίκος Καρανίκας εξήγησε ότι ο αριθμός αυτός αφορά στις συνολικές υπερωρίες της Γραμματείας του Πρωθυπουργού και πρόκειται για απολαβές ενός τετραμήνου. Και κατέληξε: «Είναι σαφές ότι με έχουν στοχοποιήσει».

Πρόκειται για σημαντική αναβάθμιση, καθώς η ατάκα «είμαι στοχοποιημένος» έχει χρησιμοποιηθεί τον τελευταίο καιρό από μια μεγάλη γκάμα προσωπικοτήτων της δημόσιας ζωής. Μια γκάμα που εκτείνεται από τον υπόκοσμο μέχρι τους «καλλιτέχνες» της πολιτικής «τιποτολογίας» και τους εκπροσώπους της ελαφράς ψυχαγωγίας. Γενικά το «με έχουν στοχοποιήσει» στην σύγχρονη ελαφρά κοινωνική ανταλλαγή δηλώσεων είναι συνώνυμο του «δικαιούμαι να βρίσκομαι στο απυρόβλητο αλλά κάποιοι κακοί επιμένουν να μου θυμίζουν τις βλακείες μου. Κάτι σαν το παλιό καλό «με πολεμάνε τα συμφέροντα».

Πέρα λοιπόν από το προφανές (σ.σ.: ότι ο αγώνας ενάντια στον «Καρανικισμό» σαν φιλοσοφία ζωής δεν χρειάζεται υπερβολές και ανακρίβειες – λες και δεν υπάρχουν αρκετά να του προσάψει κανείς…) ο Νίκος Καρανίκας συνοψίζει για άλλη μια φορά την Συριζαϊκή φιλοσφία ζωής. Σύμφωνα με την οποία ο καθένας δικαιούται να διαδίδει ψέμματα για θεραπείες μέσω κάνναβης, δικαιούται να επιτίθεται στους πάντες και δικαιούται να στοχοποιεί οποιονδήποτε, αλλά αν δεχθεί αυτός κάποια απάντηση ή έστω μια κριτική (σ.σ.: όπως ας πούμε πώς διατείνεται ότι είναι καθηγητής όταν γράφει «των ειδήμων…») τότε «στοχοποιείται» από τους εχθρούς. Γιατί κανονικά η αντισυμβατικότητά του θα έπρεπε να τον δικαιώνει αυτομάτων. Και να τον τοποθετεί στο απυρόβλητο…

Ακούγοντας κάποιος τον Μίκη Θεοδωράκη να λέει κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προς τιμήν του στα Χανιά ότι «λυπάται που δεν μπορεί να περπατήσει και να πάρει ένα Καλάσνικοφ να κατέβει στις πλατείες» έχει δύο επιλογές: ή να γελάσει (σ.σ.: εξάλλου σε αυτή την ηλικία πολύ συχνά τα όρια μεταξύ παραληρήματος και πραγματικότητας είναι δυσδιάκριτα) είτε να ανησυχήσει. Κυρίως επειδή αυτήν ακριβώς τη δήλωση δεν την ακολούθησε αμηχανία αλλά ένα ενθουσιώδες χειροκρότημα. Που σημαίνει ότι το είδος του φιλήσυχου ανθρώπου που πηγαίνει σε τέτοιου είδους τελετές δεν έχει κανένα πρόβλημα να ζωστεί ένα αυτόματο και να αρχίσει να πυροβολεί αδιακρίτως, όποιον νομίζει ότι του φταίει.

