Και ξαφνικά εκεί, ακριβώς εκεί που περνούσαν κάθε μέρα ένα σωρό βιαστικές σαγιονάρες με χρωματιστά νύχια, τι μπλε και τι πράσινα και κοραλί και περίτεχνα τατουάζ σύγχρονων και παιδικά βαριεστημένα ποδαράκια και σκιές από τεράστια σωσίβια… Και ξαφνικά εκεί, στην ατέλειωτη παραλία του Αγίου Φωκά, όλη η άμμος ξεφύτρωσε άσπρα φίνα, λεπτεπίλεπτα λουλούδια. Μαγικά παραξενεύτηκα όταν τα πρωτοείδα, δηλαδή όταν πρωτοήρθαμε στο νησί.

«Μα πώς; Από πού ξεφύτρωσαν;». «Το λουλούδι της Παναγίας που ανθίζει στη χάρη της» με ενημέρωσαν οι ντόπιοι που όλα τα παντρεύουν με τη θρησκεία.

«Το κρινάκι της θάλασσας», « Το κρινάκι της άμμου», «Ο Θαλάσσιος Ασφόδελος», με την επιστημονική ονομασία Pancratium maritimum, αυτοφυές φυτό που συναντάει κανείς σε αμμώδεις θαλάσσιες ακτές της Μεσογείου. Ανήκει στην συνομοταξία των αγγειόσπερμων, της οικογένειας των αμαρυλλίδων. Η λέξη pancratium ετυμολογείται από τις ελληνικές λέξεις ισχυρός, παν-κραταιός, παντοδύναμος. Και όντως, επιμένει ν΄ανθίζει χιλιάδες χρόνια καθώς το συναντάμε σε τοιχογραφίες της Κνωσού, όπως στο έργο «Ο Πρίγκηπας με τα κρίνα», το «Γαλάζιο πουλί» και της Σαντορίνης στην «Οικία των γυναικών».

Το θαλασσόκρινο ανθίζει από Αύγουστο μέχρι Σεπτέμβριο. Αυτή όλη κι όλη η ζωή του. Παιδί των μελτεμιών του καλοκαιριού. Ο αέρας και τα κύματα ενώνουν δυνάμεις ευεργεσίας και ταξιδεύουν τους σπόρους διανύοντας χιλιάδες μίλια από τη μια άκρη της Μεσογείου στην άλλη αλλά και στέλνουν ποτιστικά σταγονίδια στην άνυδρη, καυτή άμμο. Μελέτησε βιαστικέ κολυμβητή το ταξίδι του, τη διαδρομή του στον χρόνο. Πεισματικά ανεξάρτητο, ακραία αυτοδύναμο. Απειλούμενο και αυτό… Από την οικοδόμηση των παραλιών, τις ομπρέλες, τις ξαπλώστρες… Και δυστυχώς δεν έχουν γίνει οι ενέργειες που πρέπει ώστε το Συμβούλιο της Ευρώπης να το χαρακτηρίσει ως σπάνιο, απειλούμενο είδος και για τη προστασία-σωτηρία του να προτείνει οριοθέτηση περιοχών που φύεται. Πού καιρός για πανκραταιά κρίνα;

Σας έγραψα όσα επιστημονικά στοιχεία κατόρθωσα να συγκεντρώσω. Να σας απλώσω και τις δικές μου φλυαρίες σκέψης; Μανία έχω, τα ελάχιστα να αναδεικνύω. Στα «τόσο δα» με πετύχαινε πάντα η γοητεία. Το κρινάκι της θάλασσας ή Κρινάκι της Παναγιάς ή Κρινάκι της άμμου… Οχι, αγαπητοί! Το κρινάκι ενός… «Ποτέ δεν ξέρεις!». Στη νωχέλεια μιας καθημερινότητας πλήξης, μια έκπληξη. Στην κλεισούρα του τεράστιου κόσμου, ένα, από κάπου αεράκι. Στη θέα των ποδιών μας, τύφλα που έχουν τα μάτια μας…

Μήπως έτσι, αγαπητοί μου αναγνώστες, το κρινάκι σας νοιάζει πιο πολύ;

ΥΓ Μην τα κόβετε. Πείτε μόνο «Σου χαρίζω όλα τα κρινάκια του κόσμου!» και θα είναι σαν να τα χαρίσατε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News