Ο μικρός, γύρω στα 6, είναι ζωηρός. Δίπλα του πατέρας, μάνα και μικρότερος αδερφός. Τους βλέπω εδώ και αρκετή ώρα στο απέναντι τραπέζι. Επαρχία. Χωριό, ψηλά στο βουνό. Ταβέρνα, κάτω από το μεγάλο πλατάνι. Γεμάτη. Κάποια στιγμή σηκώνονται. Ο μικρός προπορεύεται. Η ηλικία του δεν κρατιέται, δεν μαζεύεται, με όλη τη φύση γύρω του αμολημένη. Του φωνάζουν να γυρίσει πίσω. Δεν ακούει. Γιατί να ακούσει; Τρέχει, φωνάζει, γελάει, δεν τον σταματάει τίποτα. Ζει την ηλικία του, ο τυχερός.

Κάποια στιγμή ο πολλά βαρύς παΤέρας ουρλιάζει: «Σταμάτα σου λέω. Ακίνητος. Ένα βήμα να κάνεις και θα βγάλω το ζωνάρι». Την ώρα που έλεγε αυτά τα λόγια, ο παλικαράς, έβαλε τα δυο του χέρια πάνω στη ζώνη του. Σα να τον διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα τον μικρό. Πάγωσε, φοβήθηκε, κοκάλωσε. Μαζί και όλοι οι θαμώνες της ταβέρνας. 

Τα μάτια του αγοριού σκοτείνιασαν, χάσανε το φως τους. Η ηλικία του μεγάλωσε. Η πλάτη του καμπούριασε. Παραδόθηκε στον φόβο. Με μια «πατρική» κουβέντα, παρέλυσε όλη του η παιδικότητα.

Κι εγώ παρέλυσα. Και πάγωσα. Δεν ξέρω αν θυμήθηκα κάτι δικό μου ή αν, απλώς, δεν σηκώνω πια μύγα στο σπαθί μου… Είναι 2015 και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Δεν μαθαίνουμε τίποτα. Δεν φταίμε για τίποτα. Έτσι δεν είναι; Ούτε για το bullying των μικρών φταίμε, εμείς οι μεγάλοι; Εμείς που στη πρώτη στραβή βγάζουμε νύχια και ζωνάρια στα πιτσιρίκια μας επειδή είχαμε μια δύσκολη μέρα, επειδή τσακωθήκαμε με το αφεντικό μας, επειδή κανείς δε μας καταλαβαίνει, επειδή μας έχει αδικήσει η κακούργα κοινωνία.

Άι σιχτίρι, επειδή… το παιδί δεν φταίει σε τίποτα, 

Πρόλαβα να δω τα μάτια του πατέρα καθώς έβαζε με το ζόρι τον γιο του στο αυτοκίνητο. Καμία κατανόηση, καμία στάλα αγάπης δεν του περίσσευε. Μόνο αστραπές έβγαζαν τα μάτια του. Οι βροντές είχαν προηγηθεί.

Υποσημείωση:

Η μάνα, όλη αυτή την ώρα, είχε συνέχεια τα μάτια της καρφωμένα στον δρόμο, στην άσφαλτο. Ποτέ δεν γύρισε να κοιτάξει το παιδί της. Να το ακουμπήσει. Να του χαρίσει την αγκαλιά της ασφάλειας που τόσο εκείνο λαχταρούσε.

Σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας πάντα υπάρχουν 3 «Θ». Ένας θύτης, ένα θύμα και ένας θεατής. Πόσο θα ‘θελα αυτός ο θεατής να παίρνει έναν ρόλο, να μιλάει, έστω και την τελευταία στιγμή. Πόσο θα το ‘θελα, ρε φίλε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News