Βέβαια η δήλωση αυτή έγινε στην Κρήτη. Οπου – ας το θέσουμε κομψά – η σχέση με τα Καλάσνικοφ είναι περισσότερο στενή από αλλού και πολύ συχνά οι κάτοικοι βγαίνουν με αυτά στις πλατείες για να γιορτάσουν με μπαλωθιές. Ομως είναι αμφίβολο αν εννοούσε αυτό ο μέγας συνθέτης όταν έλεγε ότι «θα έβγαινε στις πλατείες». Προφανώς εννοούσε ότι θα «θέριζε» τους εχθρούς του έθνους που «μας έφτασαν εδώ» (σ.σ. πάλι κατά δήλωσή του). Τώρα ποιοι είναι αυτοί, μάλλον εναπόκειται στην κρίση του – ανάλογα με τη στιγμή. Μπορεί να είναι οι Εβραίοι (σ.σ.: τους έχει κατονομάσει στο παρελθόν ως απόλυτους υπεύθυνους για την οικονομική κατάρρευση της χώρας), μπορεί να είναι οι «μενουμευρώπηδες» (σ.σ.: που δεν αφήνουν τη χώρα να απελευθερωθεί αλλά την κρατούν υποδουλωμένη στους χρηματοδότες-δανειστές) ή μπορεί να είναι κάποιος που δεν του αρέσει ως «φάτσα», γενικώς. Στο κάτω-κάτω, μπορεί μετά το αιματοκύλισμα να πει πάλι ότι «παραπλανήθηκε», όπως έχει ομολογήσει συχνά στο παρελθόν (σ.σ.: από τον Συριζα, από τον Μητσοτάκη, κοκ).

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι όταν αρπάζεις το Καλάσνικοφ (σ.σ.: παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο το timing, τώρα τα συγκεκριμένα όπλα θα κατασκευάζονται και από «ελληνικά χέρια» σε συνεργασία με τους Ρώσους, όπως μας ενημέρωσε ο Πάνος Καμμένος), το ίδιο μπορεί να κάνει και κάποιος άλλος. Π.χ. κάποιος που πιστεύει ότι σε τέτοιες εποχές ίσως είναι υπερβολικό έξοδο οι 245.000 ευρώ που δαπανήθηκαν για την αποκατάσταση του σπιτιού που μεγάλωσε στα Χανιά για να λειτουργήσει ως μουσείο. Εκτός αν αυτό δεν εντάσσεται στην κατηγορία «εδώ που μας έφτασαν»…

Σε παλιότερες εποχές, ο Αλέξης Τσίπρας θα είχε βγει να κάνει δηλώσεις συμπαράστασης στον γαλλικό λαό βρίσκεται εδώ και δύο περίπου μήνες στους δρόμους «δίνοντας το σύνθημα (σ.σ.: κάπως έτσι θα το έλεγε…) για το τέλος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη». Στις τωρινές εποχές συνέβη ακριβώς το αντίθετο: ο άνθρωπος που εφαρμόζει αυτές τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές», δηλαδή ο γάλλος Πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν δέχεται σκληρή κριτική από τον έλληνα Πρωθυπουργό, αλλά τον θεωρεί και πρότυπο. Με την εκμυστήρευσή του «ζηλεύω τον Τσίπρα που πέρασε 7.500 σελίδες από τα μέτρα χωρίς αλλαγές και χωρίς απεργίες» ο γάλλος Πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς αποκάλεσε στην πραγματικότητα τον Αλέξη Τσίπρα «Μέσι του νεοφιλελευθερισμού». Γητευτή των μαζών. Ή με άλλα λόγια: μάγο του «παραμυθιάζειν».

Μόνο που τελικά η επαφή του γάλλου Πρωθυπουργού με τον «μάγο», τον βοήθησε όσο βοηθάει μια «πατητή» κάποιον που πνίγεται. Κατά τη διάρκεια της κοινής τους συνέντευξης τύπου, ο Μανουέλ Βαλς που τις τελευταίες ώρες έχει δεχθεί σφοδρή κριτική από τον γαλλικό τύπο διότι ενώ το Παρίσι πνίγεται από τις πλημμύρες εκείνος τρώει λαβράκι στη βεράντα του Μουσείου της Ακρόπολης, άκουσε εμβρόντητος τον Αλέξη Τσίπρα να παίρνει την θέση των επικριτών του: «πριν από λίγο πληροφορηθήκαμε όσο είμαστε μέσα, ότι η στάθμη στον Σηκουάνα έχει ανέβει 6 μέτρα πάνω από το έδαφος» ξεκίνησε να λέει ο Αλέξης Τσίπρας. Και (σ.σ.: το χειρότερο) συνέχισε: «αντιλαμβάνεστε το γεγονός ότι σε μια δύσκολη στιγμή ο Μανουέλ επέλεξε να μην αναβάλλει αυτή την επίσκεψη, αλλά να είναι εδώ, φανερώνει πόσο σημαντική είναι η Ελλάδα για τη Γαλλία»…

