Αυτή η ιστορία έχει δύο όψεις. Και μάλλον έτσι θα μείνει για πολύ καιρό. Γιατί από τη μία πλευρά, εκείνη της Αμερικής, η ανάγνωση συνοψίζεται στον τίτλο της Washington Post: «Η βασίλισσα Ελισάβετ καλωσορίζει μέσα από το χριστουγεννιάτικο μήνυμά της την Μέγκαν Μαρκλ στη βασιλική οικογένεια» έγραφε η αμερικανική εφημερίδα ενώ υπογράμμιζε το γεγονός ότι στο βασιλικό γραφείο μετακινήθηκε η φωτογραφία του Ουίλιαμ και της Κέιτ για να βρει τη δική της θέση η φωτογραφία της Μέγκαν και του Χάρι. Από την πλευρά του Ηνωμένου Βασιλείου, πάλι, η ανάγνωση είναι ελαφρώς διαφορετική: «Την ημέρα που η Κέιτ έμαθε στην Μέγκαν πώς πρέπει να υποκλίνεται» έγραφε η Daily Mail.

Πράγματα αναμενόμενα, σχολιάζει η Repubblica, εφημερίδα μιας χώρας, της Ιταλίας, που με τους δικούς της βασιλιάδες έχει ξεμπερδέψει εδώ και δεκαετίες. «Ηταν γνωστό από την αρχή ότι  η σύγκριση ανάμεσα στην Αγγλίδα Κέιτ και την Αμερικάνα Μέγκαν θα ήταν ανελέητη» συνεχίζει. Είναι γνωστό επίσης ότι τα «βαμπίρ», που είναι τα βρετανικά ταμπλόιντ, διψάνε για νέο αίμα και ότι μέχρι να στραγγίξουν την Μέγκαν, όπως είχαν κάνει με την Κέιτ για κάθε τρίχα των μαλλιών της ή για κάθε απόχρωση του μακιγιάζ που άλλαζε, δεν θα την αφήσουν σε χλωρό κλαρί.

Το ίδιο, υπενθυμίζει στην ιταλική εφημερίδα η Φραντσέσκα Καφέρι, είχε συμβεί και τη δεκαετία του 1980 όταν στο πάλκο μιας χώρας που ζούσε, ανέπνεε και κατανάλωνε κάθε κίνηση της Νταϊάνα, εμφανίστηκε η σύντροφος του πρίγκιπα Αντριου. Ηταν η Σάρα Φέργκιουσον – μια γυναίκα πιο ανεξάρτητη, λιγότερο τυπική, ίσως και πιο συμπαθητική. Δεν είναι η μόνη ομοιότητα του τότε με το τώρα. Όπως η Νταϊάνα με τη Σάρα, έτσι και η Κέιτ με την Μέγκαν είναι κατά κάποιο τρόπο κόντρα χαρακτήρες. Αψεγάδιαστη, με απόλυτη συνείδηση του ρόλου της η πρώτη σε σημείο που μπορεί να δείχνει και λίγο βαρετή. Συναισθηματική, πιο «Αμερικάνα» η δεύτερη.

Στη διαφορά τους αυτή αποτυπώνεται το οικογενειακό και κοινωνικό τους φόντο. Η Κέιτ είναι παιδί της μεγαλοαστικής τάξης που περίμενε στο κολέγιο να ζητήσει το χέρι της ο γαλάζιος πρίγκιπας. Φεμινίστρια, κόρη ενός μεικτού ζευγαριού, πρώην ηθοποιός και με έναν γάμο ήδη στην πλάτη της, η Μέγκαν. Οι χαρακτήρες για τις δύο διαφορετικές αναγνώσεις είναι έτοιμοι. Ποια θα επικρατήσει σε αυτόν τον στιλιστικό πόλεμο; Η Κέιτ θα κάνει τη Μέγκαν ή η Μέγκαν την Κέιτ; Θα μπορούσε να στοιχηματίσει από τώρα κανείς ποια θα ανακηρύξουν νικήτρια οι  Αμερικανοί. Και ποια τα βρετανικά ταμπλόιντ.

