Στην τελική ευθεία προς τις κάλπες ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να προκύψει και πώς θα επηρεάσει τους ψηφοφόρους. Το στοιχείο του απροόπτου υπάρχει πάντοτε στην πολιτική, όπου είναι γεγονός ότι «όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος».

Ενώ, όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός που θεωρητικά θα έπρεπε να ανησυχεί ότι όσο καθυστερεί τις εκλογές, το δημοσκοπικό του προβάδισμα μπορεί να υπόκειται στην απειλή του απροόπτου, τελικώς το απροόπτο χτύπησε τον Αλέξη Τσίπρα! Ηρθε σε μορφή ακραίου φαινομένου, σαν τυφώνας, σάρωσε την επικαιρότητα, έγινε παντού πρώτο θέμα και έπληξε τον ΣΥΡΙΖΑ στο πεδίο που είχε επιλέξει να δώσει τη μάχη των εκλογών προτάσσοντας ως βασικό δίλημμα το «δημοκρατία ή εκτροπή».

Εντάξει, ο «τυφώνας Πολάκης» δεν μπορεί να πει κανείς ότι χτύπησε εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα. Η αλήθεια είναι ότι είχε δώσει δείγματα κατ’ επανάληψη και προειδοποιούσαν οι «ειδικοί» για το πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει. Η ιδέα, όμως, ότι θα χτυπούσε προεκλογικά και μάλιστα τόσο δυνατά, είναι βέβαιο ότι δεν περνούσε από το μυαλό των επιτελών της Κουμουνδούρου. Άλλωστε, αυτοί οι ίδιοι τον θεωρούσαν μέχρι χτες απόλυτα ελεγχόμενο από την ηγεσία και απολάμβαναν τις ακρότητες του, ως στοιχεία μιας εκρηκτικής προσωπικότητας που – κατά την εκτίμησή τους – λειτουργούσε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος μπορεί στα σοβαρά να ισχυριστεί ότι ο Πολάκης δεν είναι – εδώ και πολλά χρόνια – βασικός εκφραστής της γραμμής του Αλέξη Τσίπρα; Πολύ συχνά αναλάμβανε να πραγματοποιήσει εκείνος τις επιθέσεις που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να κάνει, αλλά προτιμούσε να μην τις χρεωθεί προσωπικά… Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτούς που δέχτηκαν τα πυρά Πολάκη, με τον Αλέξη Τσίπρα σε ρόλο θεατή, που χαμογελάει ευχαριστημένος; Τον Γιάννη Στουρνάρα; Τον Σωτήρη Τσιόδρα; Ή μήπως να θυμηθούμε καλύτερα τους εσωκομματικούς αντιπάλους του Αλέξη Τσίπρα, τους οποίους ο Παύλος Πολάκης αναλάμβανε να βάλει στη θέση τους όταν ενοχλούσαν τον αρχηγό; Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς ο Πολάκης του έκανε πολλές φορές την τιμή να ασχοληθεί μαζί του.

Ο «αψύς Κρητικός», όπως αυτάρεσκα τον αποκαλούσαν οι σύντροφοί του, υπήρξε πάντοτε ο σκληρός «γραμμιτζής» της Κουμουνδούρου. Εκθείαζε τη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο, έβριζε τα «βρωμοκάναλα», έμενε μέχρι αργά τη νύχτα κι έγραφε στο Facebook αυτά που δυσκολεύονταν να πει ο ΣΥΡΙΖΑ στο φως της μέρας. Ήθελες να στοχοποιήσεις, να φοβίσεις ή να «καθαρίσεις» πολιτικό ή εσωκομματικό αντίπαλο; Θα το αναλάμβανε ο Παύλος και θα το έφερνε εις πέρας!

Και τώρα τι γίνεται; Θα πάει ο κ. Τσίπρας στις εκλογές χωρίς τον Παύλο τον Πολάκη; Η αλήθεια είναι ότι δεν το επέλεξε ο ίδιος. Του ήρθε ξαφνικό και ενώ γενικώς φημίζεται ως δεινός πολιτικός παίκτης, αυτό ειδικά δυσκολεύεται πολύ να το διαχειριστεί. Να τον κρατήσει στα ψηφοδέλτια μετά από την επικήρυξη (με ονόματα και φωτογραφίες) δικαστών, δημοσιογράφων, τραπεζιτών και δημοσίων λειτουργών ήταν πρακτικά αδύνατον. Εκτός πια κι αν έβγαζε το κόμμα σε αφίσα την επικήρυξη που εμπνεύστηκε ο κ. Πολάκης και έκανε έτσι την προεκλογική του εκστρατεία. Αλλά, πάλι, θα έπρεπε να μην πάει ο Αλέξης Τσίπρας να δώσει συνέντευξη προεκλογικά σε κανένα από τα «βοθροκάναλα» όπου εργάζονται οι «επικηρυγμένοι»…

Το «άδειασμα» του κ. Πολάκη ήταν μονόδρομος, ο οποίος όμως μοιάζει να οδηγεί σε αδιέξοδο. Υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύοντας την απήχηση του σε μετριοπαθείς κεντροαριστερούς ψηφοφόρους. Αυτό, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί σήμερα, για αρκετούς λόγους:

Πρώτον, γιατί το «άδειασμα» έρχεται πολύ αργά, παραμονές εκλογών.

Δεύτερον, γιατί γίνεται «σε δόσεις», (πρώτα έξοδος από τα ψηφοδέλτια και αργότερα – ίσως – ολοκληρωτική διαγραφή), γεγονός που δημιουργεί σύγχυση στην κοινή γνώμη.

Τρίτον, γιατί κυριαρχεί για πολλές μέρες στην επικαιρότητα, σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να βάζει μπροστά την προεκλογική του ατζέντα κι όχι τα εσωτερικά του προβλήματα.

Τέταρτον, γιατί δημιουργεί εικόνα εσωστρέφειας και επιτείνει την ηττοπάθεια στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Τσίπρας έχει πίσω του πολλά χρόνια στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία είχε τη δυνατότητα να αποδείξει ότι ειδικεύεται στις οβιδιακές μεταμορφώσεις. Αλλος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κληρονόμησε από τον Αλέκο Αλαβάνο, άλλος ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε την εξουσία για να σκίσει τα μνημόνια, άλλος αυτός που κυβέρνησε με το τρίτο μνημόνιο, το πιο βαρύ από όπλα. Αλλος ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε «όχι» στο δημοψήφισμα, άλλος αυτός που εφάρμοσε το «ναι» λίγες μέρες αργότερα. Άλλος ο ΣΥΡΙΖΑ που έλιωνε παπούτσια έξω από την αμερικανική πρεσβεία, άλλος αυτός που έγινε ο καλύτερος φίλος των Αμερικανών.

Ο Πολακισμός, όμως, ως έκφραση του υπέρτατου λαϊκισμού, της στοχοποίησης ή ακόμη και της συκοφάντησης των αντιπάλων, υπήρξε δομικό, διαχρονικό στοιχείο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτόν τον λόγο, ενώ γίνεται μεγάλη φασαρία για να φύγει ο Πολάκης, ίσως τελικά να μην έχει και τόση σημασία! Ακόμη κι αν φύγει, θα είναι πάντα… ωσεί παρών!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News