Με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας πέταξε μέσα «στα μούτρα» του επίσημου καλεσμένου του αυτό ακριβώς που τον κατηγορούν. Οτι την ώρα που στο Λούβρο μεταφέρουν τα έργα τέχνης για να μην καταστραφούν, ο Πρωθυπουργός της συγκεκριμένης χώρας προτιμά να κάνει ψιλοκουβεντούλες για «οδικούς χάρτες συνεργασίας» με τον πρωθυπουργό που τον χρησιμοποιεί για να πουλήσει μούρη στους ψηφοφόρους.

Παίρνοντας κατά κάποιο τρόπο την εξήγηση για το πώς κατάφερε να περάσει τις 7,500 σελίδες μέτρα αναίμακτα.

Νίκος Ζαχαριάδης

Η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο για κάτι μεταξύ Υπουργικού Συμβουλίου και εορταστικού τηλεοπτικού προγράμματος. Η ώρα είχε συντονιστεί (σ.σ.: μετά από αναβολή καθώς αρχικά ήταν προγραμματισμένο για τις 3.00) με την επικείμενη ανακοίνωση του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι ότι άρει τον αποκλεισμό των ελληνικών ομολόγων στις τράπεζες, οι κάμερες για την απ’ ευθείας μετάδοση είχαν στηθεί και το ζωντανό κοινό (σ.σ.: οι υπουργοί δηλαδή) είχαν πάρει τις θέσεις τους.

Βέβαια μπορεί τελικά η ανακοίνωση του Μάριο Ντράγκι να μην ήταν η επιθυμητή, αλλά δεδομένου ότι το κοινό έτσι κι αλλιώς δεν το κατέχει το θέμα (σ.σ.: κατά το «οι ψηφοφόροι μας δεν εκδίδουν τραπεζικά ομόλογα οπότε δεν νοιάζονται…») ήταν μικρό το κακό. Η παράσταση με γενικό τίτλο «Οδικός χάρτης για την δίκαιη ανάπτυξη» παίχτηκε κανονικά. Και με χειροκρότημα στο τέλος όπως ακριβώς συμβαίνει στα τηλεοπτικά show.

Φυσικά, με δεδομένη την τηλεοπτική κάλυψη, οι υπουργοί έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην εμφάνισή τους – εξάλλου έχουν αρχίσει τελευταία να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στον τομέα αυτόν εγκαταλείποντας σιγά-σιγά (σ.σ.: «οι ψηφοφόροι μας δεν είναι φλώροι, οπότε τους νοιάζει…) το επιμελημένα μποέμικο look με τα polo μέσα από τα σακάκια και τα κοντομάνικα πουκάμισα. Εδώ μέχρι και η Τασία Χριστοδουλοπούλου εμφανίστηκε στο προεδρείο της Βουλής με επιτηδευμένο «μονόπλευρο» χτένισμα κομμωτηρίου.

Στις ενδυματολογικές επιλογές λοιπόν που κυριάρχησαν στο Τηλεοπτικό Υπουργικό Συμβούλιο δύο ήταν οι κυρίαρχες τάσεις: Από τη μία η πιο casual σχολή του μπλέιζερ (σ.σ.: με σακάκι διαφορετικού χρώματος  από το παντελόνι) και η σχολή του κοστουμιού χωρίς γραβάτα μεν – με κολλαριστό πουκάμισο δε.