Φωτό: Τις χωρίζει κάτι περισσότερο από τον Φίλιππο. Πηγή: Reuters

Υπάρχει μια παλιά ιστορία που λέει ότι κάποτε κατέβηκε από τον ουρανό μια θεότητα και υποσχέθηκε σε έναν αγρότη ότι θα υλοποιήσει αμέσως μία του επιθυμία. Υπό μία προϋπόθεση όμως: ό,τι και αν ζητήσει ο αγρότης, ο γείτονάς του θα πάρει το διπλάσιο. Ο αγρότης το σκέφτεται και απαντά: «Κύριε, παρακαλώ, πάρε μου το ένα μου μάτι».

Δεν είναι σαφές εάν οι ψηφοφόροι ζήτησαν από κάποιον θεό να τους στερήσει ένα μάτι, αλλά η κατανομή των ψήφων στην Καταλονία ή στο Brexit κάνει κάποιον να υποψιασθεί ότι στο μυαλό τους είχαν τα δύο μάτια των γειτόνων τους. Και είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η Corriere della Sera με βάση τη γεωγραφική κατανομή της ψήφου: Έτσι, στη Βαρκελώνη, τα δύο τρίτα των κατοίκων ψήφισαν υπέρ των κομμάτων που ευνοούν την ενότητα της Ισπανίας. Αντίθετα, στην Μπεργεδά και την Οζόνα -περιοχές πολύ μεγαλύτερες από την πρωτεύουσα, αλλά αποπληθωρισμένες και επαρχιακές– οι μόλις 120 χιλιάδες ψήφοι έδωσαν στους αυτονομιστές το 70% των ψήφων.

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Καταλονία. Ούτε και μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το εθνικιστικό μήνυμα υπέρ του Brexit έχασε σε όλες τις μεγάλες πόλεις και κέρδισε στην επαρχία. Ένα παρόμοιο φαινόμενο παρατηρήθηκε στην Αυστρία, στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου. Το Σανκτ Ουρμπάν και τον Σανκτ Πανκράζ, όπου η Ακρα Δεξιά σημείωσε  ρεκόρ ψήφων, είναι απομονωμένα χωριά στους πρόποδες των Άλπεων. Στο κέντρο της Βιέννης το ακροδεξιό FPÖ υποχώρησε στο 10%.

Όσο για τον Ντόναλντ Τραμπ και την Αμερική, τα στοιχεία της πολιτείας της Νέας Υόρκης είναι χαρακτηριστικά: στο Μανχάταν, την πιο πυκνοκατοικημένη  περιοχή με 27 χιλιάδες κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ο Τράμπ είχε την χειρότερή του επίδοση με 9,7%. Αντίθετα στη Κομητεία του Χάμιλτον, την πιο αραιοκατοικημένη περιοχή της Νέας Υόρκης με ένα κάτοικο ανά χιλιόμετρο, θριάμβευσε με 70%.

«Πρώτα η Αμερική», «Ελεύθερη Καταλονία» και «Αυστριακό διαβατήριο για το νότιο Τιρόλο». Αυτοί οι πατριώτες φαίνονται πιο παρακινημένοι από το φόβο να χάσουν τον έλεγχο της ζωής τους, παρά από κάποιον εθνικιστικό ζήλο. Νιώθουν απόκληροι, έξω από τα πράγματα, χαμένοι της παγκοσμιοποίησης. Και τα ‘χουν με τα μάτια των γειτόνων τους.

Φωτό: Πρέπει πάντα να προσέχει κανείς τι εύχεται. Πηγή: Reuters

Το έγραψε το ριζοσπαστικό σάιτ Splinter λίγες ημέρες μετά τη φορολογική μεταρρύθμιση του Τραμπ: «Εάν οι πλούσιοι Αμερικανοί συνεχίσουν να γίνονται πλουσιότεροι και να αυξάνεται η φτώχεια, θα καταλήξουν όπως οι Νοτιομερικανοί: κλεισμένοι πίσω από  ψηλούς τοίχους και φρουρούμενοι από ενόπλους. Διότι ο θυμός των φτωχών μπορεί να εκραγεί βίαια».

Ένα δείγμα προσφέρει ο Independent με ένα ρεπορτάζ για την αμερικανική οργάνωση Redneck Revolt. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική αριστερή ομάδα στόχος της οποίας είναι να εκπαιδεύσει και να οπλίσει την εργατική τάξη Αμερικανών κατά του ρατσισμού και της οικονομικής αδικίας.

