Πριν από ένα χρόνο, σε τηλεοπτική του συνέντευξη, ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε αποκαλύψει πως τον συνδέει μακρόχρονη φιλία με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα.

Μιλώντας στο Star και τον Νίκο Χατζηνικολάου είχε πει: «Με τον Γιάννη έχουμε φάει ψωμί και αλάτι και έχουμε μια μακρά ιστορία. Εχουμε δώσει κοινούς αγώνες στο πανεπιστήμιο, είμαστε φίλοι, έχουμε πάει διακοπές μαζί».

Φαίνεται πως πλέον εξέλιπε κάθε λόγος για να συνεχίσουν αυτή την «κοινή» πορεία. Το βράδυ της Πέμπτης, κατά την ομιλία του στην εκδήλωση του Ελληνικού Παρατηρητίου του London School of Economics με θέμα «Getting Policy Knowledge Into Goverment», ο κ. Στουρνάρας καταφέρθηκε εναντίον του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε τις τύχες της Ελλάδας μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Και είπε πολλά και για τον φίλο Γιάνη Βαρουφάκη.

Εκ πρώτης όψεως, μπορεί κανείς να εικάσει ότι δεν υπήρχε λόγος για την έκρηξη του κ. Στουρνάρα. Κι όμως, είχε προηγηθεί η ομιλία του Νίκου Θεοχαράκη, ο οποίος από τη θέση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών (και στενός συνεργάτης του Γιάνη Βαρουφάκη), είχε άμεση εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις.

Ο κ. Θεοχαράκης στην ομιλία του καταφέρθηκε εναντίον της κυβέρνησης Σαμαρά λέγοντας πως η διαπραγμάτευση που διεξήγαγε ήταν ενδοτική. Αυτό από μόνο του ήταν ικανό να προκαλέσει την έντονη αντίδραση του κ. Στουρνάρα, από τη στιγμή που εκείνη την περίοδο ήταν εξέχων μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά και μάλιστα ως υπουργός Οικονομικών είχε πάρει πάνω του όλο το βάρος της διαπραγμάτευσης.

Η απάντησή του, όταν κλήθηκε να μιλήσει, ήταν άμεση. Είπε, συγκεκριμένα: «Η ομιλία Θεοχαράκη είναι ένα παράδειγμα κομματικοποιημένης πολιτικής, αφού χρημάτισα κι εγώ υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση την οποία χαρακτήρισε σχεδόν αποικιοκρατική στην κομματικοποιημένη ομιλία του».

Για να προσθέσει ότι ο κ. Θεοχαράκης «δεν μπόρεσε να παραδεχθεί ότι οι “γενναίες διαπραγματεύσεις” που διεξήγαγε μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη, οι οποίες οδήγησαν στην αλλαγή του ονόματος από τρόικα σε Θεσμούς, και μετακίνησε την τρόικα από τα υπουργεία στο Χίλτον, είχαν επίσης ένα κόστος».

Τα 86 δισ. ευρώ και ο… λογαριασμός  

Και συνέχισε τονίζοντας: «Αν υποθέσουμε ότι αυτό που περιέγραψε ήταν τα οφέλη, το κόστος βεβαίως ανήλθε σε 86 δισεκατομμύρια ευρώ: Αυτό ήταν το τρίτο μνημόνιο και οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν μετά από εκροές καταθέσεων ύψους 45 δισεκ. ευρώ. Και αυτοί οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων επιβλήθηκαν για να διαφυλάξουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα υστέρα από τις “γενναίες διαπραγματεύσεις” του κ. Θεοχαράκη και του κ. Βαρουφάκη. Λυπάμαι που το λέω αυτό, αλλά είχα την υποχρέωση να πω τα πράγματα με το όνομά τους» επεσήμανε ο κ. Στουρνάρας.

Στα χρόνια της κρίσης 

Εν συνεχεία, κάνοντας για γενική επισκόπηση της κατάστασης, τόνισε: «Τα χρόνια της κρίσης, η εξωτερική τεχνογνωσία απέκτησε βαρύνουσα σημασία. Οι οικονομικές πολιτικές έπρεπε να προσαρμοστούν στις κατευθύνσεις που όριζαν οι συμφωνίες με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, ενώ η ανάγκη για τεχνογνωσία ήταν επιτακτική για την αντιμετώπιση των νέων προβλημάτων».

Υπό αυτές τις συνθήκες, σημείωσε ο κεντρικός τραπεζίτης, η τεχνική βοήθεια προερχόταν ως επί το πλείστον από εξωτερικές, μη εγχώριες πηγές (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) ως απαραίτητη, υποχρεωτική συμβολή στη διαμόρφωση των οικονομικών πολιτικών.

«Στην Ελλάδα η νέα κατάσταση πραγμάτων δεν επηρέασε ορατά  τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αξιολογούν και χρησιμοποιούν την εξωτερική γνώση» υπογράμμισε ο κ. Στουρνάρας. Και πρόσθεσε πως ο σχεδιασμός του τρόπου αντιμετώπισης της μεγάλης πρόκλησης που έθεταν οι ριζικές  μεταρρυθμίσεις γινόταν εσωτερικά, με τη βοήθεια ξένων συμβούλων.

Τα πολιτικά κριτήρια

Ακολούθως, είπε: «Παράλληλα, τα πολιτικά κριτήρια συνέχιζαν να επηρεάζουν δυσμενώς τις αποφάσεις πολιτικής, σε αντίθεση με την πρόδηλη ανάγκη για υπερκομματικές λύσεις. Μπορώ να ισχυριστώ (από προσωπική εμπειρία) ότι στις σπάνιες περιπτώσεις όπου παραμερίστηκαν τα πολιτικά κριτήρια και οι αποφάσεις υποστηρίχθηκαν από τεκμηριωμένη τεχνοκρατική γνώση, το αποτέλεσμα ήταν θετικό και οι πολιτικές στέφθηκαν με επιτυχία».

Εν κατακλείδι, είπε ο ίδιος, η δυσπιστία απέναντι στην εξωτερική γνώση οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους:

Πρώτον, το προβάδισμα του «πολιτικού» έναντι του «τεχνοκρατικού».

Δεύτερον, η κομματικοποίηση του ελληνικού πολιτικού βίου που οδηγεί σε πόλωση, ελαχιστοποιεί τον ενδιάμεσο χώρο, αποκλείει τη συναίνεση και υποβαθμίζει την τεχνογνωσία στο βαθμό που δεν είναι κομματικοποιημένη.

«Οσο εξακολουθούν να υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές, η εξωτερική γνώση θα διαδραματίζει περιθωριακό ρόλο στη διαμόρφωση των αποφάσεων πολιτικής».

Κλείνοντας υπογράμμισε πως «οι παρατεταμένες διαπραγματεύσεις των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ κατά την περίοδο της κρίσης μάς άφησαν μια πολύτιμη παρακαταθήκη: η ανάλυση των γεγονότων, η τεχνογνωσία και οι ακριβείς προβλέψεις είναι απολύτως αναγκαίες και δεν μπορούν να υποκατασταθούν από την πολιτική βούληση. Ευελπιστώ ότι αυτό το παράδειγμα δεν θα ξεχαστεί και ότι οι κυβερνήσεις στο μέλλον θα διακρίνουν πιο καθαρά την αναγκαιότητα και τα πλεονεκτήματα της ανεξάρτητης, εξωτερικής γνώσης και τεχνογνωσίας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News