Επικεφαλής της πρώτης τάσης (σ.σ.: τύπου «πάμε σε ένα χαλαρό κοκτέιλ πάρτυ») κατ’ αρχήν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Που προσήλθε με κουμπωμένο σακάκι το οποίο τέντωνε επικίνδυνα στο κουμπί που πάλευε να ελευθερωθεί. Μαζί του συντάχθηκε κατ’ αρχήν ο Πάνος Καμμένος με look «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;» δεδομένου ότι συνδύασε το μπλέ σακάκι με λεπτό λευκό παντελόνι τόσο φαρδύ που ανέμιζε. Επίσης στην ίδια σχολή του «τζόβενου» εντάχθηκαν και οι Βαγγέλης Αποστόλου, Παύλος Πολάκης και ο Δημήτρης Μάρδας.

Επικεφαλής και «πυλώνας» στο απέναντι «στρατόπεδο», αυτό των «τζορτζκλουνικών» που υιοθέτησαν το κοσμοπολίτικο στυλ «κοστούμι με λευκό πουκάμισο» ήταν ο Νίκος Παππάς. Ο οποίος φορούσε μάλιστα μαύρο κοστούμι με λευκό πουκάμισο (σ.σ.: εμ, κοτζάμ ανακοίνωση του Μάριο Ντράγκι περίμεναν…). Στο ίδιο ύφος εμφανίστηκαν και οι Χριστόφορος Βερναρδάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος (σ.σ.: χωρίς να μπορέσει ναξεφύγει από το γνωστό τσαλάκωμα – σήμα κατατεθέν του), Νίκος Τόσκας, Τρύφων Αλεξιάδης και Νίκος Σκουρλέτης.

Ομως εκείνος που έκλεψε την παράσταση και δικαιούται να έχει μια κατηγορία από μόνος του ήταν αυτός που τόλμησε την υπέρβαση. Εκείνος που άφησε πίσω του τις χρωματικές συμβατικότητες και πέρασε σε άλλο επίπεδο: ο Νίκος Ξυδάκης!

Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε με ένα κοστούμι σοκολατο-χωματί απόχρωσης με το οποίο περπάτησε υπερήφανος και καμαρωτός τον διάδρομο της Βουλής που οδηγεί στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου. Αν μάλιστα δεν υπέβαλε και το κουμπί του σακακιού του σε μια απάνθρωπη δοκιμασία, κάνοντάς το να τεντώνει απειλητικά θα μπορούσε να περάσει ακόμα και σε σελίδες μόδας ανδρικού περιοδικού (σ.σ.: στο θέμα με τίτλο «οι εκκεντρικοί δανδήδες»).

ΥΓ.: Είναι τυχαίο ότι ο μόνος που επέμεινε στο «παλιό» στυλ του πόλο με σακάκι ήταν ο Νίκος Φίλης; Και όχι λόγω σιλουέτας, αφού ακόμα και ο συναγωνιστής του στο θέμα των κιλών Νίκος Κοτζιάς, έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να ενταχθεί στο πνεύμα του μπλέιζερ.