Η ρεπόρτερ της βρετανικής εφημερίδας πέρασε μια μέρα στη «βάση» του Λονγκ Αϊλαντ, στα περίχωρα της Νέας Υόρκης, μιλώντας με μια ομάδα νέων που κάθε Κυριακή, σε ένα πεδίο που καλύπτεται από χιόνι, εξασκούνται στην σκοποβολή με παλιά όπλα σοβιετικής κατασκευής. «Ένα από αυτά έχει ακόμα χαραγμένο στη μία πλευρά του το σφυροδρέπανο», σημειώνει η Εμιλι Σούγκερμαν. Πολλοί από τους «εξεγερμένους» προέρχονται από φτωχές οικογένειες, άλλοι από ομάδες στο Facebook που αρχικά συγκεντρώθηκαν για να πιουν μερικές μπύρες μαζί: είχαν δημιουργήσει τη σελίδα στο «Long Island Socialists» (Σοσιαλιστές του Λονγκ Αϊλαντ) και τότε ανακάλυψαν την επανάσταση του Redneck και τους ακτιβιστές του που αγωνίζονται «για την πτώση του καπιταλισμού μέσω της εξάλειψης του ρατσισμού».

Είναι πεπεισμένοι ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν οι εργαζόμενοι ενωθούν ανεξάρτητα από τη φυλή: σε 38 διαφορετικές περιοχές στις ΗΠΑ, η Redneck Revolt κινητοποιεί τους φτωχούς λευκούς της υπαίθρου, για να υπερασπιστούν τους έγχρωμους συνανθρώπους τους. Κάθε Πέμπτη τα μέλη της μοιράζουν τρόφιμα στους άστεγους. «Τον Ιούλιο, ξαφνικά, βρεθήκαμε με περίπου σαράντα άτομα σε μία από τις εκδηλώσεις μας» λέει ο Τζορτζ, αρχηγός της Redneck. «Τότε κατάλαβα ότι κάτι αλλάζει».

Φωτό: Αυτά να βλέπουν οι Ρουβίκωνες. Πηγή: The Independent

Το τελευταίο άτομο με το οποίο ο Αμαντέο Γκαρσία Γκαρσία μπόρεσε να μιλήσει στη δική του γλώσσα πέθανε το 1999. Ήταν αδελφός του, Χουάν. «Ta va’a ui» (πεθαίνω), ήταν τα τελευταία λόγια που τον άκουσε να λέει. Ετσι πεθαίνει τώρα και η γλώσσα των Ταουσίρο, μιας Περουβιανής φυλής στη ζούγκλα του Αμαζονίου η οποία επέζησε, αλλά σταδιακά αποδεκατίστηκε από άγρια θηρία και εκείνους που αναζητούσαν καουτσούκ.

Οι New York Times έστειλαν τρεις δημοσιογράφους, τους Νικ Κάσι, Μπεν Σόλομον και Τέιγκ Τζένσεν, να συναντήσουν τον Αμαντέο, ο οποίος περνάει τη ζωή του σε ένα κανό, στο μεγάλο ποταμό, με το αλκοόλ ως μοναδικό του σύντροφο. «Θα μπορούσα να εξαφανιστώ ανά πάσα στιγμή, η ζωή μου θα μπορούσε να τελειώσει, δεν ξέρουμε πόσο σύντομα» λέει σε σπασμένα ισπανικά. «Εμείς οι Ταουσίρο δεν σκέφτομαστε το θάνατο. Προχωράμε κι αυτό είναι όλο».

Μόνο στο τέλος του βίντεο που συνοδεύει το άρθρο, λέει λίγα λόγια στη γλώσσα του κοιτάζοντας την κάμερα: «Όταν φύγω, μια μέρα, ελπίζω ο κόσμος να θυμάται». Δεν συνέβη πάντως για τις 37 γλώσσες που εξαφανίστηκαν για πάντα τον τελευταίο αιώνα.

Φωτό: Όταν «φύγει» αυτός θα «φύγει» και η γλώσσα. Πηγή: The New York Times