«Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στην Πορτογαλία, όπου η κεντροδεξιά συμμαχία επικράτησε με ελάχιστες ψήφους ενώ η λαϊκιστική Ακροδεξιά ενισχύθηκε σημαντικά, η πολιτική οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με το δίλημμα της σχέσης της και των πιθανών συμμαχιών με την Ακροδεξιά. Πέρα από την περίπτωση της Πορτογαλίας, η ευρύτερη προσοχή είναι στραμμένη στις ευρωεκλογές, οι οποίες είναι κρίσιμες για την ΕΕ, σε μια περίπλοκη περίσταση, και θα λειτουργήσουν ως κρίσιμο βαρόμετρο σε πολλά από τα μεγάλα κράτη-μέλη», επισημαίνει η ισπανική εφημερίδα El País.

Και αν ο Λουίς Μοντενέγκρο, ο ηγέτης της κεντροδεξιάς Δημοκρατικής Συμμαχίας, που αναδείχθηκε νικήτρια στις εκλογές της Κυριακής στην Πορτογαλία, αποκλείει, τουλάχιστον προς το παρόν, το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ακροδεξιό κόμμα Chega του Αντρέ Βεντούρα (ρισκάροντας, όμως, έτσι τη δημιουργία μιας κυβέρνησης μειοψηφίας), φαίνεται πως δεν ισχύει το ίδιο στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο, ούτε σε ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Οπως εξήγησε στην ισπανική εφημερίδα ο Ιγκνάθιο Μολίνα, συνεργάτης του ισπανικού κέντρου διεθνών και στρατηγικών μελετών Real Instituto Elcano, αυτό που συνέβη στην Πορτογαλία κατέστησε σαφές ότι η διαδικασία κανονικοποίησης της ριζοσπαστικής Δεξιάς είναι πολύ εκτεταμένη και φαίνεται πως θα συνεχιστεί. «Το Ισπανικό Λαϊκό Κόμμα δεν θα αγνοήσει αυτή την πραγματικότητα, ειδικά ενόψει των ευρωπαϊκών εκλογών, που μπορούν να θεωρηθούν ως δευτερεύουσες και στις οποίες είναι ευκολότερο να εκφραστεί η δυσαρέσκεια» ανέφερε.

Σε μια παρόμοια επισήμανση προέβη και ο Αντρέα Νικάστρο, δημοσιογράφος της ιταλικής Corriere della Sera, ο οποίος μετέβη στη Λισαβόνα για να καλύψει την εκλογική αναμέτρηση: «Τα μονοπάτια της διακυβέρνησης είναι πολύ στενά. Η Ισπανία τα έχει διανύσει ήδη και το Vox, το ισπανικό αντίστοιχο του Chega, κανονικοποιήθηκε μέσα σε λίγα χρόνια» έγραψε στην ανταπόκρισή του από την πρωτεύουσα της Πορτογαλίας.

Οσον αφορά τις ασάφειες και τις αντιφάσεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), «ορίστηκαν κάποιες κόκκινες γραμμές, αλλά όχι πολύ αυστηρές», σύμφωνα πάντα με την El Pais. Την προηγούμενη εβδομάδα, η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία φιλοδοξεί να επαναλάβει τη θητεία της, έβαλε κατά των «φίλων του Πούτιν», του λαϊκισμού, της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς. Αναφερόμενη στην ενισχυμένη στις δημοσκοπήσεις Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν και στην ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), προειδοποίησε πως «θέλουν να καταστρέψουν την Ευρώπη».

«Αλλά η παρέμβασή της άφησε αρκετό χώρο για άλλες ριζοσπαστικές ομάδες, αν και λιγότερο θορυβώδεις. Αλλωστε, αυτό το πιο δεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έχει πολλά κοινά στοιχεία με αυτά τα κόμματα. Ο πρόεδρος του ΕΛΚ, ο Γερμανός Μάνφρεντ Βέμπερ, τάσσεται ανοιχτά υπέρ τέτοιων συμμαχιών με πιο ριζοσπαστικούς εταίρους, και για τον σχηματισμό κυβερνήσεων. Αρκεί να είναι “υπέρ της ΕΕ, υπέρ του κράτους δικαίου, υπέρ της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ” σημείωσε. Ωστόσο, τα εθνικά κόμματα της συντηρητικής πολιτικής οικογένειας έχουν μερικές φορές κάνει τα στραβά μάτια όσον αφορά ορισμένα σημεία αυτής της προϋπόθεσης» επισημαίνεται στο ισπανικό δημοσίευμα.