Τώρα αυτό ή είναι σατανική σύμπτωση ή κάποιος τρολάρει χωρίς έλεος αυτές τις ιδιαίτερες μορφές ζωής που ονομάζονται «καραμανλικοί». Οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο Πολεμικό Μουσείο (σ.σ.: συμβολικό; Οτι και καλά είναι «ετοιμοπόλεμοι»;) σε μια ακόμα τελετή «εξαγνισμού» της καταστροφικής περιόδου διακυβέρνησης υπό τον Κώστα Καραμανλή. Αφορμή ήταν η παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Σιούφα (σ.σ.: μια πολιτική αυτοαποθέωση για τον πολυβασανισμένο ιστορικό του μέλλοντος, που έγραψε ο ίδιος ο Δημήτρης Σιούφας αφού δεν βρέθηκε κανένας άλλος να το κάνει) ο οποίος διετέλεσε υπουργός Ανάπτυξης την περίοδο 2004 – 2007. Η πολιτική παρακαταθήκη (σ.σ.: λέμε τώρα…) του πρώην υπουργού που εκείνη την εποχή τον αποκαλούσαν με το προσωνύμιο «Πόκεμον» λόγω της ορθοτενούς κόμμωσής του, έχει ίσως τον πιο εμβληματικά άκυρο τίτλο στην ιστορία των αυτολιβανιστικών πολιτικών απολογισμών (σ.σ.: και είναι πολλοί τελευταία): λέγεται «Ελλάδα Ανταγωνιστική, Ανάπτυξη και Ποιότητα Παντού» (σ.σ.: ναι, σαν παλαιομοδίτικη – ουπς – κρατική διαφήμιση ακούγεται…).

Πού είναι τώρα το τρολάρισμα; Ε, την ίδια μέρα στη Λάρισα ο Φίλιππος Σαχινίδης παρουσιάζοντας ένα άλλο βιβλίο, αυτό του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαδόγιαννη με τίτλο «Από το μεγάλο πάρτι στη χρεωκοπία» (σ.σ.: μοιάζει σαν τη ρεαλιστική εκδοχή του τίτλου του Δημήτρη Σιούφα), αποκάλυψε την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 2009 που εκτιμούσε ότι το ταμειακό έλλειμμα της συγκεκριμένης χρονιάς θα έκλεινε στο 15% του ΑΕΠ (σ.σ.: και τελικά έπεσε μέσα, σε αντίθεση με τον τότε διοικητή Γιώργο Προβόπουλο που ενημέρωνε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για 12%). Μια αποκάλυψη που κάνει τον τίτλο του βιβλίου του Δημήτρη Σιούφα να μοιάζει ακόμα πιο γελοίος. Ε, είναι αυτό τρολάρισμα (σ.σ.: από την ίδια την πραγματικότητα) ή δεν είναι;

Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Σιούφα βρέθηκε όλη η dream team που χειροκροτούσε τον Κώστα Καραμανλή (σ.σ.: ναι ήταν και αυτός εκεί…) όταν το 2009 μιλούσε για τη «θωρακισμένη ελληνική οικονομία». Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει και ο «Μέγας Διοριστής». Ο χαλκέντερος μαχητής του «καραμανλισμού». Ο άνθρωπος που εφηύρε τις «γαλάζιες συνεντεύξεις» με τις οποίες παρακάμπτονταν το ΑΣΕΠ. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος που με τον θεσμικό του ρόλο, έδωσε στο γεγονός τη διάσταση ενός «event» που αξίζει να προσελκύσει φωτογράφους (σ.σ.: τι τραβάνε κι αυτοί…)

Πάντως μπορεί να φανταστεί κανείς τον ανθό του Καραμανλισμού στον κήπο του Πολεμικού Μουσείου αυτό το ζεστό αθηναϊκό βράδυ να θυμούνται τα παλιά με νοσταλγία και να ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις. Οχυρωμένοι στο προσωπικό τους σύμπαν, μακριά από την πραγματικότητα. Εκεί που μπορούν ελεύθεροι να φαντάζονται τους εαυτούς τους σαν σοβαρούς πολιτικούς (σ.σ.: που οδήγησαν την Ελλάδα σε «ανάπτυξη και ποιότητα παντού». Και που κανένας δεν μπορεί να χαλάσει την πεποίθησή τους ότι δεν φταίνε για τίποτα και ότι ο ηγέτης τους αποτελεί (σ.σ.: ακόμα…) «χρυσή πολιτική εφεδρεία».