Σε αυτό το πλαίσιο, σίγουρα δεν ήταν τυχαίο ότι η Φον ντερ Λάιεν δεν αναφέρθηκε στην ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (ECR), πρόεδρος της οποίας είναι η Τζόρτζια Μελόνι, η ιταλίδα πρωθυπουργός (και ηγέτιδα του ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας), με την οποία η πρόεδρος της Κομισιόν έχει εξαιρετικές σχέσεις, ενώ δεν κρύβει ότι στοχεύει στην υποστήριξη της Μελόνι, ούτως ώστε να επαναλάβει τη θητεία της. Σύμφωνα με την El Pais, θα μπορούσε να ειπωθεί πως η Ιταλία είναι «το εργαστήριο του μοντέλου που έχει στο μυαλό του ο Βέμπερ».

Πάντως σε κάθε περίπτωση η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν θα πρέπει να πετύχει μια πολύ δύσκολη ισορροπία και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έχει την πολυτέλεια να απορρίψει τη συμμαχία με τους Σοσιαλιστές και Δημοκράτες, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εδώ και δεκαετίες.

Είναι μεν το φαβορί, αλλά για να καταφέρει να επαναλάβει τη θητεία της στην προεδρία της Κομισιόν θα πρέπει να την προτείνουν οι εθνικές κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων, αλλά και να την εγκρίνουν τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου. «Εξ ου και η ελαστικότητα του υγειονομικού κλοιού της (από την Ακροδεξιά)» συνοψίζει η El Pais.

Είναι, όμως, ακίνδυνο το φλερτ του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος με τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις της Δεξιάς – αν όχι με την Ακροδεξιά αυτή καθαυτή; Σύμφωνα με τους πολιτικούς επιστήμονες Ντάνιελ Κέλεμεν και Τζόναθαν Σλάπιν, εγκυμονεί σίγουρα κινδύνους. Σε άρθρο τους στο Politico επικαλούνται τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήγαγαν με τη συμμετοχή 8.000 «μετριοπαθών» ψηφοφόρων στη Γερμανία και στην Ιταλία.

Το πρώτο που διαπιστώθηκε ήταν πως οι περισσότεροι (72%) δεν γνώριζαν σε ποια ευρωπαϊκή οικογένεια ανήκει το κόμμα της επιλογής τους και ποιες είναι οι σχετικές πολιτικές συμμαχίες σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ωστόσο, αφού ενημερώθηκαν ότι το κόμμα που υποστηρίζουν θα μπορούσε να συνεργαστεί με ένα ριζοσπαστικό δεξιό ή αυταρχικό κόμμα, διαπιστώθηκε ότι το 65% θα ήταν αντίθετο σε μια τέτοια συνεργασία, ενώ το 41% υποστήριξε ότι μάλλον δεν θα ψήφιζε το κόμμα του στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Δεδομένου ότι τον Ιούνιο εκτιμάται πως θα ενισχυθούν, τόσο η ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Ρεφορμιστών (Αδέλφια της Ιταλίας, Vox, Νόμος και Δικαιοσύνη κ.ά.) όσο και η ομάδα Ταυτότητας και Δημοκρατίας (Λέγκα, Εθνική Συσπείρωση, AfD), ο πειρασμός για τη μετριοπαθή Κεντροδεξιά να συμμαχήσει με αυτές τις δυνάμεις (ή με κάποιες από αυτές) θα είναι σίγουρα μεγάλος, αναγνωρίζουν οι δυο πολιτικοί επιστήμονες.

Υποστηρίζουν, όμως, ότι η Κεντροδεξιά θα πρέπει να αντισταθεί, «όχι μόνο για ηθικούς, αλλά και για στρατηγικούς λόγους. Η ευαισθητοποίηση του κοινού για τέτοιες συμμαχίες αυξάνεται και οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι τις αποδοκιμάζουν έντονα. Με απλά λόγια, τα κεντροδεξιά κόμματα που συμμαχούν με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά επιδιώκοντας την εξουσία, είναι πιθανό να πληρώσουν ένα εκλογικό κόστος για αυτό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News