Μόνο να μη θυμήθηκε κανείς εκείνες της γελοίες τοιχογραφίες που κληροδότησε στη Βουλή ο Δημήτρης Σιούφας όταν αποχώρησε μετά την ήττα της ΝΔ το 2009 από πρόεδρος της Βουλής. Πρόκειται για εκείνες τις ζωγραφιές προνηπιακού επιπέδου όπου πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Δημήτρης Σιούφας και η κόρη του και «κοσμούσαν» (σ.σ.: «μουντζούρωναν» είναι το σωστότερο ρήμα) τους χώρους υποδοχής του Κοινοβουλίου. Αυτές που οι κακεντρεχείς είχαν ονομάσει τότε «Καπέλα Σιουφίνα» (σ.σ.: κατά το «Καπέλα Σιξτίνα»). Εκτός αν και αυτές ο Δημήτρης Σιούφας τις θεωρεί μέρος της «Ανταγωνιστικής Ελλάδας με ανάπτυξη και ποιότητα παντού»…

Νίκος Ζαχαριάδης

Κατά κάποιο τρόπο τα αεροπλάνα των celebrities είναι σαν τα σκάφη στις μαρίνες: το μεγαλύτερο δίνει status στον ιδιοκτήτη του και τον κάνει ένα είδος «αρχηγού της αγέλης». Γι’ αυτό και η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο site daily-rock.com έχει ιδιαίτερο σημειολογικό νόημα.

Πρόκειται για τρία αεροπλάνα που έχουν σταθμεύσει στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Το ένα (σ.σ.: αυτό μπροστά) το παρέχει η Γερμανία στην Καγκελάριο Μέρκελ για τις μετακινήσεις της. Ακριβώς δίπλα (σ.σ.: αυτό με τη γαλλική σημαία στην ουρά) είναι το αεροπλάνο που παρέχει η Γαλλία στον δικό της πρόεδρο, τον Φρανσουά Ολάντ. Ομως και τα δύο αυτά μαζί ούτε κατά διάνοια δεν ξεπερνούν σε μέγεθος το αεροπλάνο των Iron Maiden που βρίσκεται δίπλα τους και ρίχνει τη σκιά του επάνω τους αφού αν ήταν άνθρωπος θα τα έβλεπε σαν μυρμήγκια. Ποιο είναι το δίδαγμα; Μα ότι στον σύγχρονο κόσμο μια επιτυχημένη rock μπάντα απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερο status ακόμα και από τον ηγέτη μιας βιομηχανικά ανεπτυγμένης χώρας. Και επί πλέον τα μέλη της μπάντας έχουν πολύ πιο άνετο  dress code…

Για την ιστορία πάντως, το αεροπλάνο των Iron Maiden ή Ed Force One όπως το αποκαλούν, είναι ένα Boeing 747 με το οποίο το συγκρότημα μετακινείται, μαζί με τα σκηνικά και τους υπόλοιπους της υποστήριξης, κατά τη διάρκεια των τουρνέ. Ηταν μέχρι να αρχίσει να πετάει το Α380 το μεγαλύτερο αεροπλάνο στον κόσμο. Kαι αντικατέστησε το Βoeing 757 που είχαν οι Iron Maiden πριν αποφασίσουν ότι τους πέφτει λίγο «στενάχωρο».

Ο σχεδιαστής Μάρκελλος Νύκτας έχει παρεθόν με την πολιτική. Τα «πρωτογαπικά» χρόνια, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εντόπιζαν την εκπληκτική ομοιότητά του με ένα πρωτεμφανιζόμενο τότε «πουλέν» όνοματι Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Οπότε τώρα το εξασκημένο του μάτι εντόπισε νέα ομοιότητα. Τον σωσία του Αλέξη Τσίπρα. Με τον οποίο φρόντισε να φωτογραφηθεί και να δημοσιεύσει τη φωτογραφία στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Προσθέτοντας στη λεζάντα: «Eίμαστε γείτονες και το ανέβασα στα social media γιατί έχω χιούμορ και γιατί μοιάζει με τον αρχηγό του κράτους»…

Για παλιότερες «Βαβέλ» πατήστε εδώ